Marianne schreef op dinsdag, 23 november 2004, 18:26:


Ja, tuurlijk.

Leiderschap in de zin van ik zal laten zien wie de baas is, respect in de zin van ontzag voor overmacht, daar wil ik van af.

Leiderschap op de momenten dat het paard erom vraagt, omdat (bijvoorbeeld) er iets engs is, en hij vraagt om steun, daar heb ik uiteraard niets tegen.

Isabel

Isabel van der Made schreef op dinsdag, 23 november 2004, 18:33:


Nou, dat ben ik helemaal met je eens.. als leiderschap, of het streven ernaar zo'n agressieve connotatie heeft, dan moeten we daar gauw van af!


Maar leiderschap kan toch ook 'zacht-aardig' zijn, zoals je b.v. een kind bij de hand neemt en zegt, kom maar mee, ik weet de weg?

Marianne

Marianne schreef op dinsdag, 23 november 2004, 18:39:


Maar hoe bewerkstellig je dat het kind ook meegaat? Dat het gelooft dat je de weg weet, en niet denkt dat je een kinderlokker bent?

Doe je dat door de eerste keer dat je het meeneemt dat onder meer of mindere te dwang te doen, en je wist inderdaad de weg, dus een 2e keer zal het kind wat gemakkelijker zich overgeven.

Of doe je dat door niet meteen op weg te gaan, maar eerst een spelletje te doen, een verhaaltje te vertellen, noem maar, en te kijken of het kind zelf misschien ook de weg best kent, maar even in paniek was, dacht de weg kwijt te zijn, en nu ie weer gerustgesteld is, gaan de lichtjes weer aan.

Isabel

(hoop dat ik nog te volgen ben)

Marianne schreef op dinsdag, 23 november 2004, 18:21:


Hmm, een ander spoor maar ergens vind ik het wel bij het hierboven staande passen.
Ik was in discussie met een dressuur-ruiter. Elk pasje moet door haar worden aangegeven. Aangezien ik nogal goed ben in afdwalen vroeg ik aan haar wat haar doel van paardenrijden is. (misschien ook een hele goeie voor hier op het forum? of dwaalt dat te veel af van de doelstellingen van het forum? Meer iets voor een filosofisch forum ) Wat het echt was wist ze niet. Wat wou ze dan berijken met het voortdurende gecontroleer van haar paard? Samengaan en toch ook vrijheid...
Maar zou je die vrijheid dan ook niet kunnen berijken door het omgekeerde, het paard vrijlaten waaruit gehoorzaamheid voortvloeid?
Wat denken jullie?
groetjes Ebby

ebby schreef op dinsdag, 23 november 2004, 20:08:


Hola, vroeg naar het waarom van het omgaan met het wezen paard (wat hoofdzakenlijk inhoud bij haar rijden, en af en toe aan een lijntje rondjes lopen) niet naar haar doel.
Sorry.
Ebby

Isabel van der Made schreef op dinsdag, 23 november 2004, 18:49:


Nee, ik snap je best! Maar ik moet ook meteen toegeven dat ik zo naief was om niet aan het kinderlokker-gegeven te denken.. dat kind kan inderdaad best eens door moeder thuis voorgeprogrammeerd zijn ( en terecht wellicht) om niet zomaar met een vreemde mee te gaan.
Tja. hoe zou ik het dan doen...?? Als ik de link dan maar verleg naar een vreemd paard, dan denk ik dat ik 'm de kans zou geven met mij kontakt te maken en vertrouwen te wekken. Dus geen dwang op de manier van 'kom hier jij en nu meelopen! '.. ik zou proberen een rustige uitstraling te hebben, geen hectische bewegingen en mijn stem laag te houden ( ik heb toch al niet zo'n hoge stem, dus da's makkelijk).. en dan maak ik mijn 'magic gesture' van uitnodiging en dan loopt-ie wel mee.

Van kinderen heb ik niet zoveel sjoege, maar ik vermoed dat ik dezelfde weg zou bewandelen: vriendelijkheid, vertrouwen, en dan maar hopen dat ik de weg weet!

Marianne

I


Groot gelijk !!!
respect is niet iets dat je moet afdwingen
maar iets dat je krijgt !

Marianne schreef op dinsdag, 23 november 2004, 18:21:


Ik had het over paarden onderling.

Maar bedacht me net, dat ik vorige winter dertien hoopjes maakte voor 11 paarden.
En er was maar 1 hoopje waar maar 1 paard stond te eten, Lucifer....de slechte leiderpaard. :)

Twee broertjes bij elkaar, twee fjorden bij elkaar, een fjord en een merrie bij elkaar en twee laagste in rang ruinen bij elkaar.
En ik maar wachten bij mijn hoopie. :)
Duurde lang voor hun hopies op waren.

Isabel van der Made schreef op dinsdag, 23 november 2004, 18:49:


Dat vind ik nou es een mooi beeldspraak!
Feitelijk moeten we dus leren goeie ponylokkers te worden :)


Dacht t wel, Egon

Ik moet wel een beetje lachen hoor.
Dat een mens er zo verschillend naar kan kijken of het zo verschillend kan beleven, he?


Ik zie het meer als...............een kind moet naar de tandarts, maar het wilt niet.
En als moeder/leider zeg je dan, sorry meid, maar het moet toch gebeuren, dus we gaan.......klaar.
Bestemd, beslist optreden en hoppa.

Eerst had ik ook jullie houding.
En maar klooien met mijn paard.
Ze wou wel met me werken, maar op haar voorwaarden, vroeg ik iets meer...zwaaien met haar hoofd en verzet.
Telkens een barriëre.
Tot ik me inderdaad een keer beslist heb opgesteld, haar hoofd zakte, een zucht en ontspannning...................en daarna een heel ander paard.
Vertrouwt mij, heeft er lol in, durft nieuwe dingen aan en vraagt af ent toe nog wel eens :weet je het zeker.....maar stel ik me dan weer beslist op , dan doet ze het zonder protest.
En dat is wat ik bedoel met respekt hebben, zij twijfelde en wou weten of ik een leider kon zijn.
Nu weet ze dat en respekteert dat.
Het maakt het voor het paard, voor mij en voor een team te worden een stuk aangenamer.
Snap ie?

Zonder zweep, zonder slaan, zonder mijn hakken er in zetten, zonder schreeuwen.

Peter Donck schreef op dinsdag, 23 november 2004, 21:48:


Nope.
Waarom zou ik voor een wild vreemde die bloot buiten loopt respect hebben?

Pas als ik weet dat die al 10 jaar zo op de noord pool overleeft, krijg ik een gevoel van respekt voor wat hij/zij presteerd.

Dus er moet wel een vorm van verdienste zijn of iets waardoor een mens nou, nou denkt.
Of zoals een kind voor zijn ouder.....geen andere keus.....pa is super man en ma een uitgave van BB....want het kind weet niet anders.

Maar krijgen........nee, waarom?

Ik kan uit respekt voor een oude dame op staan in de bus, maar als ze dan haar neus op haalt en demonstratief met een jifdoekje de stoel eerst schoon gaat maken......krijgt ze dan nog mijn respekt?

Wat heb ik een paard te bieden die alles heeft?
Genoeg te eten en te drinken, een grote wei om te galloperen, een kudde en daar kom ik aan.......heeft het paard dan van nature respekt? :?

Ik gok dat het paard mij volkomen onintressant vind en mij volkomen negeerd.
Negeren is niet iets dat we als respekt beschouwen, of wel?

jo schreef op dinsdag, 23 november 2004, 23:19:


Tja, timing, feel, en... balans.

Heeft het met een manier van denken te maken, of met jouw interpretaties en toepassingen ervan?

met vriendelijke groeten,
Inge

Inge Teblick schreef op woensdag, 24 november 2004, 8:52:


Ik wou vriendjes zijn.
Dan krijg je zoals de oude reclame: twijfelt u, ga gerust u gang.........
Zij twijfelde en ik twijfelde, maar wie bepaald er nou.
Beide beleeft wachten en afwachten wat de ander gaan doen en dan twijfelen is dat wel wat ik wil of bedoel.

Andere vergelijking: stijldansen: de èèn leidt en de ander volgt....leidt je beide wordt het vallen of op tenen staan, leid er niemand sta je stil of dijn je.

Als je in een drukke winkelstraat loopt en iemand loopt vak achter je, bijna op je hielen, dan laat hij je geen ruimte en je voelt je onbehagelijk.
Nou vraag je vriendelijk: wil je wat afstand houden? en de ander kijkt wat schaapachtig terug.
Jij gaat weer lopen stopt en de ander botst tegen je op, na een paar keer vriendelijk vragen zal je wat anders moeten.
En dan komt het op respekt, duidelijke taal en wat moeten veranderen aan.
Toch?

Iemand beslist en dat gebeurt gewoon.
Tot dat punt moet iederen in het opvoelen van zijn paard, het leiderschap verkrijgen komen.
Koop je een paard dat ingereden is, dan heeft een ander dat (op zijn manier) gedaan.

Ik heb het dus niet over rondjes in de bak rijden of over een paard die alles best vind. :)

jo schreef op woensdag, 24 november 2004, 9:54:

Maar heeft dat met leiderschap in negatieve zin te maken? Ik denk het niet. Leiderschap in positieve zin moet er zijn vind ik, daarmee verkrijg je oa vertrouwen. En zonder vertrouwen gaat het allemaal niet. En het is ook nog eens behoorlijk praktisch, langs een draaiende trekker rijden is altijd wel handig ipv in de sloot te belanden...
Ik probeer vriendjes met mijn paard te worden, zeker. Ik wil en doe ook zo veel mogenlijk, wat Isabel schrijft. Jij zecht dat je het daar niet mee eens bent, vroeger heb je het wel geprobeert maar toen kreeg je bovenstaande. (ik vat het eventjes samen voor mezelf en om te kijken of ik het wel goed onthouden heb, ben nog niet zo helder). Maar volgens mij heeft dat twijfelen meer te maken met inconsuquent wezen en onduidelijkheid. En dat heeff neits te maken met Isabel schreef. Je moet wel duidelijk weten wat je wilt en wat je do's en don'ts zijn. Daar schreef ik al eerder een berichtje over.
En wat betrefd dat leiden, ik ga met 2 paarden om. En beiden zijn ze anders.
Sante Fee, volg ik, zo lang het kan. Dat weet ze en als we van het erf af zijn dan stapt ze ook vrolijk een kant op. En zoekt haar route en tempo. En ik volg. Niet altijd, als ik moe word na een lange draf ga ik stappen. Of als ze voor een trekker wil springen trek ik haar echt wel terug. Bij Stella doe ik het anders. Die volg ik wel maar als ik haar het eerste weg moet laten stappen dan staat ze onzeker om zich heen te kijken. En komen we neit weg. Dus doe ik het anders, ik begin gewoon met lopen, zij volgd en vervolgens geeft zij aan of ze die of die kant op wil en of ze nu wil draven of weer terug naar stap. Zij vraagt het eerst, hoe kan ik neit precies uitleggen en Sante Fee begint gewoon en als ik niet volg stopt ze.
Allebei leiden ze en toch anders. Als je beide stilstaat dan moet je wat doen. Niet elk paard is hetzelfde.
Wel op de manier zoals Isabel omschrijft niet de twijfel.Want dat hoeft volgens mij niet
Ik hoop dat het een beetje duidelijk is.
groetjes Ebby
Dus dan moet er eentje beginnen maar als een iets anders wilt dan doe je dat. Stond trouwens wel altijd op tenen bij het stijldansen... Wou misschien te veel leiden?

Ik denk dat we uiteindelijk allemaal wel hetzelfde bedoelen.

En zoals je zegt: elk paard is weer ander.
Daarom zeg ik meestal ook niet: ik kan paardrijden, maar ik zeg: ik kan een paard (be)rijden.

Heel gek, maar daar ben ik ook fanatiek in met mijn dochters: denk niet nu dat je elk paard kunt berijden....onderzoek elk paard weer opnieuw.
Ook op dat wederzijdse respekt.

Iedereen schrijft vanuit zijn eigen ervaring, zijn eigen soort paarden die hij/zij rijdt en om zich heen heeft.

Kijk naar de titel: hij denkt er het zijne van.
Ik denk dan aan een paard die dat denkt en zie dan voor mij een paard die de mens voor zich totaal onbelangrijk vind.
Door zijn ervaringen, verleden, aangeleerd door zijn/haar moeder, uitproberen van grenzen,enz.
Is het dan ook nog een slim paard, zal je van goede huize moeten komen om het met "poesvriendelijk en vriendjes zijn "te redden en indruk te maken en te houden bij het paard.

Was het zo makkelijk, dan zou je niet al die problemen hebben die je zo vaak leest: ik krijg mijn paard niet mee, ik wordt de wei uitgejaagd, mijn paard doet niet wat ik wil, enz.
En hadden we ook niet de opkomst van al die guru's.

(Pien, ik ben nog steeds pinnig.
Maar zonder bazig te doen tegen de paarden.
Klinkt verwarrend, maar bij bazig zie ik een dame voor mij: kleerkastfiguur, kin om hoog, starende blik, harde stem en die zal wel eens effe......

Zou het ook iets typisch voor vrouwen zijn?
Vriendjes willen zijn met je paard?

Hoe zien de mannelijke en vrouwelijke lezers dat hier?