elsbeth flipsen schreef op zondag, 23 mei 2004, 21:33:

Hoi,
Zoals ik al zei, sommige dingen moet ze. Ze moet ook voor ons plezier voor de kar. Maar het is wel zo dat ze daar ook meestal wel zin in heeft. Zo niet, dan maken we ons rondje korter en stappen we meer als ze geen zin heeft in draven.
En dat kruispunt ... haha, goed voorbeeld. Ik maak bij iedere tocht mee dat Isabella wil bepalen waar we heen gaan op een kruising. Soms kiezen we beiden dezelfde richting, maar als onze meningen verschillen gaan we een compromis sluiten. Gaat vaak goed en soms staan we ook een hele tijd stil totdat een van ons besloten heeft waar we heen gaan (tja ..).
Wormkuur vindt ze zalig en de dierenarts vind ze een ramp, maar ja dat moet ook. Dan kun je alleen wat troosten of zo.
Maar ik bedoelde meer het spelletjes spelen.

Neem bijv. de cirkling game, of longeren of hoe je het noemen wilt. Als ik Isabella op de volte zet gaat ze direct knabbelen en zich overgeven. Zo van oke, het is genoeg. Ik kan haar dus nooit rondjes laten lopen ... wil ze niet. Kan ik kiezen; ze moet van mij en dan doet ze het niet graag maar omdat ik het wil, of ze hoeft niet en we kiezen wat leukers uit samen.

Maar er zullen genoeg paarden zijn die dit heel anders ervaren.

Groeten,
Ingrid

elsbeth flipsen schreef op zondag, 23 mei 2004, 21:11:


Maar wel exact de reden waarom ik al in minstens 15 jaar niet met vakantie ben geweest (niet dat ik daar behoefte aan heb, maar ik kan mijn groep dus niet wekenlang achterlaten - een paar dagen op zijn hoogst lukt net).


"willen in de wei staan met rust gelaten worden" kan... maar lijkt me ook meer als situatie een onderdeel van een statistische normaalcurve die een verband tussen welbevinden en mate van prikkeling weergeeft, dan dat het een ideaalbeeld is. Er zijn veel mogelijkheden....
als het al zo zou zijn dat ze naar ons toekomen omdat ze ervoor kiezen met ons iets "leuks" te doen, dan wijst dat op een behoefte naar meer prikkeling.
Individueel zitten daar grote verschillen is, zowel bij paarden en andere dieren als bij mensen.

Groeten, Egon

Er moet me iets van het hart.
Er gaat me iets áán het hart

Vaak komt de 7 x 24 uur weidegang aan de orde. Ik vind dit inderdaad
uiterstnastrevenswaardig.....

Wij wonen in zuidwest Den Haag buiten de bebouwde kom en zijn bevoorecht min
of meer in het bos te wonen met in een klein woonwijkje van 70 woningen.

Hiervoor woonden wij in de stad. Onze dochter wil een
paardenmanagementopleiding doen in Leeuwarden volgend jaar doch had té
weinig ervaring met paarden.
Daan kwam en wij vonden een plekje op een manege (lang gezocht naar een
wei). Hij was er niet gelukkig en had chronische diarrhee . Iemand van een
van de lijsten bood Daan aan in de wei te komen. De diarhee was binnen 1 uur
over en Daan had het er goud. Juliette was dagelijks 3 uur onderweg om een
uur bij hem te zijn en kon geen instructie krijgen. Alles liep vast, school,
de opvoeding van Daan en zij raakte oververmoeid.
We vonden iets dichterbij een plek waar de instructie erg goed was en de
verzorging écht heel liefdevol; Daan is gék op die stalhoudster
(instructrice) maar er is alleen in de zomer beperkte weidegang en Juliette
heeft nog altijd moeite met de reismogelijkheden (kapotte brommers, heftige
zuidwesterstormen van de winter). Nu kunnen we waarschijnlijk een plekje
krijgen op 10 min. fietsafstand waar hij veel meer weidegang zal krijgen ;
doch op een stukkie omsloten door kassen terwijl die jongen zo van weidsheid
houdt. De instructie moet nog rondgebreid worden. Tot zover onze zoektocht
t.b.v. het welzijn van Daan én Juliette.

Het is dus hopeloos zoeken.
Wat me écht stoort en ongelooflijk pijn doet is het gemak waarmeee hier door
beter bedeelden gemeld word: dan moet je maar géén paard hebben. Ik ervaar
er kortzichtigheid in want de problemen hier zijn bijzonder groot in de
Randstad . Je zou kunnen stellen dat het óók niet de juiste omgeving is om
kinderen op te voeden, oud en bejaard te zijn etc.
Er zijn hier legio gezinnen die met 5 mensen op een 2-kamerflatje huizen en
aan speelruimte is een enorm tekort. Hier zeg je toch ook niet vanuit
Friesland of Drente: "wij vinden dat jonge ouderparen in de Randstad géén
kinderen mogen hebben omdat men hen niet kan bieden wat kinderen nodig
hebben: ruimte, groen, rust, structuur, moraal, liefde, DIEREN, PLANTEN etc.
En inderdaad er zouden meer koeien en schapen en paarden en ponnies moeten
zijn.
Ik vind het zó knoerthard om te roepen vanuit je eigen meer bevoorrechte
positie: je moet dat dan niet willen.
Wij fietsten vroeger elke zaterdag uren om verse (biologische) groenten van
het land te kopen met de kinderen zodat zij enigzins verbinding kregen en
hielden met de natuur; net als Juliette er nu álles aan doet om Daan te
bieden wat hiij nodig heeft. Maar soms móet je concessies doen. Nogmaals,
knoerdhard om het zó te veroordelen. Als men voor paarden of andere dieren
op wil komen zou men eigelijk óók dat respect en gezonde leven aan ménsen
moeten gunnen..... anders komt me die paardenliefde toch wel héél fake
over.....

Zo! Dát moest ik nódig effe kwijt.
Ellen

Ellen Helmigh schreef op Mon, 24 May 2004 00:44:52:

[SNIP]
[SNIP]

Sjonge, om nog eens voor "bevoorrecht" uitgemaakt te worden - wie had dat kunnen denken toen ik 17 jaar geleden de stap nam om vanuit Amsterdam naar het uiterste platteland van Groningen te verhuizen... iedereen verklaarde me toen wel finaal voor krankzinnig! En vandaag de dag woon ik nog steeds in het meest verarmde, achterlijke gebied van Nederland...

Er zitten dus twee kanten aan, maar keuzen maken is onontkoombaar. Ik vond de Randstad onleefbaar (ondanks alle mogelijk denkbare voordelen die er ook zijn) en dus vertrok ik. Hier vindt je wat, daar laat je wat...

Misschien moet je niet in de Randstad (Mexico City is nog véél erger!) willen wonen, misschien moet je in een al overbevolkte wereld tijdelijk geen aanwas meer willen. Keuzen. Zaken die zeker nadenken waard zijn. Op nadenken volgt de keuze, en het logische handelen. Niet het zeuren of verwijten. Schiet je niets mee op.

Wijsheid gewenst en sterkte, Egon.

e m kraak schreef op maandag, 24 mei 2004, 1:42:


Ook ik ben 25 jaar geleden uit Amsterdam vertrokken, maar dan richting het zuiden. Ik kon dat, omdat ik een vrij beroep had, waardoor ik overal mijn eten kan verdienen.
Niet iedereen heeft deze keuze. Ik kan goed begrijpen dat een gezin in de randstad blijft wonen als je brood "om de hoek" ligt.
Je ziet dan dat met paarden omgaan grote offers vraagt. Ik weet zeker als ik drie uur onderweg moest zijn, dan had ik echt geen paard. Inderdaad dat zou dan de keuze zijn die ik maakte. Je kan moeilijk voor de paardrijliefde van je dochter zeggen we vertrekken uit de randstad en gaan desnoods van een uitkering leven.
De ouders hebben hun best gedaan om vanuit de randstad hun kind zoveel mogelijk natuurkennis mee te geven. Het is uiteindelijk de dochter die zal moeten kiezen tussen: wil ik gaan doen wat ik het liefste doe" door er mijn vak van te maken en dus verhuizen of was het paardrijden een fijne hobby.
Ik ben het eens dat wonen buiten de randstad op het platteland in een groot aantal gevallen bevoorrecht is. Maar ik heb ook waardering voor de moeilijkheden die soms overwonnen moeten worden om toch te kunnen doen wat je graag doet.
En vergeet niet als de hele randstad op het platteland kwam wonen, hadden wij ook geen plek meer :)

Groeten
Piet

Ellen Helmigh schreef op Mon, 24 May 2004 00:44:52:


Het is natuurlijk wel zo dat wij in Drenthe wonen, en niet beter "weten" dan dat er altijd wel ruimte is om een paard op de weide te houden. Ondanks dat zie je hier toch ongelooflijk veel paarden in de stal staan. DAT is primair waar wij op reageren.

Wat de randstad betreft, zo ongeveer de halve NVVR is de laatste jaren naar Drenthe en Groningen getrokken, omdat al die paardeneigenaars de conclusie hadden getrokken dat paardenhouden in de randstad niet echt verantwoord kan, en dat je bij verkoop van je rijtjeshuis er hier een boerderij met stukje land voor terug kan kopen. Allemaal zijn ze er in geslaagd hier aan werk te komen.

Wat moet ik nu zeggen, dat als paardenhouden niet op voor het paard goede wijze kan dat het dan wel wat minder mag? Dat als je schapen wil houden en je hebt geen weitje dat je de schapen dan maar op het balkon moet houden?

Een paard is mijns inziens geen "makkelijk huisdier". Paarden houden is een manier van leven, die diep ingrijpt in de manier van wonen, het soort vakanties dat je houdt, etc. Wat MIJ van het hart moet is het gemak waarmee mensen een paard nemen en tegelijkertijd geen concessies willen doen en de consequenties niet willen aanvaarden.

Ik heb het al eerder gezegd, en sta er nog steeds volledig achter: Als ik mijn boerderijtje prijs moet geven en mijn paarden geen 24 uur weidegang meer kan bieden dan verkoop ik mijn paarden aan iemand die WEL de mogelijkheid heeft om ze te geven wat ze nodig hebben.

Uiteraard moet iedereen doen wat hij of zij goeddunkt. Maar verwacht van mij niet dat ik ga zeggen dat "Paard Natuurlijk" alleen maar geldt voor mensen die een boerderij hebben en dat het ok is om je paard in een stal te houden als dat voor jezelf makkelijker uitkomt.

Groeten,
Frans

elsbeth flipsen schreef op zondag, 23 mei 2004, 21:33:


Tja, sommige dingen moeten nu eenmaal, dat is bij mensen zo en bij vrijwel elk huisdier wat wij onder onze hoede nemen. Wormenkuur, hoeven bijhouden, dierenarts e.d. zijn allemaal dingen die nodig zijn en in het belang van de gezondheid en veiligheid (bij het geval van het kruispunt) van het paard zijn (tenminste, daar ga ik in dit geval van uit). Verder kan het geen kwaad om je paard voor te bereiden op die wormenkuur door bijvoorbeeld het hele jaar door een spuit met appelmoes of zo te geven (dan geef je je paard niet die gevreesde spuit met wormspul erin alleen op het moment dat het moet dus en zal je paard er in ieder geval ook niet van weglopen)
Maar het kan geen kwaad om ook juist op die momenten naar je paard te luisteren. Een paard communiceert op zoveel manieren, en het hoeft niet altijd 'geen zin' te zijn wat het paard je vertelt...

Groetjes,
Linda

Frans Veldman schreef op maandag, 24 mei 2004, 8:57:


Laat ik het zo zeggen : Wij hebben bewust geen hond ook al zouden wij dat graag willen. Wij hebben een soort van boerderijtje , midden in een oud dorpje, maar onze grond met de paarden ligt 4 kilometer verderop en da's de reden dat wij noodgedwongen vinden dat een hond niet kan. Hij zou dan binnen moeten liggen op het moment dat wij niet bij de paarden zijn, en wij vinden het niks dat we dan een paar keer per dag met het dier moeten gaan wandelen, aan een lijntje omdat het hier natuurgebied is en vol staat met schapen. Ik vind dat onnatuurlijk, en dat is een keuze in het belang van het dier. Als het aan ons en de kinderen lag hadden we er allang een, maar tegen welke prijs ? Omdat WIJ dat zo leuk vinden? En die hond zelf dan ? Pien

Ellen Helmigh schreef op Mon, 24 May 2004 00:44:52:


Ellen, jij maakt jouw keuzes ik de mijne, allemaal op basis van persoonlijk prioriteiten. Nee, níet'omstandigheden en mogelijkheden', want die zijn hoofdzakelijk ook het gevolg van keuzes.
In Nederland reed ik geen paard en heb ik me laten steriliseren. Hier, in Spanje, hebben we paarden en met alle geluk van de wereld na ontknoping een droom van een zoon.
Ik heb mijn eigen normen en waarden, leef daarnaar en accepteer de consequenties.
Nee, ik heb geen waardeoordeel over de keuzes van anderen.
Ja, ik geef wel vaak als antwoord op vragen over problemen met paarden dat dit niet aan het páárd maar aan de keuzes van de eigenaar ligt.
Nogmaals ík maak mijn eigen keuzes en een ander moet de zijne/hare maken; Ilona die graag een hengst wil is een fraai en onschuldig voorbeeld. Ik zou het in haar situatie in het belang van de paarden die ze al hebben niet doen, maar snap het best wanneer zij vind dat ze een acceptabel compromis kan realiseren. Wil dan echter niet meer horen dat ze het belang van haar paard voor alles stelt. Dat laatste doe ik trouwens evenmin en zeg dat daarom ook niet.

Niet alles kan altijd of voor iedereen met daarbij dat je niet weet wat je niet weet, maar blijft echter Ellen dat 'men' wel gelijk heeft. In mijn ogen ook wat kinderen betreft....

Zó, dat was van/aan mijn hart

Ellen Helmigh schreef op Mon, 24 May 2004 00:44:52:

Wij voelen ons hier enórm bevoorrecht inderdaad. Elke dag hier is voor ons niet vanzelfsprekend en evenmin is het vanzelf gegaan...
'Beter bedeeld' is een érrug makkelijke Ellen. Egon geeft dat glashelder aan. Een alleenwonende Nederlandse vriendin van ons hier in de buurt is een ander voorbeeld; die werkt zich nu al 10 jaar een slag in rondte en heeft alle risicos van de wereld gelopen. Nú heeft die het geweldig voor elkaar en krijgt een leven waarvan haar Nederlandse achterban zegt ;ja, maar 'jíj...' Waarop zij terecht witheet wordt. De achterblijvers hebben gekozen voor veilig blijven zitten waar ze zitten. Zíj niet; beiden ooogsten wat ze gezaaid hebben. Píng!!!!

Ellen Helmigh schreef op Mon, 24 May 2004 00:44:52:

Hoi Ellen,
Heb even een groot gedeelte weggehaald van je bericht, maar ik ben het met je eens. Hoewel wij hier in Brabant nog het voorrecht hebben om nog wel eens een stukje grond aan te komen, wordt het hier ook steeds slechter wat dat betreft. Huizen en industrie; alles bouwen ze vol. Zelfs waar Isabella staat komt op zeer korte termijn een bedrijventerrein met 13 bedrijven; pal naast de wei. Dan heb ik nog geluk als we niet een gedeelte hoeven in te leveren van de huidige wei. En wat te doen als het wel gaat gebeuren? Ik ga er Isabella echt niet om verkopen. Egoistisch ? Misschien wel inderdaad. Maar ze staat toch nog wel altijd buiten.

Ik heb dit hier ook al vaker aangekaart dat sommige mensen inderdaad niet anders kunnen dan hun paard op stal zetten of op een manege moeten rijden, maar daarmee ontlokte ik meestal een discussie. Maar omdat dit niet paardnatuurlijk is, horen deze discussie geloof ik niet thuis op dit forum. Dus verder dan dit commentaar ga ik niet, maar ik ben het wel helemaal met je eens.

Groeten,
Ingrid

Piet schreef op maandag, 24 mei 2004, 7:46:

Hoi,
Nog even een aanvulling. Ik heb een goede vriendin in de randstad wonen (Rotterdam). Ze zou voor geen goud naar ons "open" Oss willen komen. Dat heeft niets met haar werk te maken. Ze vindt het leuk hier voor een weekje, maar dan verlangt ze weer naar huis. Nou ik verlang 's avonds al weer naar huis. Heb al meerdere malen bijna onder een tram gelegen. Zou er niet aan moeten denken om daar met Isabella door het verkeer te moeten lopen.

Denk overigens dat Isabella het wel gezellig zal vinden (haha) al die drukte, maar op den duur toch wel haar weitje zou gaan missen.

Groeten,
Ingrid

Overigens iets wil ik nog wel zeggen.

Ik zou misschien best voor een hele andere situatie kunnen kiezen voor Isabella. Meer weidegang (wordt ze wel tonnetje rond en kans op bevangenheid, maar dat terzijde) en met soortgenootjes. Echter niet hier in deze omgeving, dus ik zou moeten gaan verhuizen. Inderdaad kan het zijn dat ik voor de prijs van mijn rijtjeshuis een huisje in een uithoek in Drenthe of het Noorden kan kopen ... maar dat wil ik niet. Ik ben verknocht aan dit stukje Nederland, dus hier wil ik blijven wonen. Ik heb hier alles in de buurt ... bos en polder, stad en dorp.
Helaas ook steeds meer industrie (zou nog een reden kunnen worden om ooit te gaan verhuizen, maar vooralsnog niet).

En rijkelijk veel paarden. Sinds de varkenspest en MKZ afgelopen jaren, zijn veel boeren overgestapt op pensionstalling voor paarden. Omdat al die dieren te eten moeten hebben, incl. dat handje vol koeien nog, zijn de toch al steeds minder wordende weilanden bedoeld voor hooivelden en niet op beesten op te laten grazen. Ook dat nog !!

Groeten,
Ingrid