Afgelopen zaterdag heb ik eindelijk Sieta verhuisd naar een plek zoals ik me die altijd al voor haar bedacht had. Jarenlang verhuisd van de ene pensionstal naar de andere, omdat het iedere keer weer een vooruitgang was. Een grotere paddock, langer naar buiten, grotere stallen, onbeperkt ruwvoer, enzovoorts. Maar eigenlijk nooit tevreden en hadden de hele omgeving al meerdere jaren uitgekamd, wisten niet meer waar we heen moesten (ik en een vriendin). En toen waren we het zat.
Dus, onze paarden naar een plek gebracht waar ze nooit meer op stal hoeven. Jesper (paard van mn vriendin) lekker in een ruinen/hengsten weide, ravotten met de kerels. Sieta met één andere merrie op een grote wei met een kleine paddock en een schuilstal. Of eigenlijk, schuilschuur. Denk dat ie wel zo'n 20m bij 5m is. Ze maakt, ondanks dat ze gewoon een prima vacht aanmaakt, hele loopgraven langs het draad als het slecht weer is en staat dan graag overdekt, dus een echt goede plek om te schuilen vond ik een vereiste. Ze was al moeilijk met andere paarden, na dat ongeluk is het nog erger geworden en heeft ze ook niet meer met andere paarden gestaan. Slechts één andere merrie, en geen grote groep, is dus heel veilig voor haar. Ik zou eigenlijk niet weten wat een betere plek voor haar zou zijn.
Alleen.. het is wel zo'n 90 km hier vandaan. En ik heb het er best moeilijk mee. De meeste tijd stond ze op 15 minuten fietsafstand bij me vandaan, en ik regelde vrijwel alles zelf. En nu moet ik die verzorging uit handen geven.
De eerste dagen waren ook echt een drama. Had echt het gevoel dat ik haar in de steek liet. Ik bespaar jullie het verhaal.. maar alles ging mis en ik heb haar zelden zó bang gezien.
We gaan 4 keer per week naar de paarden. Dat brengt nogal wat met zich mee wat tijd en kosten betreft, maar als we daar dan zijn, is het wel echt genieten.
Gister heb ik ook zo'n heerlijke dag gehad. Onze eerste wandeling. En niet meer over die lullige fietspaadjes door de polder, maar gewoon zó het Nationaal Park Hoge Veluwe in
Natuurlijk weet ik wel hoe bos en heide eruit ziet.. maar ik kon tóch mijn ogen af en toe niet geloven. Het voelt alsof ik op vakantie ben.
En wat gebeurt er als twee stadse meiden het bos in gaan?? JUIST. Die verdwalen.... Dus, na meerdere keren verkeerd te zijn gelopen, liet ik Sieta de weg maar naar huis kiezen. Zij is zelfs nog nooit in een bos geweest, en liep ook niet dezelfde weg terug, maar leidde ons zó het bos weer uit
Sinds het ongeluk is ze echt veranderd. Alsof ze zelfverzekerder is en meer plezier heeft in dingen. Ze wou nooit voorop, wilde heel vaak niet mee wandelen, moest haar dan letterlijk vooruit slepen. Wist op een gegeven moment niet meer waar ik haar nog een plezier mee kon doen en dacht er zelfs al over na hoe het voor haar zou zijn als ik haar naar een landgoed in frankrijk zou brengen, of dat beter zou zijn. Wat ik zelf natuurlijk vreselijk vond. Ben stiekem heel erg blij dat het er nu anders voor staat.
Het blijft een emotioneel en heftig paardje, maar ze is al zoveel gelijkmatiger geworden. Die doemscenario's die ik nog in mijn hoofd heb, zoals ze vroeger was, daar moet ik echt eens mee ophouden, want zo is ze allang niet meer, ze is zo ontzettend braaf.
Ze wordt alleen wel echt oud. Ze is pas 15, maar het is echt aan haar te zien dat ze een zwaar leven heeft gehad. Soms kan ik daar heel triest van worden, maar aan de andere kant, waarom? Ik kan zo intens van haar genieten. Van de kleine dingen die ze doet en die ze je geeft. En ze heeft straks nog zo haar taken bij het mij helpen opvoeden van die kleine spruit
De ochtend vóór de wandeling bij die kleine boef geweest. Samen met Marleen een schrik-/hindernisparcoursje opgezet, met cavaletti, takken, wielen, ballen, planken, zeil op de grond, zeil hangend aan het afdak, paraplu's, enzovoort.
En wat deed hij het goed
Moet zo om hem lachen, loopt ie me toch een partijtje beheerst en volwassen te doen en goed mee te werken, maar ineens houdt ie het niet meer en krijgt ie de kriebels. Probeert ie tegen me op te springen, kom we gaan spelen! Wel verteld dat dat niet de bedoeling was natuurlijk
Oja, dat heb je met veulens van 4 maanden ja, dan moet je op hun concentratie letten franca
Dus een pauze ingelast, maar hij kwam zich al snel weer aanmelden.
Buiten op wandeling ook, wil hij ergens van wegrennen, maar hij zit natuurlijk vast. Hij reageert goed op druk, dus draait zich om en blijft staan. Maar stampt nog wel even heel duidelijk met zijn voorbeen. 'Nouhou!!'. Haha, gewéldig. Hij vindt zichzelf volgens mij al heel wat, dat kleine kereltje
Kan niet wachten op de toekomst.
Groetjes, franca
Niets bijzonder hoor, maar voor een sfeerimpressie
Het is van slechte kwaliteit, al lopend en rennend met mijn telefoon opgenomen en let ook maar niet op mijn stem.
p358/Sieta93/?action=view¤t=SV_A0053.flv" target=_blank>http://s427.photobucket.com/albums/pp358/Sieta93/?action=view¤t=SV_A0053.flvp358/Sieta93/?action=view¤t=SV_A0056.flv" target=_blank>http://s427.photobucket.com/albums/pp358/Sieta93/?action=view¤t=SV_A0056.flvp358/Sieta93/?action=view¤t=SV_A0062.flv" target=_blank>http://s427.photobucket.com/albums/pp358/Sieta93/?action=view¤t=SV_A0062.flv
Warboel
