Hallo allemaal,
Na het ontdekken van deze site 'paard natuurlijk'. Niet meer weg achter die computer te slaan. In het kort iets over mezelf, 36 jaar. Vroeger als jong meisje begonnen met helpen op een manege voor gehadicapten. Geen geld voor rijlessen, dus eerst dag in dag uit helpen. Het was een mooie leer school. Eerst bekend worden met de dieren. Niet alleen waren ze daar zeer vriendelijk en rustig met de paarden. Vooral was het prachtig om te zien hoe de paarden en deze gehandicapten elkaar vertrouwden. dat zegt al wat over de aanpak van de eigenaren. Na een aantal jaar kreeg ik les zonder zadel, zonder teugels, later aan de neusriem... en ga zo maar door. Ik raakte in de ban van de dressuurkunst. Waardoor ik volgens mijn steeds verder van het paard af kwam te staan. Jaren gestopt met rijden. Sinds twee jaar weer op een "stads" manege begonnen maar het maakte me eerder verdrietig dan vrolijk... ik kreeg niets met de paarden... verhuisd naar de bollenstreek, iets meer groen en via via ben ik bijrijder van een prachtig volbloed paard geworden. Het andere paard (ook prachtig) moet nog afgericht/ ingereden worden. De eigenares heeft haar manier van omgaan met de paarden. Ze is streng, met andere woorden wanneer ze niet luisteren dan zwaait er wat. Ze rijd wel erg goed dressuur.
Ik zou de dagen (drie keer per week) zo graag het op deze parelli methode willen doen. Maar heeft het zin wanneer je als bijrijder (en eigelijk dus niets te zeggen hebt) drie keer per week het vertrouwen probeert te krijgen wanneer de ander een totaal andere aanpak heeft? Ik zou het wel met haar willen bespreken maar ik vrees dat het niets wordt. Ik zou het liefst mijn eigen paarden willen hebben maar ook nu is geld ( de randstad is behoorlijk prijzig) een probleem. Komt iemand van jullie uit de bollenstreek?
groeten Suzanne

s. gerretsen schreef op woensdag, 26 januari 2005, 20:33:


Ik heb je een mailtje gestuurd

Saskia

s. gerretsen schreef op woensdag, 26 januari 2005, 20:33:


Hoi Suzanne,

Vooreerst welkom. Ik ken het gevoel dat je beschrijft maar al te goed. Ik heb ook constant op andermans paarden gereden. Ofwel worden ze onder je neus verkocht, hetgeen heel pijnlijk is, owel heb je er inderdaad niets over te zeggen. Sinds 6 jaar heb ik mijn eerste paard, 3 jaar later gevolgd door een tweede. Eigenlijk is het tweede paard mijn echte eigen paard geworden. Yitta het eerste paard heb ik kado gekregen van mijn vader. Ik was ontzettend blij, maar tevens heb ik ook altijd gedacht dat hij het meer voor zichzelf had gekocht dan voor mij. Resultaat hij reed er meer op dan ik. Heel dikwijls stond ik daar te kijken .... Paard weg, pa weg. Ondertussen reed er ook nog een meisje op in half pension (dateerde nog van de vorige eigenaar). DUs een eigen paard ..... Waar kwam ik te pas dan ? Juist als er grote problemen begonnen te komen. Ze wilde niet meer van huis weg, ze werd ee vat buskruit. Niet meer te houden, steigeren, terugdraaien. EN toen hoefde het ineens niet meer zo voor mijn vader. Toen mocht ik aan de slag en heb er toen dagelijks mee gewerkt. Allemaal op de NH manier omdat nu eenmaal de manier is ik ik aanhang. Ze werd zooo kalm, een echt prachtpaard. Een zaligheid om mee te gaan rijden, geen problemen meer. Pa zag het terug zitten, resultaat .... Dus om op je vraag te antwoorden of het zin heeft ? Ik blijf op die manier met haar om gaan en mijn vader raad geven, en er is toch veel blijven hangen. Die kuren zijn er uit, alhoewel er nog veel werk aan de winkel terug is. Moraal van het verhaal : beide ruiters moeten gelijkgestemd zijn ... Anders creeer je verwarring en tegenstrijdigheden. Op den duur weet het paard niet meer wat je van hem wil en stuit je op verzet. Het tweede paardje Donna is echt mijn paardje. Mijn principe is dan ook het volgende : Niemand mag op haar rijden buiten ik. Enkel ik hou mij met haar bezig, en dat loont. Ze is echt mijn maatje en paardje.
Ik besef nu maar des te meer hoe fortuinlijk ik ben om mijn eigen paardje te mogen bezitten. Een ros dat echt van mij is. Gedaan met alle zorgen. Nooit wordt ze verkocht, ze mag tot het einde van haar dagen bij ons blijven, nooit meer frustraties i.v.m de behandelingswijze. Mijn paardje tout court.
Ben daar heel gelukkig mee.

Groetjes,

Sabrina