e m kraak schreef op dinsdag, 25 januari 2005, 18:59:


Hierin is er bij mij geen "going with my horse" terwijl ik toch rekening met hem hou, om op de belangrijke momenten toestemming te geven voor grazen.

Sannie met weinig grondwerk kun je toch heel plezierig rijden, omdat je vanuit wederzijds plezier, de beste communicatie hebt. En rijden vanuit wederzijdse communicatie en plezier maakt alles zo veel gemakkelijker.

Veel mensen eisen dat hun paard, op aangeven, vertrekt bijvoorbeeld. En zijn bereid daar been voor te geven. En besteden daar grondwerk aan, voor vlot reageren. Ik heb ook een signaal voor vertrekken, de mondklik, en teugelvoering de goede kant op, zwaarder gaat het niet. Het is een verzoek dat mijn paard mag negeren. Als hij niet wil, zal hij daar een goede reden voor hebben, en dan gaan we niet, blijven thuis of ik ga mee in wat dan wel zijn idee is. Dit is mijn streven, in de praktijk kom ik soms voor situaties te staan die meer dwingend moeten zijn. Omdat mijn inzicht in de route nu eenmaal soms echt beter is, bijvoorbeeld als we een rare lus moeten maken om verder te kunnen gaan in de goede richting. En dit zal steeds minder een strijd gaan worden (ik werk pas een paar maanden met deze jonge paarden) omdat de paarden mijn intentie begrijpen dat ik rekening hou met hun wensen, en me steeds meer gaan vertrouwen als het even niet zo kan zijn.

Piet geheel los mee lopen staat beslist nog op mijn verlang lijstje, als het veilig kan, dan lijkt me dit heel leuk en waardevol. Ik zou wel dezelfde manier van meegaan met mijn paard gebruiken als altijd. Dus kort bij hem in de buurt blijven, samen stoppen, samen vertrekken en samen naar links of rechts gaan. Ook het nee signaal bij gras eten zou ik er in houden (naast het ja signaal). Op deze manier kan er een overgang gemaakt worden naar rijden zonder de teugels te gebruiken, zonder je benen te gebruiken. Puur rijden op nog zachtere signalen en het paard toch een grote mate van vrijheid geven. En ik weet zeker, als dit op de grond zo kan, kan het in het zadel ook. En als het op de grond niet kan, kan het vanuit het zadel altijd nog zachter dan we denken.

Michiel

Marianne schreef op dinsdag, 25 januari 2005, 22:22:


Dank je Marianne, daar doe ik mijn best voor. Maar jouw paard wordt beter en dan is het gewoon een kwestie van doen.
Het is natuurlijk geweldig leuk als je paard als een hondje om je heen loopt, maar als je het "op zijn paards" bekijkt denk ik dat het nou ook weer niet iets vreselijk speciaals is.
Misschien een beetje te vergelijken zoals hij zich in een kudde zou gedragen.
Ik denk juist dat hij dat mijn clikkertraining, mijn belonen met voer en het feit dat hij nooit dwang ,druk of andere nare ervaringen met me beleefd heeft voor hem genoeg is me als *zijn mens* te zien. In ieder geval toch als "iets" waar het niet verkeerd is om bij te blijven. Ik wijs aan waar en wanneer er gegeten wordt, bij mij voelt hij zich veilig. Bovendien was ik het enig bekende in de omgeving. Waarom zou hij dan er van door gaan?
Dat even latende wat voor het is, is het voor mij duidelijk dat de band met een clickersavvy paard een andere is dan een paard wat op een meer conventionele manier getraind is.
Zo'n paard is graag bij je, staat altijd op je te wachten. Denkt voor zichzelf. Zelfs zo dat soms mensen die een training meemaken er iebelig, nerveuzig van worden.
Een paard wat constant aan je vraagt: " wat gaan we nu doen", uit zichzelf oefeningen doet, die je dan weer moet negeren omdat je ze niet gevraagd hebt.... kan nooit hetzelfde paard zijn wat gedrild wordt (dan bedoel ik natuurlijk zeker niet met geweld) om zijn lesje te leren of wat rust als beloning ziet!
Shiny ziet rust tijdens de training als straf, als ik hem negeer als "Goh, zou ik iets fouts gedaan hebben?"
Een half uur trainen is een half uur op m'n tenen lopen want mijn paard is vaak geconcentreerder, allerter, harder dan ik.
Hij pikt het niet als ik maar half bij de les ben of afgeleid wordt en als ik per ongeluk druk zet gaat hij lichamelijk erg hard terug praten tegen me.
Het is echt niet mogelijk om de band die we hebben , goed te beschrijven, die weet je pas als je gevoeld hebt wat deze manier van trainen betekent voor de verstandhouding met je paard. Het is ingewikkelder maar mooier dan ik ooit heb kunnen bedenken.
Egon was degene die me ervoor waarschuwde ruim een half jaar geleden. Kijk uit! Maak een lesplan!Trap niet in de valkuilen! Je hebt geen idee wat je in handen hebt!. Hij had oorverdovend gelijk.
Nu vertel ik dat ook tegen mensen die met clikkeren beginnen. Sommigen accepteren dat, anderen worden boos omdat ik hun band met het paard onderschat. Ik weet dat zij de kracht van clickertraining onderschatten.
Het zij zo.
Feit is dat we vandaag heerlijk los hebben lopen genieten en dat hij ervoor koos om bij me te blijven was een hele aparte ervaring :)
Piet

Marianne schreef op dinsdag, 25 januari 2005, 23:35:


Zo zie ik dat ook


Maar die afspraken moeten dus wederzijds wel begrepen worden. Daar is klikkeren, als onderdeel van OC, een manier voor.


Lijkt me prima mogelijk dat Pauli die klikker alleen maar een eng ding vond. Ik heb nog nooit een klikker gebruikt. Die heb je er ook niet voor nodig. (Pro's en contra's mechanische cues hebben allebei hun discipelen en zwaartepunten. Voor mij zijn zwaartepunten dat ik niet met zo'n ding in m'n hand wil opgescheept zitten EN de mogelijkheid emotie in verbale cue te leggen).


Dat komt niet voor, of ik begrijp de vraag verkeerd.


Nee, de "clickt" op gewenst gedrag, al is dat nog maar zo'n klein beetje. Een evt. begrepen opdracht of sequence komt daar pas achteraan.


Dat kan heel verschillend zijn.


PS: Je vroeg naar een herhaling (is bijzonder uitgebreid al geweest) van de uitleg over skinner's tabel van straffen en belonen. Als er veel meer zijn die hierop door willen vind ik het best, maar anders heb ik er nu op het forum hier niet zoveel zin in en vrees ik iedereen mateloos te vervelen. Misschien beter dat we dat in email doen.
Het volgens mij (momenteel) beste, leesbaar toegankelijke boek waarin OC uitgebreid aan de orde komt heb ik op de PNboekenlijst gezet: Equine Education van M. Kiley-Worthington

Groeten, Egon

sannie schreef op dinsdag, 25 januari 2005, 22:14:


Dat vraag ik me dus echt af, denk je dat hij het leuker vind omdat je hem laat grazen? Ik denk het niet, vooral niet op deze manier, hij weet niet waar hij aan toe is moet de hele tijd denken zal ik proberen zal ik proberen?


Ik ben dus niet perse tegen grazen...om even duidelijk te zijn Maar ik denk dat je van het idee af moet dat grazen onderweg gelijk staat aan een leuke rit hebben. Dat heeft nmm niks met elkaar te maken nl.

Sorry ik beantwoord eigenlijk helemaal je vraag niet....

Saskia

Marianne schreef op dinsdag, 25 januari 2005, 23:35:


Ik zeg Y e s ipv een klikker te gebruiken. ik vind dat lekker omdat ik mijn emotie erin kwijt kan. Daar schrikt hij niet van, integendeel, hij doet zeer zn best om mijn y es te horen omdat hij graag de beloning die (erbij mij) altijd op volgt.


Eerste stukje : De click wordt altijd begrepen omdat je hem geleerd hebt dat op het moment wanneer hij iets goed doet een click volgt.
Dit doe je door bv handaanraking met zijn neus. Op het moment dat hij je hand raakt , en dat doen ze als jij je hand uitsteekt altijd, clik je of zeg je yes en volgt de beloning. Je zal er van staan te kijken hoe snel dat dat geleerd is.

Tweede. Door er een opdracht aan te verbinden. bv. Ho is stoppen.
Een simpel gesteld voorbeeld. Je zegt: "Ho" en laat hem stoppen door zelf te stoppen en het touwtje aan te spannen. Hij staat stil? Yes en een beloning. Doe dit 5 keer en je ho is zonder touwtje genoeg om hem te laten stilstaan.
Piet

Piet schreef op woensdag, 26 januari 2005, 1:17:


Yes!
(grappig genoeg krijg je deze emoticon door het woordje yes )

Saskia (die ook is begonnen met klikkeren en erg onder de indruk is)

Idunn schreef op woensdag, 26 januari 2005, 1:43:

****************
Als ik hier ook even op mag reageren. Wat mijn eigen paard betreft weet ik wel heel zeker dat mogen grazen heel erg bijgedragen heeft aan dat hij het nu tenminste (eindelijk) leuk vindt in het bos.

Nu is dat een ander paard dan dat van Sanne, die schijnt buitenrijden sowieso al leuk te vinden, maar ik wou alleen maar even aangeven dat het wel degelijk verschil kan uit maken.

Ik heb zelf het mogen grazen echt actief gebruikt in het bos als beloning, als gezellige onderbreking etc, omdat hij het zag als 1 groot spookbos, waar je maar het best knoerthard doorheen te rennen. Grazen zorgt ervoor dat hij beter ontspant, rustiger wordt, en het gezelliger vindt. Ik heb het zelfs gebruikt om zijn waanzinnige drang naar speed wat te temperen, hij weet tegenwoordig, als ik me een beetje gedraag en pas ga racen als het MAG, dan mag ik straks effe grazen, als ik koppig m'n eigen zin doe, dan mag dat NIET. Bij ons werkt dat heel goed eigenlijk.

Eerder stond hij in het bos zo stijf van de stress dat hij niet eens WOU grazen, dat heb ik 'm echt stukje bij beetje aan moeten wennen, dat er geen gevaar was, en dat hij heus rustig de tijd kon nemen om te snuffelen en te grazen. Ik vind het dus juist heerlijk dat hij daar nu WEL op z'n dooie gemakkie aan toegeeft.

Ik geef toe, tis waarschijnlijk wel een heel ander type paard en een heel ander probleem dan Sanne's. Maar grazen kun je ook heel positief zien, een paard dat niet graast is meestal waakzaam en/of gespannen.

Frouk

Moniek schreef op dinsdag, 25 januari 2005, 21:40:

Hoi Moniek,

Dat ondervind ik nu ook met Donna. Als ze nu nog maar een wandelaar in de verte ziet die een hond bijheeft die groter is dan mijn Jack Russells, dan wordt ze al achterdochtig. Het is inderdaad zo dat het beestje haar leefwereld op zijn kop gezet is door een toevallige ontmoeting met een ezeltje. Normaal wandelen mensen met honden en kinderen aan de hand, of zitten ze op een fiets. Maar wandelen met een griezelige ezel aan de hand, die bovendien ook nog zo'n verschrikkelijk geluid maakt, dat klopt niet, dat kan niet in haar wereld. Het klopt gewoon niet volgens haar. Dit had ze nooit verwacht, en nu weet ze niet meer wat te verwachten. Dit past niet in haar paardenlogica.

Groetjes,

Sabrina

Ivanhoe schreef op dinsdag, 25 januari 2005, 14:59:


Idd door die donkere rand lijkt het alsof de hoefwand echt een heel stuk uitsteekt. Daarom heb ik ook foto's gemaakt een beetje schuin en daar lijkt het al een stuk minder.
Eigenlijk moeten we met z'n allen bij elkaar langs gaan om het goed te beoordelen

Is er niks anders dat jullie opvalt behalve de lange hoefwand?
Ik zie namelijk nog wel iets, maar misschien let ik er wel teveel op omdat ik het weet. Als je kijkt naar Eli's achter hoeven valt jullie niks op?

Groetjes Viola.

Frans Veldman schreef op dinsdag, 25 januari 2005, 17:21:


Tsja, ik vraag me alleen af hoe het kan bij Björk die heeft dunne plekken in haar zool, het gaat dus om wat dunne plekken, niet de hele zool is zo dun.Ze wordt hetzelfde als de anderen bekapt, maar ook haar vorm is heel anders. Nu had ze natuurlijk ronduit slechte hoeven. Ze loopt ook op harde bodem, en op gras. De hoeven zijn al enrom verbeterd trouwens, de witte lijn sluit nu goed aan.

Groeten Esther

Spirithorses schreef op woensdag, 26 januari 2005, 0:10:


Dat je nog kunt rijden met dergelijke problemen. Ik heb momenteel ook grote problemen met mijn rug en ik kan dus alleen maar stappen en tolten.
Gelukkig kan mijn paard tolten. Daarbij ligt mijn aandacht bij hoe ik beweeg en hoe mijn paard beweegt. Sinds enkele dagen is dat weer heilzaam. Daarvoor was het zo erg dat ook stappen en tolten mij veel pijn opleverde. Mijn paard lijkt gelukkig optima forma zo zonder ijzers en in de winterse frisheid. Hij is vrolijk en superbraaf, alsof hij het weet.
Heb je les van iemand die de Alexandertechniek aanleert? Of lees je bepaalde boeken?

Moniek

Moniek schreef op woensdag, 26 januari 2005, 9:13:


Ik ben geen Pien, maar wil toch ook even mijn zegje doen over rugpijn en paardrijden.
Ik ben gaan rijden op advies van de dokter. Het gangbare advies voor een hernia was toen nog liggen en de boel zoveel mogelijk ontzien. In een gesprek met de dokter vroeg ik hem wat ik zou moeten doen om de kans op herhaling te minimaliseren. Hij zei: Sporten! en adviseerde me te gaan paardrijden.De spieren rond je bekken en onderrug moeten getraind worden.
Ik was verbaasd, dacht dat dat gehobbel wel het laatste was waar mijn rug op zat te wachten.
Maar inderdaad, het werkt voor mij. Na een half uur rijden voelt mijn rug de rest van de dag ontspannen aan. Stappen, doorzitten in draf en galop. Dus zorgen dat je bekken beweegt t.o.v. je rug en zo ontspannen mogelijk zitten.
Pas nog ergens in de krant gelezen dat onderzocht is dat blijven bewegen bij rugproblemen net zo goed helpt als fysiotherapie. In mijn geval is het ook echt zo.
Piet