Bandida schreef op dinsdag, 23 november 2004, 16:24:


Nee, geen statisch gebeuren. We zij allemaal elke dag weer een beetje anders, als ik pijn in mijn rug heb, bijv., ben ik meer in mezelf gekeerd, minder belangstelling voor wat er om me heen gebeurt, want een gedeelte van mijn brein houdt zich met die pijn bezig.

Maar als je nu eens het hele idee loslaat, dat je moet uitmaken wie de baas is.
Het is voor mij 1 van die oude paardenzegswijzen, show him who is the boss!

Hoezo? Ik wil helemaal niet de baas zijn. En het is natuurlijk wel zo, dat als ik bij Opal kom, dan wil ik gaan rijden, en daar moet zij zich in schikken, maar meestal doet zij dat met plezier. Soms niet, en als ze het echt heel duidelijk maakt, dat ze weer de wei in wil, ok, dan gaan we die dag niet rijden.

Aan de andere kant, probeer ik me voor te stellen wat zij graag van het leven wil. Met welke paarden zij in die wei wil staan. Of ze zin heeft in een galopje, of juist liever blijft stappen. Of het tijd is om een hapje gras te nemen tijdens de tocht.

Maar dat geldt toch ook voor de mens met wie je (evt) in 1 huis leeft. Ook daar probeer je je voor te stellen wat de ander graag wil, of dat in overeenstemming komt met jouw wensen, en als dat niet het geval is, welke wens doorslaggevender is (zwaarder weegt).

En ik denk ook niet van mijn man dat hij de baas is, of dat ik de baas zou zijn.

Ook is het weer waar, dat de mens soms echt de leiding moet nemen, omdat anders paard en mens in een gevaarlijke situatie terecht zouden komen.
Maar als ik over de landelijke slingerweggetjes rij, ga ik geheel af op Opal's betere gehoor, en als zij in de berm wil gaan staan, betekent dat dat er een auto aankomt, dus dan is zij degene die ons veilig houdt.

Zo kan ik nog wel ff doorgaan, maar hoop dat ik nu een beetje duidelijker ben, wat ik met respect bedoel.

En die verschillende buien van je paard.. Misschien moet je proberen beter te luisteren, naar wat hij/zij je vertelt. Dat is geen kritiek, maar misschien wel de moeite van het proberen waard.

groet,
Isabel

jo schreef op dinsdag, 23 november 2004, 16:51:


ik begreep je bui, toen ik dat bericht las.


ik geloof eigenlijk dat dit topic al vele malen op dit forum is langsgekomen, maar nou ja, wie het te saai vindt, kan het overslaan, zullen we maar zeggen.


Opal mag altijd aan mij schurken, vindt ze heerlijk. Ik heb haar wel laten weten dat het niet te hard moet, en liever niet als ze een halster aan heeft, want dat doet pijn.


Als je narigheid krijgt, ligt dat aan de mens, ben ik met je eens.


Ja, en dat is misschien wel met elk paard anders. Opal was een 'moeilijk geval'. Er was in mijn ogen maar 1 optie met haar, en dat was haar alle kans te geven, te geloven dat ik haar nooit kwaad zou doen. Mijn enige doel was de angst bij haar weg te nemen. En ik denk niet dat ik door haar opzij te duwen, een stap terug te laten doen, haar angsten zou hebben verminderd.
Deze benadering was natuurlijk wel mogelijk, omdat ze geen opdringerig paard is. (Hoewel ze vroeger mensen tegen de muur platdrukte, ik weet zeker dat ze dat uit angst deed.) En omdat mensen bang waren voor haar, traden ze haar op de verkeerde manier tegemoet, daar heb jij weer helemaal gelijk.
Maar bij Opal was het niet nodig om haar op haar plaats te zetten, alles wat ik heb gedaan, is afwachten tot 1 voor 1 alle knopjes weer in de juiste stand stonden.

Misschien niet een erg coherent verhaal.
Maar ik wil zo graag van dat heilige geloof in leiderschap af.

Isabel

Marianne schreef op dinsdag, 23 november 2004, 18:26:


Ja, tuurlijk.

Leiderschap in de zin van ik zal laten zien wie de baas is, respect in de zin van ontzag voor overmacht, daar wil ik van af.

Leiderschap op de momenten dat het paard erom vraagt, omdat (bijvoorbeeld) er iets engs is, en hij vraagt om steun, daar heb ik uiteraard niets tegen.

Isabel

Marianne schreef op dinsdag, 23 november 2004, 18:39:


Maar hoe bewerkstellig je dat het kind ook meegaat? Dat het gelooft dat je de weg weet, en niet denkt dat je een kinderlokker bent?

Doe je dat door de eerste keer dat je het meeneemt dat onder meer of mindere te dwang te doen, en je wist inderdaad de weg, dus een 2e keer zal het kind wat gemakkelijker zich overgeven.

Of doe je dat door niet meteen op weg te gaan, maar eerst een spelletje te doen, een verhaaltje te vertellen, noem maar, en te kijken of het kind zelf misschien ook de weg best kent, maar even in paniek was, dacht de weg kwijt te zijn, en nu ie weer gerustgesteld is, gaan de lichtjes weer aan.

Isabel

(hoop dat ik nog te volgen ben)

ebby schreef op dinsdag, 23 november 2004, 20:18:


Hai.
Ik zie verlegen als bang zijn dat je een rare indruk maakt, dat mensen in hun vuistje zullen lachen om de dingen die je zegt of doet.

Denk dan ook niet dat paarden daar last van zullen hebben.

Isabel

Marianne schreef op dinsdag, 23 november 2004, 21:02:


kort gras is gevaarlijker dan lang gras

Spirithorses schreef op woensdag, 24 november 2004, 13:34:


Dat ben ik helemaal met je eens. Als je in de wei staat met een groep paarden, is nauwelijks te vergelijken met in je 1tje met je paard bezig zijn. De paarden letten niet alleen op jou, maar ook op elkaar, en ik neem aan dat jij ze ook allemaal in de gaten houdt. Nou moet ik wel zeggen, dat ik nooit in een wei met paarden heb gestaan, die allemaal 'van mij' waren, er zijn altijd wel een paar bij, waar ik geen band mee heb.

Elk paard is vanzelfsprekend anders, al was het alleen maar vanwege verleden.

Met Opal heb ik nu inderdaad gemakkelijk praten, en het is alweer een poosje geleden dat ze een moeilijk paard was, dus de tijd zal de beelden wel wat vertekend hebben.

Maar ik ben nu net deze week begonnen een jonge Lippizaner buiten te zetten, omdat ze 's nachts opgesloten staat, en dat vind ik zielig, en heb dus aangeboden haar elke ochtend te bevrijdenen, omdat ik er eerder ben.
Het was me al opgevallen, dat de mensen die haar naar de wei brachten, voortgesleurd werden.
Maandag heb ik haar eerst geleerd dat ze zelf dr kop in het halster moet stoppen, dat was simpel.
Vandaag deed ze bijna zelf de gesp vast. :)
Vervolgens deur open, dan banjert ze over je heen. Full speed.
Niet een goed plan.
Dus praten en vragen of het ook rustig kan, het nog een keer proberen, en dan gaat het al een stuk beter.
Dan kom je buiten het stallenblok, ze vliegt alle kanten op, want de hooibalen die er elke dag liggen, zijn eng.
OK, dan gaan we dat bekijken. Valt eigenlijk wel mee, dan. Hapje gras laten eten, kalmeren, en weer op weg.
Veel te hard natuurlijk. Touwtje voor dr neus geslingerd (heb ik geloof ik hier geleerd), en ze gaat langzaam lopen, maar wel met hals als periscoop.
Hand op dr nek, beetje kriebelen, grasje laten eten, want opeens ziet ze dat er gras op de grond groeit.
Geen druk op touw.
Doorlopen, door blijven kriebelen.
Halsje blijft beneden, hoofd naast mn schouder, af en toe duwtje tegen mn hand met dr neus, gezellig he, zo samen, ja lieffie, heel gezellig.
Dan komen we bij het hek van de wei. Ipv normaal stil te gaan staan, loopt ze tegen het hek op, je weet nooit blijkbaar, misshien gaat het wel vanzelf open, niet dus.
Rondje lopen, vragen of ze wil stoppen voordat ze tegen het hek aanramt.
OK.
Hek open, en vragen of ze rustig wil blijven, zodat ik niet achter haar aan in volle galop de wei mee word ingesleurd.
Ondertussen heeft ze begrepen wat ik met rustig bedoel, dus dat lukt, draai haar om, kriebel dr, doe het halster af, geef haar nog een knuffel, en dan loopt ze langzaam weg.
Lang verhaal, maar ik hoop dat ik nu wat duidelijker heb kunnen maken wat ik bedoel met vriendjes zijn.

Isabel

e m kraak schreef op woensdag, 24 november 2004, 14:28:


Was weer leuk, die site bekijken.

Maar ik hoor zo vaak mensen praten over linker- en rechterhelft van paardenhersenen.
Heb het nog altijd niet begrepen.
Is er hier iemand die me dat uit kan leggen?

Isabel

sannie schreef op woensdag, 24 november 2004, 15:00:


Dat was inderdaad wat ik bedoelde, en is een ander verhaal.

Weet je ook, waar Parelli dat op baseert?
Vergelijkbaar met wat er in deze link staat?
http://www.funderstanding.com/right_left_brain.cfm

Isabel