Spirithorses schreef op zaterdag 24 december 2005, 21:02:


Ja we denken er constant aan, en die gedachtes zijn best positief, over dat mooie paardje dat nergens bang voor was en het steeds leuker vond met ons mee te gaan.

Vreemd om zo ineens zonder paard te zijn. Behalve het paard in ons hoofd dan. De dierenarts dacht eerst aan een astma aanval, totdat hij meemaakte dat ze zomaar omviel. Verder geen idee, licht koorts en moeilijk ademen, ingevallen buik wat rommelde en schokte. Ze was al aan het sterven.

200 meter nog meegelopen vanuit de wei naar de schuur, daar heeft ze even gelegen in het stro en ging ook weer rond lopen. Na twee spuiten van de dierenarts nog even gedronken en soppen met water. Koude oren was een slecht teken, verder was ze normaal warm. Haar wintervacht was weg, oftewel futloos plat. Veel mensen van de stal hier om haar heen. Toen we haar (bewust) alleen lieten, om dat ze met ons en anderen erbij niet kon toegeven aan haar lijf, ze bleef zich verzetten en groot houden, toen was ze binnen een uur gestorven.

Het was ons leasepaard hé, en de staleigenaar gaat nu een nieuw paard voor ons kopen. Zo gaat dat. Net als onze vorige paarden (die elk om een andere reden weer uit ons leven vertrokken zijn) Obi, Tessa, Idola, Uniek en Ulla heeft Shadow weer een heel verhaal toegevoegd aan onze ervaringen. En wij trouwens aan hun ervaringen. Je ziet ... positief, hoe kan het ook anders.

Michiel

Michiel schreef op zaterdag 24 december 2005, 22:14:


Jeetje Michiel, je schrijft er bjna nuchter over. Ja oké, ze was pas 'bij' jullie...maar je bent zo intensief bezig geweest met haar.... Dat moet haast veel pijn doen, ondanks dat je weet dat je het toch niet terug kunt draaien, maar gewoon het feit dat ze niet meer in je leven is...

Ik heb al zo'n verdriet van het feit dat ik Cherokee heb moeten weggeven, en de manier waarop dingen gaan/gegaan zijn en misschien nog zullen gaan, ook al heb ik geen moment spijt van mijn beslissing, maar toch, het is een afscheid, een heel intense periode die je afsluit.
En dat moet niet te vaak gebeuren.
Ik wens je alle sterkte en hoop dat het ooit duidelijk wordt wat ze nou precies had. En dat er natuurlijk een ander paard op je pad komt....

Pien
www.spirithorses.be
Western Natural Horsemanship -
Natuurlijk Bekappen

Spirithorses schreef op zaterdag 24 december 2005, 22:50:


Ja ik heb weer opnieuw geleerd verdriet te hebben zoals een kind.
Ken je dat? Ontroering, intense aandacht, een enkele traan en vooral oplettendheid voor wat er nu gebeurd. En dat was shadow nabijheid geven en bijtijds haar aleen laten, in haar belang. Eigenlijk mag je zoiets geen verdriet noemen. Wat men doorgaans verdriet noemt zijn gedachtes die het oude weer terug willen hebben en omdat dit niet gaat, wordt de machteloosheid en woede gevoelt. Veel liever heb ik gedachtes die het oude eren. Simpel en tevreden.

Michiel
www.thework.org

Michiel schreef op zondag 25 december 2005, 12:56:

Wat men doorgaans
Een paar weken geleden ging mijn paardje opeens liggen nadat hij me had staan kopje-wrijven dat ik bijna omviel. Het leek op koliek en de veearts was er binnen tien minuten bij, maar toen was mijn paard al in zo een hartverzaking dat hij letterlijk in zijn eigen vocht verdronk en een spuitje de enige uitweg was. We waren 25 jaar samen geweest.
Ik schrijf dit omdat ik je wil bedanken voor je woorden, die me echt getroost hebben.
Mary

Michiel schreef op zondag 25 december 2005, 12:56:


Middenin een eerste kerstdag leef ik met je mee Michiel en ben ik een beetje jaloers op iedereen die zo zijn verdriet kan vertolken.
Piet

Piet schreef op zondag 25 december 2005, 14:14:

Sluit ik me bij aan, sterkte Michiel, want ondanks alles is er toch altijd een gemis.
Els.

Heel veel sterkte. Ik zou verder niet weten wat te zeggen...
Geertje