....van de vroege morgen is Morena ingeslapen. Arabella dacht dat ze lag te slapen en heeft er tot ik haar vanmorgen weer in de wei bij haar familie ben gaan zetten pal tegenaan gelegen.
Arabella liep lief met me mee, maar riep harder naarmate we verder van Morena weg liepen.
Capricho ontving haar met enorm veel bombast, maar zij had alleen maar oog voor de richting waarin Morena lag en overdacht serieus om door het hek te stormen.
Ik heb het lijkje van Morena opgehaald en in de schaduw in de wei gelegd. Arabella is er gelijk bijna overhéén gaan staan en beschermt haar dode veulentje. Capricho liep er ook gelijk heen en was op slag bedeesd en doodstil; hij geeft geen kik en staat er op een afstandje zielig naar te kijken hoe Arabella niet begrijpend met haar veulentje staat te neuzelen. De rest van de groep mag om de beurt héél voorzichtig van een paar meter ruiken wat er aan de hand is.
Het is echt hartverscheurend om te zien.

Arabella is een gewéldige moeder en heeft naar ons indrukwekkend veel vertrouwen laten blijken. Haar veulentje was helaas niet helemaal goed en ze zal eraan moeten wennen dat Morena dood is. Ze heeft het daar zichtbaar heel moeilijk mee en bij ons lopen de tranen over onze wangen vanwege haar lieve verdriet.

Na een paar uur in de wei bij het veulen stond Arabella steeds 'duidelijker' haar veulen aan te sporen wakker te worden en op te staan met haar neus en hoef.
Ik heb het lijkje toen in een kruiwagen gelegd en heb Arabella gewoon los mee laten lopen naar het gat wat ik inmiddels gegraven had.
Morena in het gat gelegd en er blok voor blok een paar grote steenbrokken op gelegd. Daarna een paar kruiwagens kleinere stenen en tot slot de boel agdekts met grond.
Arabella heeft alles aandachtg gevolgd en leek te begrijpen dat haar veulen er nu niet meer was. Daarna heb ik haar meegenomen naar de stallen om te laten zien dat haar veulen echt nergens meer was. Dat leek ze te bevatten. Ze liep in ieder geval vrij rustig met me mee terug.
Terug in de wei was ze wel opgweonden, maar keek niet naar één kant en liep vooral als een grote speurhond luchten te zoeken.
In de loop van de dag werd haar geroep minder triest en vanmorgen was ze gewoon rustig.
De groep vangt haar enorm lief op en vooral Capricho en Snacha geven veel zorgzame aandacht. Ze blijven echter allemaal dicht in haar buurt.

Achteraf lijkt het verdorie een doodsimpele bloedarmoede te zijn geweest; we hadden de dierenarts wel gebeld, maar die kon pas een dag later komen. Maar goed dat is achteraf en blijft speculeren. Tis een trieste les.

Volgend seizoen slaan we over omdat we alles gevaccineerd hebben en het jaar erop enten we alleen Zomer. Sancha wordt waarschijnlijk niet zwanger en dus mogen Luna en Arabella het nog eens ervaren.

Ingrid den Ouden schreef op vrijdag, 4 juni 2004, 16:42:


Oeps, het 'z'-woord weer Maak je er maar niet druk over, ook droog kunnen paarden distel gewoon eten. Ik heb er zélf een hekel aan dat ze in de strobalen zitten en snij ze daarom wat weg. Onze paarden eten dus kruiwagenladingen vol.

Op het moment ga ik bijna elek morgen een aanhanger vers gesneden groen ergens ophalen. Alle akkerranden en afwateringsgeulen worden nu schoon gesneden en veel buren vragen ons of wij het willen. Onze paarden eten daar nu al ruim een maand van; da's toch mooi, gratis voer voor vijf paarden!

Ilona Kooistra schreef op zaterdag, 5 juni 2004, 12:09:
Jip.

Ja, behoorlijk voedzaam. Zitten meer vezels en vergelijkbaar eiwit in als in hooi, daarbij blijven de olieën naar het schijnt voor een groot deel behouden.

Oeps, als dát maar goed komt....

Vanmiddag weer een kar snijgroen opgehaald; hadden de mannen ook twee gróóte zakken vol met alleen hele, nog groene, granen staan. 'Ha, die zijn ook voor jou!' en ze kiepten ze ploep leeg in de aanhanger.
'Bij het cortijo achter de fábrica, kun je net zoveel halen als je wil; staat manshoog graan tussen de olijfbomen en dat moet allemaal weg.'
Dat moet echter even wachten, want er ligt een berg voor eendag of vier naast de wei nu, dus we kunnen het groen dan beter nog even in de grond laten staan.
Wij hebben een maand of drie perfect voer aan het snijgroen uit de omgeving en de buren zijn er nog blij mee ook.

De haver op het land ligt nu in rijen te drogen; stond al voor mij manshoog! Ik hoop dat ze het vandaag nog komen persen, want maandag kan er een bui vallen en ik heb echt wel een hele dag nodig om de dik 200 lóódzware balen onder dak te slepen.

Frans Veldman schreef op zaterdag, 5 juni 2004, 22:49:


Ik dénk dat Abby véél verder naar achteren bedoeld Frans, nog achter de helft, dus echt op het achterwerk zoals je een ezel rijdt. Voor de ruitervolken een superieure manier van rijden op de schoft lieten zien, reedt men van Mesopotamië tot Egypte het paard inderdaad op de kont zoals met van ezels en onagers gewend was. Op/achter de schoft is veel meer kontakt en dus controle mogelijk.
Probeer het maar eens Abby; alleen bij een rustige stap kun je erop blijven en dan nog heb je een hersendood paard nodig.

Frans Veldman schreef op zondag, 6 juni 2004, 23:48:


'Join-up' is in de basis heel logisch Egon: een paard zoekt comfort en veiligheid.
Stap 1 van een join-up is kennismaken met het paard en zorgen dat het zich bij jou rustig en veilig voelt; the friendly game
Stap 2 is, niet té hard, wegsturen; da's niet gezellig én vermoeiend, dus de meeste paarden zullen zich onbehaaglijk voelen
Stap 3 is ophouden met wegsturen; het paard zal een bron van veiligheid en comfort op willen zoeken
Stap 4 ziet jouw het paard uitnodigen en dat komt dus
Als laatste stap maak jij het weer friendly game veilig en comfortabel, dus als jij dan wegstapt stap ie mee.
Eigenlijk niet veel anders dan een extreme versie van een primitief soort Jojo-game.

De ecologische verklaring is een logische in mijn ogen.
Vergeet het verhaal van Roberts over de wilde Mustang; dat was gewoon een jacht waarbij de prooi het uiteindelijk opgaf.
Als gedragsfenomeen moet je het denk ik als kunstmatig beschouwen.

Ilona Kooistra schreef op maandag, 7 juni 2004, 0:34:


Zó wat een gok!!!!! Maar ja, dat kan ook goed uitpakken en dan heb je er zomaar een waanzinnig boeiend fenomeen bij, want een hengst brengt écht leven in de brouwerij en dat is zonder meer geníeten. Op zeker leerzaam. Dat zullen jullie vast al gemerkt hebben
Leuke PNH uitdaging ook en wederom leerzaam.

Janet Heidinga schreef op maandag, 7 juni 2004, 11:22:


Het probleem bij dit soort vragen is dat er bij het antwoord verschillende dingen door elkaar gaan lopen.
Het basisprobleem bij paardrijden is dat een paardenrug niet geëvolueerd is om een last te dragen. Op zich kan een paard best met extra gewicht functioneren, doch de constructie van de rug is er gewoon niet op 'gemaakt'.
De rug moet je even zien als een platte balk als verbinding tussen twee pijlers, de voor- en achterhand. Een balk die niet bedoeld is als brug en dan ga er er niet alleen op zitten, nee, op bewegen...
Dat veel van onze huidige paardenrassen groter zijn dan de paardjes waarvoor de constructie geëvolueerd is, maakt het potentiële probleem alleen maar groter; de balk is alleen maar langer geworden.

Door dicht achter de voorhand of vlak voor de achterhand te gaan zitten breng je de last dichter naar een steunpunt, wat voor de belasting beter is, maar voor het rijden veel minder.
Met een constructie die de last van de rijder naar voren en achteren brengt terwijl deze toch op de rijtechnisch goede plek zit, verminder je de mechanische belasting op de ruggegraad.
Deze constructie is de brug in een zadel. Een goed geconstrueerde brug kan enigzins torderen en hindert het paard niet veel in de beweging en ontlast de rug aanzienlijk.
Bedenk dat een paardenrug namelijk níet flexibel is! Als je daaraan twijfelt hoef je maar naar de verhouding van de maximale paslengte en pootlengte te lijken; de rug voegt hier nauwelijks wat aan toe. Vergelijk dát maar eens met een windhond of een jachtluipaard.

Met name bij zwaardere rijders en paarden met een niet zeer goed ontwikkelde rugbespiering kan het nadeel van de grotere mechanische belasting bij een boomloos zadel groter zijn dan het voordeel van een grotere bewegingsvrijheid en het geringere gewicht.
Bij veel boomloze zadels komt hier nog bij dat door het ontbreken van een brug de ophanging van de stijgbeugels enkele ruggewervels zwaarder belast. De mate van belasting is afhankelijk van de rijtechniek en het gewicht van de rijder.
Zonder zadel/stijbeugels rijden leert de rijder inderdaad een goede stijl aan, wat de reden is van ons zonder zadel en/of met pad rijden is. Doch bij het vergelijken van appels met appels, dus bij dezelfde ruiter en dezelfde stijl is
dit voor de belasting van de rug tussen een zadel met - of zonder boom een schijnargument.

Wij hebben verschillende types brug-zadels, een barefoot en een barebackpad én rijden zonder. Onze paarden zijn bepaald niet allemaal even geporteerd van de boomloze oplossingen en wij zien het voordeel vooral in het betere kontakt met het paard. Dit is vooral bij het opleiden een enorm voordeel. Voor langere, zwaardere ritten echter zie ik de hoofdrol weggelegd voor een groter type zadel met een brede, ruime kamer en enigzins flexibele boom.

Ik ben dyus niet onverdeeld enthousiast over het principe boomloos.
Wellicht dat meer ervaring en meer onderzoek meer informatie oplevert en een ander beeld.

Esther schreef op maandag, 7 juni 2004, 18:43:

@Janet: voor het trainen van rugspieren van jonge paarden is trainen met een sulky ideaal.
Is het paard al wat getraind, dan is in lekker mul zand een steil duin op goed voor kracht van rug en achterhand. Let op dattie wel goed opgewarmd is en niet té veel aansporen.

@Jo: dat 'Portugese herderszadel' wordt over het hele schiereiland gebruikt en heet in Spanje Silla Vaquera; koeiendrijverszadel.
Dit zadel is inderdaad wel stijf, maar toch enigzins te torderen. Er zit echter maar één brug is. De dwarsbeugels zijn alleen maar draagvlakken die voor de vlakkere vorm van de schouderbladen en achter de ronde van de lendenen volgen.
Dit zadel heeft als nadeel dat het zwaar is en verder in standaard uitvoering vooral op maat van de vrij kleine maar wel stevige andalusiër gemaakt is.
Wij hebben een dergelijk zadel in een lichtgewicht-uitvoering voor onze oudere merrie die dit type gewend is. Het zit zálig!!!, maar je voelt helemaal niets van je paard, zij dus ook niet van jou en door de vorm kun je alleen met sporen of de bakken hulpen tegen de buik geven. Voor fijner werk niet echt ideaal dus.
Deze merrie is ook verschrikkelijk duidelijk in haar afkeer van de Barefoot. Omdat ze wel makkelijk accepteert dat ik zonder zadel rij vermoed ik dat het vooral de stijgbeugelophanging is die ze voelt.

@Nick: het eventuele (zachte) contact of niet met de ruggewervels maakt voor de belasting daarop door het gewicht níets uit. Bij de Barefoot is de ruggegraad niet vrij, maar wordt dáárdoor niet zwaarder belast. Wél door het niet naar voren en achteren brengen van de last. Dat het zadel voor meer bewegingsvrijheid verder achter de schouder ligt maak dít alleen maar erger; de last komt immers verder van de steunpunten.

Over die paslengte moet je nog een keer nadenken; als de flexibele schouderophanging je in de weg zit, denk er dan aan dat de achterpootjes keurig in een kom zitten en dezelfde meters maken in hetzelfde ritme.
Een paard is ondanks zijn enorme pootlengte niet zo'n bijster snelle renner en heeft een relatief lange zweeffase omdat de rug zo stijf is.
Overigens is de rug níet zo stijf als een lichtmast nee, maar voor een rug relatief gezien wel. Ook is de beweging van het flexibel opgehangen schouder'gewricht' niet te vergelijken met die van de heupen, waardoor vooral torsie van het zadel nodig is.

Verder geef je haarscherp aan wat ik met mijn openingregel al aangaf

@Boomloos in het algemeen: het idee uit de endurance was bedoeld voor hypergetrainde paarden en vederlichte ruitertjes.
Boomloze authentieke zadels hebben allerlei verstevigingen tot houten deelbruggen aan toe om voor gewichtsverdeling te zorgen en deze zijn meestal zwaarder dan zadels met boom.

Ilona Kooistra schreef op dinsdag, 8 juni 2004, 0:20:

Capricho vergeten??? Die heeft hier het NH-respect voor mensen, in ieder geval voor mij, er reflexmatig in zitten en dan nóg...
Hij stond ondanks het schrikdraad erover met de bovenste plank van het hekwerk dwars in zijn bek toe hij daar zin in had. Nader voorbeeld, onderweg van picadero naar wei moest hij langs een rol plastic. Er vlak naast flapperde er een meter of wat op door de wind; zet ie er een poot op om er aan te kunnen knagen....
Ja, dit is redelijk normaal voor een hengst die naar een merrie wil. Ze kunnen nog veel, véél, VÉÉL sterkere staaltjes laten zien. Daarom is het zo prettig als een hengst zijn eigen merries heeft waarvan er een stel hengstig blijft worden.

Piet schreef op donderdag, 10 juni 2004, 18:45:


Dit verstekt zijn claustrofobische gevoel. Inderdaad lekker naar je toe lokken. Geef gerust wat lekkers en dan aai je hem zonder te pakken.
Een enkele keer pak je hem wél, maar dan in alle rust en om er een wat langer leidtouw aan het halter haken. Geef hem ruimte.
Raak hem aan en stap weer weg. Laat hem maar lekker wegstappen zodat hij niet het gevoel krijgt opgesloten te zijn.
Door hem vast te houden, te beperken in zijn vrijheid bevestig je hem in zijn idee dat jij gevaarlijk bent.
Veel succes!

Voor wie wel wil maar tegen de prijzen aanhikt:

http://www.naturalhorsesupply.com/index.shtml

De trainingsartikelen maken afgedrukt ook een prima instructieboekje.

O0k een handleiding voor het zelf knopen van een touwhalster en het zelf splitsen van touw staat hier printbaar op.

Veel plezier!!!

kim geyskens schreef op vrijdag, 11 juni 2004, 15:59:

Wij zijn nu met een Parelli-pretpakket bezig en maken daar veel vordering mee. We stappen in zo'n beetje elke valkuil en aangezien je van je fouten moet leren, leren we héél veel Het lezen van deze serie artikels geeft nét weer een iets andere belichting en dat helpt voor ons beeld.

De Parelli-spullen zijn van zeer goede kwaliteit en ook bruikbaar. Zó bruikbaar dat we eigenlijk wel twee setjes willen hebben, doch daar is het me echt te duur voor. Ik maak bijna alles altijd zelf, maar een wortelstok of echt goed trainingstouw blijkt moeilijk. Ik ga dus zo wat bestellen voor onze hengst.
Het verhaal van de paardenharen mecates kan ik me helemaal voorstellen, doch snap niet goed hoe je die aan een touwhalster han hangen. Ga ik vragen.

Ik vind het overigens heel apart om te lezen dat op deze site Xenophon wordt aangehaald en Aloïs Podhasky aanbevolen; ik ben wég van Xenophon en heb beide boeken van Podhasky daarnaast in de kast!

Spirithorses schreef op zaterdag, 12 juni 2004, 10:40:


Ja, tis toch een goed Nederlands woord ervoor toch?! Ik probeer de rest ook altijd allemaal te vertalen in het Nederlands of Spaans als het geen 'productnaam' is zoals een haquima, bosal of zo. Een 'leadrope', 'rope-halster' of 'pad' zijn in míjn vocabulaire leidtouw, touwhalster en dek bijvoorbeeld en 'follow-up' noemde ik bij mijn puppies altijd 'volg', dus dat doe ik nog.

Met 'bella gaat het geweldig. Die is weer helemaal de baas en vlíegt door het Parelli-programma. Het is heel duidelijk dat ík de beperkende factor ben.
Luna roept heel wat meer vraagtekens op.

Paardenhaar kan je niet elke knoop in leggen en bovendien zit er een soort 'Turkse' prop met een flos aan het halstereinde. Verder vind ik de Parelli-knoop zó verschikkelijk lomp en lelijk dat ik daar een elegantere oplossing voor zoek

Overigens is ons blikveld véél groter dan (P)NH alleen, maar Parelli biedt wél een schitterende methode die we in zelfstudie kunnen doen en dat heeft wel voordelen als de dichtsbijzijnde NH-achtige lesgeefpiepel op 400 kilometer afstand zit. We lopen feilloos en zonder daar enige inspanning voor te hoeven doen tegen alle beperkingen aan , maar op zich werkt de methode gewoon goed. Punt.
Zo, nu weer wat touwhlasters knopen; heb er nog 30 te gaan.... zucht.