epona schreef op zondag 16 oktober 2005, 17:12:
> op een gegeven moment komt er een steile helling ...knip....
> bij de helling heb ik het
> geheel en al over gelaten aan haar keuze ze kon er net zo
> makkelijk omheen als overheen ,
Ja, hier is dat geen optie. Hier is alles geaccidenteerd want we wonen nu eenmaal tussen de bergen. Of je gaat omhoog of je blijft in het dal. Je gaat de pas op of je rijdt een dag om. Alleen al de Cerro Gordo, waarvan we tegen de voet wonen, over is gelijk van het erf af al ploep naar 805 meter.
Onze paarden zijn daaraan gewend, op getraind, maar de fysieke inspanning, de te verrichten arbeid, blijft uiteraard gelijk.
Ben een paar maanden terug de Gibalto opgeklommen met Arabella; van 736 naar net 1600 meter. De laatste 400, of zo, hoogteverschil is zelfs geen voetpad: er komt een enkele bergwandelaar en verder alleen geiten. Ik was danook de eerste ooit die dit te paard heeft gedaan. Je komt boven of niet. Op het laatste stuk is het ook aardig zoeken, blind navigeren, want waar kilometers verderop aan de ánder klant van de berg de camino naar Fente Camacho weer begint????? Kompas en/of GPS helpt/helpen niet want er ís geen pad en de topo-kaart geeft echt niet aan of je wel/niet een bepaald rotsblok kan passeren. De verkeerde kloof in en je bent een half uur kwijt.
Was echt zálig om te doen: ik nadenken over de navigatie, zij een voor haar te beklimmen spoor zoeken.
Zoiets is ook ON-MO-GE-LIJK te doen op hoefijzers; dan heb je gewoon niet genoeg grip op de rotsen. Er moest ook een enkele spleet (smal, dus stelde voor 'bella niets voor, maar wel diep dus voor míj eng) overgesprongen worden en dat zou met ijzers gewoon niet gekund hebben.
Zóiets is natuurlijk geen dagelijkse kost, maar pak em beet 500 meter hoogteverschil in een rit is dat wel. Daar zitten helingen is waarvan je pas in de auto merkt hoé steil die eigenlijk zijn. Bijvoorbeeld de op zich prima begaanbare camino de pas naar Alfarnate op moeten we met de 3½ liter 6-cil. diesel Santana-LandRover brullend in zijn één doen.
Overigens merk je op zo'n niet-dagelijkse rit dat je onwillekeurig geconcentreerder rijdt en daardoor onbewust eenduidiger bent, hoe goed ook je anders bewúst je best daarop doet; leerzaam.
We zijn nu nét begonnen met Luna gericht op meer kracht te trainen; afhankelijk van hoe ze dat opbouwt, gaat Richelle met haar mee de Gibalto over. Dat was een topervaring en dat is met zijn tweeën nóg leuker. Dit keer ken ik de 'weg' natuurlijk al en is het mijn uitdaging het op de halsring te doen.