Huertecilla schreef op dinsdag 21 februari 2006, 12:57:


Hmmja, maar wat je dan nog wel vergeet volgens mij, is dat het ene paard van nature nu eenmaal hardere of zachtere hoeven heeft dan de ander. En ja het is te trainen en te harden, maar er blijft nmi toch wel een groot verschil in zitten.

Een paard met wat zachtere hoeven zal toch sowieso meer slijten?

Jean Mclean schreef op donderdag 23 februari 2006, 12:03:


Het aan de teugel lopen lijkt vaak geforceerd omdat het niet goed uitvoerd wordt.
Feitelijk wordt het paard aan de teugel getrokken.

Een paard dat goed aan de teugel loopt, loopt nageeflijk, los en ontspannen, met een goed ruggebruik en dus ook een correcte buiging vanaf de schoft tot zijn kruintje (en niet de valse knik in de hals die je krijgt als je je paard aan de teugel trekt.
Afhankelijk van het nivo zal het paard meer of minder opgericht lopen (het zoveel mogelijk opwelven vanuit het schoft, waardoor er meer gewicht naar achteren wordt verlegd). Ik kan je zeggen dat een paard wat correct aan de teugel loopt met een vriendelijke ruiter een onspannen aanzien geeft.

Met het hoofd naar beneden lopen is inderdaad ontspannen. Een paard wat niet onspannen is zal, zijn hoofd heel hoog blijven dragen. Maar als een paard ontspannen loopt, wil dat nog niet zeggen dat je er in de houding goed op kunt zitten. Een paard wat achter te weinig ondertreedt, gebruikt zijn rug niet goed als brug om jou gewicht te dragen. Hoe beter een paard achter onderstapt hoe meer gewicht hij naar de achterhand kan verleggen en hoe meer die zijn rug kan ronden om jou gewicht te dragen.

Jean Mclean schreef op donderdag 23 februari 2006, 12:03:


Om op je laatste vraag in te gaan. De ORS vind ik een gigantisch nadeel. Het is gevaarlijk, paardonvriendelijk en ik vind het beslist niet aan te raden. Het is imo uitdrukkelijk een allerlaatste noodstop en ik vind het jammer dat de ORS altijd zo luchtigjes aangeprezen wordt als manier van stoppen voor het zonder bit rijden. Ik heb de indruk dat veel mensen geen benul hebben hoe schadelijk deze buiging in beweging is voor de spieren, de peesplaten en de gewrichten (ook in de benen) van je paard. Je paard krijgt een giga knal te verduren op zijn voorhand. Het tegenargument voor deze stop: een forse ruk in de mond met het bit. Imo is deze ruk veel minder nadelig dan de ors.

trea hoex schreef op donderdag 23 februari 2006, 16:01:


Nee denk je? Dat bedoel ik dus, dat mensen rustig daarmee bezig zijn, terwijl ze niet weten wat deze beweging doet voor je paard zijn balans.

Hij zal wel moeten vertragen: terwijl je paard vooruit beweegt, wordt hij uit balans gebracht doordat zijn hoofd / hals opzij bewogen wordt (of dat nu als gevolg van de teugel zelf is of het aangeleerde anticiperen daarop, maakt niet uit).
De krachten die daarmee komen te staan op de voorhand zijn enorm.

Wil je hier meer over weten dan verwijs ik je naar het boek van Sara Wyche, het paard in beweging. O.a. te verkrijgen bij de paardendrogist.

http://www.paardendrogist.nl/cache/producten/PAARD_-_Boek___dvd_-_Anatomie_en_Bewegingsleer/Het_paard_in_beweging/index.asp?strPageType=productpagina&intHoofdgroepID=241&intSubgroepID=243&intProductID=27643

Nick Altena schreef op donderdag 23 februari 2006, 17:10:


Als ik de pagina lees over de ors op deze site, lees ik niks van wat deze stop in het lichaam zelf teweeg brengt. Er wordt zelfs geruststellend geschreven dat je je paard niet uit balans brengt... Dat bedoelde ik met 'luchtigjes'.

Huertecilla schreef op donderdag 23 februari 2006, 15:23:


Dat is ook precies wat ik bedoel hc. Het gaat niet om het nageven op het bit, het gaat om het aannemen van het bit, het contact zoeken met de hand en dat contact ook blijven zoeken. Een paard wat wijkt voor het bit, kruipt in feite achter het bit, oftewel achter de hand met als gevolg valse knik in de hals en geen ontspannen lichaamsgebruik. Dit wijken voor het bit komt voor bij ruiters die het teveel met de hand op willen lossen. Een goed nageven komt in feite voort uit een zachte, meegaande hand.

Een paard moet nageven in zijn hele lijf, niet alleen in de mond. als hij dat doet en hi zoekt zelf het contact met het bit, dan wordt er gesproken van een correct aan de teugel gaan. En dat is het na te streven plaatje in de klassieke dressuur.

trea hoex schreef op donderdag 23 februari 2006, 19:13:

Het gaat mij er niet om dat ik wat te ziften wil hebben, het gaat erom dat ik kritisch blijf kijken naar wat mij voorgeschoteld wordt.
De vraagsteller vroeg hier duidelijk naar de nadelen van parelli mbt het inbuigen van de nek. De ORS is imo dus een nadeel van Parelli, ook de andere scherpe wendingen en extreme zijwaartse beweging zijn niet zo gunstig voor het bewegingsapparaat van het paard.

Vreemd hoor, hoe veel dingen hier altijd zeer bekritiseerd worden, maar als het van meneer Parelli komt is het prima?
Ik had jou eigenlijk kritischer verwacht.

Inhoudelijk op je reactie:

Als jou paard alleen al stopt omdat je de teugel opneemt, is er niets aan de hand, dan is je paard blijkbaar zo goed 'afgericht'dat hij alleen dan al het seintje stoppen krijgt. Prima.
Maar zoals je weet is de hals en het hoofd de balansstok voor het paard.
Als deze hoofd en hals in volle voort plotseling sterk zijwaarts gebogen wordt waardoor je paard stopt, wat denk je waar die krachten van het remmen dan op terecht komen?

En nu typ ik deze passage maar even over uit het boek van Sara Wyche:

De achterhand loskoppelen.
Dit is een beheersingstechniek die Pat Parelli hanteert. De ruiter brengt (in dit voorbeeld) de rechterhand vlak voor zijn bovenlichaam en trekt de teugel omhoog. Het paard is getraind het hoofd 'vrij'te geven, waardoor de hals los komt te staan van de rest van het lichaam en de achterbenen buiten werking worden gesteld.
De gedachte achter deze handeling is dat al het bindweefsel in de hals en schouders onmiddelijk verslapt: het ligamentum nuchae, de waaiervormige ligamentenverbindingen met de halswervels en de fasciale verbindingen van de halsspieren onder de schouders. Het paard kan de halsspieren niet meer aanspannen, steekt de voorhand in de grond en zet de achterbenen in een willekeurige richting weg. Maar het onverhoedse van deze interventie is drastisch. Het is als een scharende vrachtwagen. Het zorgt ervoor dat de achterhand even opzij zwaait, waarbij in 1 klap de kniepeesreflex blokkeert en het spanzaagmechanisme onbruikbaar wordt.
Veel van de energie wordt geabsorbeerd door de ligamenten aan de zijkanten van de gewrichten (collaterale ligamenten). De rest van de energie kan nergens heen. Rug en schouders van het paard moeten die opvangen. Deze verrassingsaanval op de beweging van het paard, gecombineerd met een scherpe draai van de hals, brengt enomr veel spanning op de spieren bij de halsbasis en op het bindweefsel dat de halswervels in het gebied van de eerste rib houdt. Het veroorzaakt een plotselinge verschuiving in de positie van de belangrijke hefbomen van het skelet, zoals het schouderblad en de grote trochanter van het dijbeen. De bewegingsenergie moet worden geabsorbeerd door de spieren of opgevangen door de achterknie, de schouder en de halswervels.

Nog een aanvulling van mij om vooringenomenheid mbt de schrijfster te voorkomen: zij legt alleen inhoudelijk uit wat er wanneer gebeurd met allerlei verschillende houdingen van het paard (en ook in combinatie met de ruiter). Ze staat daarbij net zo kritisch tov bepaalde 'dressuurhoudingen' als deze remmethode van parelli, alsook op het effect wat ijzers hebben in bepaalde bewegingen. Alleen al om deze laatste reden is dit boek voor de lezers hier de moeite waard.
Geen zifterij maar een pleidooi: verdiep je in dit soort kennis voordat je je paard allerlei extreme bewegingen laat maken waarop hij niet gebouwd is, maar wat in bepaalde trainingsprogramma's gevraagd wordt alsof het peanuts is voor je paard. Laag diep rond rijden is hier veel kritiek op en terecht, een paard wat in de krul loopt, wordt hier ook veelvuldig bekritiseerd, maar als je parelli doet, zou je nmm ook even verder moeten kijken wat die extreme zijwaartse bewegingen nou precies doen en of het wel zo makkelijk en fijn is voor je paard.

Huertecilla schreef op donderdag 23 februari 2006, 19:45:


De ruiter hoort niet te trekken, als hij dat doet, is hij al fout bezig met als gevolg geen nageeflijk paard. De ruiter hoort niet tegen te houden.
De ruiter hoort te rijden met een elastich, licht teugelcontact. Alleen een paard wat niet gehinderd wordt in de mond, zal vertrouwen krijgen in de hand van de ruiter en het bit aannemen omdat hij het durft aan te nemen.

Zoals jij het stelt, is wel zoals het in de praktijk vaak gebeurt, maar niet zoals het hoort. De beschrijving die ik geef, is zoals het hoort.


Mee eens.
Nmi is de werkelijkheid minder fraai dan het volgens de boekjes hoort. Het gerepeteerde verhaal klinkt goed omdat het volgens de boeken zo hoort.


Kort bijzetten om ontspanning te krijgen heb ik nog nooit van gehoord en wordt in de dressuur ook niet zo gebruikt. Pas als het paard onspannen kan lopen, in balans en op eigen benen, pas dan mag je bij gaan zetten om meer spiergebruik te stimuleren en meer oprichting te krijgen.

Voor de rest ben ik het helemaal met je eens hoor
Nogmaals een paard wat pijn in zijn mond voelt, zal nooit het bit aannemen en ontspannen en nageeflijk gaan lopen. Om dus een goed lopend paard te krijgen, zul je dus een zachte en elastisch contact moeten onderhouden. Maar helaas de werkelijkheid...

trea hoex schreef op donderdag 23 februari 2006, 20:38:


Als ik dat al doe, dan is die hogere fase, opnieuw even druk op het bit en opnieuw. Dus loslaten en opnieuw druk nemen. Alleen maar harder trekken heeft geen zin en werkt averechts. Maar dan hebben de gewone ophoudingen en de stemcommando's geen zin meer. Mijn ervaring is dat dat ontspannen en even ophouden, ontspannen en even ophouden uitermate effectief zijn.
De enige bedenking die je daarbij kan hebben is dat je je paard toch pijn in de mond doet, en dat bagatelliseer ik niet, maar ik vind het van een hele andere orde dan de parelli noodrem.

Maar ik vind het een beetje makkelijke reactie: ik ben al zo kritisch geweest, nu vind ik het welletjes hoor', beetje rare houding vind ik dat.

Maakt me ook niet zoveel uit, ik hoop alleen maar dat het mensen tot nadenken aanzet en zelf gaan bedenken dat je van je paard in feite topatletische vermogens vraagt. Zelf ga je ook niet van de ene op de andere dag moeilijke gymnastiekdingen of ingewikkelde yogahoudingen aannemen. Van een paard moet dat alles maar normaal zijn? Terwijl zijn skelet helemaal niet gebouwd is op zijwaartse buiging?

De vragensteller vroeg naar nadelen Parelli, nou die zijn er dus.

Huertecilla schreef op donderdag 23 februari 2006, 20:49:


Trekken ergens aan is iets anders dan iets vasthouden en meeveren met die bewegen. Met trekken rijdt je met harde hand en elastische hand is stil tov van de mond van de ruiter. Dat is de theorie althans.


3 kilo teugeldruk is veel heel veel, zo wordt het mij althans niet geleerd en veel mede dressuurrijders om mij heen ook niet, halve kilo hoogstens en ik maar daar zelf altijd 100 gram van (a la Anne Muller).


Nee HC, nu ga je de fout in. LDR is niet gebaseerd op het tot ontspanning dwingen, het is gebaseerd op een tot in het extreme trainen van de spieren. Het tot aan de grenzen rekken en versterken.


Gelukkig hc, zijn er veel het wel met jou eens (en mij in dezen ook) en zijn er toch nog wel aardig wat dressuurders die het gebruik van hulpteugels verafschuwen en die het bit niet als muur beschouwen. Dus niet zo negatief toch.

jose schreef op donderdag 23 februari 2006, 21:04:

Ha, ha, dat zou nog eens wat zijn, natuurlijk moet de theorie zijn: mond van het paard...

trea hoex schreef op donderdag 23 februari 2006, 21:04:


Das ook goed, zou fijn zijn als iedereen dat dan deed en zou begrijpen waarom ook.


Dan zijn er dus blijkbaar meer kritische geluiden geweest en is meneer Parelli gaan verbeteren. Alleen maar goed dus.

Huertecilla schreef op donderdag 23 februari 2006, 21:25:


tja, nog een andere blik:
je kunt LDR ook vergelijken met Yoga: ook de meest ingewikkelde houdingen om spieren te rekken en de versterken met als gevolg innerlijke balans en evenwicht.
Het enige verschil is dat een mens zelf de keuze maakt om het te doen en het paard het doet omdat zijn berijder die keuze voor hem gemaakt heeft. (zoals bij wel meer zaken het gevolg is).

Nick Altena schreef op donderdag 23 februari 2006, 21:46:


Ja dat kan, je stelt het wat simplistisch maar in feite kan het wel.