Michiel schreef op zondag 25 december 2005, 12:56:

Wat men doorgaans
Een paar weken geleden ging mijn paardje opeens liggen nadat hij me had staan kopje-wrijven dat ik bijna omviel. Het leek op koliek en de veearts was er binnen tien minuten bij, maar toen was mijn paard al in zo een hartverzaking dat hij letterlijk in zijn eigen vocht verdronk en een spuitje de enige uitweg was. We waren 25 jaar samen geweest.
Ik schrijf dit omdat ik je wil bedanken voor je woorden, die me echt getroost hebben.
Mary

Loes Scheres schreef op vrijdag 23 december 2005, 13:03:


Ahhhh, wat jammer nou. Ik kan niet, ik moet de 21e in een vliegtuig stappen omdat ik vier weken naar Nieuw-Zeeland moet. Balen zeg...

Nee hoor, even zonder gekkend, ik vind het wel erg jammer want ik was zeker gekomen. Ik ben erg benieuwd naar een aantal forumleden en een feessie sla ik nooit af!

Veel plezier de 21e en denk eraan, drank is gif voor het lichaam (maar balsem voor de ziel)...

Michiel schreef op zondag 25 december 2005, 12:56:


Middenin een eerste kerstdag leef ik met je mee Michiel en ben ik een beetje jaloers op iedereen die zo zijn verdriet kan vertolken.
Piet

Piet schreef op zondag 25 december 2005, 14:14:

Sluit ik me bij aan, sterkte Michiel, want ondanks alles is er toch altijd een gemis.
Els.

Hoi paardenfreaks

ik ben dus de hele trotse eigenaar van een bwp hengstenveulen van 7 maand oud.
Hij is super lief in de omgang en is al redelijk wat gewoon (tractor en andere dingen reageert hij al niet meer op);
In het verleden heb ik regelmatig mee jonge paarden opgeleerd en bereden maar dit is toch nog iets anders.
Alle tips die jullie hebben om hem op te voeden tot een evenwichtig paard die mij vertrouwd maar toch weet dat ik zijn leider ben waarvoor er wederzijds respect moet zijn, zijn welkom. (bv leren voetjes opheffen, wat als hij bijt,..)
hij kan dag en nacht buiten en staat bij 2 oudere friese merries die hem wel af en toe eens op zijn plaats zetten.
groetjes
katja