Marianne schreef op dinsdag, 23 november 2004, 14:44:


Ziet een paard dat ook zo, Marianne?
Ook de paarden onderling?
Zet eens een nieuw paard bij een kudde.

Die laten elkaar in ere, staan open voor elkaar vanaf het eerste ogenblik,houden rekening met elkaar en de nieuwe, en ze kijken niet alleen vanuit hun eigen perspectief.

"Of is het: wie ben jij, wat mot, kom je doen, wat kan je........ow, zie het al......opgefokt paard, niet gewend aan andere paarden of op zijn beurt (de laatste in de rij) wachten.
Wie leert hem de les, jongens? Ik heb vandaag geen zin, maar haal je hart met hem op.
Wedje bouwen, hoelang het duurt voor hij zich geeft?"
Dit had door Liva gezegd kunnen zijn.
Een oude fjordmerrie.
Maakt zich nooit zo druk, kijkt , denkt het hare en gaat verder met eten.
Laat de jongeren het wel uitvechten.

Marianne schreef op dinsdag, 23 november 2004, 18:21:


Ik had het over paarden onderling.

Maar bedacht me net, dat ik vorige winter dertien hoopjes maakte voor 11 paarden.
En er was maar 1 hoopje waar maar 1 paard stond te eten, Lucifer....de slechte leiderpaard. :)

Twee broertjes bij elkaar, twee fjorden bij elkaar, een fjord en een merrie bij elkaar en twee laagste in rang ruinen bij elkaar.
En ik maar wachten bij mijn hoopie. :)
Duurde lang voor hun hopies op waren.

Ik moet wel een beetje lachen hoor.
Dat een mens er zo verschillend naar kan kijken of het zo verschillend kan beleven, he?


Ik zie het meer als...............een kind moet naar de tandarts, maar het wilt niet.
En als moeder/leider zeg je dan, sorry meid, maar het moet toch gebeuren, dus we gaan.......klaar.
Bestemd, beslist optreden en hoppa.

Eerst had ik ook jullie houding.
En maar klooien met mijn paard.
Ze wou wel met me werken, maar op haar voorwaarden, vroeg ik iets meer...zwaaien met haar hoofd en verzet.
Telkens een barriëre.
Tot ik me inderdaad een keer beslist heb opgesteld, haar hoofd zakte, een zucht en ontspannning...................en daarna een heel ander paard.
Vertrouwt mij, heeft er lol in, durft nieuwe dingen aan en vraagt af ent toe nog wel eens :weet je het zeker.....maar stel ik me dan weer beslist op , dan doet ze het zonder protest.
En dat is wat ik bedoel met respekt hebben, zij twijfelde en wou weten of ik een leider kon zijn.
Nu weet ze dat en respekteert dat.
Het maakt het voor het paard, voor mij en voor een team te worden een stuk aangenamer.
Snap ie?

Zonder zweep, zonder slaan, zonder mijn hakken er in zetten, zonder schreeuwen.

Peter Donck schreef op dinsdag, 23 november 2004, 21:48:


Nope.
Waarom zou ik voor een wild vreemde die bloot buiten loopt respect hebben?

Pas als ik weet dat die al 10 jaar zo op de noord pool overleeft, krijg ik een gevoel van respekt voor wat hij/zij presteerd.

Dus er moet wel een vorm van verdienste zijn of iets waardoor een mens nou, nou denkt.
Of zoals een kind voor zijn ouder.....geen andere keus.....pa is super man en ma een uitgave van BB....want het kind weet niet anders.

Maar krijgen........nee, waarom?

Ik kan uit respekt voor een oude dame op staan in de bus, maar als ze dan haar neus op haalt en demonstratief met een jifdoekje de stoel eerst schoon gaat maken......krijgt ze dan nog mijn respekt?

Wat heb ik een paard te bieden die alles heeft?
Genoeg te eten en te drinken, een grote wei om te galloperen, een kudde en daar kom ik aan.......heeft het paard dan van nature respekt? :?

Ik gok dat het paard mij volkomen onintressant vind en mij volkomen negeerd.
Negeren is niet iets dat we als respekt beschouwen, of wel?

boers sandra schreef op woensdag, 24 november 2004, 7:55:


Ben ik ook altijd. :)


Wat is aanvaarden?
Ik kan iedereen niet zien en iedereen mij en de paarden niet.
Dus het blijft altijd maar afwachten of ik doe wat ik predik.
Maar we zijn allemaal mensen onderweg, Sandra.
Ook ik moet telkens mijn visie, mijn handelen, mijn mening en mijn ervaringen bijstellen.
De praktijk leert mij of waar ik me sterk voor maak wel werkt.....bij de paarden, in dit klimaat en of ik dat zo kan aanvaarden/hanteren, zonder halve nachten wakker te liggen.
Grote bekken, aanvallende mensen vind je overal.
Ik lees ook niet alles, want dan mag ik hier wel drie-vierde van de dag zitten.
Dus leer een beetje te filteren en mensen die aanvallen, grof zijn....lekker links laten liggen.


Vrijheid of aan zijn natuurlijkbe behoefte voldoen zijn twee verschillende dingen.
Wat ik belangrijk vind: meerdere paarden bij elkaar, buiten kunnen als ze dat willen/binnen kunnen als het noodweer is of idioot koud, geen ijzers, geen deken, geen bit en verder.........is alles bijzaak.
Maar dat ben ik en ik ben de jongste niet meer, vroeger zag ik het ook weer heel anders.


Is zo.
Maar als we uit respekt ons mond houden, wordt het saai en leren we niets.
Opbouwne kritiek zou het mooiste zijn en van gedachte wisselen.


Plus dat je niet twee dagen hoeft te wachten voor dat er misschien iemand reageert.


Ik kom op verschillende fora, met verschillende onderwerpen.
Gekat, af en toe tot kookpunt en een oude garde.......ik ben nog nergens geweest waar het niet zo is......of het is er stil en niemand is het oneens met elkaar en daardoor saai......eentonig.....of een diktator en niemand spreekt tegen want dan wordt het schrijven verwijderd.
Daarom vind ik het hier prettig....we zijn mensen met een doel en proberen dat na te streven en slepen we anderen onderweg ook mee......prachtig!
Ik heb het over we, zou misschien ik moeten zijn.


Al was het wel kritiek, prima toch?
Wat wel eens een oorzaak kan zijn....je hoort de toon niet, je ziet het gezicht niet en je weet niet wat die persoon meemaakt net die dag.
Ik probeer te lezen op een neutrale toon en niet met een pinnig stemmetje.
En vraag anders hoe je iets moet lezen .


Welkom. :)

Joke.

Inge Teblick schreef op woensdag, 24 november 2004, 8:52:


Ik wou vriendjes zijn.
Dan krijg je zoals de oude reclame: twijfelt u, ga gerust u gang.........
Zij twijfelde en ik twijfelde, maar wie bepaald er nou.
Beide beleeft wachten en afwachten wat de ander gaan doen en dan twijfelen is dat wel wat ik wil of bedoel.

Andere vergelijking: stijldansen: de èèn leidt en de ander volgt....leidt je beide wordt het vallen of op tenen staan, leid er niemand sta je stil of dijn je.

Als je in een drukke winkelstraat loopt en iemand loopt vak achter je, bijna op je hielen, dan laat hij je geen ruimte en je voelt je onbehagelijk.
Nou vraag je vriendelijk: wil je wat afstand houden? en de ander kijkt wat schaapachtig terug.
Jij gaat weer lopen stopt en de ander botst tegen je op, na een paar keer vriendelijk vragen zal je wat anders moeten.
En dan komt het op respekt, duidelijke taal en wat moeten veranderen aan.
Toch?

Iemand beslist en dat gebeurt gewoon.
Tot dat punt moet iederen in het opvoelen van zijn paard, het leiderschap verkrijgen komen.
Koop je een paard dat ingereden is, dan heeft een ander dat (op zijn manier) gedaan.

Ik heb het dus niet over rondjes in de bak rijden of over een paard die alles best vind. :)

Esther schreef op woensdag, 24 november 2004, 9:53:

Wij hebben Silja.
Een klein van stuk fjordepaard.

Is het zat, gaat ze onder het hek door, aan de andere kant (veel groenere gras) eten.
Wilt ze s'avonds naar binnen, idem dito.
Ze doet dat zo snel dat ze geen stroom krijgt.

Ze is geen leiderpaard.
Maar breekt ze uit, uit verveling.................dan krijgt ze de hele kudde mee en bepaald zij: verder weg of terug.
Zaterdag zag ik vijf paarden over een beijste weg galopperen, ook helling op.
Schitterend gezicht, tot ik dacht....ze hebben geen pik's onder hun hoeven, wat als ze vallen.
Silja was ook de enige met af en toe een uitschietend been.

Af en toe zit er een vreemde eend tussen.
Dieren die iets speciaals hebben.
Dat maakt het juist ook zo leuk om dieren te hebben.

iria schreef op woensdag, 24 november 2004, 10:38:


Kan je het niet omdraaien?

Jij die eerst op dat paard rijdt en zelf het paard ook beter leert kennen?

Ik denk dat we uiteindelijk allemaal wel hetzelfde bedoelen.

En zoals je zegt: elk paard is weer ander.
Daarom zeg ik meestal ook niet: ik kan paardrijden, maar ik zeg: ik kan een paard (be)rijden.

Heel gek, maar daar ben ik ook fanatiek in met mijn dochters: denk niet nu dat je elk paard kunt berijden....onderzoek elk paard weer opnieuw.
Ook op dat wederzijdse respekt.

Iedereen schrijft vanuit zijn eigen ervaring, zijn eigen soort paarden die hij/zij rijdt en om zich heen heeft.

Kijk naar de titel: hij denkt er het zijne van.
Ik denk dan aan een paard die dat denkt en zie dan voor mij een paard die de mens voor zich totaal onbelangrijk vind.
Door zijn ervaringen, verleden, aangeleerd door zijn/haar moeder, uitproberen van grenzen,enz.
Is het dan ook nog een slim paard, zal je van goede huize moeten komen om het met "poesvriendelijk en vriendjes zijn "te redden en indruk te maken en te houden bij het paard.

Was het zo makkelijk, dan zou je niet al die problemen hebben die je zo vaak leest: ik krijg mijn paard niet mee, ik wordt de wei uitgejaagd, mijn paard doet niet wat ik wil, enz.
En hadden we ook niet de opkomst van al die guru's.

(Pien, ik ben nog steeds pinnig.
Maar zonder bazig te doen tegen de paarden.
Klinkt verwarrend, maar bij bazig zie ik een dame voor mij: kleerkastfiguur, kin om hoog, starende blik, harde stem en die zal wel eens effe......

Zou het ook iets typisch voor vrouwen zijn?
Vriendjes willen zijn met je paard?

Hoe zien de mannelijke en vrouwelijke lezers dat hier?

Bandida schreef op woensdag, 24 november 2004, 11:35:


Ja, ik heb dus ook een Bare Foot.
Na maandag niet meer gebruikt, heb dus nog niet van alles kunnen uitproberen.

Ik ga het allemaal proberen.
Want het zadel zit verder heerlijk en om hem nou te laten hangen....of niet meer die helling te nemen. (Ik denk daar wel aan .
Maar het barst hier van de steile hellingen, dus ik moet gewoon leren in het zadel te blijven.

marjolijn schreef op Wed, 24 Nov 2004 12:42:24:


Het zadel extra rond de voorbenen vast maken.

Zou dat niet gaan schuren/wrijven?


Nee, ik nogmaal ook niet.
Heb die helling ook diverse keren zonder zadel gedaan.

Maar waar ik bang voor ben, is dat ik met mijn voet in de beugel blijf hangen.
Ook omdat ik veiligheidsschoenen aan heb, die zijn veel breder.

Wat voor soort schimmelpaard heb je trouwens op de foto staan?
Lijkt wel een curly, maar het is een klein fotootje en ik heb al jaren geen bril meer. :d

Spirithorses schreef op woensdag, 24 november 2004, 13:13:


Er staat ook : en vrouwelijke lezers.


Hoi , ik ben het met je hele schrijven eens.
maar dan wordt het zo een lap weer.
Precies, leiderschap EN respekt moet je verdienen.


Groetjes, Joke.

Spirithorses schreef op woensdag, 24 november 2004, 13:34:


Precies, en dat geldt ook voor respekt hebben.
Is een paard altijd alleen, dan zal respekt hebben misschien niet eens een onderwerp zijn.

Maar heb je met 8 paarden te doen, dan wordt het leven ietsie anders.
Vooral als je ze los uit de wei haalt en het storm en ze weten dat er binnen een heerlijk happie ligt.
Zie ze dan maar eens achter je te houden. :)
Ik heb een paar mensen om ver gelopen zien worden en toen nam ik me voor dat dat me niet zou gebeuren.....want dat verknalt iets in de relatie tussen mij en de paarden die dat doen.... geeft ook aan dat er geen respekt is als ze over je heen walsen.


Maar ik weet zeker dat jij niet bij voorbaat je kin om hoog hebt en niet mer harde , starende ogen je paarden te gemoet gaat. :)

Ow.......ik ben 1.78 lang en maatje 46.
Wie is hier nou een kleerkast?

Spirithorses schreef op woensdag, 24 november 2004, 14:03:


Jij hebt geen respekt, jij.
Voor dat zielige beesie.

Maar weet je................paarden doen al dat soort dingen niet.
Dat is het punt juist.
Met paarden krijg je nooit conflikten, hebben wij dat wel.......jij en ik die met zoveel voorbeelden komen.................dan hebben wij dus een probleem met onze paarden.
Of we kopen de verkeerde paarden of.......we spreken chinees tegen ze.

Kan ook zijn dat we te veel met te veel paarden te maken hebben en daardoor alle problemen meemaken waar een ander nog geen tiende van zal beleven in een heel leven.

Ik weet niet hoor , Pien.
Het is dat mijn bed er niet staat, anders had ik bij de paarden kunnen wonen.
Het is dat ik nog een man en een thuiswonende dochter heb.
Maar de volgende zomer......zou me niet verbazen als ik besluit een tijdje door de bergen met mijn paard te trekken en te camperen.
Dan krijgen we het probleem: wie dood de adder het eerst: het paard trappend of ik die het een zwieper de bossies in geef.
Geen respekt voor de slang, nee.

Karin schreef op woensdag, 24 november 2004, 16:29:


Ik moet nog bijna veertig berichten lezen, dus misschien schrijf ik iets dat een ander ook al aangeeft, maar......als iedereen in de sloot springt, is er vast een reden voor en spring ik ook.
Kan toch zwemmen.


Nou weet ik niet hoelang die ijzers er af zijn en hoe zacht de hoeven zijn.
De nieuwe, harde hoef moet wel tijd krijgen om uit te groeien en dat kan een half jaar tot een jaar duren.

Is haar paard zijn hoeven erg zacht en rijdt ze er te veel of te lang mee op scherpe of harde ondergrond, dan kan het sneller afslijten dan dat de nieuwe, hardere hoef uitgroeit.

Dus, ............hallo!!!!!!!!!!!!! zo dom vond ik die opmerking nog niet. :)
Jij en ik weten te weinig om een hard oordeel te geven........Vind je ook niet?