s. gerretsen schreef op woensdag, 26 januari 2005, 20:33:


Hoi Suzanne,

Vooreerst welkom. Ik ken het gevoel dat je beschrijft maar al te goed. Ik heb ook constant op andermans paarden gereden. Ofwel worden ze onder je neus verkocht, hetgeen heel pijnlijk is, owel heb je er inderdaad niets over te zeggen. Sinds 6 jaar heb ik mijn eerste paard, 3 jaar later gevolgd door een tweede. Eigenlijk is het tweede paard mijn echte eigen paard geworden. Yitta het eerste paard heb ik kado gekregen van mijn vader. Ik was ontzettend blij, maar tevens heb ik ook altijd gedacht dat hij het meer voor zichzelf had gekocht dan voor mij. Resultaat hij reed er meer op dan ik. Heel dikwijls stond ik daar te kijken .... Paard weg, pa weg. Ondertussen reed er ook nog een meisje op in half pension (dateerde nog van de vorige eigenaar). DUs een eigen paard ..... Waar kwam ik te pas dan ? Juist als er grote problemen begonnen te komen. Ze wilde niet meer van huis weg, ze werd ee vat buskruit. Niet meer te houden, steigeren, terugdraaien. EN toen hoefde het ineens niet meer zo voor mijn vader. Toen mocht ik aan de slag en heb er toen dagelijks mee gewerkt. Allemaal op de NH manier omdat nu eenmaal de manier is ik ik aanhang. Ze werd zooo kalm, een echt prachtpaard. Een zaligheid om mee te gaan rijden, geen problemen meer. Pa zag het terug zitten, resultaat .... Dus om op je vraag te antwoorden of het zin heeft ? Ik blijf op die manier met haar om gaan en mijn vader raad geven, en er is toch veel blijven hangen. Die kuren zijn er uit, alhoewel er nog veel werk aan de winkel terug is. Moraal van het verhaal : beide ruiters moeten gelijkgestemd zijn ... Anders creeer je verwarring en tegenstrijdigheden. Op den duur weet het paard niet meer wat je van hem wil en stuit je op verzet. Het tweede paardje Donna is echt mijn paardje. Mijn principe is dan ook het volgende : Niemand mag op haar rijden buiten ik. Enkel ik hou mij met haar bezig, en dat loont. Ze is echt mijn maatje en paardje.
Ik besef nu maar des te meer hoe fortuinlijk ik ben om mijn eigen paardje te mogen bezitten. Een ros dat echt van mij is. Gedaan met alle zorgen. Nooit wordt ze verkocht, ze mag tot het einde van haar dagen bij ons blijven, nooit meer frustraties i.v.m de behandelingswijze. Mijn paardje tout court.
Ben daar heel gelukkig mee.

Groetjes,

Sabrina