Pascal de Boer schreef op woensdag 14 december 2005, 13:11:


Hoi Pascal,

Ook toevallig dat jij die vraag stelt. Ik zat met hetzelfde probleem. Ik kocht Salerno 2 jaar terug als doodsbang welshruintje van 6 jaar. Eenmaal thuis bij mij op het land ontpopte hij zich als een dominant ponytje die elke ruin letterlijk "verrot" trapte en alle merries om zich heen verzamelde. Het was wel interessant om te zien hoe er een nieuwe rangorde bepaald ging worden maar we waren niet zo blij met zijn agressie naar de andere ruinen toe. De merries die hengstig waren werden gedekt. We hadden echt zoiets van wat is dit nu weer en wat moeten we hier mee want met 3 shetlandmerries zou dat betekenen dat er de kans in zat dat we 3 veulens zouden krijgen. Ik heb toen wat informatie ingewonnen wij onze veearts en die sprak ook over bloedonderzoek maar raadde operatie af omdat, zoals Frans al zei, dit niet zonder riscico's zou zijn. Verder zei hij ook dat de kans klein was dat Salerno vruchtbaar zou zijn mocht hij een zogenaamde klophengst zijn. We hebben het dus zo maar gelaten. Nu 2 jaar later weet hij zijn plek. De ruinen laat hij met rust. Hij is geen vriendjes met ze want met zoveel vrouwen (inmiddels 5) vind hij dat schijnbaar niet nodig maar hij tolereert de andere ruinen. Verder dekt hij er lustig op los zelfs van de week nog. (en ik maar denken dat merries niet hengstig zijn in de winter ik leer elke keer weer) Hij heeft wel één vaste vriendin maar gaat "vreemd" zodra er een ander hengstig is. Ik denk zelf dat hij leeft als god in Frankrijk en laat hem dan ook lekker zijn gang gaan. Ik denk dat jij dat ook lekker moet doen. Als ik af ga op de informatie die ik heb vergaard zal de kans klein zijn dat je volgend jaar een weiland met veulens zal hebben.

Groetjes,
Monique

KNIP


Ik heb een Welsh A hengstje en je raad het al: een klophengstje. 3 Jaar geleden is hij gecastreerd, waarbij de DA een hele grote teelbal heeft weggehaald, en de andere kon hij niet eens voelen. Inderdaad heeft hij deze weggehaald, opdat hij dan niet meer vruchtbaar zou zijn, aangezien ze gemixed in de wei staan. (Ik heb dus niet de luxe een eigen stukkie land te hebben waar m'n pony's op kunnen, ik ben afhankelijk van een boer.)

Nu is hij heel lief met rijden en met de omgang moet je wel erg goed opletten, maar alles is te handelen. Alleen de grote MAAR is dat hij inderdaad alles wat ruin heet in mekaar trapt, ongeacht de grootte, en de godganse dag de boel bij elkaar staat te gillen. Hij jaagt iedereen het land door en sinds zijn maatje is overleden, is hij nog veel erger geworden. Hij bijt en trapt echt naar kinderen en hun ouders, die met zwepen in de buurt staan, zodat hun kroost hun eigen pony uit het land kan halen.De boer weigert hem (gelukkig!) uit de groep te zetten omdat hij hem niet alleen wil zetten, onder voorwaarde dat dit niet zo lang meer gaat duren...
Nu kan ik zeggen: ik ga hem verhuizen. Boeren staan echt te springen om een klophengst en met de huidige kennis van mensen en hun paarden zou hij niet bij : merrie's, veulens, ruinen en andere hengsten kunnen.
Welke keus heb ik dan nog meer dan hem te laten castreren?

Daarbij komt ook nog dat een klophengst vaak wel degelijk last kan hebben van zijn hormonen. Omdat de bal best diep in de buikholte kan zitten (zoals bij mijn pony het geval is) is de temperatuur daar veels te hoog en gaat de produktie van o.a. hormonen omhoog. Een klophengst (van dit soort dan!) heeft vaak veel meer hormonen in zijn bloed dan bij een normale hengst het geval is en reageert daarom zo extreem heftig op andere paarden en zelfs mensen. Wie niet wil geloven: kom gerust een keer kijken.

En omdat ik zie dat hij ongelukkig is en zowel paard als mens ongelukkig met hem, heb ik besloten hem te laten castreren. Dit gaat niet helemaal zoals de meeste mensen denken, 9 van de 10 keer kan het zelfs staand, via een kijkoperatie via de lies. (Ik geloof dat ze alle toe- en afvoer van de teelbal doorbranden.)
Hoe het precies gaat weet ik verder ook niet, maakt me ook niet uit, ik wil hem nu definitief laten helpen.

MizzPoeZ schreef op woensdag 14 december 2005, 16:42:


Daar kan ik me wel wat bij voorstellen. Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik de beschikking heb over zo'n 4 ha land waar alleen mijn pony's opstaan. Ik moet zeggen dat elke "nieuwe" ruin die we tegenkomen weer een reactie opleverd. Soms lijkt het wel of hij nooit een soortgenoot heeft gezien (is natuurlijk niet zo maar zo reageert hij op elk onbekende soortgenoot) Dan is het een echte hengst maakt hij zich groot (en hij is maar 1.20 m.) Hij maakt dan ook veel geluid. Gelukkig is hij voor ons enorm lief. Zal nooit een vlieg kwaad doen. Dus vandaar dat we het zo maar laten. Veulens komen er niet want dan had ik er nou al zo'n 6 gehad. Maar ik begrijp dat jij niet anders kan. Salerno is voor zover ik kan beoordelen heel gelukkig in zijn situatie. Wie zou dat niet zijn met 5 vrouwen die te pas en te onpas voor hem klaar staan? En de ruinen laat hij met rust. Een kijkoperatie heb ik het destijds ook over gehad maar dat schijnt enorm kostbaar te zijn volgens zeggen. Als het echt nodig was geweest had ik het uiteraard laten doen maar nu ruim 2 jaar later heeft hij zich zo goed aangepast in de kudde dat ik het wel best vind. Zelfs mijn nieuwe ruin heeft hij na wat uitsloverij geaccepteerd.
Jij in ieder geval veel succes met je welshpony.

Groetjes, Monique

MizzPoeZ schreef :


Da's echt l*llig.
Je kunt hem nog zo leuk opvoeden als je met em bezig bent, maar eenmaal in het land gelden andere wetten, hún wetten, dat zie je wel weer. Ik moet zeggen dat er hier ook maandenlang vuil gekeken werd door de ruinen Winner en Diesel, maar nu zijn zij wel de beste maatjes geworden. Winner is de baas en Diesel heeft dat geacepteerd.
Zonet stonden ze zelfs samen uit één bad hooi te eten.
En daar is ook héééél wat aan vooraf gegaan. Had meer te maken met het niet wilen accepteren dat de een sterker was en dus constant de confrontatie blijven opzoeken.Maar goed, dat zijn geen klophengsten.

De vraag die wel bij me opkomt is of de groep waarbinnen jouw klophengst staat een stabiele groep is met reeds onderling bepaalde rangordes? Want ik merk hier dat een wisselende groepssamenstelling veel onrust met zich meebrengt. En dat ieder paard bij ons toch wel een eigen maatje heeft. Het maatje van jouw paard is overleden, schrijf je. Heeft ie nu geen vriendje meer? Kan daar ergens een oorzaak zitten? Voelt ie zich ook niet onbegrepen?

Maar.... eerlijk is eerlijk, wij hebben hier ook wel eens paarden gehad die echt anti-sociaal waren tegen hun soortgenoten, één ervan heb ik zelfs de deur moeten wijzen omdat mijn eigen paarden daar sterk onder leden, en ik vond dat zeer vervelend, want nu staat het dier ergens op stal, maar goed, dat was ook de verantwoording van de eigenaar.


Wist ik niet van dat hormonengedoe. Maar heb jij de garantie dat zijn gedrag beter wordt als dat testikel uit zijn buik is?
Want Frans schreef eerder vandaag :


Je staat voor een moeilijk keuze, lijkt mij.
Groet, Pien

Spirithorses schreef op woensdag 14 december 2005, 17:37:


Niet echt een stabiele groep, zomers staan er paarden bij, 's winters alleen shets en welshjes. Hij heeft eerst in een groepje gestaan die ook wel 'de draken' werden genoemd: allemaal ruinen die anderen de hersens insloegen, behalve bij elkaar. Daarvan waren er al twee weggegaan en afgelopen maand is zijn maatje (een ijslander) ingeslapen vanwege een leverziekte.
Al vanaf de dag dat ik hem had (hij was toen net een jaar) slaat hij alles in elkaar wat hij kan raken. Met 1,5 jaar had hij al een groep haflingers en fjorden door het hek heengejaagd en later ook nog een paar KWPN-ers de sloot over. Volgens mij was zijn hormoonhuishouding toen al flink over de schreef, maar ja, dat hij een klophengst was wist nog niemand, want zijn balzak was goed gevuld. Dat het maar 1 bal betrof zagen we pas toen hij op zijn rug lag, onder narcose.

Maar goed, dat zijn maatje is overleden heeft er ook wel mee te maken dat hij nu zo overagressief doet tegen alle anderen (vaak ook de merrie's), hij is echt sikkeneurig en staat de hele tijd te treuren in het land.

Tegen mij en zijn verzorgmeisjes is hij superlief, maar hij beschermt ons ook 'tegen' de anderen, zowel paard als mens.


Als ik niks probeer dan weet ik zeker dat het zo blijft en eigenlijk kan het er alleen maar op vooruit gaan. Ik ga voor de castratie en ja, het is duur, zeker als je weet dat het voor een tuigpaard net zo veel kost als voor een minipony... Ik betaal er € 500,- voor, ongeacht hoe de operatie verloopt, inclusief de behandeling erna, erbij enz.
Het kan goedkoper, maar dan heb ik veel meer reistijd en zoveel scheelt het niet.


Nou, ik heb de keuze al gemaakt hoor, en eigenlijk wordt je min of meer die kant op geduwd, zodat er weinig te kiezen valt.

MizzPoeZ schreef op woensdag 14 december 2005, 18:10:


Ja maar, ís er dan geen oplossing voor deze pony ? Dat moet je toch in je hart snijden als je dier waarover jij de verantwoording hebt zich zo ongelukkig voelt? Dan ga je toch zoeken totdat je een oplossing hebt?! Oké, je hoopt dat de castratie de oplossing is, maar dat doet niets af aan zijn verdriet, toch?

Hoe komt het toch dat een (toen) jong dier zo overheersend agressief in het leven staat? Net als jij vind ik dat niet normaal.


Loopt ie dan niet misschien wel verschrikkelijk op zijn spreekwoordelijke tenen? Sommige paarden hebben moeite zich te handhaven in een grote (wisselende) groep waarbinen vanalles gebeurt.
Het geeft ze geen gevoel van veiligheid. Het maakt ze onrustig en ze hebben voortdurend het gevoel dat ze zich tegen alles en iedereen moeten verdedigen. Ik weet zeker dat hij dat zelf helemaal niet leuk vindt. Paarden zijn gesteld op rust, niet op voortdurende chaos.

Is er met die boer niks te regelen dat hij met een paar andere paarden apart een stabiele relatie kan ontwikkelen? Ik bedoel, hij kan het wel met jou, dus waarom dan niet met (een) soortgeno(o)t(en) ?


Tuurlijk respecteer ik je keuze, al weet ik niet of deze zaligmakend is.
Lijkt mij dat hij dus ook om andere redenen niet goed in zijn vel zit.
Maar daar ben je vast en zeker al uitgebreid mee bezig geweest...?!

Groet, Pien
www.spirithorses.be
Western Natural Horsemanship -
Natuurlijk Bekappen

Mijn god, je wilt echt half niet weten hoeveel slapeloze nachten ik al heb gehad van deze pony. Hij was met die ijslander echt 1 geheel geworden: samen was het een duf stelletje, maar zodra er iets gebeurde (paard liep LANGS hun landje, ergens werden er andere paarden verweid), dan gingen ze toch tekeer. Ik denk dat hij heel veel van deze ijslander heeft overgenomen, ik weet het eigenlijk wel zeker, maar ik kon er niet echt iets aan doen, want ze konden het met elkaar doen, of allebei apart.
Nu de ijslander er niet meer is, heeft hij helemaal geen zin in ander contact. Hij tolereert 2 shetjes verder geen andere pony's en eigenlijk is deze groep nu al een maand hetzelfde: niks eruit, niks erbij. Daarbij komt ook dat er niemand is die hem 'voor vast' bij zijn/ haar pony wil hebben, omdat ze denken dat die van hen dan ook zo wordt.
Het liefst zet ik hem in de groep bij mijn andere pony, maar dat is ten eerste een andere boer, in een andere plaats en als ze het woord 'hengst' horen in wat voor een vorm dan ook.... No way.
Dat is hier nu eenmaal zo in het Gooi. En als ik hem heb laten castreren, dan gaat hij alsnog het land in bij mijn grote pony. Ik weet zeker dat hij zich daar meer thuis voelt, omdat hij meer 'paard' dan pony (gewend) is, en beter kan praten met de grote paarden/ pony's. Hij heeft gewoon niks met shetlanders, en al helemaal niet met de 'baby's' onder de shetlanders.

het enige wat ik nu kan doen is de operatie afwachten (eind januari) en dan nog even wachten tot hij wat gekalmeerd is (en ik weet zo zeker dat dat gaat gebeuren!) en dan kan hij bij zijn grote vriendin in het land. (Mijn pony)