jo schreef op zaterdag, 27 november 2004, 15:57:

Hoi,
Na je verhaal vraag ik me eigenlijk wel echt af of het dier geen meer heeft.
Ik denk dat hij nog wel degelijk pijn heeft.

Ik zou niet weten waarom hij zich zou aanstellen. Ik heb er ook eentje die af en toe enorm kan mutsen in dit soort dingen en dan denk ik ook wel eens oei, die heeft waar wat aan de hoeven zo voorzichtig gaat het dan en zo sloom en zo niet willen. Totdat er voer of iets leuks in het spel komt en dan veranderd ze en weg is haar "euvel". Maar bij jouw paard lijkt het er toch op dat het altijd hetzelfde is dat gevoelige lopen, ook met voer, ook met andere mensen erbij. Althans, of ik las het verkeerd, ik zag nergens staan dat hij af en toe wel ineens goed loopt.

Groeten,
Ingrid

jo schreef op zaterdag, 27 november 2004, 15:57:


Als het zo erg zou zijn dan zou ik hem plaatselijk laten verdoven, heb je gelijk je antwoordt.

Bianca

jo schreef op zaterdag, 27 november 2004, 15:57:


Hmm.. interessant geval..

Ik denk dat je op de allereerste plaats moet (laten) vaststellen of het dier niet gewoon echt pijn heeft. Dat kan door een buigproef - maar dat zal als hij niet wil lopen, niet lukken - dus dan is de enige optie, zoals Bianca ook al opmerkte - plaatselijk laten verdoven door een DA.
Als het paard wél kan lopen na lokale verdoving, dan is de conclusie simpel: hij stelt zich niet aan, hij heeft pijn. En dan hebben allerlei dwangmethodes geen enkel nut maar moet er gelokaliseerd worden wat de klacht is.

Wát je verder ook voor ogen staat, ik denk dat je eerst 100% zeker moet zijn of de pijn echt is. Die pijn kan veroorzaakt worden door iets kleins wat je op het oog niet kan zien.

Marianne

Ingrid den Ouden schreef op zaterdag, 27 november 2004, 17:49:


Dat denk ik ook.
Maar ik heb drie vrouwen tegenover mij, die niet elke dag met hem een aantal uren doorbrengen, hem niet naar buiten doen,en hem niet observeren.

Zij zeggen: hij loopt wel naar de hooibaal , als er geen auto meer staan en er geen kans meer as dat hij weer naar binnen kan.
Hij loopt wel normaal in de rijbak en wordt niet meer weggejaagd.
(Dat zouden ze dan zien als ze s'avonds de paarden binnen halen).

Van de week toen ik wat heetgebakerd hier was.
Stond hij ook buiten.
De grond is hard en overal diepe hoefafdrukking in sneeuw en ijs.....hobbelig voor hem dus.
En hij stond uren stil bij min 9 graden......en geen teddyberenpels.
Ik vond het zielieg.
Had mijn collega een melding(mobiel) gestuurd, dat ik wou dat zij het bekeek.
Ik kreeg geen antwoord.
Toen ik om acht uur s'avonds er ent zelf heen wou gaan, kreeg ik altijd.
Alles was goed, hij stond op de heuvel bij de anderen te eten, enz, enz.
En ik dacht: jaja, dat zeg je om mij gerust te stellen, maar ik geloof er geen barst van.

De volgende dag waren een paar paarden(hij stond er ook bij en het was op de plek waar hij uren heeft gestaan, en raad eens wat? Nu staat hij wel s'nachts binnen) uit gebroken en stonden in zachte sneeuw bij de stal.
Ik vond het een teken aan de wand.


Het is niet mijn paard.
Hij heeft een tijdje goed gelopen.
Toen de grond nog zacht was en in de losse sneeuw.
Maar nu de grond hard en ongelijk is....ijsklompen en zo, doet hij geen stap meer.


Joke.

freewheels schreef op zaterdag, 27 november 2004, 17:49:


Hoi Bianca.

Het is niet mijn paard.
Mijn collega heeft hem aangereikt gekregen: alsjeblief, jullie mogen hem hebben, ik ben hier niet goed genoeg voor, hij heeft hoef- en beenproblemen en ik heb geen kennis in huis.
Een redelijk duur paard.
Maar zij heeft geen tijd en zei: we moeten hem met z'n allen verzorgen.

Met z'n allen is vijf vrouwen.
Twee hebben geen kennis, zijn helemaal nieuw en groen met paarden.
Èèn heeft kennis, maar komt uit een nest van klassiek rijden en klassiek paardenhouden. (zij moet dan ook leren zich om te schakelen, zij zegt ook dat hij zich aanstelt).
Èèn is de officiële eigenaar van de stal, mijn collega die het altijd heel druk heeft, maar de uiteindelijke beslissingen neemt.
En ik zei de gek, ik die er elke dag rondloop ,een aantal uren.

Af en toe loopt hij iets makkelijker.
Als de grond zacht is.
Maar om nou te zeggen: ow, ow, hij is op de goeie weg, nee.
Hij zocht eerst altijd de zachtste weg, naar de bak, langs de weg.
Maar nu weigerd hij gewoon een poot te verzetten.

Een dierenarts is gillend duur, want ze moeten twee uur reizen om hier te komen, hebben eigenlijk nooit met paarden te maken en dan zal ik het in mijn eentje moeten betalen.
Dat gaat me net effe te ver voor een paard waarvan de anderen zeggen: daar ben jij niet verantwoording voor.

Maar ik stond er bij en ik keek er naar...............gaat me heel slecht af.
Dan wil ik in ieder geval WEL proberen wat IK kan.....met huis, tuin en keuken middelen....me and myself.

Marianne schreef op zaterdag, 27 november 2004, 21:04:

Hoi Marianne.

Je moet ook maar even de antwoorden aan Ingrid en Bianca lezen.
Dan krijg je een beter beeld van alles.


De buigproef?
Ik kan zijn benen oplichten....doet ie zelf ook.
Maar ik ga het van de week wat uitgebreider doen.
"Wilma, we gaan er tegen aan" (Oude reclame op de NL TV, posbus 54 ofzo).
Ik ga toch wat dingen wat mijn rol in de stallen betreft veranderen, en meer tijd aan Suppe (soep, echte naam is Supriem) geven is daar èèn van.
Ben ontevreden over de gang van zaken.


Er waren klachten.
Gewrichten zo groot als voetballen, zou door verkeerde hoefstand zijn gekomen en verkeerd beslaan.
Dat is nu allemaal weg.
En de ijzers zijn er onder uit.
Het ging een tijdje goed, maar de laatste twee weken......bergafwaarts.

Wat is er nu anders?
De grond is hard, koud(onder nul) en hobbelig/ongelijk door de paarden die de grond (was eerst prut) indrukken en hun sporen achter laten die dan zo opvriezen.


Kon ik er alleen over beslissen, had ik een geldboompje, had ik geen twee met meer kennis van paarden tegenover mij......zou ik het allang doen.
Maar me mening verkondigen/verdedigen in het noors en een blik terug van : jij bent te voorzichtig met paarden...een watje......sterkt me niet echt. :)


Joke.

jo schreef op zondag, 28 november 2004, 10:24:

Wat je eens kunt proberen is zelf met handdoek en schuimrubber een soort van sloffen in elkaar knutselen. Heb ik ook gedaan toen Isabella net van de ijzers kwam 1,5 jaar geleden en zo gevoelig liep en ik haar toch over de grind wilde leiden. Eventueel heb ik nog wel ergens een voorbeeld foto van die dingen die ik toen gemaakt heb.

Je kunt dan direct zien of hij inderdaad beter loopt met zacht onder zijn voeten (het schuimrubber), of dat hij zich aanstelt als hij nog steeds niet zou lopen, en in het eerste geval kun je de eigenaar laten zien dat het euvel dus wel degelijk echt pijn zou zijn.

Succes ermee.

Groeten,
Ingrid

jo schreef op zondag, 28 november 2004, 10:35:


Hahaha! Meid.. wat jij nodig hebt is een 'assertiviteits-cursus'!!
Of die schriftelijk te geven is weet ik niet ( valt te proberen!) maar als je 'tegen de stroom op moet varen' bij je collega's, zou ik proberen in eerste instantie het volgende zinnetje 's los te laten: "Meiden, ik maak me echt zorgen om Suppe, ik kan voor mezelf niet bepalen wat er aan de hand is en geloof niet dat een paard zich kan aanstellen. Wat denken jullie ervan en wat zouden jullie doen?" Als iemand dan toch nog antwoordt met: hij stelt zich aan, dan vraag je: waarom denk je dat? En neem dan geen genoegen met "ja dat zie je toch, of ja dat denk ik"maar blijf dóórvragen!
De bedoeling van doorvragen is niet om een ander oonderuit te schoffelen maar om de ander te betrekken bij het probleem en verantwoordding te nemen voor het antwoord dat ze geven. Zo werk je naar een consensus toe, die voor jou, de ander en het paard aanvaardbaar kan zijn!
Okay, en dat alles in het Noors natuurlijk.. (moet je zelf doen!)

Buigproef: dat is niet de benen optillen, maar de benen met 'kracht'optillen en de gewrichten onder druk zetten. Been wordt echt omhoog getrokken. Even stijf vasthouden ( een minuutje) en dan loslaten. Bij een gezond paard zul je dan - als je het paard meteen erna laat lopen, een paar pasjes 'kreupel' zien en daarna weer 'normaal lopen' . Bij een paard dat een gewrichtsprobleem heeft, blijft-ie kreupel lopen en in eerste instantie veel erger dan voorheen.

Je schrijft dat-ie pas van de ijzers af is... kan het niet zijn dat hij nog gewoon in de gevoeligheidsfase zit? Hoe reageert het paard als je druk op de zool of op de wand uitoefent? Belast-ie het been door er gewoon op te staan, of haalt-ie juist het gewicht eraf ( zoals je ook wel bij bevangenheid ziet?
Hebben jullie de ijzers er zelf afgehaald of heeft een hoefsmid dat gedaan? Zit die wat dichter in de buurt dan de DA? Een goed opgeleide smid kan ook wel een oordeel geven over een hoefprobleem...

En hoe zit het met de afspraken met de vorige eigenaar? Is die niet aanspreekbaar op dit probleem? M.a.w. zou zij niet bereid zijn alsnog een DA te laten komen om in ieder geval het dier nog 's verder na te kijken?

Marianne

Ingrid den Ouden schreef op zondag, 28 november 2004, 11:21:


Goed idee. Maar stel dat hij dan nog niet wil lopen kan de pijn ook in z'n benen zitten natuurlijk. Ik geloof eerlijk gezegd niet in aanstelleritus.
Maar probeer dit eens idd...ben erg benieuwd.

Saskia

Marianne schreef op zondag, 28 november 2004, 11:32:


Nou, ik zei het gisteren nog tegen mijn dochter: ik ben vier en veertig jaar en voor het eerst in mijn leven geloof ik dat ik een socialiserings probleem heb.
Ppppffff, nederlanders zijn veelste rechtstreeks en veelste confronterend.
En ik ben geboren (noord) amsterdamse, dus ik heb helemaal mijn hart op mijn tong liggen.
Maar ga ik kronkelen, om maar niemand te bezeren of ze geen gevoel te geven "persoonlijk aangevallen" te worden......dan loopt het gesprek helemaal spaak.
Het volgende wat je schrijft: hoe ik de vragen moet stellen...........ze komen gewoon niet!
Dus ik kan niet eens een vraag stellen. :)
Ik heb op donderdag gevraagd of we op zaterdag samen konden komen, om te kijken of we een ander systeem kunnen bedenken: voor het werk in de stallen, over de paarden te praten enz.....omdat ik elke dag alleen ben, al het werk doe en daar genoeg van krijg......ik wil kunnen overleggen.
Zaterdag op de afgesproken tijd, krijg ik van èèn een melding....."ik kom maar niet."
En van haar hoorde ik ook dat de andere twee ook niet kwamen.
Nummer vijf is nog maar net erbij gekomen en er nog niet bij betrokken.

En daar stond ik.....ze namen niet de moeite om te komen en ook niet eens de moeite om mij te laten weten dat ze niet kwamen.
Voel ik me dan bescheten?

Ik heb me dan ook al voor genomen het roer om te gooien.
Ik verzorg de box van mijn paard en èèn extra en de andere zeven doen ze s'avonds zelf maar.
De tijd die ik dardoor over hou , ga ik aan mijn paard, aan Suppe en twee paarden die bij de stallen horen besteden.
En de rest bekijken ze maar..................niet leuk, maar blijkbaar ben ik de enige met een probleem......en Suppe dan.


Daar ga ik van de week ook mee aan de slag.
Kijken wat er gebeurt.



Ik heb geklopt, gedrukt, gekeken.
Hij reageerd niet op kloppen of drukken.
Het voelt niet warm aan en staat niet bol.
Maar ik heb de indruk dat zijn hoeven nog dun zijn, er is veel(verkeerd) weg gesneden een paar maanden terug toen de hoeven verwisseld werden.
Hij stond te veel op zijn tenen.
Daarna heeft mijn collega de ijzers er onderuit gehaald en de hielen laag gemaakt.
Toen kon hij opeens veel beter lopen.

Na een paar weken hadden we een hoefcursus van een noorse PN-guru en die heeft hem toen nog eens nagekeken en zei dat het er goed gedaan uitzag en zo moest lukken.


Zij is al blij van het probleem af te zijn.
Hij zou nog een draversverzekering hebben.
Maar het probleem is, dierenartsen zien paarden op ijzers.
Van natuurlijke bekapping en de filosofie daar achter.....kijken ze je aan alsof je chinees praat.

En zoals gezegd..........ik sta alleen op een eilandje en de anderen houden zich weg en willen bij hun mening blijven.....als ik al een kans krijgen om er over te praten.

Gezellig he?
De noren zijn heel goed in zwijgen, zuchten en geen duidelijke mening geven.
Ik ga maar verhuizen naar China.


Joke.

jo schreef op zondag, 28 november 2004, 12:02:


Tja.. wij NL-ers hebben nogal eens de neiging om zonder een blad voor de mond iets te zeggen.. maar, je kunt ook 'oefenen' in duidelijk zijn én toch aardig overkomen hoor! De 'truc' ligt simpelweg in het duidelijk maken wat je zelf voelt of denkt *zonder de ander te beschuldigen* - nou ja, dit wordt erg off-topic!


Onduidelijkheid ( want dat is kronkelen) maakt het voor een ander ook moeilijk! Je mag best wel, op een vriendelijke manier - respekt vragen voor jouw eigen opvatting of mening. Dat kan alleen maar door duidelijk te zijn ( wat nmm niet identiek hoeft te zijn aan confronterend of beschuldigend) ...


Tja, da's lullig... maar zég je dat dan ook?


Ik kan me dat wel voorstellen, maar... dan blijf je toch een beetje met een frustratie zitten...


Toch denk ik.. als het paard jarenlang op ijzer heeft gelopen.. en nu ook de stand van de hoeven ( hielen laag) veranderd is, hij dan toch wel best pijn kan hebben. Als jij altijd op hoge hakken loopt (zie ik je niet doen hoor daar in de bergen :) ), dan krijgt je ook allerlei pijntjes en klachten als je voortaan op gympies gaat lopen. Een kwestie van wennen en vooral van tijd...

Oh maar als er nog een vorm van verzekering is, dan kun je misschien op basis daarvan toch een DA laten komen? Al was het maar om het 'pijn-probleem' te achterhalen...

Tja... dan krijg je weer heel andere problemen!! Ergo: blijf bij jezelf, en sta - op een vriendelijke manier - voor wat je zegt of denkt! Zet 'm op!!

Marianne :)

Marianne schreef op zondag, 28 november 2004, 13:01:


Ik deed dat(duidelijk maken) meestal door met voorbeelden te komen.
Niet om de persoon aan te vallen, maar om te verklaren waar een bepaald gevoel van mij vandaan kwam.
Fout!!!!!!!!!!!


Ik doe het toch nog een keertje........twee voorbeelden.

Kan men niet, moet men werken of zo en ben ik alleen in de stallen....okè!
Maar heeft men op geschreven te komen, dan verheug ik mij.
Samen stront ruimen, kijken hoe een ander tegen bepaalde dingen aan kijkt (paard gericht), problemen in de stallen oplossen (bevroren waterleiding,hek stuk gelopen) enz.

*Maar had was een keer goed glad.
Een vrouw komt, zou tot 11 uur blijven.....het was 9 uur.
We hebben samen de paarden naar buiten gedaan en opeens reed ze weg.
Reden: het was glad, ze was bang niet meer weg te komen.
Ze heeft wel een mercedes....4 WD en ik ben er ook met mijn ouwe autootje.
Ik dacht nog: heb ik wat fout gezegd? Is er iets?
Want ze was opeens weg, zonder wat te zeggen.
En ik keek de stal in.........8 vieze boksen, bevroren waterleiding,nog wat dieren die bewegen willen en eten......en ik dacht: "dank je wel, nu magik het blijkbaar verder alleen doen."

*Een andere vrouw vraagt op een avond: hoe laat benje morgen in de stal, dan kom ik ook.
Dus ik: 9 uur.
Om kwart voor 10 krijg ik een melding: ben je al in de stal....het is glad buiten.
Ik kom naar de stal zo.
Vlak er achter aan: ik kwam tot de veranda, het is zo glad, ik ben weer naar binnen gegaan.
Waarop ik schreef: dan stap je in je auto en krijg je hier je trim door te helpen met boxen te legen.
Geen antwoord meer gehad.
En dan denk ik: Zij vind het te glad, ik woon verder weg en ik sta haar box uit te scheppen.
Lijk wel gekke gerretje.

Ze hadden dus tijd, ze weten het werk en ze onttrekken zich errug makkelijk.
Hoe kan ik dat vertellen zonder persoonlijk te worden? :)


Na het tweede voorbeeld heb ik een melding naar allemaal gestuurd: ik vind het hoe langer hoe minder leuk alleen in de stallen te zijn, kunnen we zaterdag over een ander systeem praten.
kreeg 1 reactie terug, van de laatste...ze zou haar leven beteren.

Op zaterdag was zij ook degene die schreef dat ze niet kwam.

Op mijn boze reactie, belde ze en kwam.
En heb ik het haar uitgelegd.
Ja, ze snapte het wel en woensdag doen we nog een poging voor een vergadering.
(Ondertussen zal de jungle tam-tam zijn werk wel doen).
Ondertussen....wat hier onder staat.
Leek haar ook goed, zo werden ze gedwongen meer te komen....de boxen voor ze laten staan.


Ik vrees dat dat wel zo blijft.


Vandaar dat de anderen zeggen.....lopen laten en niet naar kijken, gaat wel over.
Maar als hij stil staat, wordt het niet beter...vooral niet op ijs.
En zie ik een paard ongelukkig zijn.
En geen geld aan een dierenarts uitgeven.


Ik heb het niet voor het zeggen. :)


Dank u.
Ik blijf mijn best doen.
Ik ga er maar even heen.


Joke.