Jasmijn Wauters schreef op dinsdag 10 november 2009, 21:53:


Met het ouder worden wordt het niet beter hoor. Jonge kinderen tot een jaar of 7 kunnen nog goed tegen een aanval en zich daar snel en gezond van herstellen. Ouders maken daar schandelijk misbruik van met hun kritiek, verwijtende correcties en straffen. Wat een jong kind kan, kunnen we later wel weer aanleren. Het heeft alles te maken met hoe hecht of hoe los we onze eigen gedachtes opvatten. Een jong kind kan zich nog niet lang hechten aan zijn rampgedachtes, "hé een leuk diertje kruipt daar" en het is bevrijd van zijn ellende. Daarvoor heeft het zich ook al goed kunnen ontladen met gehuil en geschreeuw. Luister maar eens hierna, dit is mijn teacher in actie
http://www.youtube.com/profile?user=TheWorkofBK#g/u
of een beetje op jouw verwijten toepasbaar de video ergens onderaan de lijst "He schould be more understanding"
http://www.youtube.com/profile?user=TheWorkofBK#p/u/56/qQcfEuoOMbc


Dat is meditatie! Met mijn paard bezig zijn kan inderdaad een brug daartoe zijn, mijn paard heeft dat het liefst! Het gaat niet alleen om mijn eigen kalme heldere geluk dan, ik kom ook zo veel dichter bij hoe mijn paard is en alles waarneemt. Ik bied als het ware de eenheid aan, niet alleen met Luna maar tegelijk met alles op ons pad. Ze hoeft alleen maar aan te haken en op te merken dat ik alert en helder haar en alles opmerk. Natuurlijke meditatie noem ik dat, en oefen het constant, ik heb er jaren les in gegeven. Voor mij is dit het meest dierbare dat me overkomen is/terug gevonden heb, logisch ook, het is de enige werkelijkheid naast die droomwereld die gedachtes constant crieëeren.

Life is a beautiful place
Groet, Michiel

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 10 november 2009, 23:37:


Ja.
Het enige wat pijn kan doen, is het niet eens zijn met wat in de realiteit al lang beslist is. Zoals ... voorbeelden zat beste vriend.

Groet, Michiel

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 10 november 2009, 23:38:


Ja per vergissing wel eens, het duurt niet lang dan, voor ik mijn eigen gedachtes als oorzaak herkent heb.


Ligt eraan waarvoor?
Ik sta nogal bekend om het volgen van mijn eigen pad.
Passie is daar onlosmakelijk mee verbonden.
Je bedoelt waarschijnlijk zoiets als "uitbundigheid" dat zit inderdaad niet in mijn karakter.

Groet, Michiel

Michiel schreef op woensdag 11 november 2009, 14:45:


Alhoewel met dans improvisatie leef ik me helemaal uit, rare wezens zijn we toch.

Monique Meijer schreef op woensdag 11 november 2009, 14:59:


Met een prive- brief naar de tandarts zelf en dan krijgt die assistente een flinke berisping vermoed ik, bij geen excuses, de brief doorsturen naar de plaatselijke krant.

Groet, Michiel

Jasmijn Wauters schreef op woensdag 11 november 2009, 16:22:


Mark Rashid geeft een soortgelijke oefening aan mensen waarbij het paard niet voorwaarts wil zijn, of geen rechte lijn wil lopen. Hij vraagt ze dan buiten het rijden om, een tijdje zichzelf heel precies te observeren hoe ze in beweging komen. Wat er gebeurd van binnen, als ze met spoed ergens naar toe bewegen. Die innerlijke toestand kunnen ze dan ook oproepen, als intentie, waarop het paard zal reageren.

Meditatie in de basis is zonder concentratie, het is zacht open stellen en alles verwelkomen, wat er opkomt. Ook gedachtes dus (zolang je maar beseft dat het gedachtes zijn). Concentratie oefeningen zijn voorbereidende oefeningen om dit eerste mogelijk te maken. Het paard als brug, je begon er over wisselt constant af tussen concentratie (een geluid, een beweging ver weg, een ruiterhulp) en panoramisch gewaarzijn wat in feite helder gewaarzijn is, dus basis meditatie. Meegaan met dit paarden bewustzijn is het liefste wat ik doe, naast geconcentreerder met training bezig te zijn.

Groet, Michiel

Anja Seijn schreef op woensdag 11 november 2009, 16:13:


Het positieve leren zien, is makkelijk aan te leren, karakter verandering richting uitbundigheid is schier onmogelijk. Een lachmeditatie samen doen is mogelijk met pijn in de buik erbij.

Anja Seijn schreef op woensdag 11 november 2009, 21:43:


André van Duin had vroeger een typetje dat Michiel heette, daar kon ik me om bescheuren, was zoals die slappe nek van je.