Frans Veldman schreef op zondag 16 oktober 2005, 15:24:

1. Ik ook niet ,vandaar dat ik het over de Fase 0 van Michiel heb
2. De rotsplateaus zijn hier wérkelijk hoger dan in Drenthe; ik wéét dat onze paarden op een eenduidige Fase 1 betrouwbaar zijn

Ik probeer Michiel de vakuil van het samenspel van 'licht op de hulpen' en het stimuleren van eigen initiatief duidelijk te maken.
De crux is: 'de hulpen stelen' Frans. Dát is mogelijk rampzalig, 'licht' op een bedoélde hulp is geen enkel punt.

Het woord 'focus' is helder en correct doch ik gebruik het zelf liever niet en noem het eenduidig; dus duidelijk en consequent.
Je hebt helemaal gelijk Frans: als je met 'focus', dus gerícht een beslissing aangeeft, heeft het resultaat dat je met je hele lichaam, dus alle hulpen eenduidig bent en dát maakt dat het paard erop reageert.
Voor veel ruiters echter rijmt focus op hocus-pocus en komt eenduidig wél over.

epona schreef op zondag 16 oktober 2005, 17:12:


Ja, hier is dat geen optie. Hier is alles geaccidenteerd want we wonen nu eenmaal tussen de bergen. Of je gaat omhoog of je blijft in het dal. Je gaat de pas op of je rijdt een dag om. Alleen al de Cerro Gordo, waarvan we tegen de voet wonen, over is gelijk van het erf af al ploep naar 805 meter.
Onze paarden zijn daaraan gewend, op getraind, maar de fysieke inspanning, de te verrichten arbeid, blijft uiteraard gelijk.

Ben een paar maanden terug de Gibalto opgeklommen met Arabella; van 736 naar net 1600 meter. De laatste 400, of zo, hoogteverschil is zelfs geen voetpad: er komt een enkele bergwandelaar en verder alleen geiten. Ik was danook de eerste ooit die dit te paard heeft gedaan. Je komt boven of niet. Op het laatste stuk is het ook aardig zoeken, blind navigeren, want waar kilometers verderop aan de ánder klant van de berg de camino naar Fente Camacho weer begint????? Kompas en/of GPS helpt/helpen niet want er ís geen pad en de topo-kaart geeft echt niet aan of je wel/niet een bepaald rotsblok kan passeren. De verkeerde kloof in en je bent een half uur kwijt.
Was echt zálig om te doen: ik nadenken over de navigatie, zij een voor haar te beklimmen spoor zoeken.
Zoiets is ook ON-MO-GE-LIJK te doen op hoefijzers; dan heb je gewoon niet genoeg grip op de rotsen. Er moest ook een enkele spleet (smal, dus stelde voor 'bella niets voor, maar wel diep dus voor míj eng) overgesprongen worden en dat zou met ijzers gewoon niet gekund hebben.

Zóiets is natuurlijk geen dagelijkse kost, maar pak em beet 500 meter hoogteverschil in een rit is dat wel. Daar zitten helingen is waarvan je pas in de auto merkt hoé steil die eigenlijk zijn. Bijvoorbeeld de op zich prima begaanbare camino de pas naar Alfarnate op moeten we met de 3½ liter 6-cil. diesel Santana-LandRover brullend in zijn één doen.
Overigens merk je op zo'n niet-dagelijkse rit dat je onwillekeurig geconcentreerder rijdt en daardoor onbewust eenduidiger bent, hoe goed ook je anders bewúst je best daarop doet; leerzaam.
We zijn nu nét begonnen met Luna gericht op meer kracht te trainen; afhankelijk van hoe ze dat opbouwt, gaat Richelle met haar mee de Gibalto over. Dat was een topervaring en dat is met zijn tweeën nóg leuker. Dit keer ken ik de 'weg' natuurlijk al en is het mijn uitdaging het op de halsring te doen.

epona schreef op zondag 16 oktober 2005, 19:41:

Tis inderdaad héél bevredigend en het geeft bérgen energie zo hoog als de bergen hier
Van een nachtrit of crossrit zo zonder optoming op Super-Arabella kom ik echt bórrelend terug. Ben 49 met de nodige krakende- en vervangingsonderdelen maar dit is zó stimulerend dat het motiveert om te zorgen dat je een beetje in conditie blijft.
Zag trouwens net dat de maan op het goede tijdstip helemaal goed staat; als het onbewolkt blijft en met tijd uitkomt.... NÁCHTRIT!!!!! In het donker op een halsring door het terrein; dát is vertrouwen in elkaar hebben

epona schreef op zondag 16 oktober 2005, 22:15:
Het formaat waar Amersfoort zich op basis van één kei op laat voorstaan zit bij ons in de muur van de achterpatio

Grappig dat je die Hunnebedden noemt trouwens; de bouwers daarvan, de klokbekercultuur, heeft haar oorsprong op het iberisch schiereiland en hier in andalucía, ook bij ons vlakbij zijn héél fraaie voorbeeld met soms ook voor huidige begrippen krankzinnig grote dekstenen.
Het is een heikel punt of deze cultuur een sleutelrol speelde bij de vroege domesticatie van het paard en/of de verspreiding en of deze cultuur juist door het paard zo snel en wijd verspreid raakte.
Vier jaar geleden had ik een enduro (motorfiets) wedstrijd voor het kampioenschap, in de buurt van Rio Tinto. Er waren 6 controleposten en daarvan heb ik er geenéén gevonden. Wel 6 práchtige megalitische monumenten. Vond ik aardig wat 'belangrijker'; ik reed tenslotte voor mijn lol en lol heb ik gehad
Rio Tinto is al millennia lang dé vindplaats voor ertsen en vooral ijzererts. Tartessus (wat wellicht Atlantis was) was er befaamd om en de engelse industriële revolutie draaide erop.
Die rivier is trouwens niet alleen in naam 'tinto' maar daadwerkelijk róód. Echt onwerkelijk. Komt van het ijzeroxide in de bodem.

epona schreef op zondag 16 oktober 2005, 23:10:


Hier is van alles wel wat. Vlakbij een paar dolmens als 'cathedralen' zo (relatief) groot, met zelfs een steunpilaar in het midden.
Zijn uit een periode van over ik meen >2000 jaar, dus ontwerp en uitvoering verschillen nogal.
Er zijn er hier zó veel in álle uitvoeringen. Sommigen in heel nette originele staat, sommigen gerestaureerd, sommigen als steenhoop en alle stadia ertussen.

Michiel schreef op zondag 16 oktober 2005, 20:14:

Nee hoor, ík verwar niets; probeer je er alleen op te wijzen dat het makkelijk in ongehoorzaamheid kán ontaarden.
Paarden begrijpen niet veel van situationeel afhankelijk leiderschap.

Wel als je het héél eerlijk wil weten vind ik het gezocht 'geitenwollensokken- vriendelijk' geneuzel.
Als je een daadwerkelijk perfecte relatie met je paard hebt wíl je paard wat jij wil.
Daarbij realiseer ik me dat 'pefect' aan verschil van definitie onderhevig kan zijn.

Voor míj is het 'maatjes' met je paard zijn zeer betrekkelijk; ook bij jou moet het paard doen wat jij wilt als het joú uitkomt.
Verder ben jij een stuk intelligenter dan jouw paard en is het wel zo verstandig dat jij de leidende rol op je neemt. Die leidende rol heb je dan altijd en niet alleen maar wanneer het zo uitkomt. Dat geeft zekerheid aan jouw paard en binnen die verhouding is ruimte zát voor de eigen persoonlijkheid en het eigen initiatief van het betreffende paard. Neem een paard met cow-sense als voorbeeld. Niks maatjelief maar fors bit en sporen erop en tóch heeft en toont zo'n paard inzicht en initiatief.
Mijn invulling van dat 'maatjes' zijn is dat ik er als onvoorwaardelijke rots in welke branding ook ben voor mijn paard. Samen ondernemen we van alles en krijgen ze problemen om op te lossen.

Mijn visie is dat je als zekerheid gevende leider; de combi van leidmerrie en haremhengst, jouw paard veel ruimte voor initiatief kan geven MITS je initiatief van 'landjepik' kan onderscheiden. Landjepik mag je NOOIT toestaan.
Jouw toelichting bij 'going with' vind ík erg vaag m.b.t. het onderscheid met 'landjepik'.
Maar goed, mijn twee rijpaarden zijn dan ook de leidmerrie en de haremhengst uit onze groep. Beiden zéér zelfverzekerd, dominant en heethoofden. Jouw 'going with' is daarbij een NoNo. Toch rij ik de merrie uitsluitend op een halsring en de hengst met een bb en heb ik goede hoop op de halsring in de toekomst. Omdat er op basis van ONGEDWONGEN respect een heldere situatie omtrent het leiderschap.....

epona schreef op maandag 17 oktober 2005, 14:46:

Hoeveel koeien cq. stieren beheer jij? Ik nul en rij zonder sporen of bit zelfs zonder touwhalster. Ik hoef echter geen koeien/stieren te drijven/hoeden. Zíe dat hier echter wel en heb serieus mijn twijfels of dat zonder sporen of op een halsring gaat. Idem politiepaard of vergelijkbaar.
Ik zeg niet dat het níet kan. Zo ken ik ook weinig mensen die op een halsring rijden. Ondanks mijn vertrouwen in mijn manier van samenwerken met mijn Arabella zie ik dat met stieren nog niet gebeuren en als ik dat met Arabella niet zie, zie ik dat voor de doorsnee hulp te paard op de fincas hier zéker niet.
Hoe het 'zou kunnen' is hier bij de veefokkers net zo irrelevant als in de VS en Zuid-Amerika. Daar is paardrijden in de regel niet zo 'basic' als bij de gemiddelde dressuurmiep, maar met 'going with' heeft het toch écht níets van doen.
Wat de westerntópsport betreft zou je ook eens áchter de schermen moeten kijken; niks paardvriendelijk.

Michiel schreef op maandag 17 oktober 2005, 19:42:


Gaspard du Saunier was 85 toen hij stierf en betreurde van zijn leven alleen het feit dat hem geen tijd meer restte om meer te leren.

Opvallend is dat hij onderscheid maakt tussen de open ruimte en de beperkte. Dit terwijl het moderne vleesrund waar ook de gauchos mee werken niet te vergelijken is met veel assertiever en om die reden vrijwel uitgestorven Longhorn. Die Longhoorn is vergelijkbaar met het Camargue-runde en beiden zijn watjes vergeleken bij de Spaanse heethoofden.
Elfs bij deze laatsten gaat het drijven in grote ruimtes prima met 'lichte' sturing.
Wordt de ruimte beperkt, dan verandert álles. De gardian kan dan met zijn trident de camargue-runderen nog wel 'sturen', maar de vaquero kan dat met het spaanse rund gewoon vergeten. Wégwezen is de enige optie en het werk met de garrocha vindt plaats in 'beperkte' ruimtes groter dan het oppervlak van de héle gemiddelde veeboerderij in NL.

Ik ben over dit laatste bijna door een boek heen van Antonio Miura. Is in de jaren twintig geschreven en Miura was inderdaad dé Miura van de befaamde vechtstieren en een zéér ontwikkeld man met zeker voor zijn tijd verlichte opvattingen mbt dieren. Pluvinel, Baucher et al had hij allemaal gelezen bv en hij geeft ook enkele verschillen daarmee aan.
Zijn boek draait vooral om de verschillende karakters van paarden en het daaraan aanpassen van zowel de methode van beleren als de hulpen.
Jammer dat het alleen in het andalusische dialect verschenen is, want het is een juweel van paardmanschap ook al zijn zowel het gebruiksdoel als soms zijn bruuskheid tegenover de paarden nú geen 'NH'.
Het punt is dat het hele werken met dit soort vee niet paardvriendelijk is en ook dit geeft hij aan.

Wíj zijn geen cowboys, gauchos, vaqueros, campinos, gardians en hebben geen enkel excuus voor niet paardgerichte dwangmaatregelen. Zíj echter zijn niet met een rollenspel bezig en hebben zowel voor hun eigen bestaan als dat van hun paard wél reden en recht op soms noodzakelijk groter ingrijpen. Vergelijk het met het stakende paard op de rails.

Ik heb hier wálchelijk, historische, filmbeelden van werkpaarden die kánsloos door een stier op de hoorns genomen worden. Ik waag me met Arabella eenvoudig niet bij zo'n rund (of wát voor rund ook) in de búúrt maar zou in een hypothetisch geval zonder de minste aarzeling de scherpste sporen ter wereld zoeken om haar uit de weg van zo'n koeibeest te houden.
Ik ben zonder meer door deze beelden bevooroordeeld, want zelfs de Schotse Hooglanders zou ik nu, te paard, ruím veld geven.
Het is maar goed dat ik die beelden niet gezien had voor ik in de camargue te paard tussen de stieren reed...... Ik wil voor míjn lol geen paard aan zelfs maar de miniemste kans blootstellen. Al doende leert men zeg maar

e m kraak schreef op maandag 17 oktober 2005, 22:06:


Een non'probleem' wel te verstaan en een onderdeel van natuurlijke selectie. In mijn ogen een zéldzaam resterend stukje daarvan dat we nog kunnen gebruiken. Een merrie die niet wil of idem hengst of ongelukkige combi: helemaal perfect. Dat is de natuur die ons iets probeert duidelijk te maken. Respecteren dus en niet gaan hannessen met bondage-acts o.i.d.
Zoek een andere combi of respecteer dat het er niet in zit met die merrie of hengst.

Monique Meijer schreef op dinsdag 18 oktober 2005, 10:00:



Zo zijn er wel meer; er zijn simpelweg véél mensen en dan dus ook veel die niet helemaal goed zijn. Wat wil je daarmee? Ík zou het niet weten.

Het speelt hier niet, maar het is vergelijkbaar met diefstal en andere risicos. Wij gaan onze paarden daar niet voor binnen zetten. Dat is kiezen voor zékere stress tegenover een zéér klein risico. Probeer liever een buurtwaak o.i.d op te zetten, schrijf vreemde kentekens op, spreek mensen die stoppen/kijken aan.
Ook zijn er altijd en overal jagers met schiettuig als er ergens iets zou kúnnen zijn wat beweegt; laat die eens op iets nuttigs gaan 'jagen'. Dienen die jachtzitjes ook eens voor wat zinvols.

epona schreef op dinsdag 18 oktober 2005, 10:13:


??????????? Over vooroordelen gesproken zeg!!!!!! Een volkomen irrelevante opmerking en een volkomen irrelevant punt.
Dit is een perfect voorbeeld van hoe ook politie-speurwerk haast standaard-procedureel met oogkleppen op werk.

Spirithorses schreef op dinsdag 18 oktober 2005, 23:35:


Hier in de samenleving zijn andere problemen en speelt dít toevallig niet. Toch vind ik het een rustgevend gevoel dat mijn hengst op het agressieve af is naar vreemden en ik 'stimuleer' dit eerder dan hem dit niet toe te staan. Of hij daadwerkelijk echt zal aanvallen dénk ik wel, maar wéét ik niet, doch zonder slag of stoot zal hij zijn merries niet laten aanraken en op zeker dat hij er fors en luidruchtig misbaar bij zal maken. Dat horen we in huis zéker. Beslist een voordeel van een haremhengst in de groep.

Spirithorses schreef op woensdag 19 oktober 2005, 0:12:

Sócialiseren
Onze paardjes mógen van ons onaardig zijn tegen vreemden. Als we erbij zijn, zijn we wel sociaal al wil Capricho niet te veel 'claimende' aandacht. Daar ben ik dan echter bij en als we er niet bij zijn, zijn de paarden verboden terrein; punt.
Twee weken terug liepen er twee mannetjes paddenstoelen te zoeken langs de rivier. Capricho zetten de meiden bij elkaar en ging briesend en stampend een stuk van zijn familie af voor 'het gevaar' staan. Hij maakte daar voldoende misbaar bij om onze aandacht te trekken en ik ben naar buiten gelopen om de mannen te waarschuwen.
Zij liepen langs de rivier en waren in het geheel geen bedreiging. Liepen ook door en weg. Tóch was Capricho alsof er een groep wolven op het land liep.

Ook als de bekapper er is moeten we hem daarbij weghouden want hij balanceert dan op de grens van boos worden omdat er iemand aan zijn meiden zit.

Toen de wei 'geploegd' werd moest ik de tractorista ontzetten, want Capricho viel de trekker daadwerkelijk aan

He-le-maal goed!!

Spirithorses schreef op woensdag 19 oktober 2005, 0:24:


...en als het helemáál niet gaat K.I.

¡Tóp!

Ook dát is een punt: bij het eerste veulen is het uiteraard afwachten en een beetje begeleiden, maar een merrie die om medische redenen moeilijk bevalt of een ronduit slechte moeder is mag je m.i. niet nog eens laten dekken.

epona schreef op woensdag 19 oktober 2005, 13:59:

Píng!!!!
en daarmee gooien we een wezenlijk deel van de natuurlijke selectie én de volledige eigenwaarde van het paard weg.
Ook ontzeg je paarden een wezenlijk (en volgens ethologen essentieel) onderdeel van hun sociale gedrag en tast je daarmee een deel van hun welzijn aan.

K.i. is een hulpmiddel voor prodúctie en is nóóít in het belang van het paard.
Dat gezeur over infectie e.d. is dezelfde bangmakerij die iedereen paarden tegen alle mogelijke en onmogelijke ziektekiemen laat enten: kássa!

Het is heel simpel: als het natuurlijk om wát voor reden ook niet gaat dan is dat einde verhaal. Paarden zát.

Ik begrijp trouwens het gemak niet waarmee veel vrouwen hun 'geliefde' paard via een bondage-verkrachting of K.i. drachtig laten maken. Gelijke rechten, sexuele intimidatie, weet ik wat voor emancipatie-frustraties vliegen je voorbij alsof je achteruit door een tunnel rijdt, maar als ze hun paard drachtig willen is het 'anders'..... Ik nie begrijp nie.