@Wil, ik heb ook nog een andere foto van hem maar die ene foto is marketingtechnisch natuurlijk perfect geweest van hoeveel paarden zal 30 jaar na dato nog gelijk de foto op het netvlies staan en weten dat zijn baas in Lisse woonde en waarschijnlijk bollenboer.

Perfect Host ziet eruit als heel mooi paard met mooie tekening zijn sire en dam komen mij enkel meer over als type appaloosa's of heb ik dan een verkeerd beeld van het orginele type. Het lijn/in-teelt percentage valt me trouwens heel erg mee als je de pedigree bekijkt van de genoemde paarden enkel Perfect Host via de vaderlijn een halfbroer/halfzus combinatie.

Wat geven de rode sterretjes aan in de pedigree?.

is Lua gestorven aan de skindisease? Die nachtblindheid waar je over vertelde welk paardje is dat en weet je vanuit welke bloedlijn ze dit heeft meegekregen.

Ik had al stiekem naar Chilqat lopen loeren, geweldig paard. Bedoel je met splash een sabino factor?

Beste Natalie,

Ik ben blij dat het zo goed gaat met hem, ik weet zelf dat als hier een van de dieren ziek is dat er niets uit mijn handen komt en ik enkel loop te ijsberen. Als je wil kan ik best even een bommelding op je werk doen kan jij mooi naar Cesar.

hardstikke interessant ga hier is goed voor zitten binnenkort maar jullie houden me ontzettend van het werk ... krijg binnenkort denk ik toch echt klachten.

Begrijp de website nu wat beter had op het icoontje van picture boven moeten gaan staan.


Wat een verschrikkelijk drama.

Die Tobi1 is echt heel smal gefokt. Zelf hanteer ik het volgende systeem, naast dat ik geen directe verwantschap wil zien tel ik de percentages van foundation paarden in de pedigree op en wil ik zoveel mogelijk spreiding zien in de bloedlijnen. Het probleem is dat ik een foundation bloedlijn heb die tussen de 12 en 18 % vertegenwoordigd is in verschillende merries wat ook niet verwonderlijk is omdat je toch altijd op het zelfde type paard valt en de aspecten die ik mooi vindt sterk verankert zijn in deze paardjes. Het is dus altijd zoeken naar een paard dat wel het type is wat ik zoek maar dan compleet onverwant en dan gebruik ik hem ook maar 1 keer. Het voordeel is dat wij dus maar heel af en toe een veulen fokken we hebben nu nog ruimte voor twee (omdat we niets verkopen) en dan pas weer als er een overleden is en dat duurt hopelijk nog heel lang. Daarnaast wordt de merrie net zo streng geselecteerd als de hengst. Sommige mensen zeggen hoe meer je fokt hoe beter je kan selecteren maar ik vind niet ieder paard geschikt om mee te fokken, hoe lief of zeldzaam ze ook zijn.

Peter Donck schreef op dinsdag 8 januari 2008, 12:53:


Zo pienter was ik gelukkig nog wel.

Zelfs line-breeding vermijd ik wanneer mogelijk.

Daar zijn de meningen over verdeeld.

De kaspische paarden buiten Iran stammen af van 9 hengstlijnen en 17 merrielijnen. Zelfs bij de foundation paarden kijk ik waar ze zijn gevonden of gekocht locatie, jaartal, uit het wild of van lokale bevolking en neem deze kennis mee mbt de mogelijkheid van verwantschap bij de foundation paarden. De eerste jaren was het niet mogelijk om een voorkeur voor een bepaalde hengst te hebben. De hengsten rouleerde en alle merries werden iedere keer door een andere hengst gedekt. Dit heeft een gezonde basis gegeven en gezorgd dat wij een redelijk gezond ras hebben als is nieuw bloed zeer zeker wel welkom.

De meeste fokkers denken in eindprodukten ipv in generaties. Haast geen tuigpaarden meer zonder Cambridge Cole, De Friezen 1 groot drama zoveel inteelt problemen dat het ras waarschijnlijk niet meer te redden is. Rocky mountain horse is het genenpatroon al zo klein dat het ras volgens wetenschappers niet meer is te redden. Maar ook het KWPN vnl de dressuurrichting, zelfs de buitenlanders komen er alweer terug omdat het kapot gefokt wordt. Over de american minature horse al helemaal niet te spreken daar accepteren de fokkers 30 % kant op dwarfisme, doodgeboren of gemiddelde levensduur van 3 maanden. Al deze problemen zijn terug te voeren op het gebruik de populaire hengsten en bekende bloedlijnen. Kortzichtig fokbeleid, gebrek aan kennis of interesse bij beginnende fokkers en marktwerking.

Er is een mogelijkheid dat we binnen twee jaar weer een grote groep verse bloedlijnen er bij te krijgen. Deze nieuwe foundation paarden staan sinds juli 2007 in Duitsland maar moeten in de komende jaren aantonen dat ze kaspisch zijn. DNA zou al wel goedgekeurd zijn door het Internationale Stamboek.
Daarnaast heeft een nederlandse fokster 5 paarden van minder voorkomende bloedlijnen vorig jaar uit Australie geimporteerd. Een andere nederlandse fokster least ieder jaar een hengst uit UK voor het dekken van 2 maximaal 3 merries. Voor zo een kleine groep mensen is de bereidheid om zowel financieel als tijd offers te maken heel groot. Mischien om dat er met Kaspische paarden geen geld is te verdienen en we heel goed beseffen dat we een zeldzaam ras moeten redden een heel ander type fokker brengt dan een sport- of showpaard maar dat is ook de reden dat ik me hier thuis voel. ik erger me dood bij andere stamboeken en bij mensen die ieder jaar een veulentje fokken want de kinderen vinden dat zo leuk of het zal de merrie goed doen of we kunnen er toch niet meer op rijden en dan verdient ze haver weer terug.

Iran is een lastig verhaal er is 3 maal een transport geweest vanaf herontdekking van het ras. Iran ligt politiek gezien moeilijk en daarnaast is het veterinair gezien een groot risico land. Een goede vriendin van mij en de enige fokker in Duitsland was bezig een transport te organiseren waarbij ik nauw betrokken was. Transport, quarantaine in Istanboel, exportvergunningen vanuit Iran en import vergunning voor Duitsland voor 12 Kaspische met 6 nieuwe bloedlijnen waren allemaal rond. Uniek, nooit gedacht dat het nog zou lukken. In eerste instantie had we meerdere fokkers die een paard zouden kopen en zo financieel aan de expeditie zouden meedragen toen gaf mijn vriendin de voorkeur om een stichting op te zetten waarbij mensen een donatie konden doen en mede-eigenaar konden worden. Meerdere artikelen hebben in duitse paardentijdschriften gestaan (half september nog in de Cavallo). Op dat moment heb ik me een beetje teruggetrokken van het projekt.

Dan kompleet out of de blue hoor ik van een stel duitsers (niemand had ooit van ze gehoord) 26 paarden bij de grens van Iran in Turkije in een jaar hebben verzameld en die staan al in Duitsland. DNA zou onderhand goedgekeurd zijn door de universiteit van Kentucky en de paarden moeten nu minstens 2 veulens tonen voor ze opgenomen worden in het stamboek. Ik vindt het een compleet absurd verhaal en weet nog niet wat ik ervan moet vinden. Ik heb al contact gehad maar heb ze nog niet gezien. Ik probeer mijn vriendin te bereiken zonder succes, twee weken later (half oktober 2007) krijg ik via een kennis in Iran te horen dat ze haar dood hebben gevonden in haar huis, 44 jaar oud. Omdat ze alleen woonde en zo goed als geen familie meer had heb ik me een paar weken samen met een vriendin van haar gezocht naar goede tehuizen voor haar 18 paarden (waarvan 15 kaspische) we hebben zelf voor de hele oude paarden geweldige tehuizen gevonden. Een van de beste dekhengsten van de wereld is nu rijpony voor een klein meisje en de paarden zijn voor belachelijke prijzen weggegaan maar naar liefdevolle huizen waar ze natuurlijk worden gehouden.
Het project is daarmee direct de ijskast in, ik mis haar nog steeds en als blijkt dat de andere paarden daadwerkelijk Kaspische zijn dan wordt het natuurlijk wel een in verhouding zeer dure expeditie om weer in gang te zetten en zonder haar voelt het ook opeens anders. De Australische paarden zijn dezelfde bloedlijnen als de foundation maar een enkele lijn is komt zeer weinig voor buiten Australie en wordt zo opnieuw geintroduceerd.