e m kraak schreef op vrijdag 2 december 2005, 15:25:


Kijk, op deze manier kunnen we wél discussieren.
Nu sluiten we op deze pomp twéé krikken aan. Wat gebeurt er dan? En dan 4, 8, 16, ga zo maar door. Tip: op het rempedaal van een auto zijn 8 remzuigers aangesloten. Hoe beweegt dat, en hoe wordt de druk verdeeld?
Nu gaan we nóg meer zuigertjes aansluiten. Uiteindelijk kun je een soort "waterbed" van zuigertjes maken. Hoe gedraagt zich dat?
Als je die zuigertjes tegen elkaar aanzet kun je de tussenwanden weglaten. De druk is immers in de belendende zuigertjes even hoog.
Uiteindelijk hou je een... gelpad over.

Het proefje met de ballon kan verhelderend werken. Al gedaan?


Nee, de werking is fundamenteel anders. Bij een schuimpad wordt de verende werking van lucht gebruikt. Op deze manier zou je niet eens een gelpad kunnen maken, want vloeistof ik kleine gesloten belletjes veren voor geen meter.
Een gelpad kan inderdaad druk egaliseren, en dat kan een schuimpad niet.

Groeten,
Frans

Frans Veldman schreef op vrijdag 2 december 2005, 15:27:


Oei, net op tijd niet gerageerd! Frans schreef dat een draver het snelste paard is.
Ik wou al gaan schrijven : waarom denk je dat een quarter (of a mile) horse zo heet. Toen besefte ik dat het over draf ging :)
ik weet dat mijn Don heerlijk swingt in draf en dat hij geweldig makkelijk is uit te zitten, maar dat bij quarters ook nog veel verschil zit in opgooien. Hoewel hoe meer hij loopt als een natgeregend hondje hoe makkelijker je zit.
Maar voor de rest volg ik lekker achteroverleunend jullie discussie over zadels, vloeistoffen en gassen met af en toe de dreiging van donder en bliksem aan de horizon en nu daarbij komend nog het lichtrijden terwijl het over doorzitten gaat.
Ok mannen! Ga zo door ! Ik heb een jaar of 10 de tijd om op jullie uiteindelijke keuze te wachten, want ik heb net een nieuw Australian Stock zadel gekocht met van die extra steunen voor je benen zodat Pietje er minder gauw afflikkert als Don besluit tot enkele zeer onverwachte bewegingen. En als ik zo kijk en voel lijkt het heel redelijk op zijn rug te liggen en nog fatsoenlijk te passen ook !
Dat waren namelijk mijn eisen voor een nieuw zadel :)
groeten
Piet

Frans Veldman schreef op vrijdag 2 december 2005, 15:27:


Alléén omdat er over zekere afstand daar tussen een vormvaste wand (buis) zit, die steviger is dan de uitgeoefende kracht.


Nee, de onderlinge beweging (krachtoverzetting/oppervlak) o.i.v. drukverdeling (in het vat) op het wandoppervlak blijft gelijk omdat er geen verschil meer is tussen verschillende formaten "zuigeroppervlakken". Slechts de vorm van het vloeistofvat verandert wanneer de wand wél flexibel maar niet rekbaar is. Het onderdeel "vormvaste wand" ontbreekt.
De flexibiliteit van wanden staat meteen op uiterst gespannen voet met een eigenschap die we voor pads niet willen, nml. het "drijven" in zijdelingse richtingen.
Ik zie niet hoe dit in praktijk kan werken.


Ballon vullen met lucht, of met water... of doe dat met een voetbal... maakt de praktische verschillen tussen een gesloten luchtvat en een gesloten afgevuld vloeistofvat zeer aanschouwelijk. Het vloeistofvat is in praktijk niet compresseerbaar ("veert niet"), het luchtvat wel.
Waarbij aangetekend dat de wanden van ballon en bal flexibel én rekbaar zijn, vooral de ballon.

Ik denk dat de eigenschappen van de nu luchtgevulde gesloten kamers bij merken die we net op links gezien hebben al beter worden wanneer ze met vloeistof gevuld worden - dan veren ze tenminste al niet maar passen alleen vorm aan.

Groeten, Egon

e m kraak schreef op vrijdag 2 december 2005, 16:56:


Uhuh. En moet die buis nog een bepaalde minimale lengte hebben? En wat nou als ik twee zuigers bevestig, een met een korte leiding, de andere met een lange leiding, maakt dat wat uit? En als je dat vertaalt naar je vloeistofvat?


En dát was nou net de bedoeling. De vorm verandert, en sluit daarbij precies aan op zowel rug als zadel, waarbij de druk overal gelijk blijft.


Ik ben dat onderdeel nergens tegengekomen in de natuurkundeboeken, jij wel? Ik kom daarentegen wel varianten tegen met meerdere zuigers tegen (zoals bij remtrommels, waarbij aan beide uiteinden van de cylinder een zuiger zit; da's alweer een vormvaste wand minder). Er is geen enkele natuurkundige reden waarom niet alle wanden uit zuigers zouden kunnen bestaan. (Hooguit een constructietechnische reden, maar zelfs dát is op te lossen met conisch gevormde zuigers in een honingraatstructuur).


Dat is eenvoudig te verhelpen door subcompartimenten te maken, die uiteraard wel van een gat zijn voorzien om de doorstroming te garanderen.


Zonder rekbare wand werkt het evengoed.

Groeten,
Frans

Frans Veldman schreef op vrijdag 2 december 2005, 15:35:


Leuk, maar foutief bedacht of uitgelegd.
Om al in vorige post genoemde reden maar ik zal het aan de hand van dit voorbeeld van jou nog een keer proberen:
---Wet v. Pascal: een kracht, op een vloeistof uitgeoefend, wordt door die vloeistof in alle richtingen overgebracht - en nu komt het: OP GELIJKE OPPERVLAKKEN IS DE KRACHT OVERAL IN DE VLOEISTOF EVEN GROOT--- maar Pascal is slechts geldig IN het vat !!!
In geval van jouw modellering van een oneindig aantal zuigertjes is er geen verschil in zuiger-oppervlakte! Wat je wilt uitleggen is dat niet de druk (in het vat) verandert, maar de krachtoverzetting door vormverandering. Ik probeer echt wel te snappen wat je bedoelt aan te geven... stel: we leggen een ballon op een vlak en op die ballon weer een boom, dan zal de ballon vervormen naar de verschillende raakoppervlakken. En zo krijg je indachtig Pascal een mogelijke overzetting naar een flexibel groter raakvlak (en dus drukverspreiding, en dat is wat je bedoelt denk ik). Maar hoe, hoe, hoe zorg je ervoor dat die ballon stabiel op z'n plek blijft? Iedere vorm van zijwandversteviging zorgt immers voor "drukkingen"?


Ook, en what about de verende werking van het materiaal zelf?


Vloeistof in grotere bellen ook niet. Lucht wel. In de pads die ik tot nog toe toegepast heb gezien in zadels stoppen ze lucht. "Waarom geen hydrauliekolie" vraag ik me af...


Een gelpad kan dat egaliseren véél beter. Dat zijn we volmondig eens. Als we nou ook iets vonden tegen het in andere richtingen dan bedoeld willen drijven (cq. aan druk ontsnappen) van die gelpads kwamen we een stuk verder. Het oppervlak heel goed anti-slip maken misschien? Of toch maar vastlijmen op een drukplaat (aan de bovenkant uiteraard)? Heen en weer wiebelen blijft het.

Groetjes weer, Egon

Inge Teblick schreef op vrijdag 2 december 2005, 9:00:


In draf kom je uit het zadel als de binnenachtervoet opgetilt wordt...men kijkt echter meestal naar het buitenvoorbeen...waneer dat naar voren komt.

Nick

Nick Altena schreef op zaterdag 3 december 2005, 1:21:


Mmm...daar heb je buiten natuurlijk geen flik...an....maar in de bak bedoel ik dan...dressuurmatig gesproken.
Buiten heb je geen binnen of buitenbeen en wissel ik gewoon zeer regelmatig om waarbij ik wel rekening hou met bochten op het goede been.

Nick

e m kraak schreef op vrijdag 2 december 2005, 17:19:



De vraag is dus gaat de vorm-begrenzing van een lucht kamer het paard raken?

Ik zit nu op een optiball van 65 cm en druk met een vinger ergens in de bal. Ik voel de drukverhoging gelijkelijk verdeeld over het hele oppervlak van mijn billen. Hier zijn Frans en Egon het over eens geworden lees ik hier boven.

Blijft over het probleem zoals Egon hier schetst.
Ik zie dat zo. Ik heb hier een leeg vierkant plastic melkpak. Een gesloten luchtkamer met redelijk stijve wanden. Als ik er met mijn platte hand (het zadel op een luchtkussen) op druk dan blijft de vierkante vorm redelijk intact. In een zadel is er niet zo heel veel begrenzing nodig om hetzelfde te bereiken.

Druk ik nu aan één kant, het kiepen dus van de luchtkamer dan wordt de druk egaal over de ondergrond verdeelt, daar waren we het over eens geworden, de vraag is gaat de vorm-begrenzing van de kamer het paard raken? Hier is die persoonlijke afstelling nu net voor (meer of minder lucht in de verschillende kamers), die zo afgestemd wordt op het paard, het soort zadel, het gewicht van de ruiter en de rijsteil.

Dat is het mooie van deze zadels die pas gemaakt worden met ruiter erop en in beweging. Bovendien bevatten de wintec en Bates luchtkussens een vulling (soortgelijk als inflatabel matrassen) die ook mee zal helpen met de vormvastheid van het kussen. En dat plasic zijwaartse boompje natuurlijk. Kortom mogelijkheden genoeg om de vormbegrenzing van het kussen te waarborgen en het kiepen tegen te gaan.

Deze zadelmaker www.zadelmakerijboer.nl kan verschillende luchtoplossingen aanbrengen, ook in 2 de hands bestaande zadels. Ik heb hem gevraagd mee te denken, of er een lucht-verbetering mogelijk is in of onder de barefoot zadels? Ben benieuwd.

Michiel

Piet schreef op vrijdag 2 december 2005, 16:10:

De mijne is al láng gemaakt Piet en bewijst zich dagelijks onder omstandigheden waarvan voor de zadels van BobMarshall op de homepage een 'extreme' foto als voorbeeld staat.

Specifiek gebruik of ene specifiek paard vraagt ne om specifieke aanpassingen waarin een confectiezadel niet blijkt te kunnen voorzien. Tja, en als je dan toch maatwerk met de hand, laat, maken.... maak het dan gelijk goed

¡gefeliciteerd!

..net één van de redenen waarom wij de twee van ons verkocht hebben.

Dát is een punt wat bij ons vollédige veranderd is. Drie jaar geleden was dat voor ons ook nog een MUST, ondanks de vraagtekens die ik er op basis van mijn eerste testen voor het páárd bij moest zetten.
Heb daar met verschillende mensen over gediscussieerd; ík kon me hier het loslaten niet voorstellen, zíj zich het terrein hier niet.
Als laaglanders was het terrein hier haast angstwekkend, in ieder geval vér buiten ons referentiekader. Steun van het zadel was daarom een eerste vereiste aan ónze kant van de eisen aan het zadel. Over die van het paard waren we er al ruimschoots uit; da's simpele mechanica.

Het 'loslaten' van steun door het zadel naar een werkelijk onafhankelijke zit was een stap die haast net zo groot was als het letterlijk loslaten van de teugels.
Wat de rejoneadores lieten zien zette me aan het denken, want die spookten zonder steunen stunts van een heel andere dimensie uit dan ik in mijn stoutste dromen mét kon voorstellen. Dat laatste is de kern: beiden (zadelsteun en teugeldenken) zijn volledig en uitsluitend stappen in óns hoofd.
Nu is steun een WANT van andere orde: geen énkele vorm van vulling onder mijn zit en nergens ook maar de geringste wrong/steun. Alleen een cantle en twist die me helpen diep te zitten.
Ook houden we op steile hellingen inmiddels onze benen en lijf volledig anders dan in het begin. Vooral bergaf steken we ze níet meer vooruit als steun.

Het tweede loslaten, van de teugels, heeft de al ruim twee jaar geleden 'losgelaten' zit sterk verbeterd; verbetert die nog steeds. Vanaf het loslaten van de teugels ben ik níet meer van mijn paard gekukeld. Zelfs niet bijna. Voordien viel ik wel steeds minder maar wel maandelijks. Zó groot is het effect daarvan geweest.
Begin deze week twee lange ritten in meest galop over zwáár en complex terrein gemaakt waarbij ik weer heel nieuwe ervaringen opgedaan heb en nieuwe vaardigheid hard geprogrammeerd is in nieuwe synapsnetwerken.
Dat soort ervaringen kan je vergelijken met leren fietsen: dat vraagt een heel nieuwe coördinatie die, als je dat eenmaal door hebt, tot een 'hard' geprogrammeerde vaardigheid leidt. De nieuwe synapsverbindingen zijn duurzaam: 10 jaar niet fietsen maakt niets uit. Zwemmen idem.
Dit had ik ook met motorracen en toen we hier kwamen bij het hier in de bergen terreinrijden op mijn enduro-motorfiets en nu heb ik dat met paardrijden in extrema.

Als ik bedenk wat ik 4 jaar terug dacht te weten en wat wij de afgelopen jaren hier geleerd hebben kijk ik met ongeduld uit naar wat de toekomst me nog allemaal gaat leren; dat moet véél zijn. Hoeveel? Geen idee; ik weet niet wat ik niet weet Weet alleen dat er nog heel, héél veel ruimte voor verbetering is.

Inge Teblick schreef op vrijdag 2 december 2005, 11:36:


ik kom niet uit het zadel, wat wat moeilijk is als ik zonder zadel rijdt, maar ook met zadel ZIT ik.
maar ik heb nog steeds geen antwoord op m'n vraag waarom zou je moeten lichtrijden , wat is het nut ervan?
jacqueline

jacqueline postmes schreef op zaterdag 3 december 2005, 13:35:


Tja, het helpt als je logisch nadenkt over de biomechanica van een paard. Bij élke hulp: vraag je niet af *wàt* je precies wordt verondersteld te doen, maar waarom je het moet doen, en koppel dat aan hoe een paard beweegt zodat je begrijpt wat een bepaalde hulp zou moeten veroorzaken in een paard. Als je de logica van een hulp begrijpt, wordt rijden veel simpeler (maar daarom niet eenvoudiger ).
Uiteraard maak je ook dan nog steeds je keuzes: "in hoever wil ik dat mijn paard zus of zo beweegt"; dat hangt af van de discipline die je beoefent en hoe ver je daarin wil gaan. Maar je kan uiteraard maar eerlijke keuzes maken als je evenwaardige alternatieven hebt waar je de voor- en nadelen van begrijpt.

Nick Altena schreef op zaterdag 3 december 2005, 1:26:


Nick, dankjewel . Ben net terug van een les aan iemand die ook al jaren rijdt en ook niet weet waarom ze moet 'lichtrijden op het buitenbeen'. "Gewoon, omdat dat zo moet?".

Hoewel je natuurlijk, inderdaad, niet in z'n geheel op miraculeuze manier lichter wordt voor een paard, helpt 't hem wel als je op het moment dat het binnenachterbeen naar voor komt van z'n rug afgaat, omdat hij dan dat been aan die kant verder naar voren kan brengen; je maakt er meer ruimte voor (en die krachten, die worden anders verdeeld, het zijn als het ware verende piekbelastingen en die zijn in een bewegend systeem wat makkelijker op te vangen dan voort-durende belastingen). Op dat moment immers trekken z'n achterhandspieren aan (o.m de quadriceps, om dat been naar voren te krijgen in een soort slingerbeweging; de pezen in het been vergemakkelijken de slinger- en terugveerbeweging), de rug aan dezelfde kant gaat naar boven (de rugspieren rekken), de buikspieren trekken aan en de ribbenkast zwaait even de andere kant op (waar het andere achterbeen op dat moment naar achteren is)*.
Hoe makkelijker je het je paard maakt om ruimte te maken voor dat binnenachterbeen, hoe minder je paard moet "werken". Hij hoeft immers jouw gewicht niet zelf ook nog eens mee naar boven en naar voor te brengen, het gaat al van zichzélf mee in de beweging, in fase.
Hoe sterker een paard wordt, hoe minder moeite hij uiteraard zal hebben om jouw gewicht zelf mee naar boven te nemen.

Behalve dat paarden verschillen in bouw heb je natuurlijk ook de manier van beweging én een verschil in (eventueel getrainde) elasticiteit. Op mijn Naomi, net als Jack een draver, kon je ook supermakkelijk doorzitten in draf. Niet omdat ze haar achterbenen onder zich bracht (laat staan dat ze 'verzameld' zou lopen), maar omdat ze ze nààst zich bracht. Ze 'gebruikte' haar rug dus op een heel andere manier: hij bewoog niet, hij golfde niet onder je door, maar hij botste ook niet. Een harde, onbeweeglijke, op één horizontale lijn voortbewegende plank, als een skateboard. Gemakkelijk, juist omdat hij nauwelijks beweegt, hij schuift alleen maar voorwaarts.

Haar dochter Gazelle is dus draver x volbloed, een heel gewoon rijpaard zonder elastiek in haar bewegingen. Ze is veel moeilijker te zitten in draf, want net zoals Naomi ontspant ze haar rug niet spontaan, maar ze zet wél haar voeten wat meer onder zich neer; en - zoals de meeste paarden overigens - zonder haar rug van nature onder de ruiter los te laten. Ze gooit de ruiter dus op, maar je komt wél telkens neer op een harde, onbeweeglijke plank. Jij botst op iets hards, het paard voelt dat uiteraard ook en zet zich wederom schrap tegen die bots - een vicieuze cirkel dus. Op een op-en-neer/voor-achter-gaande plank is het moeilijk om te blijven zitten.

En dan heb je de paarden die van nature een hele grote beweging hebben. Hun rug beweegt dus nog veel meer, maar niet noodzakelijk vanzelfsprekend los. Blijf daar maar eens op zitten; ik heb het wel eens geprobeerd, zo'n verreden Z-dressuurpaard dat wel z'n hoofd naar beneden deed maar voor de rest zéér plank was (een week rugpijn); net zoals ik me een gigantische slungel herinner waar ik het allereerste buitenritje in het bos mee deed (pas toen ik geradbraakt terug was vertelde men dat hij net drie was, drie maanden onder zadel en nog nooit eerder buiten).

Het paard dat loslaat én golft zijn natuurlijk de leukste paarden om op te zitten. Het is moeilijk om te zitten, maar niet zo moeilijk als je zou denken, omdat - als je een klein beetje in fase kan blijven - zijn rug jouw zit "opvult". Kicken!

Dus ja, de 'gemakkelijkste' paarden om te blijven zitten (in de zin van 'het minste werk voor de ruiter')? Zij die hun achtervoeten achter zich aan slepen of naast zichzelf neerzetten, en verder niet al te veel moeite doen om te werken. ook paarden zijn liever lui dan moe .

[Oh ja, die *: daar komt dus de gewoonte vandaan om met het binnenbeen 'tactmatig' te drijven in dressuur: je vraagt de ribbenkast om opzij te gaan, waardoor het paard meer ruimte krijgt voor het binnenachterbeen, en bovendien (een héél klein beetje, anatomisch kan het amper maar het geeft wel dat gevoel) buigt doorheen het lichaam.
Met 'tactmatig' bedoel ik NIET elke stap. 'Tactmatig' betekent: op het moment dat het nodig is binnen de pas, dus op het moment dat het paard de spieren van de achterhand aanspant om dat achterbeen weer naar voren te brengen, en dat is een kwarttijd (en soms een halve tijd) eerder dan de meeste mensen doen. De meeste mensen geven hun beenhulp als de voet alweer op de grond staat of onderweg is naar de grond, en dan is het al te laat: dan kan je het neerzetten niet meer beinvloeden: de beweging van de slinger zelf loopt nog lang uit nà het in beweging zetten van de slinger.

met vriendelijke groeten,
Inge

http://www.ingeteblick.be

Huertecilla schreef op zaterdag 3 december 2005, 11:49:


Mijn ambitie is, om als ik tijd heb, nu en dan een leuk stuk te rijden.
Dat is zeker niet dagelijks Peter. Mijn ambitie ligt er ook niet om met hetzelfde fanatisme waarin ik in mijn jeugd 6 keer in de week trainde om ooit een groot voetbalkeeper te worden nu te paardrijden. (als je je hele leven je best doet om je rug te verpesten lukt dat uiteindelijk ook wel) Bovendien heb ik enorm veel plezier in het simpele omgaan met paarden en de training van mijn jonkie.
Maar het is echt niet zo dat ik me om te rijden moet vastbinden aan de teugels en een touwtje onder mijn voeten.
Ik zit.
En ik zit met een doorhangend teugeltje.
Maar het kan voorkomen, zelfs al laat ik alles los , dat bij een struikeling van Don of een plotseling zijwaartse beweging , mijn evenwicht -lomp als ik ben- ver te zoeken is. Dan... en ik heb het zaterdag al ondervonden :) is die rare uitsteeksel boven mijn been een geweldig hulpmiddeltje om het evenwicht te hervinden. Iets wat ik in een westernzadel niet had.
Ze zitten er wat mij betreft dus niet voor niks, gelijk aan wat de uitvinders, de Aussie cowboys, vonden.

Piet

Piet schreef op zondag 4 december 2005, 13:35:


Op zich is dat m.i, een erg blond argument Piet; zo zijn er wel meer dingen in de paardensport te noemen die ik tóch niet wens te gebruiken...
Ze zitten er echter inderdaad niet voor niets maar de reden waarom ze er zitten is in de verre omtrek van NL niet te vinden.. Moet je minimaal voor naar de Ardennen en dan nóg zoeken. Als klap op de vuurpijl heb je ze ook dán niet nódig, is het alleen makkelijker en blijft het een extra belasting van het paard.
Wij hebben die omstandigheden hier volop en zonder die steunen is mij techniek er een stuk op vooruit gegaan én belast ik het paard minder op de voorhand.
Tis niet anders als met de dike, dikkere, dikste wrongen op sommige dressuurzadels (waar ze m.i. niet op thuis horen) en die steunen van jou zijn daar weer overtreffende trap van.

Huertecilla schreef op zondag 4 december 2005, 13:51:


Het interessert me eerlijk gezegd geen moer of jij meent een opmerking van mij meent te moeten kwalificeren.
Ik heb geprobeerd je uit te leggen op welk moment IK het handig vind dat ik over die hulp kan beschikken en moet dan ook een beetje lachen wanneer jij voor mij wilt bepalen dat ik ze ook in de Ardennen niet nodig zou hebben.
Ik zal je het nog sterker vertellen: ik wil er nut van kunnen hebben op een simpele horizontale vlakke weg! Liever heel even een verkeerde belasting van mijn paard dan zelf 1,5 meter lager terecht te komen.
Ga maar lekker door met mij te vertellen hoe jij het allemaal wel niet doet in je hooglanden. Het is soms wel aardig om te lezen.
Piet

Piet schreef op zondag 4 december 2005, 14:25:


wat de mensen die een pelham nodig menen te hebben exáct zó zeggen
Ja, dat is inderdaad héél wat anders; het gaat ook om het argument.

Zoals ik aangaf is het een kwestie van ervaren; 'leren fietsen'. Jij hebt de behoefte niet, ook goed.
Idem pelham en een lange rij andere 'essentiële' hulpmidden.
Ik kijk echt uit naar de lánge leerweg die we nog voor ons hebben.