Bedankt Marleen en Myriam, jullie zijn lief

Foto's van haar nieuwe plekje:

http://www.paardnatuurlijk.nl/cgi-bin/fotoserieshow.cgi?id=765

Sieta schreef op zondag 26 oktober 2008, 18:24:


Ziet er goehoed uit!

Doorzetten he, het kan wel even duren voor jullie allemaal geland zijn. Lange termijn denken!

De plek ziet er in elk geval echt top uit! En de omgeving is natuurlijk om een moord voor te doen!

De Veluwe, prachtig, heb daar ook een periode paardgereden. daar zou ik inderdaad maar oppassen voor verdwalen!
Ik mag binnenkort een aantal daagjes Zalitha stallen bij iemand tegenover het Dwingelerveld, daar wandel ik erg vaak met Djibo en heb daar ook paardgereden. Even een aantal dagen alleen het bos in, en zonder de angst dat ik kan verdwalen, heerlijk.
Geniet van je momenten daar, het is niet naast de deur maar je hebt wel wat.
Is er wel controle bij de paardjes dan?

Anita

Och Franka , wat een heerlijk stekkie!!
Ik hoop dat je snel over de gevoelens heen kan stappen van het zelf niet meer kunnen verzorgen van Sieta elke dag , alhoewel ik mij die goed voor kan stellen!
Het zal makkelijker worden zodra je merkt dat Sieta Thuis is.
Ik hoop dat je de narigheid snel kan vergeten , en dat jullie nog heel lang van van alles mogen genieten daar.

Wat een stoer paard om nu zo voorop te willen lopen zeg!
Die filmpjes zijn leuk om te zien.

Gr Esther

Anita Cats schreef op zondag 26 oktober 2008, 22:22:


Als er geen controle was geweest had ik het niet aangedurfd, helemaal niet meer na dat gebroken been verhaal.
Ja het zijn twee hele leuke mensen, hebben zelf ook 4 paarden. Het is wel echt een pensionstal, alleen willen ze het kleinschalig houden. Werken er allebei ook nog naast, dus hoeven er niet volledig van te leven.
Zelf hoef je helemaal niets te doen. De meeste mensen komen 1 keer in de week en sommigen zelfs 1 keer in de maand (of minder). Er staan ook wat oude paarden en paarden die 'opgegeven' zijn maar nog wel kunnen genieten van een leventje in de wei.
Het is er dus héérlijk rustig en we hebben eigenlijk continu het terrein voor onszelf.

En god wat is die omgeving toch prachtig. Om stil van te worden.
Echt angst om te verdwalen heb ik niet, helemaal niet nu ik weet dat Sieta echt de weg terug weet, maar als iemand 's middags moet werken is het niet echt heel handig. En het wordt ook vroeg donker nu.

De paarden beginnen nu wat meer zichzelf te worden weer en vinden het hélemaal fantastisch daar in het bos en op de heide. Vandaag tijdens een wandeling er even snel opgeklommen.. Tjezus wat een gaspedalen zitten er dan op Maar ja, die paden daar vrágen er ook om!

Veel plezier in het Dwingelerveld!

van lennep schreef op maandag 27 oktober 2008, 14:49:


Ja ik weet ook wel dat het beter gaat worden. Als ze daar straks 'thuis' is ga ik zonder zorgen weer weg. Maar als ze zo bang en hysterisch is en zo aan me blijft kleven denk ik, meid, ik til je op en neem je mee naar huis!
Maar zoals Marleen ook al zei, we zijn alle 4 echt nog niet geland en hoewel het vandaag de eerste dag was dat ze weer een beetje terug op aarde leken te komen, zijn ze nog wel echt een beetje afgesloten en niet zichzelf. En Sieta zou Sieta niet zijn als daar geen hele rare 'controlevragen' bij zouden komen. Even kijken of ik wel de rots in de branding kan zijn als zij zich naar voelt. En als ik ook emotioneel ben moet ik daar maar meteen mee ophouden vindt ze
Dat echte contact is er nog niet, daarom lijken ze ook zo ver weg.

Ja dat voorop lopen, dat was ooit hét grote punt bij Sieta En ineens heeft ze eens soort van.. 'mwah, dat kan ik nu wel ja' over zich. Leuk!