Frans Veldman schreef op vrijdag, 26 november 2004, 17:40:

Is dat wel altijd zo?

Ik denk dat dit heel erg afhankelijk is van de kwaliteit hooi die je koopt; welke grassoorten erin zitten, wanneer het is gehooid, hoelang het op het land heeft gelegen, of het nog regen over zich heeft gehad na het maaien, of het van bemeste of onbemeste grond is gekomen, enz. enz.

De ene partij hooi is de andere niet.

Groeten,
Ingrid

Esther schreef op vrijdag, 26 november 2004, 19:12:

Volgens mij stond er in het artikel over die Atypische Myopathie dat dit veroorzaakt kon worden door een teveel aan selenium in de bodem?
Dus tja, lijkt me een teveel van dat spul niet goed. Maar is maar mijn gedachtengang hoor .

Groeten,
Ingrid

jo schreef op zaterdag, 27 november 2004, 15:57:

Hoi,
Na je verhaal vraag ik me eigenlijk wel echt af of het dier geen meer heeft.
Ik denk dat hij nog wel degelijk pijn heeft.

Ik zou niet weten waarom hij zich zou aanstellen. Ik heb er ook eentje die af en toe enorm kan mutsen in dit soort dingen en dan denk ik ook wel eens oei, die heeft waar wat aan de hoeven zo voorzichtig gaat het dan en zo sloom en zo niet willen. Totdat er voer of iets leuks in het spel komt en dan veranderd ze en weg is haar "euvel". Maar bij jouw paard lijkt het er toch op dat het altijd hetzelfde is dat gevoelige lopen, ook met voer, ook met andere mensen erbij. Althans, of ik las het verkeerd, ik zag nergens staan dat hij af en toe wel ineens goed loopt.

Groeten,
Ingrid

jo schreef op zondag, 28 november 2004, 10:24:

Wat je eens kunt proberen is zelf met handdoek en schuimrubber een soort van sloffen in elkaar knutselen. Heb ik ook gedaan toen Isabella net van de ijzers kwam 1,5 jaar geleden en zo gevoelig liep en ik haar toch over de grind wilde leiden. Eventueel heb ik nog wel ergens een voorbeeld foto van die dingen die ik toen gemaakt heb.

Je kunt dan direct zien of hij inderdaad beter loopt met zacht onder zijn voeten (het schuimrubber), of dat hij zich aanstelt als hij nog steeds niet zou lopen, en in het eerste geval kun je de eigenaar laten zien dat het euvel dus wel degelijk echt pijn zou zijn.

Succes ermee.

Groeten,
Ingrid

Dat moet Isabella gedacht hebben van het nieuwe stro.

Daar moet je in plassen; is niet om te eten.

Ik heb nu weer dat grove dikke donker gele (en wel super mooi) stro, maar dat lust ze dus niet, daar gaat ze echt lekker uitgebreid in staan te plassen.

Volgens die man was juist gerste stro (dat grijzere wat ik normaal heb) NIET om te voeren, hartstikke slecht. Hij raadde altijd dit aan en zijn paarden aten dat volop.

Isabella denkt daar duidelijk anders over.

Wie kan mij (nog eens?) vertellen hoe het zit met het stro.

Wat is te eten en wat is om in te plassen
(volgens jullie dan, volgens Isabella weet ik het al).

Groeten,
Ingrid

Marianne schreef op zondag, 28 november 2004, 12:37:


Het gekke is dat het hengstje van de buren, die nu dus bijna 3 is, dat nog altijd doet tegen Isabella. Tegen de ruin niet meer, die kan al een echte serieuze knauw van hem krijgen, maar voor Isabella heeft hij kennelijk nog altijd respect en gaat hij zich nog als "veulen" gedragen (zeker niet als hengst tov merrie).

Tot welke leeftijd houdt een paard dit "veulengedrag" vol? Of heeft het daar niets mee te maken; is het altijd onderdanigheid? Ik heb het 2 volwassen paarden nog nooit zien doen eigenlijk.

Groeten,
Ingrid

Inge Teblick schreef op zondag, 28 november 2004, 13:03:



Helemaal mee eens. Maar toch valt het me wel op dat heel veel mensen echt een heleboel verleert hebben. Stadsmensen tov plattelandsmensen maakt ook een enorm verschil. Luistert de ene alleen naar het weerbericht om te kunnen weten wat voor weer het wordt, kijkt de ander alleen naar de natuur zelf. Ik wil zeggen als je goed oplet en je "oerinstincten" laat opborrelen, dan ruik je als mens ook wanneer er een regenbui aankomt, voel je wanneer er storm in de lucht zit of onweer op komst. Net als een "normaal" dier .

Zo is het met de taal ook. Vaak verbaas ik me er op de camping over hoe kleine kinderen met verschillende nationaliteiten normaal met elkaar spelen. Ze spreken totaal elkaars taal niet, maar het gaat vlekkeloos. Echter kom je op een bepaalde leeftijd dan waag je je niet aan een praatje met je spaanse buurman, gewoon omdat je de taal niet spreekt of bang bent een flater te slaan??

Kinderen en dieren, die lijken wat mij betreft dus nog het meest op elkaar, en volwassen mensen die het kind in zich nooit verloren zijn .

Groeten,
Ingrid

Inge Teblick schreef op zondag, 28 november 2004, 14:32:

Jammer dat sowieso het merendeel van de menselijke bevolking op aarde niet meer weet of beseft dat we oh zo afhankelijk zijn van de dierlijke bevolking op aarde, van de planten en het water, enz.

Wij mensen zijn de ergste diersoort die er is ... we maken de hele boel kapot en het ergste is; het gros heeft er niet eens erg in.

En dan hebben we het hier over iets kleins als communiceren met paarden? Tuurlijk voor dit forum zeer belangrijk, maar vergeet niet dat om ons heen de mensen de hele wereld naar de verdommenis werken.
Dat het nog maar een handjevol is dat echt van het overige leven op aarde geniet en er ook nog eens respect voor heeft.

Groeten,
Ingrid

jo schreef op zondag, 28 november 2004, 16:36:

Oke; leuk verhaaltje ???!!!

Voor de liefhebbers dan .... Isabella ontmoet Sinterklaas

Mochten we nog denken dat paarden "vreemde" mensen voor "rare" wezens aanzien, dan is het antwoord bij mijn pony neen ... ze ziet kennelijk niet een wezenlijk verschil bij een normaal mens en eentje gekleed in rood gewaad, met baard of pikzwart met vreemde kleren aan.

Sinterklaas stond te wachten tot hij de kindertjes die binnen zaten mocht verwelkomen en stond zich met de Pieten te vervelen. Afijn ik kom langsgelopen (toevallig) met Isabella en een van de Pieten roept; kijk Sinterklaas uw paard komt eraan.
Waarom die Sint zegt; maar Piet wat heb je nou gedaan; Amerigo is helemaal vies en gekrompen.
Ik zag de humor er wel van in en liep even op dat melige clubje af.
Isabella keek niet eens vreemd op dus van die rare mensen, en zag of rook kennelijk iets lekkers (en ze wat zoet hoor op dat moment hihi) en ging gelijk met haar "ik ben zielig en ik heb honger blik" die Piet aan staan te kijken. Jaja het werkte "mag ze een pepernoot?".

Ja dat mocht, en ze vond ze nog lekker ook en natuurlijk was zwarte Piet toen heel erg lief in haar ogen .

Groeten,
Ingrid

Collane schreef op zondag, 28 november 2004, 23:44:

Paardentandarts is volgens mij een vrij beroep.
Dus ook hierbij moet je wel opletten dat je een "echte" te pakken hebt. Iedereen mag zich paardentandarts noemen als hij beetje handig is met een vijl, net als dat je jezelf natuurlijk bekapper kunt noemen als je wat handig bent met een vijl.

Maar let wel ..... het zijn 2 verschillende vijlen

Groeten,
Ingrid

Coralie schreef op Sun, 28 Nov 2004 23:31:01:


Voor allebei wil ik toch vragen:

Weet je zeker dat hij niet licht bevangen is?

Als je niets van de zool hebt afgehaald en als je paard altijd goed zonder ijzers heeft gelopen de rest van het jaar, dan is het in mijn ogen niet mogelijk dat de zool te dun is. En het hoefbeen op de zool gaan drukken gaat ook niet zomaar zonder oorzaak. Bevangenheid is wel een oorzaak waarbij het hoefbeen op de zool gaat drukken en dus pijn.

En juist omdat ze op harde (ongelijke) grond gevoelig lopen en in het zacht niet zou ik even opletten als ik jullie was.

Groeten,
Ingrid

jo schreef op maandag, 29 november 2004, 9:00:

Juist vandaar ook mijn voorstel van die slofjes om een "bewijs" te zoeken dat je ze woensdag kunt laten zien dat het geen aanstelleritus is. Dat is goedkoop, dat is goed voor je eigen gemoedsrust en ze zeggen misschien dan wel; he verhip, je hebt gelijk.

Met alleen maar praten bereik je meestal niets. Mensen willen meestal wat zien voordat ze overtuigd zijn, en niet een hele avond erover praten, want dan blijft het een welles-nietes spelletje.

Groeten,
Ingrid

anna schreef op Mon, 29 Nov 2004 09:26:57:

Hoi Anna,

Ik ben altijd nogal wat ongeduldig ook in dit soort dingen en kan niet aanzien dat mijn paardje pijn heeft. Dus toen de mijne in juli 2003 van de ijzers kwam en al snel geen stap meer kon verzetten, al helemaal niet over grindpaden (vermoedelijk toen licht bevangen), ben ik schoenen aan laten meten.

Daarmee (voelt zacht aan) kon ik haar weer beweging geven en ben ik veel gaan lopen. Ben ervan overtuigd dat dit het genezingsproces van de hoeven enorm heeft versneld als dat ik het zonder die schoenen had gedaan.

Daarbij kon ik gewoon de normale dingen blijven doen met die pony (zoals aangespannen op de weg) zonder dat ze pijn had.

Jij bent al vanaf mei bezig ... dat is vind ik persoonlijk voor het paard toch wel al een hele lange periode van pijnlijkheid. En omdat je dus nu niet met hem kunt lopen (ik hoop dan wel dat hij toch nog buiten wat rondloopt in de bak of de wei, want als hij op stal staat is helemaal funest uiteraard); zou ik aanraden; koop schoenen.

Groeten,
Ingrid

anna schreef op maandag, 29 november 2004, 11:14:

Hoeft niet altijd. Isabella is ooit vrij zwaar bevangen geweest en was toen inderdaad echt ziek. Ze at niet en liep niet en was erg suf. Maar ze stond NIET in die bekende hoefbevangenheidsstand zoals in de boeken omschreven. Dat deed ze alleen als ze achteruit moest. Maar inderdaad ze liep niet op het harde en niet op het zachte.

Later is ze nog eens licht bevangen geweest en dat begon meestal met gevoelig op het grind, daarna gevoelig op de harde weg. Bij afname ijzers destijds echter ook weer gevoelig op zacht zand. Het kan dus erg wisselend zijn, vandaar ook dat het heel moeilijk is om in dit stadium te zeggen; bevangen. Maar blijf wel kritisch kijken. Het KAN het HOEFT NIET dus.

Dunne zolen is ook een mogelijkheid, maar dan moet er wat van de zolen zijn afgehaald. Zo niet, dan lijkt mij dat raar, maar ik ben geen expert, ik spreek alleen uit ervaring wat ik met mijn pony heb meegemaakt.

Groeten,
Ingrid