Hoi allemaal,

Onlangs kwam ik samen met mijn vader terug van een ontspannend ritje in de bossen ..... Lekker uitstappen na een geweldige galop, bijna thuis, iedereen tevreden. Tot plots ! Er een man komt aangewandeld met aan zijn hand een klein ezeltje. Hij houdt dat beestje als wijze van hobby i.p.v een hond en gaat daar dagelijks mee wandelen. Een ongelofelijk duo en een geweldig schattig diertje dat geen vlieg kwaad doet. Dus wij allebei van 'oh wat lief' .... Maar niet iedereen in het gezelschap vond dat zooooo lief. Yitta zette het op een lopen, snel langs de ezel heen, terwijl mijn Donna (die ik heel liefkozend Ponky noem) niet meer wist waar ze het had. Mijn immer zo koelbloedig ros raakte helemaal in paniek bij het zien van dat kleine schattige grijze ezeltje, maakte rechtsomkeer en zette het op een lopen, full speed de andere richting uit. Toen heb ik voor de eerste keer het nut van de one-rein stop ervaren. Stond ze daar te briesen, te springen en te bokken ter plaatse. Maar mijn redenatie was, ik stap gewoon af en ga met haar aan de hand naar het ezeltje toe. Ze laten wegrennen is niet de oplossing .... Dus ze zag dat ik kalm bleef en ging dan toch maar mee aan de hand naar naar het ezeltje. Ik begon een praatje te maken met die man en het ezeltje, dat ondertussen steeds nieuwsgieriger werd naar Donna, was al heel dichtbij gekomen. Ik kon hem gewoon aaien en hij stond op den duur neus tegen neus met mijn paard. Alles ging goed. Tot die begon te balken ...... Weer effe paniek op de prairie. Afin te weer wat gekalmeerd. Donna keek naar mij zo van .... euh ..... wat is dat, je gaat me toch niet zeggen dat dat normaal is he ????? Enfin ik nam afscheid van die man en zijn ezeltje en ging gewoon door. Want mijn vader die 200 meter verderop stond te wachten met Yitta begon al ietwat ongeduldig te worden en stond te roepen dat het welletjes was. Dus ik met tegenzin mee, want ik ben van meing dat je je paard moet helpen zijn angsten te overwinnen en ze niet constant laten vluchten, ze gewoon steunen in hun angst en hem niet bevestigen. Maar ik was toch trots dat we de ezel getrotseerd hadden.

Maaaaaar.

Blijkbaar bezorgd die ezel mijn beestje nachtmerries, want ze heeft een heus ezelcomplex ontwikkeld. Iedere keer ze op de plaats komt waar ze die ezel voor het laatst zag is ze zo paranoïa als de pest. In alles ziet ze een ezel. Het is echt lachtwekkend met momenten. En toen kwam dat ene moment waarop we hem nog eens tegenkwamen. Weeral grote paniek. Weeralom hetzelfde scenario. Een close encounter met die ezel, maar ze wil maar niet van die schrik af. Ze is echt als de dood voor dat beest. Ze zou zichzelf verongelukken zo erg heeft ze het. Heeft het iets te maken met met zijn gestalte, zijn geur, de nodige decibels die hij produceert .... Een combinatie van dat alles. Ze heeft van niks chrik, auto's, tractors, geiten, schapen, honden, koeien .... noem maar op, maar die ezel.

Heeft iemand van jullie ook al zoiets meegemaakt ?

Ik denk dat ik gewoon die man zijn ezel eens moet lenen voor een paar weken en die in de weide naast die van hun parkeren voor een tijdje om ze te sensibiliseren ... haha, wat een gedoe.

Groetjes

Sabrina

Moniek schreef op dinsdag, 25 januari 2005, 21:40:

Hoi Moniek,

Dat ondervind ik nu ook met Donna. Als ze nu nog maar een wandelaar in de verte ziet die een hond bijheeft die groter is dan mijn Jack Russells, dan wordt ze al achterdochtig. Het is inderdaad zo dat het beestje haar leefwereld op zijn kop gezet is door een toevallige ontmoeting met een ezeltje. Normaal wandelen mensen met honden en kinderen aan de hand, of zitten ze op een fiets. Maar wandelen met een griezelige ezel aan de hand, die bovendien ook nog zo'n verschrikkelijk geluid maakt, dat klopt niet, dat kan niet in haar wereld. Het klopt gewoon niet volgens haar. Dit had ze nooit verwacht, en nu weet ze niet meer wat te verwachten. Dit past niet in haar paardenlogica.

Groetjes,

Sabrina

s. gerretsen schreef op woensdag, 26 januari 2005, 20:33:


Hoi Suzanne,

Vooreerst welkom. Ik ken het gevoel dat je beschrijft maar al te goed. Ik heb ook constant op andermans paarden gereden. Ofwel worden ze onder je neus verkocht, hetgeen heel pijnlijk is, owel heb je er inderdaad niets over te zeggen. Sinds 6 jaar heb ik mijn eerste paard, 3 jaar later gevolgd door een tweede. Eigenlijk is het tweede paard mijn echte eigen paard geworden. Yitta het eerste paard heb ik kado gekregen van mijn vader. Ik was ontzettend blij, maar tevens heb ik ook altijd gedacht dat hij het meer voor zichzelf had gekocht dan voor mij. Resultaat hij reed er meer op dan ik. Heel dikwijls stond ik daar te kijken .... Paard weg, pa weg. Ondertussen reed er ook nog een meisje op in half pension (dateerde nog van de vorige eigenaar). DUs een eigen paard ..... Waar kwam ik te pas dan ? Juist als er grote problemen begonnen te komen. Ze wilde niet meer van huis weg, ze werd ee vat buskruit. Niet meer te houden, steigeren, terugdraaien. EN toen hoefde het ineens niet meer zo voor mijn vader. Toen mocht ik aan de slag en heb er toen dagelijks mee gewerkt. Allemaal op de NH manier omdat nu eenmaal de manier is ik ik aanhang. Ze werd zooo kalm, een echt prachtpaard. Een zaligheid om mee te gaan rijden, geen problemen meer. Pa zag het terug zitten, resultaat .... Dus om op je vraag te antwoorden of het zin heeft ? Ik blijf op die manier met haar om gaan en mijn vader raad geven, en er is toch veel blijven hangen. Die kuren zijn er uit, alhoewel er nog veel werk aan de winkel terug is. Moraal van het verhaal : beide ruiters moeten gelijkgestemd zijn ... Anders creeer je verwarring en tegenstrijdigheden. Op den duur weet het paard niet meer wat je van hem wil en stuit je op verzet. Het tweede paardje Donna is echt mijn paardje. Mijn principe is dan ook het volgende : Niemand mag op haar rijden buiten ik. Enkel ik hou mij met haar bezig, en dat loont. Ze is echt mijn maatje en paardje.
Ik besef nu maar des te meer hoe fortuinlijk ik ben om mijn eigen paardje te mogen bezitten. Een ros dat echt van mij is. Gedaan met alle zorgen. Nooit wordt ze verkocht, ze mag tot het einde van haar dagen bij ons blijven, nooit meer frustraties i.v.m de behandelingswijze. Mijn paardje tout court.
Ben daar heel gelukkig mee.

Groetjes,

Sabrina

jo schreef op dinsdag, 1 februari 2005, 19:03:


Juist Jo,

Dat vroeg ik mij ook af toen ik deze raad van Hans las .... Een ketting, trekken, ketting over de neus, hetzelfde recept ???? Mijn haar komt hier recht van omhoog te staan. Een hengst vergt een andere aanpak en zijn soms gevaarlijker in de omgang, maar in 99.9 % van de gevallen ligt de oorzaak bij de mensen die ermee omgaan. Dit is hard, maar toch is het zo. Het is een veel voorkomend scenario. Het veulen wordt geboren, er wordt jaren niet mee gewerkt. Het is niet omdat je er nog niet mee kunt rijden, dat je er niets anders mee aan kan. Je kan niet vroeg genoeg starten met het inprinten van een veulen (hengst of merrie), er zijn duizend dingen die je zo'n beestje kan leren en die jij van dat dier kan leren. Loopt die 2 jaar in de weide, een hengstje ontwikkeld zijn hengstenkuren. En dan schrikt men dat die wild is, dat die mensenschuw is, dat die vanalle "ongewenst" gedrag vertoond. Ik zeg altijd, vroeg begonnen, is oud gewonnen en dat werkt iedere keer. Ik heb al met verschillende veulens gewerkt (merries, ruinen en hengstjes). Hoe vroeger je begint, hoe beter. Over de ervaring van mevrouw hier durf en ga ik me ook niet uitspreken, maar idd. het is niet onaangewezen om een paard naar je eigen kunnen en vermogen te kopen.
Mijn raad is dus, grondwerk, grondwerk, grondwerk. Kan je het niet alleen, roep dan de hulp in van iemand die het wel kan. Maar ga nou niet aan de ketting liggen sleuren en trekken. De zachte aanpak is de beste. Vooral goed weten met wat je bezig bent, en een duidelijk doel voorop stellen. Geduld is een goede leermeester. En ga vooral niet in een krachtmeeting met je paard, want je paard wint altijd !

Groetjes en succes

Sabrina

cyta schreef op dinsdag, 1 februari 2005, 9:49:


Hoi Cyta,

Steigeren is een rotte en een gevaarlijke eigenschap. Zowel op de begane grond als in het zadel. Steigeren is de hevigste vorm van verzet dit er is, de ultieme weigering om voorwaarts te gaan. Bij hengsten gaat die veelal om machtsvertoon. Hij is zijn plaatsje in de rangorde aan het zoeken, en hij wil zich boven jou zetten. En het lukt hem al aardig ook, en dat weet die. Maar als je dit laat escaleren, dan is de volgende stap zich niet meer laten aanraken, en de daarop vervolgens wordt die de schrik van de weide en het volgende punt op de agenda jou uit de paddock jagen. Nu komt het erop aan om juist en vooral zelfzeker te handelen. Want een paard voelt jouw angsten, stemmingen feilloos aan. Ben je nerveus, gespannen of vrolijk, ze weten het. Zelfs als je onzeker bent uit zich dat in de manier waarop je de andere handelingen doet in de stal zoals voederen, het paard borstelen, je stem, je manier van lopen en je lichaamshouding. Nu zullen er onder jullie zijn die zeggen dat dit onzin is. Maar als iemand onzeker is rond een paard, dat vertaald zich meestal op het gedrag van het paard. Het heeft geen zin om hem ineens te gaan vastgraaien, want daar bereik je niks mee, evenmin met geweld. HIj is nu dingen aan het verwerken in zijn geest en ze een plaats aan het geven. Ga met hem mee in zijn denken en ga iedere keer als je ziet dat iets niet werkt een stap terug. Je hebt nu problemen met hem aan de hand te leiden. Leer hem dat dan eerst. Terug naar nul. Begin met het aller grondbeginsel van het grondwerk. Bepaal jouw plaats in de kudde. Gooi jezelf op als een geloofwaardige leider. Dit door gebruik van lichaamstaal. Als dit lukt, moet je zorgen dat je weer een stapje verder gaat. Dat kan dan zijn hem overal kunnen aanraken zonder dat die onozel gaat doen of wegloopt. Dan leer je hem wijken voor druk enz ... enz... En dan nog kan het zijn dat je weer een stapje terug moet zetten. Een paard is heel zijn leven bezig om strijd te leveren om een stap hoger op de sociale ladder te komen. Dus ook een stapje hoger dan jij. En geloof me dat doen ze met momenten op zo'n subtiele manier dat de gewone doorsnee mens daar nogeeneens iets van merkt. Dan kan het weer zijn dat je denkt dat hij even stabiliseert en niks bijleert. Kan ook, maar dan heb je geduld nodig. HIj is al de indrukken van vorige keer aan het verwerken en een plaats aan het geven. Misschien ook een manier aan het bedenken om er vanonder te komen of om er mee om te gaan. Onthoud ook heel goed ! Zet je paard altijd met een positieve ervaring op de weide ! Je kan beter 10 minuten werken en die goed beëindigen, dan 20 minuten aan een stuk liggen klooien en hem dan wegzetten. Stop als het goed gaat, beloon hem en zet hem op de weide. Niet van oh, het gaat nu goed, we doen nog een uurtje voort. Nee, het is goed geweest, je mag terug naar je makkers. Nu geef je het paard iets positief om over te denken. Neem wat je paard je te geven heeft, en werk daar mee. 1 Step at a time, ga met hem mee in zijn denken ... Wat je ook doet, wees steeds geloofwaardig.
Leuke dieren he ? Ik vind ze in ieder geval fantastisch.

Groetjes,

Sabrina

Marianne schreef op dinsdag, 1 februari 2005, 22:38:


Ik ben het eens met het standpunt, als je niet weet hoe ermee om te gaan, blijf er dan af. En inderdaad niet iedereen heeft voldoende kennis om dit "mooie theoretische verhaal (zoals jij het noemt) in de praktijk om te zetten. Maar dat wil niet zeggen dat je je er niet op toe kan leggen en iets bijleren. Ik heb dit ook niet uit mijn duim zitten zuigen, en pakweg 10 jaar geleden wist ik ook nog niet wat ik nu weet. Was dat maar het geval ! Bovendien bezit ik ook niet alle kennis en wijsheid, maar ik leer wel iedere dag bij en ben ook bereid om bij te leren. En de theorie gaat wel de praktijk vooraf. De rest moet je in de praktijk leren. En bovendien ga ik ook niet zitten schrijven over theorie, als ik het zelf nog niet in de praktijk heb gebracht. Dit theoretisch verhaal is wel gebaseerd op praktijkervaring en dingen die ik geleerd heb van mensen die het wel weten en situaties die ik nog dagelijks om mij heen zie gebeuren en zelf meemaak. Ik probeer ook maar iets van mijn ervaringen mee te geven. Of iemand er wat aan heeft, weet ik niet. Ik hoop het, want daarvoor komen we op dit forum. Feit is wel dat het voor mij al iedere keer gewerkt heeft.


Je moet inderdaad trefzeker kunnen optreden. Geloofwaardig en zelfzeker, vind ik beter gepast. Maar zeker is dat een paard niet van de ene op de andere dag dat ongewenst gedrag gaat vertonen. Bijten, steigeren, bokken, je omver lopen ..... Er gaat meestal heel wat aan vooraf. En als hij het gedrag vertoond, dan is het al vergevorderd.
Want neem van mij aan een paard is één van de verdraagzaamste dieren die ik ken. Het is aan de mensen om dat op te merken en in te grijpen voor het te laat is. Voorkomen is beter dan genezen. Als je natuurlijk een paard koopt van iemand dat al ongewenst gedrag vertoond, dan kan dat niet voorkomen worden natuurlijk. Dan is het enkel maar trachten het op te lossen. En nu hoor ik je al denken hoor, mooi in theorie. Nogmaals niet iedereen beschikt over voldoende kennis, nobody's perfect. Maar we kunnen wel leren. Als je dan toch liever 1 flinke tik verkoopt, dan maandenlang aan te etteren zoals jij het noemt (nou ja als je op zoek gaan naar de oorzaak van het probleem en het op een paardvriendelijke en verantwoorde manier aanpakken - ook al duurt dit dagen, weken, maanden, aanetteren noemt). Als je dit effeciënter vindt, dan is dat jouw zaak. Ik heb nog nooit iets bereikt of zien bereiken met slaan, roepen en tieren. Enkel verzet, angst en nog eens angst. En op de tijdspanne waarop iets moet bereikt worden ... Sorry daar geloof ik niet ik. Misschien dat wedstrijdruiters er daar anders over denken, Daar kan je geen tijd opplakken. Dat verschilt van paard tot paard. Ik geloof trouwens ook niet dat een paard na een rake tik meteen de link legt tussen het ongewenste gedrag en het al dan niet toegestane ervan. maar eerder zoiets van, huh die ga ik in de toekomst beter uit de weg.
Nogmaals zo denk ik erover. Ik wil niet iedereen tegen mij in het harnas jagen. Ieder zijn mening. Trouwens ik denk ook niet dat ik iets gezegd heb om mensen tegen mij in het harnas te jagen ?! Ik dacht dat deze site paard natuurlijk noemt. Dat hoop ik hier ook te vinden. Niet dan ?

Last but not least, wil ik jou en Paulie alle sterkte toewensen die ik jullie maar toewensen kan. Ik hoop echt dat het allemaal wat positief uitpakt voor jullie. Hou ons op de hoogte.

Greetz
Sabrina

cyta schreef op woensdag, 2 februari 2005, 11:04:


Hoi Cyta,

Bij mijn weten stel ik ook jou ervaring niet in vraag. Wie ben ik daarvoor ? Maar verwijten vliegen je hier om de oren. Dat heb ik hier ondertussen ook wel door. Mijn reactie is vooral gekomen op de hardhandige aanpak van Hans. Daar kan ik mij niet in vinden en ik ga jou zeker niet aanmoedigen om die te gebruiken. Ik hoop wel dat hetgeen ik aan jou doorgeef, iets kan helpen. Dus niemand verwijt jou dat je dat veulentje hardhandig aan wil pakken. Je moet hier blijbaar goed oppassen wat je zegt. Je moet de rest ook maar eens doorlezen, dan zul je zien dat mijn reactie wordt afgedaan als een 'mooi theoretisch verhaal'. Doet mij dat iets ? Nee hoop alleen dat jij er iets aan hebt. En nogmaals ik ken jou ervaring niet, maar als je niet goed weet hoe het in de praktijk aan te pakken, vraag gerust.
Jij legt je probleem uit, en ik geef een reactie vanuit datgene dat ik denk dat wel kan helpen. Ik bekritiseer jou dus niet voor alle duidelijkheid. Als ik zeg dat je moet bezinnen vooraleer te beginnen als je een hengst wil, dan heb ik dat niet op jou maar over mensen in het algemeen die dat wel doen. Hoe dikwijls kopen mensen geen paard dat eigenlijk niet voor hun is. ZO ken ik mensen en dat is echt de waarheid die een paard kopen dat nog niet zadelmak is, en dit terwijl ze zelf nogeeneens kunnen rijden.
Dus als ik op jou tenen getrapt heb, sorry daarvoor, maar dat was zeker niet de bedoeling.
I
Greetz,

Sabrina

cyta schreef op woensdag, 2 februari 2005, 13:26:


Cyta,

Misschien nog een goede site om eens een kijkje te gaan nemen :
www.belgianhorsemanship.org
Als je op de startpagina komt, gewoon doorklikken. Hier staat zeer veel interessants in. Ook heel veel links naar andere zeer goede sites. Er zit zeker wel altijd iets tussen waar je iets van op kan steken.
Heb net nog eens een kijkje genomen, zeker de moeite waard.

gr

Sabrina

Sabrina Adams schreef op woensdag, 2 februari 2005, 13:50:


Oeps foutje het is www.horsemanship.org

sorry

t buntertje schreef op donderdag, 3 februari 2005, 14:00:


Hallo Anne-marie,

Ervaring met het Boettdeken heb ik niet, wel met zomerexceem. En ik vind het vreselijk. Toen ik 4 jaar geleden Donna kocht, had ze geen spriet manen meer op haar kop staan. Ik besefte onmiddellijk wat dat betekende, een verdomde lijdensweg, vooral voor het paard. Maar het hield me niet tegen om haar te kopen, want het klikte vanaf het eerste ogenblik fantastisch met dat beestje. En dan krijg je de raad van de kenners hoor ! Spuit ze vol cortisonen, dan is het gedaan !!! Neje dank u, daar pas ik voor. Geen cortisonen voor mijn paarden. Dan maar op zoek gegaan naar gezonde alternatieven.
Zo ben ik ergens op het internet op een brouwsel gestoten. Ik ben het gaan uit proberen en gaan mengelen met andere brouwsels (natuurlijke welliswaar). Het is best wel een vettige boel en het is ook niet zo onmiddellijk te klasseren onder de categorie eau de toilette, maar bij mij werkt het. Ik hoop hiermee dat het ook voor andere paarden kan werken, want niets is zo frustrerend om zo'n beestje te zien afzien. Ze weten met zichzelf geen blijf van de jeuk en miserie. Mijn hart kromp ineen bij het zien van Donna haar leed.
Mijn brouwsel : ik neem als basis een notenolie. Notenolie Dit kan gaan van walnotenolie tot arachideolie. Wat ja kan krijgen. Pak dat ik een fles maak van een liter. Dan neem ik 3/4de olie. Het overige 1/4de leng ik aan met azijn. Gewone of appelzijn. Dat is mijn basis en dan ga ik aan de slag met mijn etherische olieën. Die kan je kopen in eender welke natuurwinkel. Ik gebruik, teatree oil, eucalyptus, citronella, lavendel en daar soms ook nog geranium olie. Op een fles van 1 liter zo'n 50 druppels van elk. En dan als afsluiter voeg ik er ook nog lookpoeder aan toe. Goed schudden en mengen die boel en dan vanaf april dagelijks aanbrengen (of van wanneer je denkt dat het nodig is voor jou paard). Aanbrengen met handschoenen en goed inmasseren in de manenkam en de staart. Dat vindt ze overzaaaalig. Kan ik je vertellen. Dit is wel vettig ok, maar bij Donna, die toch een behoorlijke zomerrui patient is werkt het zeer goed. Op het einde van de zomer staan haar manen er nog op. En dat wil heel wat zeggen. De manen die ze dan mankeert, zijn afgeknabbeld door Yitta. Die vindt niks leuker dan te gaan knuffellen aldoor.
Nog een bijkomende raad die ik wil geven. Paarden die leiden aan zommerexceem zijn allergisch (maar dat wist je wel) voor die zeer kleine irritante vliegjes. Die steken en de stof die ze in het paard spuiten, veroorzaken zo'n danige alllergische reactie van het paard. Nu paarden die leiden aan zomerrui hebben een bepaalde stof in het bloed dat ervoor zorgt dat ze enorm hevig gaan reageren op dat gif. Een bloedzuiverende kuur kan hier een uitkomst bieden. Ik heb dat ook gedaan bij Donna en moet zeggen dat het resultaat gehad heeft. Het product heet Aciplex en is volledig natuurlijk en dient 2 x daags tot 3 x daags toegediend te worden. Dit in hoeveelheden van 50 m. als ik me niet vergis, maar dat zal wel op de verpakking staan.
Het bloed wordt gezuiverd, ja paardontgift als het ware. En tevens verminderd, of verdwijnt zelfs de stof in het bloed dat die allergie uitlokt mee.
Bij mij werkt het. het is wel intensief, maar zo'n dagelijkse massage draagt wel bij tot een betere relatie met je paard. S'zomers staat ze al te wachten en wandelt vanzelf al naar de kast waar dat goedje staat. Sinds ik dit gebruik, staat ze vele rustiger. En dat doet me deugd.
En geloof me, er is niet teveel ongedierte dat in de buurt komt.
Ook kan je daar nog een bodyspray van maken op basis van water en azijn, maar wel met dezelfde olieën. Helpt tegen ander ongedierte en dazen. Dat gebruik ik voor het rijden en gewoon als ze in de weide staat. Die vettige brij pas na het rijden. Dus de combinatie van de 2 is het beste. De vettige brij echt om in de manenkam (niet in het haar van de manen) en de staartwortel in te masseren, en de spray voor het lichaam en de haren van manen en staart.
Proberen zou ik zo zeggen.
Ik hoop dat iets helpt.

Groetjes,

Sabrina

TukkerTune schreef op maandag, 7 februari 2005, 12:50:


Hallo daar,

Het eten van mest is niet zo ongewoon, doch niet zoveel voorkomend. Het kan voortkomen door gebrek aan ruwvoer (hooi, e.d), sommige paarden doen het uit verveling, of soms hebben ze gewoon een tekort aan bepaalde mineralen en zouten. Soms kan dit ook wijzen op een worminfectie.
Veulens doen dit ook vaak. Ze eten dan de mest van hun moeder op om zo hun darmflora op peil te brengen. Soms doen ook oudere paarden dit vlak nadat ze een antibioticakuur of dergelijke medicijnen hebben gekregen, ook weer om hun darmflora op te bouwen. Omdat heel wat darmbacterieën die de goede werking van de darmen garanderen, zijn vernield door de medicijnen. Als het aan een tekort van bepaalde voedingsstoffen ligt, dan moet je eens eerst je voedingschema onder de loep nemen. (Welk soort voer, de hoeveelheid ruwvoer, ......) Als dit in orde is. Dan kan het gaan om pure verveling en dan zal je moeten kijken hoe je zijn dagindeling voor hem.haar wat boeiender kan maken. Staat ze alleen ? Of heeft ze nog soortgnoten om haar/hem heen ? Zoniet dan kan een soortgenoot wat afleiding bieden. Je kan natuurlijk ook altijd de mest weghalen, maar dat neemt de oorzaak niet weg. Geen directe reden tot ongerustheid, maar toch in het oog houden, de oorzaak zoeken en als je maatregelen niet het gewenste effect hebben, de dierenarts er eens bijhalen voor een eventueel bloedonderzoek om de tekorten op te sporen.

Groetjes,,
Sabrina

jacqueline postmes schreef op dinsdag, 8 februari 2005, 13:41:


Wel Jacqueline,

Daar heb je nu eens gelijk in ! Vele mensen meten steeds hun kennis over paarden door het aantal jaren dat ze rijden. Ik zat al tussen de paarden van toen ik zes jaar was. Dat is nu zo'n 25 jaar. En wat wil dat zeggen ??? Dat ik al heel veel geleerd heb, en dagelijks nog bijleer. Een goede instructeur zei ooit : "meisje, paarden en paardrijden, daar kan je nooit alles van kennen.". Dus zo van 7.5 jaar rijden ....... en dan denken dat je kan rijden ?
Ik noem dit eerder arrogant en eigenwijs. Met alle gevolgen van dien voor het arme paard dat alsmaar zijn hoofd omhoog en omlaag doet. Want het ligt niet aan het paard, maar aan het persoontje dat erop zit.

groetjes,

Sabrina

coewem schreef op maandag, 7 februari 2005, 11:19:


Coewem,

Een oplossing ? Je gaat het niet graag horen, maar (en das mijn mening en waarschijnlijk niet die van mij alleen), het ligt niet aan het paard, maar aan het vrouwtje in het zadel ! Enerzijds omdat ze het paard rijdt met een harde hand. En ook al rijdt iemand 7.5 jaar en een half, dat wil niet zeggen dat die persoon er zich niet bewust van kan zijn dat wat hij doet bepaalde consequenties heeft op het gedrag van het paard.
Anderzijds ligt het ook aan het vrouwtje omdat zij gewoon de syptomen en de onderliggende oorzaken van het slaande paardenhooft niet wil of kan onderkennen. Niet iedereen heeft de kennis, ok, maar vraag het dan tenminste aan iemand die er wel iets van kent. Het paard is overduidelijk niet tevreden met de gang van zaken. Heeft het pijn ? Ongetwijfeld ... Een paard en pijn = verzet. EN gelijk hebben ze .. Hoe moeten ze het je anders duidelijk maken. Welk bit gebruikt ze ? Welke andere mechanische hulpmiddelen hangen er nog aan ? Hoe zit het met de gesteldheid van de paardenmond ? Men heeft mij gezegd dat je eerst moet zorgen dat het paard zijn mond grondig moet worden nagekeken door een professionele paardentandards. Ze kunnen heel wat hinder ondervinden van haken op de tanden die op hun beurt inwerken op het tandvlees.
Dat moet eerst in orde zijn. EN dan moet je leren om NIET meer met een harde hand te rijden, maar de paardenmond met rust te laten ! Laat de teugels loshangen, zodat die niks meer heeft om aan te trekken. Het zal altijd nog wel een tijdje duren eer dat er uit is, want een paard blijft dingen steeds met pijn associËren, ook al is de pijn weggenomen. Laat ze les nemen van iemand die haar daarbij kan helpen. Heb je er al eens bij stilgestaan hoe frustrerend het is voor een paard om tegenstrijdige commando's te krijgen ?
Een voorbeeld. Daarstraks rijd ik naar huis en kom een amazone tegen;
Paard superopgefokt, evenals de persoon die er opzit. Ik vertraag (zoals ik dat steeds plichtsgetrouw doe als ik een paard passeer). Dit gaf me de kans om dat tweetal eens goed te bekijken. Paard, hoofd omhoog, bijna met de neus in de lucht, mond open, zware neusriem erop, volledig opgespannen, wit van de ogen zichtbaar, helemaal in het zweet van de zenuwen, half zijlings dribbelend.
De amazone : angstig, gespannen, de teugels hoog (bijna tegen de borst), superkort en strakgespannen en maar trekken in de paardenmond. EN terwijl ze daar zit te snokken in de bek en door constante druk de spanning bij het paard nog meer opvoert, zit ze met haar benen te knijpen van de schrik om maar niet te vallen ! Bovendien zit ze helemaal uit balans omdat haar bovenlichaam lichtvoorovergebogen en gespannen in het zadel zit.
Dan krijg ik zo van die spontane kotsneigingen (sorry voor het taalgebruik).
Want langsvoor houdt ze het paard tegen door het te folteren in de mond, en tegelijkertijd voert ze de druk op zijn flanken steeds maar op.
Het paard krijgt tegenstrijdige signalen en raakt daardoor ontzettend gefrustreerd en in paniek, om dan nog maar van de pijn in de mond te zwijgen. Op zo'n moment denk ik : zou je ofwel eens niet eerst wat geld uitgeven aan rijlessen (deftige welliiswaar) vooraleer je op je eigen houtje met een paard de straat op gaat !
Misschien geeft je vriendin ook wel tegenstrijdige commando's ?
Vraag raad aan iemand die jullie kunnen helpen, check de mond en ga nu aub niet beginnen met zwaar mechanisch getuig, strakzittende neusriemen en zwaardere bitten ..... maar pak de oorzaak aan !

Groetjes,

Sabrina.

Moniek schreef op dinsdag, 8 februari 2005, 21:01:


Hoi,

Misschien een stom vraagje, maar werkt dit ook bij vlas i.p.v strooisel. Ik heb eens gelezen dat vlas volledig biologisch afbreekbaar is en makkelijk te composteren is. Weet ik veel .....

Iemand daar ervaring mee ?

Greetz

Sabrina

HannahFroukje schreef op woensdag, 9 februari 2005, 17:34:


Hoi Pien,

Ik voeder mijn schatjes al jaar en dag voederbiet. En dit is inderdaad niet ter vervanging van hooi en ook maar enkel in de winter. Het zijn vooral vezels. Wind en water zoals wij zeggen. Maar Yitta (in het bijzonder) is er helemaal weg van. Mijn halfbloedje en Haffie krijgen van mij heel veel hooi. Bij ons is zowel kuilgras (voorverpakt hooi) als gewoon hooi in balen beschikbaar. Wij mengelen beiden door mekaar. Want van kuilgras kunnen ze wel eens aan de diaree gaan als ze daar gevoelig voor zijn. Om dat te voorkomen mengel ik beide wat door mekaar en dat werkt prima. Alhoewel ze wel vele liever het kuilgras eten. Daarbuiten krijgen ze 's morgens en 's avonds wat granen. Maar niet overvloedig want ze krijgen hooi genoeg. S'avonds leg ik dan bij hun granen een biet in de bak. Je kunt het dus gerust hun dessertje noemen. Ik heb nog nooit problemen gehad met deze manier van voederen (kolieken, hoefbevangenheid ...). Dus ik doe het als volgt :

S'morgens een beetje graan. Dan gaan ze buiten en krijgen ze hun hooi. 'savonds beetje graan en hun biet, aangevuld met hun hooi.

Beetje verwend ??? Het is maar een gedacht. Het graan is niet nodig, ik weet het, maar het gaat hier niet over grote hoeveelheden. Ik heb dat eens uitvoerig nagevraagd aan mijn dierenarts. Met hooi ben ik niet zo karig .... Dat mag en kan. Dan als de lente in 't land komt mogen ze van het verse gras knabbelen, maar niet de hele dag. Om de overgang van de winter (graan, hooi, biet) niet te drastisch te maken (en om koliek te vermijden). Eind april gaan ze dan definitief en goed voorbereid dag en nacht op hun weide met inloopstal tot en met de winter.
Geen graan meer, enkel op het einde van het seizoen als de weide schraler wordt, hooi.
Onze weide laat niet toe om ze er winter en zomer op te zetten, wegens veeeel te nat. In de grote paddock kan dat wel. Maar dan is er hun hooi.

Ik heb nog nooit problemen gehad.

Groetjes,

Sabrina