Monique Meijer schreef op vrijdag, 16 september 2005, 9:02:


Oeps, sorry!
www.asterloo.com
Groeten,
Monique

janna schreef op vrijdag, 16 september 2005, 9:31:


Hallo,
Even als voorbeeld: Mijn paard heeft altijd last gehad van een steile rechter voorhoef. Oorzaak daarvan was een schouderblessure en domweg verkeerde bekapping die het probleem steeds versterkte. De rechter hoef was 1,5 cm hoger dan de linker en bijna een bokhoef. Bij lopen op harde ondergrond hoorde je ook echt verschil, een doffe bonk rechts. Ze liep onregelmatig en had problemen bij aangalopperen. Mijn paard heeft 4 jaar met dit probleem rondgelopen.
De rechter voorhoef consequent steeds enkele keren per week bijhouden en corrigeren geeft naar mijn ervaring goede resultaten. Bij ons ging dat over 1 heel jaar (begonnen in oktober 2004) zo: Steeds weer de hielen wat verlagen, enorme bijgroei, weer verlagen, minder bijgroei. Dan plotseling gaf de hoef aan dat de hielen lager konden en ze bleven uiteindelijk ook laag. Het is dus wel mogelijk, maar kost veel tijd!
Tegenwoordig is haar rechter voor hoef bijna net zo als haar linker, op de weg hoor ik geen doffe bonk meer, maar hetzelfde geluid als links voor.
Een hoefsmid heeft bij mijn paard ook eens een hoornzuil geconstateerd en mij bang gemaakt met de meest gruwelijke verhalen........ Achteraf bleek dat gelukkig een defect in de witte lijn te zijn, een oude hoefzweer-gang die van boven naar beneden door de hoef loopt. Deze is inmiddels kleiner in omvang geworden en groeit er gelukkig langzamerhand uit.
Misschien heb je iets aan mijn ervaringen.
Groeten,
Monique

trea hoex schreef op vrijdag, 16 september 2005, 11:06:


Hallo,
Een heel verhaal:
Mijn paard is in haar 8-jarige leven 7 keer vervoerd, de laatste keren, na een ongeluk (klem gezeten onder een stang in de trailer), is het steeds een enorm drama. Ze is ook niet altijd even zachtzinnig behandeld, ondanks protesten van mijn kant werd er gemept en getrapt, omdat dat nu eenmaal moest, vreselijk.
Zij trekt zich bij trailerladen enorm in zichzelf terug, niet meer bereikbaar en staat als aan de grond genageld. Een lichte verdoving die haar wat onverschillig maakt helpt erg goed. Ik schuif een stukjes appel in haar mond zodat ze bezig is, we lopen een paar rondjes langs de trailer en met twee man en lichte druk loopt/schuif je haar zo de trailer in. Deze verdoving haal ik bij mijn dierenarts (werkt binnen een half uur) en gebruik ik ook met oud en nieuw. Ze is behoorlijk bang voor vuurwerk en door deze verdoving wordt ze wat langzamer, sullig, krijgt hangoren en een hanglip en wordt ze onverschillig, en daarmee verdwijnt haar angst echt helemaal. Ze reageert totaal niet meer op het geknal. Ze kan wel gewoon lopen, eten en drinken, dus voor ons een perfecte oplossing. Vorige keer met oud en nieuw stond ze in de bak tot mijn verbazing met opgeheven hoofd naar het vuurwerk te kijken...... en sukkelde gapend de stal in om hooi te knabbelen! Een fantastische oplossing!
Terug naar de trailer: Mijn paard draait ook nog absoluut door als ik haar alleen laat in de trailer (steigeren, trappen, gillen), ik moet er bij blijven en ze moet op de een of andere manier contact met mij hebben (hoofd verstoppen onder mijn trui, onder mijn haar en in mijn hals en nek snuiven en likken). Mijn paard vervoeren doen we dus zo weinig mogelijk, de laatste jaren gelukkig helemaal niet meer, maar als het beslist zou moeten volgen we dus de taktiek: verdoven en ik ook in de trailer.
Eten (en dan vooral appels) is voor mijn paard ontzettend belangrijk. Als ze weet dat ik een appel op zak heb reageert ze beter bij het longeren. Maar ze kan zich ook beheersen en probeert niet naar het midden te komen (bij de appel). Ze wacht keurig (met glimmenden oogjes) totdat ze haar appel krijgt. Zo krijg ik heel wat gedaan, er is geen noodzaak de appel door een andere beloning te vervangen. Ik kan haar zelfs bij mij wegsturen de stal in terwijl ik een appel in mijn hand heb. Ze wacht dan keurig in de stal totdat ik eraan kom of dat ik haar roep. Ze weet ook dat ze alleen dat mag pakken wat in mijn rechter hand is, dus qua voer hebben we een goede weg gevonden.
Misschien moeten wij binnenkort toch eens weer trailerladen oefenen, je weet immers nooit wat er gaat komen.....
Groeten,
Monique

ingrid van der post schreef op vrijdag, 16 september 2005, 12:50:


Hallo,
Rijden ging prima, gewoon een kwestie van rekening houden met wat ze kan en niet kan. En ze kan de laatste tijd steeds meer, galopperen gaat ook steeds beter. Misschien is het bij jouw paard wel helemaal geen hoornzuil. En dan nog: Ik heb me door onze oude dorpssmid laten vertellen dat als er wel een hoornzuil is en die zit gunstig en niet drukt in het hoefbeen, er helemaal niets aan de hand is. Een hoornzuil die ongunstig zit (in het midden van de toon), kan een gat in het hoefbeen veroorzaken door druk en dat veroorzaakt pijn en kreupelheid. Dan moet die hoornzuil eruit gehaald worden, en dat is niet zo leuk.
Ga gewoon de cursus doen, dan ben je niet van anderen afhankelijk. Maar laat wel een keer in de zoveel tijd een natuurlijk bekapper controleren! Is toch wat veiliger, wordt je zelf zekerder van.......
Kan ik helaas niet doen, daar is mijn paard te bang voor. Ze vertrouwt moeilijk vreemden die iets met haar hoeven willen.
Veel succes!
Groeten,
Monique

Karin Haneveer schreef op vrijdag, 16 september 2005, 13:56:


Hallo, Karin,
Natuurlijk, hij is traditioneel opgeleid, en stamt uit een hoefsmid familie, met generaties van hoefsmeden. Maar hij was wel de enige uit een lange rij hoefsmeden die ik versleten heb, die mij er iets zinnigs over wist te zeggen, die normaal met mijn paard om kon gaan zonder schoppen en slaan en die hoge hielen afkeurde. Hij was ook degene die mij vertelde dat mijn paard absoluut geen hoornzuil had.
Als jij zeker weet dat een hoornzuil alleen slecht kwaliteit weefsel is, enz. en dat operatief verwijderen onnodig en onzinnig is, dan ben ik daar erg blij om dat nu eindelijk te weten! Ik heb me jarenlang zorgen gemaakt en horrorverhalen genoeg gehoord......
Dank je wel!!
En dat zelfhelend vermogen, dat hebben we in het afgelopen jaar zelf ondervonden.
Groeten,
Monique

Piet schreef op vrijdag, 16 september 2005, 14:46:


Hallo,
Helaas mijn paard moest ook eerst elke keer verdoofd worden voordat ze bekapt kon worden. Ze kon ook absoluut niet vastgebonden worden of vastgebonden bekapt, dan draaide ze door en raakte volledig in paniek. De oorzaak is gelegen in hele traumatische ervaringen. Maar daar is ze aardig overheen (tenminste als ik haar bekap). Met veel geduld, voetje 1 seconde optillen, neerzetten, braaf, appeltje, voetje 2 seconden optillen, etc. Eerst niet vastgebonden, daarna de hele reeks terwijl ze vastgebonden stond. Tegenwoordig tilt ze ook zonder appeltje als beloning haar voetjes bereidwillig op en is 'braaf' voldoende. Ook als ze vastgebonden staat en ik ben even uit het zicht volgt er gelukkig geen paniekreactie meer, ze beperkt het tot zachtjes vragend hinniken.
Verdoven bij bekappen heb ik ook slechts tijdelijk gebruikt toen het echt niet anders kon. (Bij de aanblik van een man met gereedschap, veranderde mijn rustige, vriendelijke merrie in een kwaardaardig monster; kun je dus wel nagaan wat er in het verleden met dat gereedschap gedaan is).
Ik wil binnenkort wel weer beginnen met trailerladen, en dan met hele kleine stapjes, net als ik bij bekappen gedaan heb. Nauwe doorgangen, wapperende vlaggen, over plastic lopen, e.d. zijn sowieso geen probleem meer, ze stopt zonder problemen haar hele hoofd in een papieren zak of jaagt buren de stuipen op het lijf door haar hele hoofd plotseling door het geopende autoraampje te steken om de er naast zittende passagier te begroeten..... Met mij gaat ze nu praktisch overal overheen en naar binnen, ik denk dat we klaar zijn voor de volgende stap: trailers.
Mijn paard wordt de laatste tijd wat zelfstandiger, enge dingen worden van afstand bekeken en dan wil ze er zelf graag naar toe om ze te bekijken. Eerder wilde ze alleen maar graag weer naar huis, veilig achter het hek. Groeten,
Monique

Collane schreef op vrijdag, 16 september 2005, 14:28:


Hallo,
Gruwelijk, vooral omdat ik daar de symptomen in herken die het paard van een vriendin van mij gehad heeft, kort voordat het paard afgemaakt werd. Met dat arme beest is in een kliniek van alles uitgespookt omdat niemand wist wat er aan mankeerde. De verschillende diagnoses varieerden van hoefbevangen, bobotulisme, vergiftiging, herpes, verschoven wervel tot kankergezwel. Tranen schieten mij nog in de ogen als ik eraan denk.......
Monique

Piet schreef op vrijdag, 16 september 2005, 15:18:


Hallo,
Een frisse kijk op de zaak is nooit weg! Inderdaad, je wordt wel wat blind als je elke dag maar weer dezelfde 4 hoefjes onder ogen krijgt. Ik heb de cursus samen met een vriendin gedaan; we vergelijken regelmatig de hoefjes van onze paarden en houden zo goed mogelijk in de gaten hoe de hoeven zich ontwikkelen en hoe onze paardjes lopen. Een beroeps-natuurlijk bekapper zou natuurlijk wel beter zijn, maar dat lukt bij mijn paard nog niet ivm de slechte ervaringen in het verleden. Wellicht in de toekomst.
Groeten,
Monique

Op verzoek van Esther.........

Hallo,
Even geleden reageerde ik op het schokkende filmpje dat de laatste minuten toonde van een paard met jacobskruiskruid vergiftiging. Ik was behoorlijk geschokt, want de symptomen leken erg veel op dat wat ik bij het paard van een vriendin van mij gezien heb. Esther vroeg mij of mijn vriendin haar verhaal wil vertellen. Ik heb er met haar over gesproken, maar ze wil absoluut niet meer over die vreselijke tijd praten. Ze heeft het emotioneel / financieel erg moeilijk gehad met de lijdensweg die haar paard heeft gehad en nam uiteindelijk het wijze besluit haar te laten inslapen.
Ik vind dat ik haar beslissing moet respecteren, maar als het mijn paard was geweest, dan had ik het er niet bij laten zitten en hadden heel wat mensen van mij persoonlijk een schop onder hun achterste gekregen. De directeur van de kliniek had ik bovendien voor de rechter gesleept. Wat me echt verschrikkelijk ergert: Een enorme rekening presenteren waar een heel andere diagnose opstaat dan waarvoor behandeld is, vind ik werkelijk het toppunt. En als je tegensputter zeggen: Geef dan maar zoveel, dan vergeten we de hele zaak. Ik was op dat moment geexplodeerd en had hem een enorme dreun tegen z'n hersens gegeven. Iedereen van de heren dierenartsen was het plotseling met elkaar eens: Accuut hoefbevangen met complicaties, ja dat moet het zijn. Laat me niet lachen! Ik had gewoon niet betaald! Maar goed, niet iedereen is in zo'n stress-situatie hetzelfde, mijn vriendin vertrouwde blindelings de dierenartsen, bleef rustig en heeft braaf betaald. Ik praatte tegen een muur. Tot zover mijn ergernis, ha, dat lucht in ieder geval erg op. Naar mijn mening is er maar wat aangerommeld met de verschillende behandelingen, terwijl niet eens duidelijk was wat er nu eigenlijk behandeld had moeten worden.
Ik persoonlijk vind het erg op jacobskruidvergiftiging lijken, daarom wil ik op verzoek van Esther hieronder de symptomen opsommen en vertellen wat ik van de behandelingen afweet. Wellicht dat iemand anders die voor hetzelfde komt te staan er in de toekomst baat bij heeft:
- de achterhand zit plotseling muurvast, lopen is nog wel mogelijk echter moeizaam, gekromde houding, hoofd laten hangen, kwijlen, koorts, duidelijk niet goed voelen, pijn, versneld ademen, voorkant ontlasten als bij hoefbevangen echter geen warme hoeven. Moeizaam eten en drinken. Hoofd niet goed naar de grond kunnen brengen. Kortom: een toonbeeld van ellende.
Volgens de dierenarts accuut hoefbevangen en behandeld met aderlating, bloedverdunners, pijnstillers, ontstekingsremmers, en naar de paardenkliniek voor verdere behandeling.
De kliniek heeft van alles en nog wat behandeld: vastzittende wervels met pijnstillers en een handoplegger die niets kon vinden, elke dag dwangbewegen, dan was het plotseling botulisme of herpes, later een leveraandoening of een ernstig vitamine tekort. Het paard is helemaal op een röntgenfoto geweest, alles normaal. Ze werd volgepompt met medicijnen en vitamine preparaten.
Het leek alsof ze een beetje opknapte en ze mocht weer naar huis. Na twee dagen was het erger dan ooit, en een toonbeeld van elende. Het paard zat muurvast, wilde zich absoluut niet meer bewegen, haalde hijgend en stotend adem, zwalkte heen en weer, kon zich niet meer goed orienteren, wilde niet meer eten en drinken. Een fysiotherapeut kon haar wat verlichting geven met behulp van massage (masseren vond ze duidelijk fijn) en opperde de mogelijkheid van een kankergezwel. (Volgens de kliniek was het echter geen gezwel). Verder kon de therapeut niets doen, de wervels waren in orde. Het paard ging elke dag steeds verder achteruit en vermagerde zienderogen. Ze stond te zwalken van vermoeidheid, ze had dagen lang niet kunnen liggen of "op slot kunnen staan" om zo een beetje te dutten. De situatie was onhoudbaar, afschuwelijk. De dierenarts wilde haar nog een keer naar de kliniek hebben. (Waarmee dan? Met een takel???) Toen volgde gelukkig de beslissing haar dat niet meer aan te doen en haar te laten inslapen.
Bah, wat een naar verhaal. Ik heb er nachten niet van kunnen slapen.
Monique

Op verzoek van Esther.........

Hallo,
Even geleden reageerde ik op het schokkende filmpje dat de laatste minuten toonde van een paard met jacobskruiskruid vergiftiging. Ik was behoorlijk geschokt, want de symptomen leken erg veel op dat wat ik bij het paard van een vriendin van mij gezien heb. Esther vroeg mij of mijn vriendin haar verhaal wil vertellen. Ik heb er met haar over gesproken, maar ze wil absoluut niet meer over die vreselijke tijd praten. Ze heeft het emotioneel / financieel erg moeilijk gehad met de lijdensweg die haar paard heeft gehad en nam uiteindelijk het wijze besluit haar te laten inslapen.
Ik vind dat ik haar beslissing moet respecteren, maar als het mijn paard was geweest, dan had ik het er niet bij laten zitten en hadden heel wat mensen van mij persoonlijk een schop onder hun achterste gekregen. De directeur van de kliniek had ik bovendien voor de rechter gesleept. Wat me echt verschrikkelijk ergert: Een enorme rekening presenteren waar een heel andere diagnose opstaat dan waarvoor behandeld is, vind ik werkelijk het toppunt. En als je tegensputter zeggen: Geef dan maar zoveel, dan vergeten we de hele zaak. Ik was op dat moment geexplodeerd en had hem een enorme dreun tegen z'n hersens gegeven. Iedereen van de heren dierenartsen was het plotseling met elkaar eens: Accuut hoefbevangen met complicaties, ja dat moet het zijn. Laat me niet lachen! Ik had gewoon niet betaald! Maar goed, niet iedereen is in zo'n stress-situatie hetzelfde, mijn vriendin vertrouwde blindelings de dierenartsen, bleef rustig en heeft braaf betaald. Ik praatte tegen een muur. Tot zover mijn ergernis, ha, dat lucht in ieder geval erg op. Naar mijn mening is er maar wat aangerommeld met de verschillende behandelingen, terwijl niet eens duidelijk was wat er nu eigenlijk behandeld had moeten worden.
Ik persoonlijk vind het erg op jacobskruidvergiftiging lijken, daarom wil ik op verzoek van Esther hieronder de symptomen opsommen en vertellen wat ik van de behandelingen afweet. Wellicht dat iemand anders die voor hetzelfde komt te staan er in de toekomst baat bij heeft:
- de achterhand zit plotseling muurvast, lopen is nog wel mogelijk echter moeizaam, gekromde houding, hoofd laten hangen, kwijlen, koorts, duidelijk niet goed voelen, pijn, versneld ademen, voorkant ontlasten als bij hoefbevangen echter geen warme hoeven. Moeizaam eten en drinken. Hoofd niet goed naar de grond kunnen brengen. Kortom: een toonbeeld van ellende.
Volgens de dierenarts accuut hoefbevangen en behandeld met aderlating, bloedverdunners, pijnstillers, ontstekingsremmers, en naar de paardenkliniek voor verdere behandeling.
De kliniek heeft van alles en nog wat behandeld: vastzittende wervels met pijnstillers en een handoplegger die niets kon vinden, elke dag dwangbewegen, dan was het plotseling botulisme of herpes, later een leveraandoening of een ernstig vitamine tekort. Het paard is helemaal op een röntgenfoto geweest, alles normaal. Ze werd volgepompt met medicijnen en vitamine preparaten.
Het leek alsof ze een beetje opknapte en ze mocht weer naar huis. Na twee dagen was het erger dan ooit, en een toonbeeld van elende. Het paard zat muurvast, wilde zich absoluut niet meer bewegen, haalde hijgend en stotend adem, zwalkte heen en weer, kon zich niet meer goed orienteren, wilde niet meer eten en drinken. Een fysiotherapeut kon haar wat verlichting geven met behulp van massage (masseren vond ze duidelijk fijn) en opperde de mogelijkheid van een kankergezwel. (Volgens de kliniek was het echter geen gezwel). Verder kon de therapeut niets doen, de wervels waren in orde. Het paard ging elke dag steeds verder achteruit en vermagerde zienderogen. Ze stond te zwalken van vermoeidheid, ze had dagen lang niet kunnen liggen of "op slot kunnen staan" om zo een beetje te dutten. De situatie was onhoudbaar, afschuwelijk. De dierenarts wilde haar nog een keer naar de kliniek hebben. (Waarmee dan? Met een takel???) Toen volgde gelukkig de beslissing haar dat niet meer aan te doen en haar te laten inslapen.
Bah, wat een naar verhaal. Ik heb er nachten niet van kunnen slapen.
Monique

HannahFroukje schreef op maandag, 19 september 2005, 15:09:


Hallo,
Zie nu dat ik mijn enorm lange bericht 2x verstuurd heb, ik kreeg namelijk een foutmelding......
Naar aanleiding van je vraag: Bloedbeeld was niet zo goed, echte details is de kliniek echter niet mee gekomen. Er was sprake van enige bloedarmoede en vitaminegebrek, en vooral gebrek aan Selen (Selenicum in het Nederlands?). De lever zou ook niet goed werken. Slijmvliezen weet ik helaas niet, wel dat ze ongecontroleerde bewegingen maakte, mond kon de ene keer niet open, de andere keer liet ze alles hangen en kwijlde. De ogen waren erg dof, alsof ze zo door je heen keek.
Groeten,
Monique

HannahFroukje schreef op maandag, 19 september 2005, 16:46:


Hallo,
Eh......wat is een spierbiopt?
Monique

Wil schreef op woensdag, 21 september 2005, 23:04:


Hallo,
In onze weide (en direkte omgeving) gelukkig nog geen spoor van JKK. Wat een vreselijk vervelende en oersterke plant zeg.......
Groeten,
Monique

marjolijn schreef op woensdag, 21 september 2005, 18:45:


Hallo,
Heel herkenbaar! In die tijd dat mijn paard bij een boer stond hetzelfde meegemaakt. De groep accepteerde haar, echter een jonge ruin bleef haar achtervolgen, bijten, trappen en proberen te dekken. Appart zetten kon echt niet volgens de boer, de ruin mocht ook absoluut niet apart van de eigenaresse, die notabene doodsbenauwd voor haar eigen paard was (maar hij had van die mooie gangen.....). Mijn paard staat liever alleen dan dat ze ruzie maakt, ze laat zich snel verdrijven en bijten / trappen zonder dat ze wat terug doet.
Op het laatst werden de pesterijen van de ruin zo erg dat mijn paard haast geen manen en staart meer had (afgebeten, uitgetrokken; hij beet zich vast in haar staart en probeerde haar mee te sleuren, zelf gezien). Volgens de boer moest ze zich maar verweren. Ik zette haar apart, een draadje tussen de groep en haar zelf, maar hij zette haar er maar steeds weer bij. Mijn paard uit de weide halen was levensgevaarlijk, hij beschouwde haar schijnbaar als zijn eigendom en liet dat duidelijk merken. Ik heb hem eens met een zweep op afstand gehouden en een aantal welgemikte meppen gegeven omdat hij mij aanviel en enkele malen achterelkaar gebeten had, met zijn achterbenen mistte hij mijn hoofd op een haar na. Brrr.... Alternatief was alleen stalarrest voor mijn paard! En dat wilde ik ook niet.....
Toen volgde het absolute dieptepunt: zo ernstig getrapt dat ze haar schouder uit de kom had en drie wervels verschoven. Ze was toen drie jaar oud en kon geen stap verzetten. Het was toen echt heel erg, ik heb overwogen haar te laten inslapen omdat ze zo verschrikkelijk veel pijn had. Gelukkig is dit toch weer goed gekomen. Bij kennisen mocht ze bijkomen, met een lieve pony als gezelschap. Tegenwoordig (ze is nu 8 jaar) merken we alleen nog wat van de schouder als ze moe is of als de bodem zwaar is. Krappe wendingen lukt niet zo goed, maar dat hoeft ook niet.
Ik denk dat het een beter idee is de ruin apart te zetten, als je de mogelijkheid hebt, niet dat het op een dag ook zo uit de hand loopt.....
Groeten,
Monique

Peet schreef op donderdag, 22 september 2005, 10:07:


Hallo,
Inderdaad accuut mijn paard letterlijk weggestolen, want met de pensionhouder was niet meer te praten, ik mocht nauwelijks nog op het erf komen..... Het lag aan mij en aan mijn rotpaard, ik had een grote bek, e.d.....
Pas uren later, 's avonds laat belde hij op dat mijn paard weg was. Geld terug voor de rest van de maand kreeg ik niet terug, dat wilde hij even melden. Mij best...... ik had mijn paard.
Toch niet te geloven, kun je nagaan hoe goed hij voor zijn pensionpaarden zorgde! Merkte niet eens dat er vanaf 06:30 uur 's ochtends een paard ontbrak.
Eigenlijk kon ze niet vervoerd worden, want ze kon helemaal niks meer. Gelukkig hebben we hulp gehad van iemand van een manege in de buurt, die de pensionhouder niet kon uitstaan, dus die was wel in voor een kleine diefstal......
We hebben haar verdoofd in de trailer geschoven. Een vreselijke rit........ maar we hebben het overleefd.
Groeten,
Monique