Frans Veldman schreef op zaterdag, 22 mei 2004, 23:02:
> Alles wat we met paarden doen is aangeleerd. Of het nou "voetje
> geven" is, meelopen aan het halstertouw, trailer loaden of een
> ruiter accepteren. Geen enkel paard doet dit van nature, we
> leren het allemaal aan. De cruciale vraag is: HOE leren we dat
> aan? Doen we dat met mechanische hulpmiddelen, angs en
> intimidatie, of gebruiken we psychologie en kennis?
Hier ben ik het niet helemaal mee eens. Nu weet ik ook wel dat ik een slimmerik onder de paarden heb en een shet is niet te vergelijken met een arabier, maar ik heb zo het idee dat mijn paardje mij ook dingen heeft geleerd. Dat ze dus wel degelijk dingen uit zichzelf doet. Wat haar voorouders zouden doen in het wild, dat is geen vergelijking met het hedendaagse paard wat in ons weiland staat, vind ik. In de natuur is geen trailer, maar als we onderweg een openstaande vrachtwagen tegen komen moet ik de mijne echt ervan weerhouden erin te lopen. Ze doet het gewoon uit pure nieuwsgierigheid.
Geen vergelijking misschien, maar wat ik wil zeggen is dat een paard ook met ons meedenkt en ons trucjes kan leren en dat het niet alleen omgekeerd het geval is.
> Dan zijn alle dingen truukjes, want een paard wil van nature
> alleen maar op de wei staan en met rust gelaten worden.
Is dat zo? Ik vraag me nu af of je het hier hebt over "de wilde voorouders", want dan heb je gelijk, of over ons "hedendaagse weidepaard" want dan geef ik je ongelijk. Als wij op vakantie zijn en er wordt dus niets met mijn pony gedaan 2 of 3 weken lang (alleen voeren), dan is ze helemaal uit haar doen. Ze is duidelijk boos op ons en negeert ons de eerste uren. Misschien denk ik in mensentermen, maar ik kan er geen andere betekenis aan geven. Ze maakt duidelijk dat ze het niet eens is met wat er gebeurde.
Vaak nodigt ze zichzelf ook uit voor een wandeling, of voor een aai of kriebel of gewoon "gezellig samenzijn". Is wat moeilijk uit te leggen als je zelf niet zo'n paardje bezig.
Ik denk ook zeker dat het verschil maakt wat voor soort ras je bezit. Het ene paard is wat slimmer en meedenkender als het andere.
>> communicatie moet van 2 kanten komen.
>
Is inderdaad waar.
Ik merk ook altijd zo ontzettend duidelijk wanneer ik de "hinderende" partij ben in de communicatie, want dat wordt me door mijn pony soms op een verbazingwekkend slimme manier afgestraft. Ze kan me echt even terechtwijzen en dan bedoel ik niet met bijten, slaan of net wat dan ook, maar gewoon door iets te doen dat mij aan het denken zet dat ik het op het dat moment even helemaal fout aanpak.
Wat betreft het leren van de paardentaal heb ik een perfecte leermeester. En dat is Isabella zelf.
Geen boek, video of (menselijke) instructeur kan dit verbeteren.
Groeten,
Ingrid