Ik ben vanmiddag even met Milka weg geweest. Ik heb hem gezadeld, zelf mijn chaps en cap aan gedaan en we zijn gaan lopen. Oftewel: alles op en aan wat met rijden te maken heeft, alleen ben ik er naast gaan lopen. Dit heb ik gedaan tot hij zijn hoofdje omlaag ging doen en dus mooi ontspannen was.

In de tussentijd heb ik allerlij oefeningetjes op de weg gedaan. Eens om keren, achterhand weg draaien, achterwaarts, volte, enz. Toen hij helemaal rustig was ben ik op gestapt, heb 5 meter gereden en ben er weer af gegaan. Na weer 5 meter ben ik weer op gestapt, heb 10 meter gereden, ben stil gaan staan, heb weer een meter of 2 gereden en ben omgedraaid (richting huis). 10 meter gereden, af gestapt, wat grondoefeningetjes gedaan, zo'n 100 meter gelopen, weer omgedraaid (van huis). En dit een paar keer. Toen weer richting huis gelopen (meter of 50) en toen weer op gestapt. Onder het rijden een paar keer een volte, paar pasjes achterwaarts (van huis af) en weer verder.
Toen we thuis waren langs het huis en het weiland gereden (er loopt een doodlopende weg langs het huis en het weiland) en weer terug naar huis. Meter of 20 voor het huis af gestapt en aan de hand naar de 'poetsplaats' gelopen en hem afgezadeld.
Hij bleef redelijk rustig de hele tijd. Maar het was duidelijk dat hij niet meer dan een meter of 15 voorwaarts zou gaan van het huis af. Omdat hij nog niet staakte, maar ik het wel voelde heb ik daar op ingespeeld door de stappen wat kleiner te maken. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat.

Overigens geef ik hem nu dus wel bachbloesems bij ter ondersteuning.

Malenka schreef op maandag 15 januari 2007, 16:46:


Hoi Malenka,

Goed zo! Gaat goed!

Ik ben gisteren voor het op straat gereden op een paard wat al twee en half jaar stil staat. Heb daar een jaar grondwerk meegedaan en af en toe eens in de bak gereden en mee gewandeld. Ze is zeer nerveus en onzeker op de weg maar alleen onder het zadel.

Gelukkig heb ik nu twee paarden zodat ik mijn paardrijdrift al ruimschoots had bevredigd (god, wat een zin) en het "heilige moeten" eraf was. Een stukje waar ik normaal gesproken 20 minuten over doe heb ik met dit paard gedaan in een uur. Om de drie passen stoppen weer die kop omhoog, beetje aanmoedigen, niet?, afstappen, stukje meelopen, opstappen, weer drie passen, beetje aanmoedigen, weer niet? weer afstappen enz. enz.
enz. In geen geval doordouwen!

Wat ik heb gemerkt is dat ik mijn gefrustreerdheid helemaal kwijt was (ik had toch al een paar uur rondgereden op m'n andere paard). Dus het was helemaal niet erg dat het zo lang duurde... Het ging eigenlijk buitengewoon goed... Een paar keer in de week ga ik dit doen, telkens een meter of 50 verder. En inderdaad, ik doe ook vaak van die grondoefeningetjes op de weg, die kent ze toch al dus niet alles is opeens anders.

Mag ik trouwens vragen wat jij verstaat onder staken? Alleen stilstaan of proberen om te draaien en terug te gaan?

Veel succes en als je wat wilt weten, ik kom ook van ver...

Groetjes Edith

Edith Hartog schreef op maandag 15 januari 2007, 18:53:

Dank je.
Onder staken versta ik inderdaad het stoppen en dan om (proberen te) draaien om klaar te staan om weer terug te kunnen rennen naar huis.

Malenka schreef op maandag 15 januari 2007, 20:12:


Sorry dat ik alleen over mezelf kan praten, maar misschien heb je er wat aan.

Ikzelf noem staken het (in mijn ogen) zinloos stilstaan, dus zonder duidelijk aanwijsbare angstsignalen of oorzaken. Meer een soort van "hee, ik zie wat, zou dat eng kunnen zijn?". Omdraaien is, denk ik, alweer een stap verder dan staken, dat is echt van "gat, ik vertrouw het niet, ik ga er vantussen".

Dat is in mijn geval (bij beide paarden) een kwestie van onvoldoende vertrouwen in mij (als leider). Ze willen gerust wel, maar toch is daar die knagende onzekerheid die af en toe toeslaat. Sla je zelf op de frustytoer dan is het hek van de dam en ben je een uur aan het vechten met een onwillig paard.

Afgelopen vrijdag had ik het zomaar nog weer, ik had een dikke week niet gereden en na een uur vechten en drammen op de heenweg, terugvliegen op de terugweg met de neus in de lucht waardoor je bijna van de rug afstuitert.

Toch gaat het met dat paard al lange tijd vrij aardig maar af en toe gaat het mis, ik denk wanneer ik zelf na een drukke week ook vrij ik-weet-niet-precies-wat-maar-kennelijk-toch-anders-dan-anders ben.

Ik kwam half jankend van frustratie (en kou) thuis en was het helemaal zat, elke dag twee kruiwagens mest wegkarren, vier keer per dag voeren en aaaalles voor de ponies en dit is zeker m'n dank. Ik wilde het hele zooitje wel verkopen. (Lekker gefundeerd dit, maar wel tekenend voor frustraties).

Gelukkig ging mijn rijles zaterdag heel erg goed en mijn buitenrit op een paar kleine stakingen perfect (jawel... een wapperend plastic zakje en een berg vuilnis in de wal wat er al zeker een half jaar ligt en nog iets wat ik met de beste wil van de wereld niet kon ontdekken of het moet een veld vol bloemkool zijn) en zonder frustraties van beide kanten. Echt heerlijk gereden. Vandaar dat ik daarna zo'n eindeloos geduld had met m'n andere paard.

Ik heb hier zolang mee lopen modderen maar als ik nu terugkijk is het 70% verbeterd ten opzichte van drie jaar geleden. En mij is ook geadviseerd om maar een zweep en sporen te gebruiken want ik had een flegmatiek (?) paard en die moet je zo aanpakken. Nou ja, daar hebben we het genoeg over gehad.

Het klinkt zo cliche maar het is wel de weg, geduld, geduld, geduld eindeloos geduld. Maar de voldoening als je je doel hebt bereikt zonder frustraties en boosheid, ook al is het maar 20 meter en je kunt je paard met een tevreden gevoel terugzetten en hebt nu al zin in de volgende keer...
Maar ja, het is makkelijk tiepen, jij moet het doen.

Groetjes Edith

Edith Hartog schreef op maandag 15 januari 2007, 20:40:


En ik zeg dit nu allemaal wel zo makkelijk besef ik me nu, maar mijn paarden steigeren niet en vliegen ook niet blindelings de weg over... Die van jou is wel een paar graadjes erger.

Ik heb trouwens ook haflingers....

Malenka schreef op maandag 15 januari 2007, 16:46:


Meid, wat goed om te horen dit!

Hoe groot was je smile toen je van hem afkwam? niks staken, gewoon, net die grens opzoeken ofzo, je mag met recht ENORM trots op jezelf zijn, iemand opperde dat als titel en ik kan niet anders dan het eens zijn met diegene!

Milka is gaaf, jij bent gaaf, WOW

Liefs Charlotte (de enige echte motor_dropje

En wat met een paard dat het de ene keer wel doet en de andere keer niet? Dat wel liever met zijn tweetjes gaat rijden maar niet echt bang is?

Een paard dat de ene keer niet alleen weg wil of het moest richting wei zijn en de andere keer alles doet, (en niet alleen bij mij)?

Marianne

marianne laenen schreef op maandag 15 januari 2007, 21:26:


Misschien net hoe jouw pet staat die dag? Of misschien heeft paardlief wel een rotdag...

Edith Hartog schreef op maandag 15 januari 2007, 20:40:


Wat ik in jouw verhaal zo mis , is het belonen van het goede.
Ik lees niks van het belonen wanneer je paard doorloopt. Alleen maar wie het meeste geduld heeft? En meestal win je wat , maar soms frustreer je wat ? Staken is voor een paard nooit zinloos stilstaan. Het komt so wie so zelden voor dat iets wat een paard doet voor het paard zinloos is.
Best mogelijk dat jij bv. op zijn rug zit te seinen van "als ie maar niet"
En hop, je gedachten komen uit.
Probeer door hele kleine stapjes te nemen het paard langs een "obstakel" te trainen, als je nog niet kunt clikkeren beloon dan elke stap richting de kant op die jij wilt uitbundig.
Maak hem trots!
Piet

Piet schreef op maandag 15 januari 2007, 22:30:


Ha Piet!

Je begrijpt met verkeerd. Ik ben er van overtuigd dat straffen op termijn contra productief werkt. Ik beloon ALTIJD met een langerekt braaaaaaf en ik straf niet. Sterker nog, deze overtuiging is gegroeid mede door jouw inbreng hier. Mijn punt ging over onzekerheid en de hieruit voortkomende frustratie van de ruiter en dientengevolge die van het paard.

Misschien had ik erbij moeten zetten dat je elke poging van je paard moet belonen, maar eerlijk gezegd leek me dat voor zich te spreken hier op deze site.

Toch bedankt voor je aanvulling.

Groetjes,

Edith

Edith Hartog schreef op maandag 15 januari 2007, 22:42:


Kep niks gezegd

Charlotte schreef op maandag 15 januari 2007, 20:55:

Dat kon ik al zien aan je avatar inderdaad.

Ik was heel erg blij en trots op ons samen. Het gaat nog een hele tijd duren, maar het gaat wel lukken!