Nathalie Lagasse schreef op zaterdag 26 juli 2008, 17:15:


Ik besef net dat er wel vooruitgang is! Gisteren was ik net afgestapt na het rijden en zag Zap het witte plastic opstapje van een van de oudere amerikaanse dames. Ook weer scheef kijken en snorten van op tien meter afstand, maar op een minuut met maar twee keer voer geven en drie keer retreat durfde hij er al zijn neus opzetten, en dat was in vrijheid, geen leidtouw, de teugels aan het halster hingen nog op zijn nek immers.

Gisteren kampvuur met Pat! Grappig, hoe hij daar met zijn gitaar zit tussen twee professionele muzikanten (Tim Sullivan en een zekere Carl) en een goede hobbyist (Sam uit Australie, zit op de Uni en schrijft al zelf eens een liedje). Pat noemt zichzelf een level 2 gitaarspeler, hij kan het genoeg om er lol mee te hebben maar niet echt supergoed. Lol hebben we gehad, en ook kippevelmomenten, stel je voor, 'Wicked Game' (van Chris Isaak) met vier gitaren en een goede zanger (die Tim) bij het kampvuur met bliksemflitsen op de achtergrond... We hebben er tot elf uur gezeten (het wordt hier om 9u donker) tot het ook echt begon te regenen.

Iemand vroeg of ik mijn level 3 hier mag afleggen. Nee dus. Deze cursus gaat niet over levels en prestatie... Deze cursus, maar eigenlijk de core van het Parelli programma is immers de kwaliteit van de relatie met je paard. Dat komt eerst. It's not about the trailer, it's about the relationship/leadership! We hebben een bord in de eetzaal/classroom staan, waarop staat: 'it's not about the...' en daaronder mag je vanalles bijschrijven, zoals: trailer, wind, weather, flying lead changes, grass, past, other people's opinion, other horses, task, green string, ... enzovoort.

De inhoud van de lessen. Die is totaal niet geheim maar is ook niet zo enorm nieuw dat ik het de moeite vond erover te vertellen (kijk voor details anders eens in de link naar de vorige huurster van Zap). Wie het L&HB pack gezien heeft, de levels pakketten kent, al wat Parellicursussen gedaan heeft, die heeft dit allemaal al wel eens gehoord, ik ook. Maar het nog eens opnieuw horen, in een andere context soms, met een andere demo, met meer achtergrond, maakt wel dat ik dingen beter ga snappen. Ook gewoon de tijdsduur dat we hier zijn!
Om een idee te geven, dit zijn de onderwerpen die we tot nu toe behandeld hebben: Understanding behaviour, Horsenalities, How horses learn, 7 games, leadership/trailerloading, principle games (1-3), Circling game, en vandaag Sideways en Squeeze game.
Vorige week was dat echt met een paar uur droge les per dag, deze week niet meer, enkel les tijdens de demo's. In de remuda (ochtendsessie met kleinere groepen) is er tijd voor vragen over de theorie of over gelijk wat, minidemo's (bv. catching game in the pen, of beleefdheid met voer) en simulaties. Deze morgen was heel leuk qua simulaties (mensen oefenen op mensen is dat). Trevor (de instructeur, uit Texas) heeft ons (de groep van 16 man euh vrouw) zonder woorden en zonder waarschuwing of voorbereiding getraind om rondjes te lopen, in verschillende omstandigheden, interessant voor ons om te voelen. Dan moesten wij als hele groep hem trainen. Toen waren er wel opvoorhand enkele regels: wij stonden allemaal samen op een kluitje en Trevor ging om ons heen lopen, maar hoe snel en in welke richting was aan ons om enkel met lichaamstaal (als groep!) duidelijk te maken. De eerste keer liep het natuurlijk in de soep omdat al doende bleek dat ons trainingsplan niet met alles rekening hield en grote gaten had. Herbegonnen en dat ging veel beter, dan vergaderden we weer even om een nieuw plan te maken (voor ander gedrag), en toen we Trevor terugriepen bracht hij Berin mee! Een andere instructeur die niet wist wat we aan het doen geweest waren en dus volledig 'groen' was. En het lukte! Naar rechts sturen, kwart cirkel stap, kwart cirkel draf, kwart cirkel stap, kwart cirkel draf, van richting veranderen, volledige cirkel draf, een volledige spin (!), een hele cirkel galop en terugkomen ('good boy!). Grappig. En leerzaam. Ik heb deze namiddag ook liberty gedaan met Zap, ging goed, ook cirkels dicht bij mij (ik heb dat niet graag dat ze zo tegen de rand van de round pen plakken, wil het ook zonder omheining kunnen) tot in galop. Maar dus zeker geen spins, want dat mag pas als de change of direction echt perfect gaat, en dat is nog niet zo. Eerst mijn draw nog beter krijgen (is al goed nochtans, we komen goed overeen).

Vandaag kwam Linda Parelli met Remmer voorbij en hebben we ook een uur Q&A met haar gehad, heeft ze weer inspirerende dingen verteld ook... Ze blijft fantastisch voor mij, zo sympathiek en eerlijk en open. En goed!

De copy-paste begint in te halen, dit is het verslag van vijf dagen geleden...

Het was weekend en dat hebben we goed besteed. Hoe leuk het ook zou zijn om hier gewoon op het gemak met ons paard rond te hangen, we komen niet echt vaak hier in Amerika dus moeten we er een beetje van profiteren.
Gisteren zijn we naar Mesa Verde geweest. Mesa is een plateau, met diepe canyons ertussen. Mesa Verde is de plaats waar de Pueblo indianen gedurende 100en jaren geleefd hebben, en rond 1200 na C. zijn ze woningen in de rotswanden gaan maken, in de overhangende klif-alcoven net onder de mesa-top, waar ze aan landbouw deden. Ze hebben daar mooie dingen gebouwd (evenwel niet het wiel uitgevonden, dat hadden ze niet) en zijn daar maar 100 jaar blijven wonen, waarna ze hun mooie cliff dwellings met fantastisch uitzicht hebben verlaten, niemand weet waarom. Niemand anders is ooit nadien daar komen wonen, omdat de geesten van de mensen daar zogzegd nog leefden. Dat volk werd door andere indianenstammen de Anasazi genoemd, maar sinds een paar jaar hebben hun (vermoedelijke) nazaten, de Hopi en ik denk de Navajo liever dat we over 'ancestral Puebloans' spreken. Die van de X-files zullen de naam van hun aflevering die over hun gaat moeten veranderen.

Kijk hier: http://www.mesaverde.com/Slideshows/mesaverde/mvslide08.htm

Ik heb natuurlijk ook wel hele mooie foto's gemaakt maar die doorsturen is dus niet zo evident.
Was echt fantastisch mooi.

Vandaag (zondag) was dus Laundry day, maar terwijl onze was inzat zijn we met een groep van tien op de rivier geweest die door Pagosa loopt! De verhuur van 'tubes' (een grote band waar je in zit, met handvaten en een netje in de binnenkant om handig te zitten) was namelijk naast de laundromat... Wij allemaal in bikini, en zo werden we met een busje naar een paar kilometer verder stroomopwaarts gebracht, daar gingen we te water en het was zalig!! Koud, maar een redelijke stroming, een heel klein beetje whitewater-achtig (mild hoor) en daar gingen de tien meisjes met de stroom mee, rond de rotsen en strominkjes, met een prachtig zicht natuurlijk, en eentje had een drijvende koelbox met blikjes bier mee... (ik drink geen bier, ben uit mezelf al zot genoeg) en toen gingen we ook nog allemaal aan elkaar hangen, hilarisch. Het was zo leuk dat we het volgend weekend eens iets uitgebreider gaan doen. Op ongeveer drie kwartier waren we terug aan ons vertrekpunt, de tubes op de kant gehesen en dan in bikini de straat oversteken, en ook maar meteen in bikini de was in de droogkasten gaan steken. Heerlijk gezellig.

Dan was het alweer tijd voor de classroom voor 'orientation' voor de volgende twee weken cursus. Dit weekend zijn een kleine helft van de deelnemers vertrokken, zij waren hier dus enkel voor de eerste (twee weken durende) cursus. Alle europeanen, australiers en nieuwzeelanders zijn natuurlijk gebleven (als je van zo ver komt is twee weken een beetje stom), en vandaag zijn er een tiental mensen aangekomen die de tweede (of de tweede en de derde) cursus komen doen.

Straks met het begin van de tweede cursus (derde week dus al) beginnen we weer met lessen, en we hebben al te horen gekregen dat we pas woensdag mogen rijden. Is mij allemaal goed. Ik heb zo ook al veel lol met Zap (en hij hopelijk ook met mij). Het programma voor de volgende weken (2 x 5 dagen) ziet er als volgt uit:
Dreams & Realities
Horse Posture
Saddle safety & savvy
Fluidity
Leadership & Impulsion

Ribs
Trail riding
Perfect practice
Tournament
Journey through the course

Ik ben benieuwd.

Trouwens nog een heel mooie quote gehoord van Tom Dorrance (een van de mentors van Pat Parelli):

I know you believe you understand what you think I said,
But I am not sure you realize that what you heard is not what I meant.

Groetjes,
________________________________________________ Nathalie

Caatje schreef op zaterdag 26 juli 2008, 18:38:


Dat kom ik maandag te weten! Maar ik weet het wel, ze bedoelen gewoon de ribbenkast van het paard, het gaat dus over buiging en rechtrichten en zo veronderstel ik.

Piet schreef op zaterdag 26 juli 2008, 18:39:


Dat denk en hoop ik dus ook, ik hoop zelfs in het ideaal geval daar iets aan te kunnen bijdragen. Maar ik weet niet of het snel genoeg zal gaan naar mijn zin. We zien wel.


In korte samenvatting: de verschillende motivatoren voor verschillende paarden in verschillende situaties. De hoofdbekommernis van het paard (of waar hij iets voor wil doen) kan dan veiligheid, comfort, kriebels, voedsel, of spelen zijn.
Dus niet wat jij (en ik) gehoopt had, de vier kwadranten van OC. Maar de instructeurs kennen die gelukkig wel merkte ik (oef).


Langs de ene kant heel simpel: paard krijgt het voer pas als hij beleefd uit jouw ruimte blijft en ook nog eens niet boos kijkt. Maar eigenlijk komt er meer aan te pas in de zin van 'set your horse up voor succes', zodat je hem niet eerst moet frustreren eer hij het voer krijgt. Bv. opvoorhand ergens een voeremmer klaarzetten of koekjes gaan verbergen, en dan met je paard spelen, en net op die momenten dat hij heel mooi met zn aandacht bij jou is... hey pr'sto vindt hij daar net iets lekkers waar jij hem heenstuurde.

Onderandere.

Groetjes!

Gelukkige verjaardag Piet!!!

Veel feest plezier en nog vele jaren fun met Shiny gewenst!

amar schreef op zaterdag 26 juli 2008, 20:34:


Ja, de leasepaarden moeten telkens weer zich aan een nieuw baasje aanpassen. Nu gaat dat verbazend snel, zoals ik al schreef, maar toch. Vanuit Parelli zelf vinden ze dat ook niet helemaal ideaal, en sinds twee jaar nu denk ik kan je enkel nog maar een paard huren als je de volle zes weken (of langer) blijft, en we kregen net te horen dat ze volgend jaar gewoon geen paarden meer gaan verhuren. (wij smeden nu natuurlijk al allemaal plannen om onze leaseknuffel in de bagage mee te smokkelen)
Deze paarden zijn inderdaad al door allerlei studenten van verschillend niveau verder getraind. Ze hebben goede dingen en slechte dingen geleerd, en hebben ook hun student veel geleerd. Ze hebben allemaal inderdaad wel een redelijk niveau intussen, is maar normaal. Maar zoals Mark Weiler (de grote baas van Parelli-corporation) zei: het is niet omdat het paard veel kent dat iedereen het er daarom zomaar kan uithalen. Je moet het wel correct vragen.'
Het valt wel op dat die leasepaarden allemaal heel mensgericht zijn (zeker voor paarden die in kuddeverband opgegroeid zijn en leven) en vriendelijk en beleefd en zo. En heel vaak 'asking questions' zoals dat heet in parellitaal. Naar je kijken en inchecken, ' zal ik nog verder doen? , ' is het al goed genoeg? ', 'kijk eens wat ik kan?' , 'zal ik dit eens proberen?'
Heel aangenaam.

Dat van dat plastic, ik dacht eerst ook dat het wel raar was dat hij na al die parellimensen die tijd in hem gestoken hadden daar nog niet vanaf was. Maar nu ik hier een paar weken ben snap ik het volledig. Je krijgt telkens nieuwe taken en dingen te doen en te proberen, er blijft niet zomaar tijd over om dan nog eens achteraf aan dat plastic te gaan werken. De trailer, daar doe ik wel soms mee verder, hier staan namelijk hier en daar trailers, dus dat kan makkelijk eens vijf minuutjes tussen andere dingen door. Ik kan hem nu al achterwaarts in de meeste trailers sturen, zelfs vandaag eentje zonder klep, dus met een opstap van 20cm boven de grond. Maar het plasticzeil zou ik ergens moeten gaan zoeken of vragen... Met plastic zakjes gaat het intussen wel redelijk, wat eerst ook problematisch was. Ik zat vandaag mijn zadel te poetsen en Zap kwam helemaal meehelpen tussen het grazen door, en mijn plasticzak waar het poetsspul inzat vond hij helemaal OK nu.
En ongetwijfeld heeft het belang dat hij mij nog niet zo lang kent.

Groetjes,
Nathalie

Hmm, OK, ik ging nog iets schrijven over mijn clickerdilemma en waarom ik zou kunnen twijfelen of ik wel Parelli-instructeur wil worden.

Ik begin alvast met een inleiding. Als ik onjuistheden vertel: gooi het in de groep!

Clickeren is de leermethode die gebruikt wordt bij dolfijnen en andere zeezoogdieren en dierentuindieren, en sinds een paar tiental jaar ook redelijk veralgemeend bij honden. Er wordt quasi enkel gebruikt gemaakt van positieve bekrachtiging (positive reinforcement), en ook van een beloningssignaal, een teken dat aan het dier laat weten: 'wat je op dit precieze moment doet is goed en wil ik vaker zien, en daar krijg je zo meteen een beloning voor'. Bij de dolfijnen is dat een fluitsignaal (dan weten ze dat ze een visje mogen komen halen), bij de honden een clicker, bij paarden ook, of je kan een bepaald woord gebruiken. Lees Karen Pryor: 'Don't shoot the Dog'. Voor een vlot geschreven intro + praktische uitleg kijk hier: http://www.ingeteblick.be/artikels/basics/starten.html

Parelli ( parelli.com" target=_blank>www.parelli.com ) maakt gebruik van negatieve bekrachtiging (wegvallen van een onaangename prikkel wanneer het paard het gewenste gedrag vertoont, bv. je legt je rechterbeen aan, paard wijkt naar links, je neemt je beendruk weg en paard leert wat hij moet doen om van druk af te raken, namelijk wijken voor druk) en positieve bekrachtiging. Pat Parelli noemt zichzelf al van in het prille begin een 'extreme middle-of-the-road-ist', niet enkel vermijdingsleren, niet enkel belonen, maar een middenweg. Wat er daarnaast bij Parelli heel sterk bijkomt is kennis van het natuurlijke gedrag en de natuurlijke behoeftes van het paard, en hoe we die kennis kunnen toepassen om op een voor het paard logische manier met hem om te gaan. We gebruiken geen hoorbaar beloningssignaal bij Parelli. We zijn echter wel duidelijk in onze lichaamstaal, er is duidelijk verschil of we iets actief vragen ofwel van de ene seconde op de andere ons lichaam relaxeren en de vraag/druk laten vallen. Lichaamstaal is de natuurlijke taal van het paard, daar zijn ze het best op ingesteld. Denk aan Slimme Hans, het paard dat honderd of zo jaar geleden de indruk gaf te kunnen rekenen, ook als zijn baas er niet bij was kon hij het juiste aantal hoefschrapen produceren als antwoord op gelijk welke ingewikkelde rekensom. Het was pas toen ook de mensen die rond Hans stonden ook het antwoord niet wisten dat Hans het ineens niet meer kon: hij keek namelijk naar de minimale signalen die de mensen uitzonden terwijl ze meetelden met zijn hoef, en hij kon oppikken wanneer hij het juiste aantal bereikt had. Dit even terzijde als illustatie hoe gevoelig paarden zijn voor lichaamstaal. (Parelli principe nummer 6: body language is universal - jaja, we worden hier nogal gedrild, de acht principes heb ik boven mijn bed gehangen, en in de hot springs kijken mensen soms verbaasd als we die met z'n allen plots proberen te herhalen, het is hier een echte sekte )
Parelli geeft de volgende volgorde voor de behoeftes van een prooidier (zoals een paard): Safety, Comfort, Play (sociale interactie is daar ook bij), Food. Bij roofdieren zoals mens, hond, dolfijn is dat: Praise, Recognition, Material things (pork chops )
Het kan dus zijn dat een bepaald paard in een bepaalde situatie hoegenaamd niet geinteresseerd is in het verdienen van voer, maar wel in zijn eigen veiligheid. Dat paard is op zoek naar een leider... en dat kunnen wij ook zijn. Horses are natural followers, looking for natural leaders.

Tot zover de korte samenvatting. Mijn dilemma zit hem hierin dat op papier het clickeren de meest diervriendelijke methode is, gezien er geen onaangename prikkels gebruikt worden. Ongewenst gedrag wordt genegeerd, en door slim opstellen van een trainingsplan kan je elk gewenst gedrag trainen en op cue zetten. Bij Parelli daarentegen gaan we af en toe echt wel onzacht contact maken met het paard (met onze hand, touw of stick), niet zomaar, wel aangekondigd door langzaam opdrijvende druk, en op een manier die voor het paard duidelijk is (geen angst uitlokt dus) maar toch. We doen in lichte vorm hetzelfde als wat paarden onder elkaar ook doen: 'ga nu opzij of je krijgt mijn hoef in je gezicht'. Clickeraars vinden dat geen argument, wij zijn immers geen paarden, dat weten die paarden ook wel, en bovendien zijn wij de slimmere partij, die dus beter zou moeten kunnen.

Nu heb ik al wel gemerkt dat de theorie en de praktijk nogal ver uiteenliggen... en ik heb ook nog geen enkel geclickerd paard gezien dat er gelukkiger uitzag of mooiere dingen kon dan Parelli- of andere gedeeltelijk negatief bekrachtigend getrainde paarden, integendeel.

Dilemma dilemma

To be continued!
________________________________________________ Nathalie

Piet schreef op zondag 27 juli 2008, 22:53:


Nee, je hebt met je voorbeeld ook gelijk natuurlijk. Tegenwoordig (sinds een jaar) komt de horsenality ( http://www.parelli.com/content.faces?contentId=25 ) er meer bij kijken. De LB extrovert (bv. Queenie, Huppeltje, Aramis, Shiny ook?) is tijdens de interacties met de mens vooral geinteresseerd in spelen. Op welke manier iets wordt aangeleerd (pos. of neg. bekrachtiging) maakt dan minder uit, hoewel je met dit, denkend en beredenerend paard niks kan als je er geen goede relatie mee hebt. Puur neg. b. zonder ook maar iets dat er tegenover staat zal niet goed gaan. De RB extrovert is in wezen bang voor zijn leven (safety). Die krijg je met geen enkel voer de trailer in bv. De RB introvert (Lolita, Zap) is ook onzeker, maar toont het niet zo, je pusht die dus gemakkelijk te veel. Parelliadvies is: enkel fase 1 en heel heel veel tijd geven (comfort). LB introvert denkt 'waarom zou ik mij moe maken' (Mike op de Poedertoren) en heeft incentive nodig (food). Dit is allemaal nogal simplistisch samengevat natuurlijk. En bovendien is een paard nooit alleen maar 1 kwadrant. Het verschilt van moment tot moment, van situatie tot situatie. De kunst is dus om van moment tot moment telkens te evalueren in welk kwadrant je paard (overwegend) zit, en dan de juiste strategie toe te passen. Bv. met de LB introvert dus geen rondjes in de piste maar wel spannende ritten buiten, met liefst hier en daar grazen of eten vinden na een sprong, dat soort dingen.
Echte paardenmannen (gelijk onzen Eddy bv.) vinden dit vast enorme bullshit en moeilijkmakerij, want zij doen dit helemaal zonder nadenken continu vanzelf. Maar, zoals je weet is het Parelliprogramma voor iedereen bedoeld, ook de blondjes en zo, en ik moet eerlijk zeggen dat dit concept voor mij zeer behulpzaam is.

Wat ik hierboven schreef is het parellistandpunt. Ik ben persoonlijk de mening toegedaan dat clickeren bij elk paard nuttig is, maar combineer het dus wel (crossover hee, van Conrad mocht dat een jaar duren toch?

Ze hadden ons gewaarschuwd dat zeker nu in het midden van de cursus en met het beginnen rijden er wel eens frustraties en emoties zouden kunnen bovenkomen. En dat was ook zo, alleen had mijn paard er niets mee te maken! Ondanks dat ik hier en daar soms te horen krijg dat Zap niet gemakkelijk is heb ik met hem nog geen last gehad, het snoepie. Nee, het zit in andere dingen.

Het begon gisterenmiddag toen we een optional workshop hadden over omgaan met angst. Leek mij (en vele anderen) zeer interessant, dus allen daarheen. We kregen eerst verteld dat het een soort experiment was (dat doen ze wel vaker, de zesweekstudenten vorig jaar hebben bv. mee de cradle bridle uitgeprobeerd) en toen kwam een zekere Auriella ( www.unlimitedmind-power.com ) aan het woord, een parellistudente die dus workshops doet over angst. Release & Replace heet haar techniek. Het begon nog goed, met uitleg over hoe bepaalde gedachten je tegenhouden om alles te doen wat je zou kunnen (limiting beliefs), maar toen het steeds spiritueler werd, ze nog net niet claimde van kanker te kunnen genezen, dat bijziendheid te wijten was aan het niet willen zien op afstand of zo... toen begon het op mijn zenuwen te werken. En god kwam er ook nog ergens bij natuurlijk. Ik hoop dus maar dat het bij een eenmalig proefproject blijft, want voor het eerst kreeg ik een sektegevoel... Ik ben natuurlijk niet de enige sceptische ziel, gelukkig. En ik doe mijn best om het positief te bekijken, in de zin van 'hoe interessant dat ik dat soort dingen ook eens kan meemaken', en het is niet allemaal slecht en die Auriella is best een vriendelijk mens die het goed meent veronderstel ik.

En dan deze morgen, we worden al twee dagen aan het handje gehouden in een cursus die normaal gezien toch over rijden gaat, we hadden dus nog niet op ons paard mogen zitten, en dan kregen we deze morgen nog eens praktijkherhaling van de indirect en direct rein. Allemaal op een rijtje rondlopen met ons 12f touw in de hand bij wijze van teugels en allemaal samen oefenen: hand omhoog, trombone, hand naar powerposition, vingers sluiten en naar navel brengen, omdraaien, directe teugel... djeezus. Ze hadden er ons het liefste nog een liedje bij laten zingen ook. Komaan, dat is pre-level 1 stuff! En level 1 gehaald hebben was toch wel een prerequisite voor deze cursus, laat staan dat de meesten hier (zeker die van overseas met instructeursambities) al dicht tegen level 3 zitten. Pfoe. Dat ze het even herhalen, tot daar, maar dat dat een half uur moet duren, met heel dat dansje er bij... het was ook een beetje de manier waarop.

Zo! Daarmee zijn de frustraties ook weer van mij afgeschreven!

Vanmiddag heb ik dan eindelijk op mijn paard gezeten! Dat heeft nogal wat voeten in de aarde. Eerst moet je paard OK zijn om op te zadelen. Dat wil zeggen dat hij aan de lijn (van op de grond dus) in een rustig ritme kan stappen, draven en galopperen, en ook datzelfde over een sprong. Dus in stap de sprong naderen, erover, en nadien weer verder in stap en niet wegspurten of zo. Circling game dus eigenlijk met don't change gait en don't change direction. Maar ook dat hij op ieder moment in connectie blijft en dus op minimale vraag terug naar jou komt en niet als een gek blijft rondrennen. Dan moet je zien dat je paard OK is met het zadel, namelijk dat je hem er naartoe kan sturen en dat hij eraan wil snuffelen (of bijten of testen met zijn hoef, best toch een beetje opletten dus met nieuwe zadels - daarom dat voor jonge paarden oude zadels gebruikt worden omdat die dat in het begin allemaal mogen) en je paard moet willen meewerken om gezadeld te worden, dus blijven staan zonder vastgebonden te zijn, en opzijstappen als je dat vraagt. Oef. Dan is je paard gezadeld, moet je weer gaan testen deze keer met zadel, of hij in de drie gangen rustig en attent kan blijven, ook over een sprong. Warm up strong to ride soft' zeggen ze. Niet met de bedoeling het paard fysiek af te matten, wel om te kijken of hij mentaal en emotioneel OK en bij jou blijft als er wat snelheid en energie aan te pas komt. Stel namelijk dat je op je paard zit en er komt plots een kudde tractoren aangeraasd ofzo en hij schrikt en schiet weg, dat je dat opvoorhand al gesimuleerd hebt van op de grond en dat je weet dat hij ook op snelheid nog naar jou kan luisteren. Gisteren heb ik Zap (aan de 45f lasso) in een rengalop van een afsprong doen springen, en bokte hij inderdaad, en snorten, ik kon hem geen ongelijk geven. Dat zou ik dus eigenlijk ook nog goed moeten krijgen als ik zou plannen over ongelijk terrein te gaan galopperen. Vandaag heb ik maar simpel galop op een klein cirkeltje over een medium size boomstam gevraagd, was prima, dus kon ik gaan opstappen vond ik zo, waarbij ook weer geldt dat het paard er voor moet willen blijven stilstaan, zoniet, heb je geen toestemming om op te stappen. Zap is een braaf beest (met mij dus toch) en dus heb ik op zijn rug heel de ranch rondgetoerd, gezellig moseyend van graspol naar gele klaver (in stap, dat was de opdracht immers). Dat was wel raar, zo op een vreemd paard, rare bewegingen die ik niet gewend ben, niet goed weten hoe gevoelig hij is of niet. En dan nog meteen een buitenrit eigenlijk, weg van andere paarden, stukken waren we heel alleen, ik zie het goed zitten met hem! En hij dus denk ik ook met mij.

Nog een beetje over de leasepaarden... ik hou er al van in het begin rekening mee dat ik niet op Zap verliefd mag worden. Het helpt dat hij een vosse quarter is, dat vind ik niet bijzonder aantrekkelijk, het zou niet mogen maar uiterlijk telt wel een beetje mee voor mij. Als hij nu zo'n knappe arabierachtige gouden buckskin was of zo, ja dan... Nee, het is wel zo dat ik van alle vosse quarters die hier rondlopen Zap wel met met voorsprong de mooiste vind nu met zijn snoezige snoetje en zo.

Als Parelli zelf geen paarden meer verhuurt zijn er natuurlijk wel nog andere paarden in Amerika... vermits ze die leasepaarden wat aan het uitfaseren zijn, zijn er nu ook al mensen genoeg die een paard van buitenaf hebben. Er zijn er die via hun eigen Parelli-instructeur contact leggen met een instructeur uit Colorado en daar een paard kunnen lenen, er zijn een aantal parellimensen uit de naaste omgeving (bv. die voor de parelli-office werken) die hun paard wel een keer per jaar voor een paar weken willen uitlenen. Of gewoon normale paardenmensen uit Pagosa die het wel een leuk idee vinden dat hun paard wat extra 'training' krijgt in hun ogen. Twee vrienden die hier maar voor vier weken zijn hebben ook twee paarden die ze van mensen uit de buurt huren, die paarden zijn vorige zomer ook verhuurd geweest aan parellistudenten.

Groetjes,
________________________________________________ Nathalie

Piet schreef op maandag 28 juli 2008, 8:19:


Hee, ik ontdek hier nog een zijtopic!

Piet, als wat je schrijft over poisoned cue klopt, dan is het simpel om te zien of Parelli zoveel druk (onaangename druk dus) gebruikt dat er poisoned cue optreedt: kijk naar het paard. Ik zie hier, midden in Parelliland mag ik toch wel zeggen, geen paarden die niks meer durven. Ik zie paarden die vanalles uitproberen, die niet bestraft worden voor het uitproberen als er eigenlijk iets anders gevraagd werd, enkel gevaarlijke acties worden met kracht onderbroken.
Ik denk dat mijn Zappieschattie wel als voorbeeld kan dienen, nooit anders geweten dan parelli-opvoeding, door verschillende mensen telkens dan nog, en hij is een gevoelig zieltje. Toch durft hij gerust eigen initiatief te nemen. Niet zo overduidelijk als sommige extroverte speelvogelpaarden hier, maar hij doet het wel.

Interessante discussie verder, bedankt!

Eva Saegerman schreef op dinsdag 29 juli 2008, 0:32:


Volgens mij ben jij heel goed bezig

Maar, het voorbeeld wat jij hierboven beschrijft, ik pak dat hier, midden in parelliland met parellipaard nog zachter aan, want met retreat er bij. Zap ziet enge neergebliksemde boomstronk, ik vraag stop en backup, weer naderen, en naargelang ik hem voel verstijven weer stop en backup, gras eten (is ook goede test hoeveel stress er in hem zit), naderen, snuffelen, nog een hap paarse bloempjes ('goedzo flinke vent') en passeren. Duurt ook een minuut.

Dat is wat ik bedoelde dat het verschil in theorie zoveel groter is dan in de praktijk.

Alle instructeurs zien mij hier bezig, met voertasje en alles, en ik heb nog geen enkele keer een opmerking gekregen dat ik hem meer moet slaan of zo. Integendeel.

Conrad van Pruijssen schreef op maandag 28 juli 2008, 15:18:


Hoi, leuk van je te horen!


Niet vergeten Conrad dat Pat Parelli al 25 jaar ieder weekend demo's geeft in heel de US en zelfs de hele wereld, dus het lijkt mij niet zo raar dat er nu stilaan genoeg mensen zijn die er geld voor over hebben bij hem te komen.


Dat hoef ik niet te vragen want weet ik zo ook wel. Er is geen wetenschappelijke achtergrond. Het is een model dat Linda Parelli gaandeweg ontwikkeld heeft. Telkens als ze haar man bezig zag met een paard en ze snapte niet waarom hij iets deed kon ze het hem immers achteraf vragen. Waarom zette je daar geen druk meer, waarom deed je anders dan ik zou gedaan hebben, waarom zus en niet zo. Ze heeft hem de pieren uit zijn neus gevraagd tot dus ergens duidelijk werd dat hij (net als Ray Hunt en zijn andere leermeesters) heel erg keek naar hoe het paard op dat moment was en zich daaraan aanpaste. Dat heeft Linda dan (idd. gebaseerd op een mensenmodel, ik heb de naam van de auteur ooit geweten maar ben hem kwijt) in een vorm gegoten die min of meer reproduceerbaar bleek als ze het op nieuwe paarden ging toepassen. Het is dus een empirisch model.
Specifiek van LB en RB, dat heb ik vroeger wel eens gevraagd, want volgens mij berust dat niet op fysieke realiteit in de hersenen van het paard. Ik geloof dat de instructeur toen wel zei dat er onderzoek naar gedaan was op een of andere amerikaanse unief. Maar daar weet ik verder niks van. Dat zou ik kunnen vragen idd. Zelf denk ik dus niet dat er echt een links-rechts verschil in die paardenhersentjes is. Het zijn termen die (naar analogie van hoe het bij rechtshandige mensnen wel is) aangeven hoe de gemoedstoestand is, namelijk LB = beredeneerd, nadenkend, tov. RB = reagerend uit angst voor levensbehoud, grof gesteld. En die indeling is zeker nuttig, maar ze hadden het voor mij evengoed rooddenkend en zwartdenkend ofzo mogen noemen.

Met vriendelijke groeten,
Nathalie

Caatje schreef op zaterdag 26 juli 2008, 21:34:


Ja, dat ook. En kijken, welke oefeningen, welke galop, is moeilijk voor een rechtsgebogen versus linksgebogen paard, en hoe kan je ze helpen meer gelijk te worden. Van op de grond en van op hun rug.
En 's avonds stonden er ribbetjes op het menu