Hoi,


Dankjewel Egon voor de manier waarop je hierop ingaat. Want, of het nou uiteindelijk wel of niet komt tot een gezamenlijk onderzoek, ik voel me in elk geval heel serieus genomen door wat je schrijft!

Even los van OF en HOE we in de praktijk zouden kunnen onderzoeken. Mijn demotivatie komt vooral voort uit het idee dat ik NIET verwacht dat significante onderzoeksresultaten een boost zouden zijn in hoe mensen met paarden omgaan.

Er is al enig onderzoek gedaan op dit gebied, met duidelijke resultaten. Er zijn boeken geschreven over telepathische communicatie met dieren, en je kunt er zelfs cursussen in volgen (ook hier in Nederland). Er is een tv programma-serie gewijd aan dit onderwerp (De Dierentolk).
Heeft dit alles een revolutie (als was het maar op een bescheiden schaal) ontketend? Nee ... ;-(

Als kind las ik in de KIJK (tijdschrift) over een onderzoek, waaruit bleek dat planten leerden te reageren op de binnenkomst van een bepaalde persoon in de proefruimte. In het kort kwam het er op neer, dat 1 persoon meermalen daags de planten liefdevol verzorgde, en een andere persoon dagelijks binnenkwam om 'meedogenloos' van iedere plant 1 blaadje eraf te halen. Na enige tijd werd dmv continue metingen aan de planten vastgesteld dat de planten al vast de stof die nodig is om 'wondjes' te dichten gingen aanmaken, zodra de 'blaadjes-plukker' de testruimte betrad.

Ik was zó gefascineerd door dat artikel en ik was ervan overtuigd dat dit de manier waarop mensen tegen planten aankijken, voorgoed zou veranderen. Tot op de dag van vandaag ben ik verbaasd en teleurgesteld dat dat niet zo is.

De laatste jaren (sinds ik toegang heb tot internet) heb ik nog veel meer onderzoeksbeschrijvingen en -resultaten gevonden, waaruit blijkt dat planten zó veel meer kunnen dan algemeen wordt aangenomen. Onderzoeken uitgevoerd in universiteitslaboratoria, en labs verbonden aan gerenommeerde plantkundige onderzoekscentra. Resultaten van tal van dit soort onderzoeken zijn gepubliceerd in (plant-)wetenschappelijk tijdschriften.

Vanwege het bovenstaande, denk ik niet dat ik veel zou bereiken (in positieve zin zou veranderen), door ruchtbaarheid te geven aan eventuele onderzoeksresultaten. Ik denk dat ik meer bereik door te blijven doen wat ik doe; proberen om mensen te laten zien en te vertellen hoe het óók kan, in de omgang met dieren. Door adviezen en les te geven met betrekking tot de omgang met honden (mijn partner en ik runnen op professionele basis een hondenschool / adviescentrum mbt hondengedrag). Door via een netwerk van contacten met o.a. dierenartsen, andere 'hondentrainers' etc., te proberen nieuwe inzichten en ideeën te verspreiden.

Als ik beter ben (ik ben chronisch ziek en daardoor behoorlijk beperkt in wat ik kan doen), dan wil ik heel graag actiever/grootschaliger dan nu, vergelijkbare dingen gaan doen m.b.t. mensen en hun paarden (dus les geven, adviezen geven). Ik denk dan het meest te bereiken (en niet alleen dan, ook nu), door dicht aan te sluiten bij de belevingswereld van de meeste mensen met paarden, door te vertellen over en mensen te trainen in de basis omgang met een paard. Eerlijk en consequent zijn, om bij de andere mail over communiceren met paarden aan te sluiten. Leren te kijken nar paardengedrag, en de signalen die zij af geven te interpreteren. Hoe je zelf gebruik kunt maken van lichaamstaal in de omgang met paarden. Wat clicker training is en hoe je met behulp van een clicker (en de achterliggende gedachten), een paard gedrag kunt leren zonder gebruik te hoeven maken van dwang en/of dreigen met straf.
Voor dat soort informatie en training staan een hoop mensen gelukkig wel open. Dat blijkt ook al wel, door de opkomst van NH-ideeën en -methodes. Dat genoeg mensen openstaan voor je ideeën, is m.i. een voorwaarde om écht iets te kunnen bereiken, om veranderingsprocessen in gang te zetten (of meer bescheiden, om daaraan een bijdrage te leveren). Zo lang "de mensen" niet openstaan voor een bepaald idee, dan zullen zelfs opzienbarende onderzoeksresultaten niets veranderen aan de algemeen heersende opvattingen. Voor een enkel individu zal er wél iets veranderen, maar die vindt zijn/haar weg ook wel zónder (mijn) onderzoeksresultaten!

Heb ik zo meer duidelijk gemaakt wat me weerhoudt? En zo ja, wat vind je ervan ?

groet,
Karen

LisaLoveUnicum schreef op vrijdag 1 januari 2010, 11:32:


Je paard door de dierenarts laten onderzoeken lijkt mij de noodzakelijke eerste stap.

Hopelijk zijn de oorzaken relatief gemakkelijk weg te nemen (bijvoorbeeld door je paard veel meer buiten te zetten en evt. verandering van zijn voer). Maar om zonder te weten wat de achterliggende oorzaken zijn je paard nu zsm buiten te zetten, dat zou ik persoonlijk niet doen!

Verandering van omgeving en routines geeft stress, dus wanneer zou blijken dat deze veranderingen niet direct de oorzaken van zijn huidige problemen wegnemen, zou ik eerst zorgen dat hij weer in goede conditie komt en *zsm daarna* een betere omgeving met veel weidegang voor hem zoeken.

Stel dat je paard longontsteking heeft (dat weet ik niet, het is maar een voorbeeld!). Dan is stress door verandering van omgeving zo'n beetje het laatste waar je je paard nu een plezier mee doet...

Sterkte / succes,
Karen

Goede, leuke vragen!


Ik denk dat je paard het inderdaad niet leuk vindt als je hem tijdens spel bij je wegstuurt. Een paard bij je vandaan sturen betekent in wezen dat jij op je leiders-strepen gaat staan en vraagt/eist dat je paard laat zien dat hij dat zich in zijn ondergeschikte rol schikt.

Dat hij ervoor kiest om dan maar het spel te beëindigen en het contact met jou te verbreken, hoeft niet te zeggen dat hij jou niet als leider accepteert!
Ik denk eerder dat het is precies zoals je zelf al schreef: je paard vindt jouw "op je strepen gaan staan", in het paard zijn ogen zonder enige aanleiding/ tijdens spel, gewoon niet leuk. Misschien zelfs ongepast....

Zoiets als wanneer je als mens met je leidinggevende of - als kind met je vader/moeder "uit" bent, samen reuze lol hebt en opeens vraagt die leidinggevende (of die ouder) jou om even te bevestigen dat jij inderdaad ondergeschikt bent. Niet leuk, toch? Plus, in een goede verhouding is zo'n bevestiging vragen op zo'n moment helemaal niet nodig! Het kan dan lijken alsof je de verhoudingen in twijfel trekt, je vraagt immers plots om een bevestiging. Waarom zou je dat doen als je niet twijfelt aan de rollen in de relatie?! Het kan overkomen als een "zwakte-bod", als je op zo'n moment toch even op je strepen gaat staan, ben je er misschien niet zo zeker van dat je een goede leider bent.

Als ik mijn eigen paard vraag (ook een IJslander) om zijwaarts of achterwaarts te gaan tijdens spel of grondwerk, beweeg ik met hem mee. Ik stuur hem niet weg, ik vraag hem of hij met mij meebeweegt. Ik gebruik hierbij geen fysieke druk, ik raak hem niet aan. Ik doe zélf de beweging en vraag of hij meebeweegt.

Ik schrijf later nog een reactie op je vraag of je eigenlijk wel een leider MOET zijn, ook een hele goede en leuke vraag!

vr.grt,
Karen

Als het er op áánkomt, dan moet dat voor jouw eigen veiligheid en ook dat van je paard. Zeker als je niet alleen in een besloten weiland of paddock met je paard communiceert, maar ook "buiten", zonder omheiningen, waar je rekening moet houden met andere mensen, andere dieren, en verkeer.

Dus is het heel slim en heel effectief om zó met je paard om te gaan en hem zó te trainen, dat hij als gewoonte WEL zin heeft om te luisteren.
De vraag of het echt MOET of dat het "slechts" om een (vrijblijvend) verzoek gaat, komt immers alleen aan de orde wanneer degene aan wie wat gevraagd wordt, niet gemotiveerd is om het gevraagde te doen... pas dan ga je uitproberen of het echt moet, of dat je er onderuit kunt.

De kern van goed leiderschap is volgens mij dat je goed kunt motiveren. Motiveren doe je ondermeer door niet alleen te vragen maar ook te luisteren, door niet alleen te luisteren maar ook te geven, door het iets aanleren zó aan te pakken dat je paard telkens succesvol is, door rechtlijnig (consequent en duidelijk) te zijn, zelf goed in je vel te zitten, gericht op het positieve. Eigenlijk komt in mijn beleving "een goede leider zijn" (voor je paard) heel dicht in de buurt van "een goede vriend zijn"!

Op die manier wordt het opvolgen van jouw vragen een plezierige gewoonte, een vanzelfsprekendheid. En dan komt de vraag of iets echt MOET of dat je het "slechts" verzoekt niet of bijna nooit aan de orde.

vr. grt,
Karen

Justine cools schreef op vrijdag 8 januari 2010, 0:18:


Ik begrijp het niet zo goed, Justine, waarom je wilt wachten? Deze dierenarts is een goed opgeleid en algemeen gerespecteerd arts. En dat je veulen iets mankeert en (dus) hulp nodig heeft om daar boven op te komen blijkt toch uit haar gedrag, uit jouw ongerustheid (je laat niet voor niets meerdere dierenartsen naar haar kijken), het bloedonderzoek en uit het onderzoek van deze laatste arts?
Natuurlijk is het jouw dier en moet je doen waar jij zelf achter staat Dat je voor haar het beste wilt daar twijfel ik geen moment aan! Ik probeer alleen te begrijpen waarom je liever niet (nu) begint met de aangeraden (kruiden)behandeling?

Vr. grt,
Karen

In het kader van de vraag of het wel nodig is om je paard ervan te overtuigen dat jij de (alpha)leider bent, lijkt me dit een heel interessant boek:

Paarden liegen nooit
De kern van passief leiderschap
Mark Rashid

Beschrijving (bron: http://mediaboek.nl/product/24338_Paarden%20liegen%20nooit?lang=nl ):

"Als je op basis van een vertrouwensrelatie met je paard wil samenwerken kun je beter een passieve leider dan een alphaleider zijn. Mark Rashid beschrijft in dit boek overtuigend hoe je de passieve leider van je paard kunt worden.
In Paarden liegen nooit zet Mark Rashid vraagtekens bij de overtuiging dat je een 'alpha leider' zou moeten zijn om met paarden te kunnen werken. Na bestudering van in het wild levende paarden kwam Mark tot de conclusie dat er in veel kuddes sprake is van 'passief leiderschap'. De passieve leider is het paard waar de andere leden van de kudde graag in de buurt willen zijn.
Een alphaleider domineert de kudde door middel van angst en intimidatie en houdt de andere paarden onder controle door te dreigen, te slaan en te bijten. De passieve leider is betrouwbaar, duidelijk maar vriendelijk."

grt,
karen

Ilona schreef:

Ik begrijp het niet. Is het bij jullie in de schuilstal daadwerkelijk warmer dan buiten? Het is er uit de wind, dus het kan daardoor warmer aanvoelen (gevoelstemperatuur), maar de daadwerkelijke temperatuur is toch hetzelfde?

grts,
Karen

Volgens PAVO / GD bevat hooi gemiddeld 8% suiker. Dus gemiddeld 125 g/kg.

grt,
Karen

P.S.:
8% is niet hetzelfde als 1/8.
1/8 = 12,5%

Karen Koomans schreef op zaterdag 9 januari 2010, 14:07:

Marlies Sanders schreef op zaterdag 9 januari 2010, 14:12:


Oeps, je hebt helemaal gelijk! Beetje bevroren hersenen, denk ik...