Als het er op áánkomt, dan moet dat voor jouw eigen veiligheid en ook dat van je paard. Zeker als je niet alleen in een besloten weiland of paddock met je paard communiceert, maar ook "buiten", zonder omheiningen, waar je rekening moet houden met andere mensen, andere dieren, en verkeer.

Dus is het heel slim en heel effectief om zó met je paard om te gaan en hem zó te trainen, dat hij als gewoonte WEL zin heeft om te luisteren.
De vraag of het echt MOET of dat het "slechts" om een (vrijblijvend) verzoek gaat, komt immers alleen aan de orde wanneer degene aan wie wat gevraagd wordt, niet gemotiveerd is om het gevraagde te doen... pas dan ga je uitproberen of het echt moet, of dat je er onderuit kunt.

De kern van goed leiderschap is volgens mij dat je goed kunt motiveren. Motiveren doe je ondermeer door niet alleen te vragen maar ook te luisteren, door niet alleen te luisteren maar ook te geven, door het iets aanleren zó aan te pakken dat je paard telkens succesvol is, door rechtlijnig (consequent en duidelijk) te zijn, zelf goed in je vel te zitten, gericht op het positieve. Eigenlijk komt in mijn beleving "een goede leider zijn" (voor je paard) heel dicht in de buurt van "een goede vriend zijn"!

Op die manier wordt het opvolgen van jouw vragen een plezierige gewoonte, een vanzelfsprekendheid. En dan komt de vraag of iets echt MOET of dat je het "slechts" verzoekt niet of bijna nooit aan de orde.

vr. grt,
Karen

Spirithorses schreef op zondag 3 januari 2010, 19:45:


Vind je echt dat je gegrond moet zijn? Jij weet dat ik alles behalve gegrond ben, dat dat iets is wat me ook gewoon niet echt lukt... Maar toch denk ik dat ik alle andere aspecten die je noemt wel begrijp...
Alle cursussen die ik tot nu toe daarin gevolgd heb, hebben allemaal een aspect gronden. Als dat echt noodzakelijk is, is het allemaal iets wat ik nooit zal begrijpen.
Of misschien is het hele concept gronden anders dan ik altijd begrepen heb...

En, is het niet zo dat als je iets 'denkt' er ongemerkt toch vanalles veranderd in je focus, je energie, maar ook in je houding. En dat je paard heeft geleerd die minieme signalen op te pakken. Dus, dat je eigenlijk toch gewoon lichamelijk verbonden bent en niet echt spiritueel... Als je echt puur spiritueel verbonden zou kunnen zijn, zijn jij om de hoek moeten staan en je paard iets kunnen laten doen.

Geertje schreef op maandag 4 januari 2010, 7:45:


Ik ben dus spiritueel verbonden met mijn paard! Als ik om de hoek ga staan kan ik hem iets laten doen......hij komt naar me toe!

Nataschadevreede schreef op zondag 3 januari 2010, 19:31:


Yvonne Bijleveld en Jesse Stubbe

Nils Vellinga schreef op zondag 3 januari 2010, 18:41:


Een paard weet dondersgoed dat een mens een mens is en geen paard.
Dat hele focus idee van parelli, dat klopt eigenlijk niet, maar wel in die zin dat paarden dat bij elkaar dan wel doen.
Maar, een mens is geen paard.
Dat die logé niks snapt van merrie's komt omdat ie een stukje van zijn natuur kwijt is waarschijnlijk....maar daarentegen houd je altijd mannen die niks van vrouwen snappen. Gelukkig waren de verwondingen niet al te ernstig, wel heftig als ze zo aan de gang gaan, hè

Geertje schreef op maandag 4 januari 2010, 7:45:


Dit is iets waar ik lang over heb nagedacht omdat ik geen zweverige ideeen kan aanvaarden maar het is helemaal niet zweverig en exact wat hierboven staat beschreven. Als het begrip er is wat de verbinding van lichaam en geest betreft bij jezelf, is communiceren op die manier een volgende stap en de moeilijkheid is om in dat gevoel te blijven. Dit is geen beoordeling over jou hé maar een bedenking naar mezelf) Het stukje van Pien hierboven en jou verklaring hieronder zijn precies hoe ik denk het te begrijpen.
interessant onderwerp en heel confronterend

Dit is iets waar ik ook al heel erg over heb nagedacht en ben nu zover dat

Geertje schreef :


Ja, ik vind dat je gegrond moet zijn.
Gronden is óók 'bij jezelf zijn' en dat ben jij meer dan je zelf denkt
Jouw voorbeeld heb je met Zaf, dat is een heel gevoelig paard en als het hem teveel wordt gaan de luiken dicht en zegt-ie bekijk het maar. Om hem steeds te kunnen blijven aanspreken moet je wel gegrond en heel erg bij jezelf zijn anders raak je hem zo kwijt (figuurlijk dan).

> En, is het niet zo dat als je iets 'denkt' er ongemerkt toch

Je weet vast wel hoe ik daarover denk. Tuurlijk geef je onbewust signalen, maak je een plaatje in je hoofd en je paard pikt dat op. Er komen juist ook heel veel lichaamssignalen bij kijken. Ik 'voel' het als een van mijn paarden niet lekker in z'n vel zit, tuurlijk zendt zo'n dier iets uit, maar het is ook de lichaamstaal, het net iets anders staan, net iets anders bewegen, een iets andere blik in de ogen dan wat je normaal ziet waardoor je weet, 'hee, die is niet in orde'.

Ik vóél het in mijn eigen lichaam als een persoon op het paard hoog zit te ademen, ergens spieren spant, ja zelfs door dikke jassen heen. Maar dat is allemaal lichaamstaal.

Het meeste 'sprituele' gepraat is allemaal blabla en interessantdoenerij. Mensen maken dingen groter, belangrijker dan ze zijn, ze trekken het uit hun verband. Het heeft gewoon met verbinding te maken, dat kan iedereen leren (en daar kom ik weer:) mits de persoon bij zichzelf kan blijven. Gewoon techniek, niks zweverigs.

Groet, Pien

Spirithorses schreef op maandag 4 januari 2010, 11:30:

Had het niet beter kunnen zeggen, Pien .

Maar soms toch... ik kan me herinneren dat 's nachts Atout Pique me riep toen een van de ponies geveulend had en het veulen in de problemen gekomen was. Toen ik wakker werd van ??? voelde ik dat ik naar de weide moest, Piek stond toen richting slaapkamerraaam te staren (300 meter verder) en ik moest gewoon naar hem toe, eens bij hem zag ik pas het veulen (wat in het drinkbad terecht was gekomen).
Maar dat is iets geheel anders dan "telepatisch rijden" .

Gudrun schreef op maandag 4 januari 2010, 11:50:


Ik heb ook wel zo'n voorbeelden met mijn paarden ja, en weer; ik zie dat net als jij als verbinding. Als ik even doordenk en er een voorbeeld van maak: Hoe kan in vredesnaam een stalpaard dat met een berg druk, zweep, sporen een liefdevol telepatisch contact met zijn eigenaar opbouwen/aangaan terwijl dat paard in paardonwaardige omstandigheden moet leven. En eigenaar maar jubelen over hoeveel dat paard van haar houdt en hoe gelukkig-ie is. Kan eigenaar cursussen volgen totdat ze erbij neervalt, echt luisteren doet ze voornamelijk naar zichzelf en haar eigen wensen

Veel mensen 'horen' wat ze graag willen horen, als je het mij vraagt, lees er Bokt maar eens op na.

Groet, Pien

Piet schreef :

Om een snoepje te halen

Spirithorses schreef op maandag 4 januari 2010, 12:06:


Nee denk het niet, dat is zo'n getraind gedrag dat het te klein is om voor te belonen.

Piet schreef op maandag 4 januari 2010, 8:03:


Ikke ook. Als ik denk wat gaan we doen gaat ze in een hoekkie staan sch***en!