Dag allemaal,
Toffe website! Spectaculair wat jullie met de paarden doen, zo zonder tuig naar buiten en zo.. Kan dat altijd? Ik bedoel iedere dag? Mijn paard heeft namelijk iedere dag een ander humeur, en terwijl ik de ene dag zonder tuig door de wei kan rennen zou ik op andere dagen mijn leven riskeren.
Groetjes

Bandida schreef op dinsdag, 23 november 2004, 12:44:


Wat versta je allemaal onder tuig?


Dat moet je paard weten, maar het respekt voor jou hoort er ter aller tijden te zijn.


Dan wordt het tijd dat jullie samen eens goed uitmaken wie de leider/chef is.

Om dat te kunnen zal je regelmatig in de wei/bak/paddock/tussen de paarden moeten zijn.
En wat hoopjes hooi maken en zelf een hoop hooi verdedigen: niemand komt daar aan, dat is van mij!
Neem in het begin een touw mee, ongeveer 1 a 2 meter lang, duim dik.
Niet om de paarden te slaan, maar om rustig (en sneller als ze zich niet geven) voorover te draaien (niet achterover, dat heeft een andere betekenis).

Paarden horen jou ruimte te geven, niet jij de paarden.
Maar wijk je naar achteren,doe je een stap terug......dan weten de paarden al met wat voor persoon ze hebben te maken. :)

jo schreef op dinsdag, 23 november 2004, 13:39:


Jeetje, Jo,
wat ben jij oorlogszuchtig vandaag!

Er zijn toch vele wegen die naar Rome leiden, dat 'leiderschap' hoef je toch niet perse via het verdedigen van een hoopje hooi te bereiken.

Maar goed, dat was niet de reden dat ik dit berichtje begon.

Ik kwam er gisteren achter dat ik waarschijnlijk het woord respect op een hele andere manier interpreteer dan gangbaar is.

En dacht, kom, eens kijken of mensen op het forum zin hebben te vertellen wat zij onder respect verstaan.

Ik heb nu de indruk dat respect wordt gezien, als het paard heeft ontzag voor de mens.

Mijn interpretatie was altijd, dat als paard respect voor je heeft, dan gelooft hij in je, wil graag met je samenwerken, omdat jij hem/haar ook respecteert.

Een wisselwerking, elkaar in ere laten.

Wordt vast als antropodinges en romantisch gezien.

Never mind.

Isabel

Isabel van der Made schreef op dinsdag, 23 november 2004, 14:19:


Interessante vraag! Het Grote Woordenboek der Nederlandse taal zegt: 'het door zijn gedrag doen blijken van eerbied, hetzij in een gezagsverhouding, hetzij als uiting van een gevoel van waardering op grond van prestatie of zedelijke kwaliteit..'

Mijn beleving van respect is:

elkaar in ere/ waarde laten
openstaan voor de ander
liever uitnodigen dan dwingen
rekening houden met verschilen in 'aard of opvatting'
niet alleen vanuit eigen perspectief of ervaring willen denken

Groet, Marianne

Isabel van der Made schreef op dinsdag, 23 november 2004, 14:19:


Mijn interpretatie van respect is hetzelfde, geloof en vertrouwen in elkaar, rekening houden met. Dus ook met paard, wat kan een paard aan, niet overvragen, en zeker niet als iets nog niet zo makkelijk gaat het paard de schuld geven. Ik geloof dan eerder dat paard het nog niet begrijpt, of dat je zelf niet zo heel duidelijk bent. Met duidelijk zijn bedoel ik dan weer niet hard zijn en de hulp versterken. Voorbeeldje is onze Bjork wel, die wordt nogal eens uitgemaakt voor dominant, nou als ze iets niet is, dan is het dominant, als ze iets niet begrijpt laat ze het duidelijk merken, ze raakt in de war en lijkt dan eigenzinnig, maar het heeft niets met haar eigen zin doordrijven te maken. Toch wordt het vaak zo geinterpreteerd door mensen die het paard helemaal niet goed kennen, dan krijg je ook van die opmerkingen "het paard neemt je in de maling", een paard denkt helemaal niet zo, van laat ik die eens lekker in de maling nemen. Wat ze altijd doet als je haar pakt, dan gaat ze staan smakken, en ook dat heeft weer niet met respect te maken, bij haar betekent het dat ze zich beschermd voelt , ze zoekt steun. Ik vraag me wel eens af of paarden ook verstandelijk gehandicapt kunnen zijn, of achter kunnen blijven.

groeten Esther

Marianne schreef op dinsdag, 23 november 2004, 14:44:


en zo leren we nog wat :)

Esther schreef op dinsdag, 23 november 2004, 15:39:


"Mijn interpretatie was altijd, dat als paard respect voor je

Ik ben het er wel mee eens hoor Isabel. Respect is vooral vertrouwen.
En mijn paard respecteert me, geen probleem, alleen is het in mijn ervaring niet een statisch gegeven. Er wordt soms over respect gesproken als iets dat altijd blijft eens het er is. Dat is dus niet zo, toch niet met mijn paard. Voor eens en voor altijd uitmaken wie baas is zie ik niet gebeuren.

Bandida schreef op dinsdag, 23 november 2004, 16:24:


Nee, geen statisch gebeuren. We zij allemaal elke dag weer een beetje anders, als ik pijn in mijn rug heb, bijv., ben ik meer in mezelf gekeerd, minder belangstelling voor wat er om me heen gebeurt, want een gedeelte van mijn brein houdt zich met die pijn bezig.

Maar als je nu eens het hele idee loslaat, dat je moet uitmaken wie de baas is.
Het is voor mij 1 van die oude paardenzegswijzen, show him who is the boss!

Hoezo? Ik wil helemaal niet de baas zijn. En het is natuurlijk wel zo, dat als ik bij Opal kom, dan wil ik gaan rijden, en daar moet zij zich in schikken, maar meestal doet zij dat met plezier. Soms niet, en als ze het echt heel duidelijk maakt, dat ze weer de wei in wil, ok, dan gaan we die dag niet rijden.

Aan de andere kant, probeer ik me voor te stellen wat zij graag van het leven wil. Met welke paarden zij in die wei wil staan. Of ze zin heeft in een galopje, of juist liever blijft stappen. Of het tijd is om een hapje gras te nemen tijdens de tocht.

Maar dat geldt toch ook voor de mens met wie je (evt) in 1 huis leeft. Ook daar probeer je je voor te stellen wat de ander graag wil, of dat in overeenstemming komt met jouw wensen, en als dat niet het geval is, welke wens doorslaggevender is (zwaarder weegt).

En ik denk ook niet van mijn man dat hij de baas is, of dat ik de baas zou zijn.

Ook is het weer waar, dat de mens soms echt de leiding moet nemen, omdat anders paard en mens in een gevaarlijke situatie terecht zouden komen.
Maar als ik over de landelijke slingerweggetjes rij, ga ik geheel af op Opal's betere gehoor, en als zij in de berm wil gaan staan, betekent dat dat er een auto aankomt, dus dan is zij degene die ons veilig houdt.

Zo kan ik nog wel ff doorgaan, maar hoop dat ik nu een beetje duidelijker ben, wat ik met respect bedoel.

En die verschillende buien van je paard.. Misschien moet je proberen beter te luisteren, naar wat hij/zij je vertelt. Dat is geen kritiek, maar misschien wel de moeite van het proberen waard.

groet,
Isabel

Isabel van der Made schreef op dinsdag, 23 november 2004, 14:19:


Hahaha, ja ik merk ook aan mezelf dat in een vreemde stemming ben.
Misschien door wat ik aan Marianne over een paard hier schrijf, het knaagt gewoon aan me.

Nee, dat was ook maar een optie(èèn van de mogelijkheden) van wat ze zou kunnen doen om haar plaatsje, rang, respekt, hoe je het ook wilt noemen op te eisen, af te dwingen, te verkrijgen, of hoe je dat ook wilt noemen.


Respekt is voor mij............de ander de ruimte geven....om te passeren, om zijn zelfwaarde te voelen, in zijn waarde gelaten te worden,de ander te laten weten dat je hem naar zijn waarde acht, zijn verdienste, zijn opgebouwde ego, macht,kunschap,interligens,kapasiteit,wat het dan ook is maakt niet uit......ik heb respekt voor die persoon, dier,machine, natuurverschijning, natuurgeweld, enz.
Een stukje je er de mindere in voelen.


In de paardenwereld dwingt de leider dat respekt af.
"aan de kant, ik eerst eten, ik wil dat jij verder weg gaat staan, enz"
De anderen zullen dus een stap terug moeten doen.
Laat je een paard schurken, op je voeten staan, je opzij duwen....verteld dat het paard dat jij niet zijn respekt verdient.
En dan krijg je uit eindelijk de narigheid.
Waar ligt dat dan aan?
Aan ons of aan het paard?

Voor mij.........ligt dat dan aan mij.
Ik heb bij de eerste begroeting een foute indruk afgegeven.
En dat hoeft niet aggressief, met geweld of geschreeuw......maar met duidelijk zijn......hier ben ik en ik ga niet opzij.
En dat houdt ook niet in dat het paard dan angst voor je moet voelen of niet bij je wilt zijn.
Als de taal tussen beide maar duidelijk is.
(En ook ik maar nog dagelijks fouten, hoor).


Dan zal je hem ook ervaringen hebben moeten geven, waardoor hij in je geloofd en samen met je wilt werken.


Wat is elkaar in ere laten?
In de paardewereld is in ere laten, geen topic.
Opzij of ik help je opzij.
En is het eerste zwakke signaal niet genoeg, dan zal ik het duidelijker maken.
En dan is het de minste die de sterkste in ere laat en heeft de sterkste genoeg......nou vooruit jij mag de kruimels.


Hahaha, tja dan heb ik een dubbele slechte dag.
Ben keihard en heb het ook weer keihard gezien vandaag.


The potatoos.


Joke.

Marianne schreef op dinsdag, 23 november 2004, 14:44:


Ziet een paard dat ook zo, Marianne?
Ook de paarden onderling?
Zet eens een nieuw paard bij een kudde.

Die laten elkaar in ere, staan open voor elkaar vanaf het eerste ogenblik,houden rekening met elkaar en de nieuwe, en ze kijken niet alleen vanuit hun eigen perspectief.

"Of is het: wie ben jij, wat mot, kom je doen, wat kan je........ow, zie het al......opgefokt paard, niet gewend aan andere paarden of op zijn beurt (de laatste in de rij) wachten.
Wie leert hem de les, jongens? Ik heb vandaag geen zin, maar haal je hart met hem op.
Wedje bouwen, hoelang het duurt voor hij zich geeft?"
Dit had door Liva gezegd kunnen zijn.
Een oude fjordmerrie.
Maakt zich nooit zo druk, kijkt , denkt het hare en gaat verder met eten.
Laat de jongeren het wel uitvechten.

jo schreef op dinsdag, 23 november 2004, 16:51:


ik begreep je bui, toen ik dat bericht las.


ik geloof eigenlijk dat dit topic al vele malen op dit forum is langsgekomen, maar nou ja, wie het te saai vindt, kan het overslaan, zullen we maar zeggen.


Opal mag altijd aan mij schurken, vindt ze heerlijk. Ik heb haar wel laten weten dat het niet te hard moet, en liever niet als ze een halster aan heeft, want dat doet pijn.


Als je narigheid krijgt, ligt dat aan de mens, ben ik met je eens.


Ja, en dat is misschien wel met elk paard anders. Opal was een 'moeilijk geval'. Er was in mijn ogen maar 1 optie met haar, en dat was haar alle kans te geven, te geloven dat ik haar nooit kwaad zou doen. Mijn enige doel was de angst bij haar weg te nemen. En ik denk niet dat ik door haar opzij te duwen, een stap terug te laten doen, haar angsten zou hebben verminderd.
Deze benadering was natuurlijk wel mogelijk, omdat ze geen opdringerig paard is. (Hoewel ze vroeger mensen tegen de muur platdrukte, ik weet zeker dat ze dat uit angst deed.) En omdat mensen bang waren voor haar, traden ze haar op de verkeerde manier tegemoet, daar heb jij weer helemaal gelijk.
Maar bij Opal was het niet nodig om haar op haar plaats te zetten, alles wat ik heb gedaan, is afwachten tot 1 voor 1 alle knopjes weer in de juiste stand stonden.

Misschien niet een erg coherent verhaal.
Maar ik wil zo graag van dat heilige geloof in leiderschap af.

Isabel

Isabel van der Made schreef op dinsdag, 23 november 2004, 16:42:


Daar kan ik me bij aansluiten, hij moet luisteren, zin of niet, anders wordt het gevaarlijk. Maar ik doe ook mijn best om het hem comfortabel te maken hoor. Ja zijn buien, dat is gewoon zijn karakter denk ik, en het kan ook plezant zijn, soms is hij heel erg creatief of speels.

jo schreef op dinsdag, 23 november 2004, 16:51:




Dit ben ik niet met je eens hoor! Ik ken een heleboel mensen in de paardenwereld die zich echt terdege realiseren ( mezelf nu eens inbegrepen) dat het zó niet werkt en dat je met keihard afdwingen, uiteindelijk niks bereikt!
Onze beloning in respectvol optreden ligt uiteindelijk toch in het feit dat het paard dan aan het eind van de rit toch doet wat jij wilt..
Hmm.. zou Egon dan toch gelijk hebben???

Marianne

jo schreef op dinsdag, 23 november 2004, 16:56:


ehhh. nou, het ging in eerste instantie over MIJN visie of begrijpen van het woord respect... :)

Isabel van der Made schreef op dinsdag, 23 november 2004, 17:11:


Maar Isabel, is het dan niet zo dat je het woord 'leiderschap' ook op verschillende manier kunt interpreteren?
Een 'leider' hoeft niet persé negatief te zijn...?

Marianne