Iran is een lastig verhaal er is 3 maal een transport geweest vanaf herontdekking van het ras. Iran ligt politiek gezien moeilijk en daarnaast is het veterinair gezien een groot risico land. Een goede vriendin van mij en de enige fokker in Duitsland was bezig een transport te organiseren waarbij ik nauw betrokken was. Transport, quarantaine in Istanboel, exportvergunningen vanuit Iran en import vergunning voor Duitsland voor 12 Kaspische met 6 nieuwe bloedlijnen waren allemaal rond. Uniek, nooit gedacht dat het nog zou lukken. In eerste instantie had we meerdere fokkers die een paard zouden kopen en zo financieel aan de expeditie zouden meedragen toen gaf mijn vriendin de voorkeur om een stichting op te zetten waarbij mensen een donatie konden doen en mede-eigenaar konden worden. Meerdere artikelen hebben in duitse paardentijdschriften gestaan (half september nog in de Cavallo). Op dat moment heb ik me een beetje teruggetrokken van het projekt.

Dan kompleet out of de blue hoor ik van een stel duitsers (niemand had ooit van ze gehoord) 26 paarden bij de grens van Iran in Turkije in een jaar hebben verzameld en die staan al in Duitsland. DNA zou onderhand goedgekeurd zijn door de universiteit van Kentucky en de paarden moeten nu minstens 2 veulens tonen voor ze opgenomen worden in het stamboek. Ik vindt het een compleet absurd verhaal en weet nog niet wat ik ervan moet vinden. Ik heb al contact gehad maar heb ze nog niet gezien. Ik probeer mijn vriendin te bereiken zonder succes, twee weken later (half oktober 2007) krijg ik via een kennis in Iran te horen dat ze haar dood hebben gevonden in haar huis, 44 jaar oud. Omdat ze alleen woonde en zo goed als geen familie meer had heb ik me een paar weken samen met een vriendin van haar gezocht naar goede tehuizen voor haar 18 paarden (waarvan 15 kaspische) we hebben zelf voor de hele oude paarden geweldige tehuizen gevonden. Een van de beste dekhengsten van de wereld is nu rijpony voor een klein meisje en de paarden zijn voor belachelijke prijzen weggegaan maar naar liefdevolle huizen waar ze natuurlijk worden gehouden.
Het project is daarmee direct de ijskast in, ik mis haar nog steeds en als blijkt dat de andere paarden daadwerkelijk Kaspische zijn dan wordt het natuurlijk wel een in verhouding zeer dure expeditie om weer in gang te zetten en zonder haar voelt het ook opeens anders. De Australische paarden zijn dezelfde bloedlijnen als de foundation maar een enkele lijn is komt zeer weinig voor buiten Australie en wordt zo opnieuw geintroduceerd.