Isabel van der Made schreef op dinsdag, 23 november 2004, 14:19:


Hahaha, ja ik merk ook aan mezelf dat in een vreemde stemming ben.
Misschien door wat ik aan Marianne over een paard hier schrijf, het knaagt gewoon aan me.

Nee, dat was ook maar een optie(èèn van de mogelijkheden) van wat ze zou kunnen doen om haar plaatsje, rang, respekt, hoe je het ook wilt noemen op te eisen, af te dwingen, te verkrijgen, of hoe je dat ook wilt noemen.


Respekt is voor mij............de ander de ruimte geven....om te passeren, om zijn zelfwaarde te voelen, in zijn waarde gelaten te worden,de ander te laten weten dat je hem naar zijn waarde acht, zijn verdienste, zijn opgebouwde ego, macht,kunschap,interligens,kapasiteit,wat het dan ook is maakt niet uit......ik heb respekt voor die persoon, dier,machine, natuurverschijning, natuurgeweld, enz.
Een stukje je er de mindere in voelen.


In de paardenwereld dwingt de leider dat respekt af.
"aan de kant, ik eerst eten, ik wil dat jij verder weg gaat staan, enz"
De anderen zullen dus een stap terug moeten doen.
Laat je een paard schurken, op je voeten staan, je opzij duwen....verteld dat het paard dat jij niet zijn respekt verdient.
En dan krijg je uit eindelijk de narigheid.
Waar ligt dat dan aan?
Aan ons of aan het paard?

Voor mij.........ligt dat dan aan mij.
Ik heb bij de eerste begroeting een foute indruk afgegeven.
En dat hoeft niet aggressief, met geweld of geschreeuw......maar met duidelijk zijn......hier ben ik en ik ga niet opzij.
En dat houdt ook niet in dat het paard dan angst voor je moet voelen of niet bij je wilt zijn.
Als de taal tussen beide maar duidelijk is.
(En ook ik maar nog dagelijks fouten, hoor).


Dan zal je hem ook ervaringen hebben moeten geven, waardoor hij in je geloofd en samen met je wilt werken.


Wat is elkaar in ere laten?
In de paardewereld is in ere laten, geen topic.
Opzij of ik help je opzij.
En is het eerste zwakke signaal niet genoeg, dan zal ik het duidelijker maken.
En dan is het de minste die de sterkste in ere laat en heeft de sterkste genoeg......nou vooruit jij mag de kruimels.


Hahaha, tja dan heb ik een dubbele slechte dag.
Ben keihard en heb het ook weer keihard gezien vandaag.


The potatoos.


Joke.

Marianne schreef op dinsdag, 23 november 2004, 14:44:


Ziet een paard dat ook zo, Marianne?
Ook de paarden onderling?
Zet eens een nieuw paard bij een kudde.

Die laten elkaar in ere, staan open voor elkaar vanaf het eerste ogenblik,houden rekening met elkaar en de nieuwe, en ze kijken niet alleen vanuit hun eigen perspectief.

"Of is het: wie ben jij, wat mot, kom je doen, wat kan je........ow, zie het al......opgefokt paard, niet gewend aan andere paarden of op zijn beurt (de laatste in de rij) wachten.
Wie leert hem de les, jongens? Ik heb vandaag geen zin, maar haal je hart met hem op.
Wedje bouwen, hoelang het duurt voor hij zich geeft?"
Dit had door Liva gezegd kunnen zijn.
Een oude fjordmerrie.
Maakt zich nooit zo druk, kijkt , denkt het hare en gaat verder met eten.
Laat de jongeren het wel uitvechten.

jo schreef op dinsdag, 23 november 2004, 16:51:


ik begreep je bui, toen ik dat bericht las.


ik geloof eigenlijk dat dit topic al vele malen op dit forum is langsgekomen, maar nou ja, wie het te saai vindt, kan het overslaan, zullen we maar zeggen.


Opal mag altijd aan mij schurken, vindt ze heerlijk. Ik heb haar wel laten weten dat het niet te hard moet, en liever niet als ze een halster aan heeft, want dat doet pijn.


Als je narigheid krijgt, ligt dat aan de mens, ben ik met je eens.


Ja, en dat is misschien wel met elk paard anders. Opal was een 'moeilijk geval'. Er was in mijn ogen maar 1 optie met haar, en dat was haar alle kans te geven, te geloven dat ik haar nooit kwaad zou doen. Mijn enige doel was de angst bij haar weg te nemen. En ik denk niet dat ik door haar opzij te duwen, een stap terug te laten doen, haar angsten zou hebben verminderd.
Deze benadering was natuurlijk wel mogelijk, omdat ze geen opdringerig paard is. (Hoewel ze vroeger mensen tegen de muur platdrukte, ik weet zeker dat ze dat uit angst deed.) En omdat mensen bang waren voor haar, traden ze haar op de verkeerde manier tegemoet, daar heb jij weer helemaal gelijk.
Maar bij Opal was het niet nodig om haar op haar plaats te zetten, alles wat ik heb gedaan, is afwachten tot 1 voor 1 alle knopjes weer in de juiste stand stonden.

Misschien niet een erg coherent verhaal.
Maar ik wil zo graag van dat heilige geloof in leiderschap af.

Isabel

Isabel van der Made schreef op dinsdag, 23 november 2004, 16:42:


Daar kan ik me bij aansluiten, hij moet luisteren, zin of niet, anders wordt het gevaarlijk. Maar ik doe ook mijn best om het hem comfortabel te maken hoor. Ja zijn buien, dat is gewoon zijn karakter denk ik, en het kan ook plezant zijn, soms is hij heel erg creatief of speels.

jo schreef op dinsdag, 23 november 2004, 16:51:




Dit ben ik niet met je eens hoor! Ik ken een heleboel mensen in de paardenwereld die zich echt terdege realiseren ( mezelf nu eens inbegrepen) dat het zó niet werkt en dat je met keihard afdwingen, uiteindelijk niks bereikt!
Onze beloning in respectvol optreden ligt uiteindelijk toch in het feit dat het paard dan aan het eind van de rit toch doet wat jij wilt..
Hmm.. zou Egon dan toch gelijk hebben???

Marianne

jo schreef op dinsdag, 23 november 2004, 16:56:


ehhh. nou, het ging in eerste instantie over MIJN visie of begrijpen van het woord respect... :)

Isabel van der Made schreef op dinsdag, 23 november 2004, 17:11:


Maar Isabel, is het dan niet zo dat je het woord 'leiderschap' ook op verschillende manier kunt interpreteren?
Een 'leider' hoeft niet persé negatief te zijn...?

Marianne