MizzPoeZ schreef op woensdag 14 december 2005, 16:42:


Daar kan ik me wel wat bij voorstellen. Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik de beschikking heb over zo'n 4 ha land waar alleen mijn pony's opstaan. Ik moet zeggen dat elke "nieuwe" ruin die we tegenkomen weer een reactie opleverd. Soms lijkt het wel of hij nooit een soortgenoot heeft gezien (is natuurlijk niet zo maar zo reageert hij op elk onbekende soortgenoot) Dan is het een echte hengst maakt hij zich groot (en hij is maar 1.20 m.) Hij maakt dan ook veel geluid. Gelukkig is hij voor ons enorm lief. Zal nooit een vlieg kwaad doen. Dus vandaar dat we het zo maar laten. Veulens komen er niet want dan had ik er nou al zo'n 6 gehad. Maar ik begrijp dat jij niet anders kan. Salerno is voor zover ik kan beoordelen heel gelukkig in zijn situatie. Wie zou dat niet zijn met 5 vrouwen die te pas en te onpas voor hem klaar staan? En de ruinen laat hij met rust. Een kijkoperatie heb ik het destijds ook over gehad maar dat schijnt enorm kostbaar te zijn volgens zeggen. Als het echt nodig was geweest had ik het uiteraard laten doen maar nu ruim 2 jaar later heeft hij zich zo goed aangepast in de kudde dat ik het wel best vind. Zelfs mijn nieuwe ruin heeft hij na wat uitsloverij geaccepteerd.
Jij in ieder geval veel succes met je welshpony.

Groetjes, Monique

MizzPoeZ schreef :


Da's echt l*llig.
Je kunt hem nog zo leuk opvoeden als je met em bezig bent, maar eenmaal in het land gelden andere wetten, hún wetten, dat zie je wel weer. Ik moet zeggen dat er hier ook maandenlang vuil gekeken werd door de ruinen Winner en Diesel, maar nu zijn zij wel de beste maatjes geworden. Winner is de baas en Diesel heeft dat geacepteerd.
Zonet stonden ze zelfs samen uit één bad hooi te eten.
En daar is ook héééél wat aan vooraf gegaan. Had meer te maken met het niet wilen accepteren dat de een sterker was en dus constant de confrontatie blijven opzoeken.Maar goed, dat zijn geen klophengsten.

De vraag die wel bij me opkomt is of de groep waarbinnen jouw klophengst staat een stabiele groep is met reeds onderling bepaalde rangordes? Want ik merk hier dat een wisselende groepssamenstelling veel onrust met zich meebrengt. En dat ieder paard bij ons toch wel een eigen maatje heeft. Het maatje van jouw paard is overleden, schrijf je. Heeft ie nu geen vriendje meer? Kan daar ergens een oorzaak zitten? Voelt ie zich ook niet onbegrepen?

Maar.... eerlijk is eerlijk, wij hebben hier ook wel eens paarden gehad die echt anti-sociaal waren tegen hun soortgenoten, één ervan heb ik zelfs de deur moeten wijzen omdat mijn eigen paarden daar sterk onder leden, en ik vond dat zeer vervelend, want nu staat het dier ergens op stal, maar goed, dat was ook de verantwoording van de eigenaar.


Wist ik niet van dat hormonengedoe. Maar heb jij de garantie dat zijn gedrag beter wordt als dat testikel uit zijn buik is?
Want Frans schreef eerder vandaag :


Je staat voor een moeilijk keuze, lijkt mij.
Groet, Pien

Spirithorses schreef op woensdag 14 december 2005, 17:37:


Niet echt een stabiele groep, zomers staan er paarden bij, 's winters alleen shets en welshjes. Hij heeft eerst in een groepje gestaan die ook wel 'de draken' werden genoemd: allemaal ruinen die anderen de hersens insloegen, behalve bij elkaar. Daarvan waren er al twee weggegaan en afgelopen maand is zijn maatje (een ijslander) ingeslapen vanwege een leverziekte.
Al vanaf de dag dat ik hem had (hij was toen net een jaar) slaat hij alles in elkaar wat hij kan raken. Met 1,5 jaar had hij al een groep haflingers en fjorden door het hek heengejaagd en later ook nog een paar KWPN-ers de sloot over. Volgens mij was zijn hormoonhuishouding toen al flink over de schreef, maar ja, dat hij een klophengst was wist nog niemand, want zijn balzak was goed gevuld. Dat het maar 1 bal betrof zagen we pas toen hij op zijn rug lag, onder narcose.

Maar goed, dat zijn maatje is overleden heeft er ook wel mee te maken dat hij nu zo overagressief doet tegen alle anderen (vaak ook de merrie's), hij is echt sikkeneurig en staat de hele tijd te treuren in het land.

Tegen mij en zijn verzorgmeisjes is hij superlief, maar hij beschermt ons ook 'tegen' de anderen, zowel paard als mens.


Als ik niks probeer dan weet ik zeker dat het zo blijft en eigenlijk kan het er alleen maar op vooruit gaan. Ik ga voor de castratie en ja, het is duur, zeker als je weet dat het voor een tuigpaard net zo veel kost als voor een minipony... Ik betaal er € 500,- voor, ongeacht hoe de operatie verloopt, inclusief de behandeling erna, erbij enz.
Het kan goedkoper, maar dan heb ik veel meer reistijd en zoveel scheelt het niet.


Nou, ik heb de keuze al gemaakt hoor, en eigenlijk wordt je min of meer die kant op geduwd, zodat er weinig te kiezen valt.

MizzPoeZ schreef op woensdag 14 december 2005, 18:10:


Ja maar, ís er dan geen oplossing voor deze pony ? Dat moet je toch in je hart snijden als je dier waarover jij de verantwoording hebt zich zo ongelukkig voelt? Dan ga je toch zoeken totdat je een oplossing hebt?! Oké, je hoopt dat de castratie de oplossing is, maar dat doet niets af aan zijn verdriet, toch?

Hoe komt het toch dat een (toen) jong dier zo overheersend agressief in het leven staat? Net als jij vind ik dat niet normaal.


Loopt ie dan niet misschien wel verschrikkelijk op zijn spreekwoordelijke tenen? Sommige paarden hebben moeite zich te handhaven in een grote (wisselende) groep waarbinen vanalles gebeurt.
Het geeft ze geen gevoel van veiligheid. Het maakt ze onrustig en ze hebben voortdurend het gevoel dat ze zich tegen alles en iedereen moeten verdedigen. Ik weet zeker dat hij dat zelf helemaal niet leuk vindt. Paarden zijn gesteld op rust, niet op voortdurende chaos.

Is er met die boer niks te regelen dat hij met een paar andere paarden apart een stabiele relatie kan ontwikkelen? Ik bedoel, hij kan het wel met jou, dus waarom dan niet met (een) soortgeno(o)t(en) ?


Tuurlijk respecteer ik je keuze, al weet ik niet of deze zaligmakend is.
Lijkt mij dat hij dus ook om andere redenen niet goed in zijn vel zit.
Maar daar ben je vast en zeker al uitgebreid mee bezig geweest...?!

Groet, Pien
www.spirithorses.be
Western Natural Horsemanship -
Natuurlijk Bekappen

Mijn god, je wilt echt half niet weten hoeveel slapeloze nachten ik al heb gehad van deze pony. Hij was met die ijslander echt 1 geheel geworden: samen was het een duf stelletje, maar zodra er iets gebeurde (paard liep LANGS hun landje, ergens werden er andere paarden verweid), dan gingen ze toch tekeer. Ik denk dat hij heel veel van deze ijslander heeft overgenomen, ik weet het eigenlijk wel zeker, maar ik kon er niet echt iets aan doen, want ze konden het met elkaar doen, of allebei apart.
Nu de ijslander er niet meer is, heeft hij helemaal geen zin in ander contact. Hij tolereert 2 shetjes verder geen andere pony's en eigenlijk is deze groep nu al een maand hetzelfde: niks eruit, niks erbij. Daarbij komt ook dat er niemand is die hem 'voor vast' bij zijn/ haar pony wil hebben, omdat ze denken dat die van hen dan ook zo wordt.
Het liefst zet ik hem in de groep bij mijn andere pony, maar dat is ten eerste een andere boer, in een andere plaats en als ze het woord 'hengst' horen in wat voor een vorm dan ook.... No way.
Dat is hier nu eenmaal zo in het Gooi. En als ik hem heb laten castreren, dan gaat hij alsnog het land in bij mijn grote pony. Ik weet zeker dat hij zich daar meer thuis voelt, omdat hij meer 'paard' dan pony (gewend) is, en beter kan praten met de grote paarden/ pony's. Hij heeft gewoon niks met shetlanders, en al helemaal niet met de 'baby's' onder de shetlanders.

het enige wat ik nu kan doen is de operatie afwachten (eind januari) en dan nog even wachten tot hij wat gekalmeerd is (en ik weet zo zeker dat dat gaat gebeuren!) en dan kan hij bij zijn grote vriendin in het land. (Mijn pony)