Malenka schreef op maandag 8 januari 2007, 16:24:


Soms kan het gewoon niet anders! En dat gaat dan ook wel weer voorbij.

Moniek schreef op maandag 8 januari 2007, 19:08:


Precies! Ik zit al zo'n half jaar met een vreselijk niet-meewerkende- schouder te klooien... En sinds een week of 7 rij ik ook niet meer. Nou en?? Wat doet een paard het allerliefst? Lekker buiten lopen, vooral niets doen en Fretuh!! Althans... hier.
Moet ik me daar schuldig over voelen? Welnee. Ze hebben het prima naar hun zin!
Waar je wel rekening mee moet houden, als je de draad weer opneemt, is dat je ze niet overvraagt! Je kunt niet verwachten dat ze dan nog precies diezelfde goede conditie hebben of nog net zo soepel zijn.
Daar zul je eerst weer aan moeten werken.

Geen probleem toch??
Ik denk dat een (niet geheel vrijwillige) time-out zo af en toe helemaal geen kwaad kan hoor.

Wil.

Wil schreef op maandag 8 januari 2007, 19:54:


De afgelopen 3 jaar heb ik al te weinig gedaan door de combinatie van overspannen zijn en rug problemen (2 verschoven wervels door een klap van Milka af). Maar ik zal proberen het nog rustiger aan te doen met ze.
Ze werken alleen zo graag. (en ik ook)

De hoeven van 3 paarden is ook een hele klus... helemaal als je niet veel met ze doet. Ze zijn dan zo onrustig als wat...

Bedenk me net wat; misschien dat ik op dat soort dingen dan ook maar wat meer moet oefenen... stil staan onder het bekappen enzo. Al vraag ik me af of dat wel gaat lukken. Maar dat ligt helemaal aan mij.

Allereerst vind ik het heel dapper malenka dat jij zo openhartig bent over wat er is gebeurd. Niet iedereen durft dit op het forum te plaatsen.
We kennen allemaal wel een slechte dag, ons humeur is niet goed en we kunnen niet veel hebben. Ik heb dat ook wel eens en laatst ben ik ook opgehouden met mijn paard. Ik voelde mij niet geduldig genoeg.
Maar goed, jouw paardje is onzeker als hij er alleen op uit moet met jou erop. I

Is het niet een mogelijkheid hem op te zadelen en een klein stukje te rijden. Voordat hij begint met tegenstribbelen zou je hem moeten belonen en afzadelen en terug naar de wei.
Dat vergt veel geduld en tijd maar als je het vertrouwen wint van je paard dan zou je steeds een stukje verder moeten kunnen rijden.
Misschien begin je in de wei al met rijden en zo steeds een paar meter verder. Je paard moet vertrouwen krijgen als hij alleen is met jou op zijn rug.
Met de clickermethode kom je wellicht echt iets verder.
Beloon voordat hij tegenstribbeld voor die paar meter en dan is het klaar. Terug en afzadelen. Iedere keer weer een paar meter meer.

Dat is natuurlijk een zeer vermoeiend traject maar misschien loopt hij na een paar keer niet 5 meter maar 100 meter. De dag erna zal hij het meestal nog beter doen.
Ergens heeft hij wat gemist in zijn opvoeding en, ik heb niet alles van deze topic gelezen, ik heb nogal hoofdpijn, maar je moet met vertrouwen beginnen.

Monty Roberts zegt:

Soms worden de problemen ironisch genoeg veroorzaakt door de ruiter zelf die onbewust zijn paard heeft getrained om eezijdig te beslissen terug te keren naar de wei.
Als je je paard terug brengt naar de wei nadat het dat zelf heeft beslist wordt het beloond door rust in de wei en voedsel in de wei.
Je kunt hem niet doen ophouden want doen is dwang.
Als hij staakt laat hem een andere kant oprijden totdat hij rustig is.
Stijg dan af laat hem een paar passen achterwaarts gaan en loop huiswaarts.
Rij je paard nooit naar huis, wel bijna tot je wei maar stap tijdig af en leid hem naar huis aan de hand. Op die manier hou je de aandacht van het paard bij jou tot jij klaar bent. Zoek naar een wederzijdse overeenkomst tussen jou en je paard.
Voordat hij staakt ga een andere kant op en als hij daartoe bereidt is ben je klaar
Stijg telkens op een andere plaats af hou het afwisselend zodat hij niet weet wat er van tevoren gaat gebeuren.

Dan is er misschien een andere medische oorzaak.

Heel veel succes en hou vol.

Groeten Corinne

Zweep wegdoen (kun je hem ook niet gebruiken) en aan jezelf werken. Dat je zelf zo gespannen bent (overspannen) breng je over op je paard.
Als er inderdaad een rangordeprobleem is, dwing je dat niet af door te slaan.
Als het angst is of trauma bij het inrijden, maak je het alleen erger met slaan. Gelukkig had je zelf ook al in de gaten.

Malenka schreef op zondag 7 januari 2007, 21:26:


Hoi Malenka,

Wat je ook kunt doen, je vriend vragen om mee te rijden (een stukje) en dat hij dan naar huis gaat en jij nog even verder en vervolgens omkeren en dan elke keer een klein stukje verder pas omkeren. Van hek tot hek ofzo.

Wat ik nog wel mis is het afstappen en er naast gaan lopen, kop naar beneden vragen en even verder weer opstappen? Ik heb soms ook zo'n zenuw die wel relaxt mee wil lopen als je er naast gaat lopen. Dat geeft toch niks? Het komt vanzelf wel.

Die van mij heeft het eens gepresteerd om achter een wandelaar aan te blijven lopen, die kerel keek af en toe een beetje angstig achterom maar ik kon hem er van overtuigen dat hij een zeer goed leidpaard was haha. Ging hij harder, ging mijn paard ook harder lopen.

Mij mij is het toch vaak onzekerheid van m'n paard, die wil graag ergens achteraan lopen. Vooral op stukken waar ik zelden of nooit kom. Als ik met mijn buuf ga rijden, dan loopt ze in het begin achter haar paard, halverwege loopt ze er naast en op de terugweg wordt ze overmoedig en moet ze voorop.

Rustig aan en geef het wat tijd.

Veel succes en groeten van Edith

Mooi geformuleerd Bianca en wat een ontzettend leuke foto van jou en je paard! gr anna

Thanx, Wat betreft die foto: we kunnen zo uren samen liggen te zonnen, boekje erbij.....glaasje wijn erbij.....
Dus we benijden jou daar in Indonesie, want het is hier zi NIET te geloven nat-druilerig-vies, bah, bah!

gr.

Monique Meijer schreef op maandag 8 januari 2007, 14:09:


Daar ben ik het toch niet mee eens want mijn ervaring is dat een paard je erg kan helpen om je zelfvertrouwen terug te vinden / op te bouwen en je rust en ontspanning te vinden. Als dat nog niet in je eentje met je paard lukt vraag dan hulp! Maar blijf zeker contact houden met je paard... is mijn ongevraagde mening... Veel sterkte en succes! @

Anna van Rheeden schreef op donderdag 11 januari 2007, 2:50:


Beste Anna,
Een paard kan je inderdaad helpen dat je rust en ontspanning vindt, maar als je zelf niet sterk genoeg in je schoenen staat, hoe moet een paard dan bevestiging krijgen dat hij je met een gerust hart kan volgen?
Als je zelf in de knoop zit kun je erg vreemd reageren. Een mens kun je vertellen dat je overspannen bent en hopen op begrip, maar hoe maak je je paard duidelijk dat je het niet zo bedoeld hebt?
Ik denk dat je het van geval tot geval moet bekijken. Ik was in ieder geval zo ver heen dat ik niet meer in staat was om op een eerlijke manier op een paard te rijden. Wandelen ging wel goed, we hadden allebei plezier en daarmee vond ik na een tijd mijn innerlijke rust terug, zodat ik ook weer kon beginnen met rijden.
Groeten,
Monique

Monique Meijer schreef op donderdag 11 januari 2007, 9:11:


Wandelen is toch ook contact hebben met je paard? Geen druk, geen moeten, onderweg een klankbord van je paard maken.....zoals Michiel zegt: Going with your horse!
Piet