Frans Veldman schreef op woensdag 2 november 2005, 16:18:


Het subtiel kunnen verhogen of verlagen van druk, én het simultaan doch apart kunnen bedienen van lateral en vertical flexion (om maar in die termen te blijven), waar dressuurmatig de leidende en stellende teugelhulpen voor zijn bedacht.


Sja, wat noem je precies hoge-school-dingen... ik denk dat westernliefhebbers daar totaal andere voorstellingen bij hebben als FEI-dressuurders. En met gangenpaarden heb je wéér een heel ander wereldje... ga zo maar door.

Als je probeert het te ontdoen van couleur locale denk ik dat de hoofdscheiding ligt bij signaalrijden (binair) of met "aanleuning" (niet binair, of zo je wilt samengesteld binair). Die aanleuning kan best onzichtbaar zijn - zoals bij de meer Iberisch-achtige vormen van bitgebruik waarbij het paard zo doodsbang is voor de bitwerking dat het er wijselijk keurig achter blijft hangen. Ik spreek hier overigens geen waardeoordeel mee uit hoor! Het is nmm maar de vraag of het "modern Engelse" hangen op dat bit zoveel diervriendelijker is, aangezien het o.a. veel sneller tot afstomping leidt.


Drukgevoelige cellen werken ieder voor zich binair. Tesamen echter niet, aangezien de drempelwaarden van die cellen onderling verschillen.
Wat dat aangaat is er geen principieel verschil tussen over de neus of in de mond.


Je verbruikt altijd wat bandbreedte met ergens iets tegenaan te leggen. Het cowboytouwhalster hangt net zo goed over de neus, wappert ook nog wat, en verbruikt zo bandbreedte, evenals een bit dat door alleen de plaatsing al op de lagen drukt. En wat dacht je van het gewicht van al dat leer in conventionele optuigingen? Verbruikt veel meer bandbreedte dan een koordje - dat is een wel kwantitatief aspect dat je door de gewichtsbelasting(en) in de test gelijk te stellen meteen voor diverse modellen onderling kan veststellen.


Dat is nmm niet mogelijk zonder bijzonder nare fixerende bij-effecten.


Verbruikt dat elastiek niet juist veel meer bandbreedte dan? Hoe zie je dat?

Groeten, Egon

Frans Veldman schreef op woensdag 2 november 2005, 16:18:


Maar beter even helemaal apart dan. Anders gaan de zaken weer zo door elkaar lopen.


Denk je dat het werkt? Ik denk dat niemand het gaat doen, met dat stukje garen van jou. Ik verwacht dezelfde soort reakties als op mijn voorstel om teugeltjes van 3mm te gebruiken. Dan heb ik minstens zo lief dat ze libra niet snappen en er vanaf blijven.


Laat ze zich maar lekker storen. Heb ik geen probleem mee en verdien er geen cent minder om. Je wordt tot een zekere mate van "going with your horse" gedwongen, dat wel. Lijkt me niet verkeerd.

Groeten, Egon

jan seykens schreef op donderdag 3 november 2005, 12:52:


Klopt helemaal.
Dit ding is hier ook al veel eerder op forum voorbij gekomen.

Piet schreef op vrijdag 18 november 2005, 21:47:


Hoezo grap?
De foto komt van de dierenbeschermings website, niet van bokt.
Zie: http://www.dierenbescherming.nl/nieuws.php?id=1181

Groeten, Egon

Frans Veldman schreef op zaterdag 19 november 2005, 10:15:

(...)

Ja en nee, denk ik. Dat een Ca-gehalte etc. in de bodem van oudsher "automatisch" in orde zou zijn vanwege gestorven beessies lijkt me onzin toe, gezien de grote verschillen tussen verschillende bodemlagen, bodemsoorten en oorsprong (van kalkrijk tot kalkarm bijvoorbeeld).

Maar zeker weten doe ik dat Mg-tekorten niet nieuw zijn, al zou het best kunnen dat Mg sneller uitspoelt bij verzuring. Echter, al zolang ik over graslandbeheer geleerd heb en van kunstmestsoorten weet bestaat er zgn. "Magnesamon" dat daar speciaal toe dient.
Beoogd resultaat is natuurlijk in eerste instantie dat de wei "goed" groeit. Vervolgens lijkt het me in de rede liggen dat de geoogste fourage een voldoende Mg-gehalte bevat en voila... het "natuurlijk" voer mét voldoende Mg.

Groeten, Egon

Frans Veldman schreef op zaterdag 19 november 2005, 11:38:


Nou..... daarom is dat veen bij jou nou net allerminst kalkrijk te noemen, naar mijn verwachting.
En zo ligt er ook een merkwaardige grens tussen de kalkrijke en kalkarme duinen,elk met eigen kenmerkende vegetatie.
Het gaat er niet om dat je ongelijk moet hebben dat er een "kalkcyclus" bestaat, waarin beessies een rol spelen. Alleen moet je het niet als een gemiddelde zien, maar als een normaalcurve. Er zijn dus locale omstandigheden die van nature al extreem kalkarm zijn (met bijv. beenbreek als kenmerkende plantesoort) tot extreem kalkrijk.


En dat zou dus best KUNNEN (ik heb werkelijk geen idee hoor!) door onevenredige uitspoeling, en dat weer door verzuring.
Maar dat er "altijd" al Mg-aanvulling wenselijk werd gevonden op weiden is een feit.


Meest logisch om "tekorten" d.m.v. optimalisatie van de "normaal/natuurlijke" fourage op te heffen, toch? Als je je plantjes niet juist voert, hebben die de tekorten al. Een ander héél ouderwets soort kunstmest was destructie/beendermeel... en daar zie jij dan ongetwijfeld je "beessies" in terug, en terecht.
The point is dat waar je oogst je ook zaaien moet om een meer duurzame status quo te handhaven.
Daarnaast speelt denk ik ook de mate van aangebrachte dynamiek een rol. Die dynamiek is bij veel "moderne" vormen van beheer véél hoger geworden (waardoor de bodem vaak tot een dood monocultuur-substraat wordt) dan bij "traditioneel" boeren. Bodem hoort denk ik meer te zijn dan substraat, en juist het bodemLEVEN houdt de voedingsstoffen vast in allerlei kringloopjes.

Groeten, Egon

Huertecilla schreef op woensdag 23 november 2005, 0:59:


Mag ik jou, en Frans, aanraden je Skinner nog eens te herlezen?

Er is plaats voor "straf" cq. "punishment" als in strikt vakjargon gebruikte termen in (operant) conditioneren. En dat is: "een door de leerling min of meer ongewenste variabele toevoegen danwel verwijderen uit de leersituatie". Een definitie die volkomen los staat van "straf" in dagelijks taalgebruik, want dat blijkt (bijzonder uitgebreid onderzocht) weinig tot niet effectief.
Aardig voorbeeld, omdat het "verhinderen van ongewenst gedrag" (nmm niet terzake doend) erbij aangehaald is, lijkt mij het opleggen van gevangenisstraf; ik snap werkelijk niet dat het idee nog altijd stand houdt dat een "misdadiger", van tasjesdief tot moordenaar, na het uitzitten van een detentie ook maar iets veranderd is. Moet iedere vorm van wat op een gegeven moment als "misdaad" beschouwd wordt dan resulteren in levenslange detentie? Ik neig er zo langzamerhand toe te denken dat "de maatschappij" een zeker percentage van "misdaad" wenselijk acht - omdat het een hele (overheids)industrie aan het werk houdt.
Terug naar ons gesukkel met onze lieve paardjes. Vooral het "negatief belonen" (r-) is een moeilijke, vreemde eend in de bijt. Bedenk maar eens een helder voorbeeld voor mij waarin je een variabele wegneemt en zodoende een belonend leermoment creeert.

Groeten, Egon

Frans Veldman schreef op donderdag 24 november 2005, 13:14:


Eindelijk weer een beetje logica.


Ik weet er nog 1:
4) Eet vaker paard, desnoods met biodinges-keurmerk (NH-gehuisvest!).


Ik heb het er op de sjet met Pien al even over gehad. Het probleem is inderdaad niet het opvangen, maar juist de afzet/doorstroming van "asielpaarden".


Ja en nee. Het gaat alleen op voor de categorie 13-in-1-dozijn-paarden. Zodra je ook maar enigzins eisen stelt (bijv. niet gecastreerd en töltend ) wordt dat héél anders. Daar heb ik net uiterst frustrerende ervaringen mee opgedaan.

Groeten, Egon

augusta schreef op donderdag 24 november 2005, 18:06:


Doe jezelf een lol en neem ergens (liefst bij verschillende lesgevers en paarden, in NL wrsch ijslanders) LES in tölten zodat je zelf eerst leert voelen waar je heen moet. Zolang je dat niet weet ben je onnodig kansloos.

Groeten, Egon