Het vervolg van mijn click-parellimijmeringen hadden jullie nog te goed.

Ik heb hier al gevraagd of er bij de faculty iemand is die al serieus geclickerd heeft, antwoord: nee. Jammer, want dan kan ik niet echt praten met iemand hier die mijn dilemma goed snapt. Aan Pat of Linda heb ik het niet gevraagd, maar ik veronderstel ook van niet. Maar, ze zijn wel gaan kijken bij de dolfijnen, en er is een clickertrainster (Lynn Eisenhart) die met verschillende diersoorten gewerkt heeft, en nu ook met haar eigen paard het parelliprogramma volgt. Zij is al een paar keer in Florida bij de Parelli's geweest. Zij probeert het dus met puur positieve bekrachtiging, en vertelt daar ook over in interacties met de instructeurs kennelijk. De instructeurs weten gelukkig allemaal wel wat positieve en negatieve bekrachtiging is, dat is toch al iets.

Ik moet ook eerlijk zeggen dat het positieve (hier in de Parelli-opleiding zo dicht bij de bron) ook heel erg benadrukt wordt. Linda vertelde oa. over een klassieke paardentrainer die helemaal niet begreep wat zij deed als haar paard een fout maakte, namelijk: hem aaien, beseffen dat het niet de schuld van het paard is dat hij iets fout doet, en herbekijken of ze het op een betere manier kan vragen. Veel beter dan dat kan al niet denk ik eigenlijk. Ook de instructeurs van de faculty zijn in hun interacties met de studenten enorm positief, er zijn geen domme vragen, je kan geen fouten maken, alleen nuttige ervaring opdoen, met mensen slagen ze er alleszins in een zeer positief leerklimaat te scheppen, het zou wel goed kunnen dat de paarden zich ook zo voelen.

Ik heb met Julia (van de faculty) eens een goed gesprek gehad, maar eigenlijk wist ik voordien zelf al wat ik liefst wil doen. Ik wil iets doen met paarden, en ik doe niets liever dan mensen uitleg geven. Een of ander soort paarden-mensentrainer worden dus. De allerbeste opleiding qua kwaliteit is met enorme voorsprong de Parelli-instructeursopleiding. Dit wordt je niet zomaar. Niet even twee jaar op een school, niet een paar weekends cursus, nee, dit is jarenlang en nooit eindigend jezelf blijven verbeteren. Ook is er niet direct een andere manier om zoveel over paarden te leren als hier. Zelfs al ben ik het met de methode niet op alle punten eens, op de meeste punten ben ik dat wel. En er zijn wel instructeurs die ook niet perse alles doen zoals ze het hier doen. Eddy Modde is bv. heel erg overtuigd voor bloothoefs, terwijl hier op de ranch alle Parellipaarden van dat mottig natural balance beslag hebben. Marie Claire de Selliers experimenteert met allerlei klassieke dressuurdingen. Julia zag er bv. geen enkel probleem in om als instructeur het parelliprogramma te onderwijzen met eigen inslag, en ook niet om prive met mijn eigen paarden verder te experimenteren met clickeren. Daar kan ik me al helemaal in vinden.

Zelfs al zou gedurende de opleiding blijken dat ik toch voor clickeren kies, en de Parelli's willen niet met mij mee , dan nog zie ik goed genoeg dat de opleiding die de Uni-studenten hier krijgen ontzettend waardevol is, dus verloren tijd zou het hoe dan ook niet zijn.

Allemaal gemakkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, eerst eens eventjes als een van de eersten in Vlaanderen level 3 halen... en dan zien we nog wel. Uni is alleszins niet voor volgend jaar, misschien voor nooit.

It's about the journey! En voorlopig ligt deze mij wel, meer dan ik gedacht had toen ik naar hier vertrok.

________________________________________________ Nathalie

Eva Saegerman schreef op maandag 28 juli 2008, 23:42:


Ja, nu kan ik het niet laten, maar die middenweg, daar staat Parelli dan naar je te zwaaien, als 'extreme middle of the roadist'
Het is hier niet anders dan waarom doet het paard dit of kan hij dat niet, en wat kunnen we doen om hem te helpen, niet 'sla er harder op tot ie het doet'.

Nu moet ik wel zeggen, ik zou misschien wel liever het paard zijn van een beginnend klikkeraar dan van een beginnend parelli-er. Maar nog liever was ik het paard van een gevorderd (voorbij level 3) parelli-er.

Piet schreef op dinsdag 29 juli 2008, 8:55:


Mooi geschreven Piet.

Wat ik mij wel afvraag nu. Je gaat als clickeraar het dier dat je wil trainen eerst bestuderen, om te leren wat het motiveert oa. Bijna alle dieren (denk ik) zijn te motiveren door zaken die levensnoodzakelijk zijn, zoals voedsel of water. De meeste dieren zijn hoegenaamd niet te motiveren door druk, integendeel, ze gaan er meestal tegenin (zie kat aan de leiband). Enkele gedomesticeede dieren zijn wel door druk te motiveren. Ook het gevoel een veilige sterke leider te hebben kan een (levens)belangrijke motivator zijn. Is het dan zo gek die dingen, naast voer, ook te gebruiken? Vermits ze werken?
Maar ik bedoel dus niet angst en intimidatie van het paard, laat dat duidelijk zijn.

Cindy Helms schreef op dinsdag 29 juli 2008, 12:26:


Hmm, ik merk dat mijn Huppel (straks jaarling) ook helemaal OK is met allerlei dingen of handen die boven haar hoofd zwieren. Ik wijt dat aan het feit dat ik met haar van baby af veel soorten friendly game gedaan heb, toen ik met haar moeder bezig was meestal.

Piet schreef op dinsdag 29 juli 2008, 12:31:


en dat is helemaal niet zo moeilijk. Ik had Cesar vroeger geleerd wat de stemhulpen waren, gebruikte die ook in het zadel op wandeling. Hij galoppeerde erg graag (speedaholic), dus de 'gaa' van galop was nog niet uitgesproken of hij was al als een pijl uit een boog vertrokken. Tot hij ook al aansprong als ik gewoon hoestte... ik heb dat stemgebruik toen toch maar ietsie afgebouwd.

Maar heeft niks met klikkeren te maken, is enkel een leuke herinnering die opkwam.

Peter Donck schreef op dinsdag 29 juli 2008, 13:31:


Er zijn hier allerlei rassen, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik niet te veel verstand heb van conformatie ed. Ben niet tussen de paarden opgegroeid, of ik zie niet goed... Wel al twee leuke mustangs gezien, leuk omdat beide eigenaars elkaar niet kenden en de paarden ook niet uit een zelfde regio gevangen waren, en ze er helemaal identiek uitzagen. Bay-roan, met een groot hoofd en smalle borst zoals ik herken van de berberpaarden. Verschillende soorten vlekkebeesten ook gezien.
En de quarters hier zouden er beter uitzien als ze op blote voeten stonden, vindt met mij ook een meerderheid van de Parellistudenten. Raar, dat ze daar maar niet doorgeraken, terwijl zoveel van hun studenten wel bloothoefs gaan. Er zijn hier vijf beroeps bekappers van verschillend allooi, tenminste, waar ik van weet, en dat op vijftig man.

Maria Delavega schreef op dinsdag 29 juli 2008, 13:43:


Nee, dat ben ik niet, ik geef geen les! Klinkt goed nochtans. Ben je zeker van de naam? Want ik ken in Oostvlaanderen wel een aantal meisjes die clickerparelli-en en met meer dan een paard.

Groetjes,

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 29 juli 2008, 23:50:


Dat is inderdaad het moeilijke voor mensen die uit zichzelf (plus jarenlange ervaring) goed zijn met paarden. De meesten kunnen het niet overbrengen, vinden het zelf zo logisch dat ze het probleem niet echt zien, en niet snappen waarom de leerling het niet snapt. Daar zit voor mij de grote kracht van Parelli, dat ook de blondjes zoals ik het kunnen leren omdat het zoveel mogelijk (nog niet genoeg, maar wordt steeds beter) hapklaar wordt uitgelegd.

Caatje schreef op woensdag 30 juli 2008, 9:13:


Ik denk eigenlijk dat Pat zelf nog steeds eerder hard is hoor. Mensen die hem al lang bezig zien zien echter wel dat hij zachter geworden is, vorig jaar in Birmingham bv. Gaat er trouwens iemand van jullie naar Birmingham? Ik zit hier immers, zal het dus niet zien. De paarden (Magic, Remmer en Aspen) zijn vorige week al vertrokken.

Ik hoorde trouwens hier een zwitsers-franse instructrice (in opleiding) vertellen over hoe het tegenwoordig gaat met NH in frankrijk. Ze vertelde (wat ik al gehoord had) dat elke tradi instructeur na een paar uur opleiding zelf parellicloonachtige dingen mag onderwijzen, maar dat het puur om de technieken gaat, en dat ze de factor relatie met het paard en lezen van het paard en aanpassen aan het paard er helemaal niet bijnemen. Merk jij daar iets van?

e m kraak schreef op donderdag 31 juli 2008, 0:34:


WOW Egon! Bedankt... Is weer duidelijk. Het concept wijken voor druk aanleren met R+ snap ik want zo heb ik het nu met Huppel gedaan. Ook bij het sex als beloning kan ik mij alles voorstellen, verschilt niet zo heel veel van: paard luistert naar jouw suggestie om over een sprong te gaan en onder die boom te gaan kijken en daar blijkt een sappig stuk gras te zijn. Ik kan mij voorstellen, dat je je hengst ook het idee kan geven dat als ie doet wat jij vraagt jij hem recht op de lekkere merrie doet belanden, en dat dat zeker heel duidelijk maakt voor de hengst in kwestie dat hij bij jou verder graag in een goed blaadje blijft staan. Om het even volledig onwetenschappelijk uit te drukken.
Jouw ideaal, alles met R+ behalve welomschreven situaties met P+ R- combi (bv. om je persoonlijke ruimte te verdedigen, of een noodrem te installeren) daar kan ik mij goed in vinden. Ik heb het nog niet bereikt, omdat ik immers nog niet vindingrijk genoeg ben om zonder R- te kunnen. Ik hoop ergens (goed mogelijk ijdele hoop) dat dat ooit nog binnen Parelli kan. Het grote voordeel van Parelli vind ik nog steeds het simpel opgebouwde lesprogramma. Of misschien komt dit er nog wel binnen de clickerwereld, ik volg de ITClicks mensen zeker.

Waarom ik liever een paard zou zijn van een postlevel 3 parelli-er... en waarom jij de robotparellipaarden er zo uithaalt:
Iedereen vergeet steeds maar dat level 1 2 en 3 er niet voor het paard zijn. Het is de mens die leert, ten koste van het paard. Ik weet niet welke parellipaarden jij al gezien hebt, of het paarden waren van level 3 mensen, en of het hun levels paard was (hun slachtoffer dus, zoals Biko van Silke). Vind ik het OK dat die paarden het slachtoffer zijn? Eigenlijk niet. Ik zou (voor de paarden) liever zien dat ze moesten 'lijden' onder een beginnende clickeraar. Maar de clickeraars zijn (nog) geen goede paardenmensen, en dat zijn de (post level 3) parellimensen wel, zie ik hier toch.

Blijf maar schrijven, doe ik hier ook van op mijn ponykampje, straks kampvuur

Caatje schreef op donderdag 31 juli 2008, 8:36:


Dat is interessant, gezien de geluidstechnicus normaal gezien... zijn vrouw Linda is! Zeker vroeger, toen ze zelf nog niet mee demo gaf.

Piet schreef op woensdag 30 juli 2008, 8:08:


Hey Piet,

Even inpikken op het zijwaarts naar je toe. Ik weet dat je het vroeger al raar vond dat we in Parelli pas zijwaarts naar je toe mogen aanleren eens er een bepaald niveau bereikt is, en meer bepaald als het zijwaarts van je weg zeer goed gaat. Zelfde trouwens met achterwaarts naar je toe. Ik heb hier vorige week nog extra uitleg over gehoord, dus die wil ik je niet onthouden.

Ten eerste is zijwaarts en achterwaarts naar je toe een dominant gedrag, wat ze ook bij andere paarden op die manier gebruiken als voorberiding voor schoppen. Zelfs al zijn wij geen ander paard, als de relatie en de veiligheid (zijwaarts van je weg, persoonlijke ruimte) nog niet op punt staat kan dat toch die dominante gevoelens bij je paard opwekken wat dus gevaarlijk zou kunnen zijn. Tweede reden: het kan juist ook onzekerheid verbergen. Het paard moet bij deze beweging namelijk niet naar je kijken. Een onzeker paard in dit soort van beweging is ook gevaarlijk omdat ze bij extra schrik helemaal op je schoot kunnen springen...

Niet dat je van mij je trainingsaanpak moet veranderen, maar ik wou het even doorgeven.

Ik moet zeggen dat ik mijn Huppeltje zonder enige training al zijwaarts en achterwaarts naar met toe kan laten komen, ze vindt dat namelijk leuk, ik ben dus enkel al bezig geweest met 'achterhand van mij weg aub' te trainen als tegengewicht.

Ellen2 schreef op woensdag 30 juli 2008, 22:13:


Hoi Ellen, kan je vertellen wat je geleerd hebt en wat je eventueel (of niet) gaat veranderen?

e m kraak schreef op donderdag 31 juli 2008, 2:12:


Een blond vraagje, wat is precies een horizontaal en verticale diverse groep?

Verticaal is verschillende leeftijden? Horizontaal is binnen dezelfde leeftijdsgroep ook nog eens verschillende individuen? Of wat?

Hier ben ik weer! Helemaal opgekikkerd nadat er daarnet een ongelooflijke bliksem-regen-hagelstorm passeerde die alles heeft schoongespoeld, en ik was net op tijd binnen in de lodge, paard afgezadeld en gevoerd, en ik kon op het gemak bekijken hoe de steeds nattere mensen met mondjesmaat binnengewaaid werden. Het is onvoorstelbaar hoeveel water er op zo een korte tijd naar beneden komt, en dat stroomt allemaal gewoon naar beneden, alles in zijn pad meenemend. In plaats van paden waren er ineens stromende rivieren, die op een kwartier tijd de grote vijver opvulden tot die dan ook weer in de lager gelegen vijver overstroomde. Cavalettibalken die op de grond lagen werden als mikado verspreid, en een put (deel van een natuurlijke sprong) werd plots een meter minder diep door al het zand wat er in gestroomd was.

De lessen worden weer interessanter, we hebben ook al wat leuke sessies gehad met de 'mighty broncy' dat zijn simulatoren die rodeorijders ook gebruiken, maar hier worden ze 'seatbuilders' genoemd natuurlijk. Het is ook niet de bedoeling wilde bokken te leren uitzitten, wel om iets te hebben dat vaagweg op een paard lijkt en beweegt zonder dat je met het paard moet rekening houden, je kan dus puur mechanische zit-technieken en variaties uitproberen. Ik was verbaasd hoe duidelijk het effect is van het stoppen met meebewegen en jezelf 'zwaar' maken, en hoe dat effect bijna volledig teniet gedaan wordt als je je knieen aandrukt. Ook nog steeds heel wat simulaties, goed gevonden oefeningen zijn er bij, die concepten ineens heel duidelijk kunnen maken, maar uiteindelijk is het toch vooral hilarish dat een bende volwassen mensen daar zo uitgelaten rondrent.

Ook saddlefitting kwam aan bod met uiteraard de theraflex pad en de shims, waar toch vooral gewoon heel veel common sense bij komt kijken, en niet blindelings iets doen omdat het zo hoort, maar de feedback van je paard bekijken, qua gangen en zweetverdeling na het rijden en zo. Ondanks dat ik niet zo'n fan ben moet ik toegeven dat er toch tijdens de demo een duidelijk verschil te zien was tussen hoe het paard liep met gewone pad en met theraflex.

En het rijden is nu echt begonnen! Gisteren ben ik binnen een (weliswaar redelijk grote) omheinde ruimte gebleven met mijn Zappie, draf ging goed, doorzitten (met fluidity) nauwelijks een probleem, hij kwam ook mooi ontspannen met zijn hoofd en hals naar beneden. Lichtrijden was eigenaardig genoeg minder goed, kennelijk deed ik dat iets te vlot want hij dacht telkens dat ik galop bedoelde. Is een kwestie van aan mekaar wennen ook. Ik was toch redelijk gespannen, het is lang geleden dat ik op een ander paard dan Lolita gereden heb immers. Berin (instructeur, uit Australie) moest mij wijzen op dingen die ik toch echt al wel zou moeten weten: teugels los, hand op de manenkam, enkel optillen wanneer een richtingcorrectie nodig was, en FOCUS houden!! Zap's galop voelde die eerste keren heel raar en houterig en bokkerig en alsof hij met zijn benen geen blijf wist. Hij is ook enorm gevoelig, dus als ik niet helemaal goed zit is hij al in de war lijkt het, hij zal dus een goede leermeester zijn!
Verontrustend zijn wel de commentaren die ik krijg wanneer iemand die de leasepaarden kent mij vraagt welke ik heb! Als ik 'Zap" antwoord dan heb ik al het volgende te horen gekregen: ' O yeah, he's difficult to sit', 'he's a handful', en 'has he bucked yet?' !! Terwijl ik hem nog steeds een lieve poepie vind die enorm zijn best doet maar wel een beetje een gevoelig zieltje is en gemakkelijk wat bang is, maar toch heel erg in connectie blijft met mij. Nu bedenk ik natuurlijk wel dat Zap's vader Casper 'the most buckingest horse' is die Pat ooit gereden heeft... en hij heeft er al duizenden gereden. Onvoorstelbaar eigenlijk, hoeveel paarden die man al gezien heeft. Alleen al zadelmak maken, ik geloof dat hij aan ergens in de duizendtallen zit daarin, zou het precieze aantal eens moeten vragen. Hij rijdt nog steeds gemiddeld zes tot acht uur per dag ook.

Vandaag heb ik Zap dan buiten gereden. Weeral na de eerder genoemde voorbereidingen, als je die zou overslaan duikt er direct iemand van de faculty op om te vragen of ze eens mogen zien hoe je paard over een sprong galoppeert met het zadel en hoe licht hij weer naar je toe komt. (Ze zijn nogal met veiligheid begaan) Ondanks dat Zap eens hij in gang schiet wel nogal vooruit is ben ik toch maar op de paden rond de weiden rechte lijnen gaan rijden. We waren daar helemaal alleen, uitgezonderd de mannen die daar met enge bosmaaiers - vond Zap- aan het maaien waren. Eerst in draf en dan gaandeweg ook langere stukjes in galop heel voorzichtig, en het ging goed, niet te veel ongewenste versnelling (hij heeft echt bijna niks nodig om vooruit te schieten) niks gebokt ook niet. Maar er is nog werk aan (aan mij vooral). Hij galoppeert zo anders dan Lolita, veel korter, ik moet echt nog beter leren meezitten om hem niet te storen. Leve de fluidity lessen dus.

Heerlijk leuk vind ik natuurlijk dat ik intussen geen halster of leidtouw meer nodig heb om hem mee te nemen, hij loopt zo ook wel mee met mij, ook als ik ren, dan gaat hij in galop meelopen, en stopt als ik stop, de knuffel.

O, en vandaag zat ik op mijn paard met mijn buiktasje vol graan, waar hij ook regelmatig iets van heeft gekregen. Alleen ziet mijn leasezadel er nu ineens een stuk minder proper uit... Morgen eens zadelpoetsspul opsnorren.

Groetjes!
________________________________________________ Nathalie