Spirithorses schreef op woensdag, 28 september 2005, 22:51:


Ja ik ben fel en streng, alhoewel niet boos of teleur gesteld ...
hier doe ik tenminste mijn best in, duidelijkheid is stukken beter dan sacherijnig worden. Aanhoudende druk, zoals Piet gebruikt, bij het niet vooruit willen, dat gebruik ik alleen heel zacht en vriendelijk als mijn paard ergens bang voor is. Zij durft niet ergens langs bijvoorbeeld. Alleen haar de vraag voorhouden, is dan genoeg druk, waarmee ze op haar eigen manier een oplossing mag zoeken. Ik denk natuurlijk ook mee, doe voorstellen, beloon veel, en ga vooral mee in alles wat ze zelf bedenkt, om er mee om te gaan.

Als er geen angst in het spel is, enkel een meningsverschil, dan is deze aanpak voor mij te zacht. Ook Bill Dorrance gebruikt in deze opvoedingskwesties heel veel kracht. Leading up free (het paard één stap vooruit trekken, waarna het leidtouw direct weer slap is), en one leg real strong (krachtig been geven, met één been), zijn dan zijn manieren (uit en in het zadel) om het paard voorwaarts te bewegen.
Stel mijn paard wil naar de overzijde van de weg, terwijl er verkeer aan komt, een goed luisterend paard heb je dan wel nodig of anders een ferme ruk. Ik denk dat halfzachtheid, als er toch geen discussie mogelijkheid is, in niemands belang is. Let wel, als een rijder denkt dat een paard weinig eigen inbreng mag hebben, dan ben je wel een dictator voor je paard, op deze manier. Voor mij zijn het uitzonderingen.


Ik dacht het wel
Voor jou te pittig?

Michiel

jo schreef :


Ik denk niet dat je het op een strijd moet laten aankomen over wie de leider is. Leiderschap houdt méér in dan dominantie, leiderschap is ook vertrouwen en veiligheid; "kijk, ik laat je zien dat het heel leuk is daarachter dat hek, zo kunnen we samen de wereld gaan ontdekken".
De term leiderschap krijgt zo een veel minder negatieve bijklank.
Leiderschap is ook voeren, mest ruimen, letterlijk je paard met je zorg omringen. Hij ziet dat heus wat je allemaal voor hem doet !!!!

Ik accepteer het echter niet wanneer een paard blijft weigeren, achteruit lopen, wijken etc. In eerste instantie ga je altijd op zoek naar de oorzaak : Misschien heeft het paard idd weinig vetrouwen in je.
En dan zul je daaraan moeten werken, nooit door af te dwingen, daarmee bereik je niet dat je paard graag voor je wil 'werken' want je paard gaat dan vanuit angst of intimidatie voor je aan de slag, en wordt het probleem alleen maar onderdrukt.

Wat mij helpt is liefdevolle consequentie, zoals ik dat noem.
"Je gaat er tóch langs", ook al staan we hier een uur, en iedere goede beweging uitgebreid belonen.
Daaraan vooraf gaat eigenlijk iets anders, nl, de dagelijkse zorg.
Bezig zijn met je paard , weer liefdevol en consequent, grenzen stellen, hem af en toe een pas achterwaarts laten gaan in de weide, je niet omver laten lopen, jí'j bepaalt wanneer hij zijn emmer krijgt (zonder te pesten he) ; kleine dingen van waaruit blijkt dat jij op een bijna speelse wijze iets van hem vraagt en dat wakkert zijn aandacht.
"Hee, denkt ie", ze is wel leuk, ze snapt mij, ze "leest" mij...

Neem zijn signalen serieus, je paard wil wat zeggen.
Velen (jij niet - dat weet ik) willen alleen maar rijden en kijken alleen rijd-matig naar hun paard. Er is echter nog zo'n hele wereld achter dat rijden en ook in de weide heeft je paard je vanalles te vertellen, en kun je luisteren.

Tijdens het rijden moet er geen strijd zijn. Eventuele ongemakken en onduidelijkheden dienen op de grond te worden opgelost, is mijn mening.

Als je meer wilt weten vraag je maar....

Groetjes, Pien
www.spirithorses.be

Michiel schreef :

Ow nee, niet te pittig.
Ik kom er straks op terug, moet nu echt weg.
Tot later (interessante discussie....)

Pien
www.spirithorses.be

Michiel schreef op donderdag, 29 september 2005, 9:50:


Michiel, is het allemaal wel in evenwicht wat je doet? Ik bedoel : Ben je niet aan één kant zeer (té) meegaand, maar aan de andere kant heel streng. Is er nog een tussenweg? (ik probeer met je mee te denken...).
Ben je niet te flippy floppy?



En toch proef ik in je verhaal iets van teleurstelling....want je wilt het zo graag goed doen, je geeft haar zoveel liefde en dan nog komt ze niet mee zoals je dat zo graag zou wensen. Right?

Ik denk dus niet dat een vraag voorhouden al voldoende druk is, het is een heel gewone vraag waarop je een heel gewoon ja of nee krijgt, daar moet je niet te moeijlijk over doen.Ik denk niet dat een paard in termen van 'oplossing zoeken' denkt, dat is me te menselijk. Hij gaat geen concessies aan jou doen, zo denkt ie niet. Hij denkt in de eerste plaats gewoon aan zichzelf en daar is niks mis mee.
Het is een ja of het is een nee. Aan jou vervolgens de keuze wat je daarmee wil. Maar het is niet zo dat hij jou die keuze geeft.


Ja, zeer zeer goede methoden, ik gebruik ze zelf ook als nodig.
Je moet het alleen goed weten te doseren en dat is iets wat velen niet voldoende aanvoelen.

Maar ik blijf erbij (en ik denk wel haast dat jij dit ook zo ziet) dat je geen meningsverschillen moet krijgen tijdens het 'werk'.


Ook eens met dat goed luisterend paard ja, maar als je paard op dat moment ervoor kiest niet te willen oversteken heb je wel discussie op een gevaarlijk moment.
Sleuren (ook steady pressure) heeft dan niet het gewenste effect en geeft frustratie. Slaan en rukken wil je ook niet, dat maakt angstig.
Vandaar dat ik zeg dat je het probleem niet dáár moet gaan staan oplossen, maar op een ander (eerder) moment waarop jullie beiden ontspannen zijn.

Leiderschap heeft niks met dictatorschap te maken, ook niks met macht, maar met veiligheid, in de eerste plaats voor jezelf!
Resect is ook zo'n woord : Jack en ik hebben zeer veel respect voor mekaar, maar er is er hier niet één iemand de baas. Zo is dat ook met mijn paarden. Ik krijg respect door de manier waarop ik in het leven sta, niet door mijn manier van afdwingen!

Helpt het je wat zo?
Pien
www.spirithorses.be

jo schreef op donderdag, 29 september 2005, 9:37:


Herkenbaar :).
Stella bokt en draait niet, maar ze loopt langzaam en probeert om te draaien. Nu zie ik dat aankomen dus doet ze het niet, maar ik ben er absoluut neit gelukkig mee. Oftewel, ik kom waar ik wil wezen, zonder geroep, dwang, druk oid maar niet van harte. En dan rijd ik net zo lief niet. En de clue zit hem in wat Michiel aanhaalt, flakbij stal is er neits meer te ontdekken. PAs op 10/15 minuten stappen (daarom probeer ik vaak dan maar te gaan draven...) is er iets nieuws en is het meestal wel weer leuk. Alleen is het dan oortjes vooruit, moordtempo stappen (wedstrijdje? ) en ben ik totaal uit beeld behalve dan om een gang hoger toestemming te geven. En dat wil ik dus ook niet meer, want als er iets eng is ben ik dus ook buiten beeld daarnaast wil ik samen rijden. Ernaast? Op de een of t andere manier pikt ze die link niet op. Zo was ik bv laatste in het donker aan het rijden, àlles is dan eng en ze stuiterd bij ieder bewegend grasprietje door de bak (of over de weg als ik in de schemering beland). Ik ernaast, paard in mn rug (niet helemaal, dat loopt neit zo lekker ) en geen geschrik. Ik erop, geschrik van alles. Dingen die ik haar op de grond leer pikt ze niet op als ik erop zit, ik moet alles weer aanleren. Dus wat Pien zecht, alles moet op de grond goed zijn, daar geloof ik niet echt in. Op de grond is stukken concreter, je staat ervoor, je gaat niet mee. Rijden is veel onwezenlijker voor je paard. Je zit erop, het zicht is neit goed, eht contact vreemd. Directer, geen gehannes met je gewicht. Jij beweegt, zei beweegt en aan rijden zijn gewoonweg veel meer dinge verbonden. Op de grond kan een basis zijn, maar is niet alles.
Een oplossing? Wat Pien zecht pas ik af en toe wel toe en ik vind het vaak wel werken en goed. Misschien eens toch veder komen, eens volhouden en erdoor. Dat ze erachter komt dat het alleen ook leuk kan zijn?
Wat bij Stella wel werkt (maar erg lastig is ), is spelen, dingen vragen, vooral dressuurmatig. Mijn favoriet is het spelen met het gewicht op het ene achterbeen. Stilzetten, achterwaarts vragen, gewicht op het ene achterbeen schommelt naar achteren, naar voren, dr rug komt omhoog, ze zet ermee af, kromt dr hals en swingt vooruit. Het ene achterbeen, het andere, gewicht veder naar achteren en achterwaarts, veder naar voren en stappen. Heerlijk :).
groetjes Ebby

ebby schreef op donderdag, 29 september 2005, 16:08:


Nog een aanvulling, iets over regels ed.
In het boek "basis rijkunst" van Anne Muller vergeleek zei regels en grenzen met een box. Een box heeft muren, veder kan je gewoonweg neit. Maar je hebt boxen en boxen. Je hebt ook loopstallen waar paarden met een boel staan. waar een paard het best reuze naar zn zin kan hebben. Maar toch met dat randje, die box grens. Sommige mensen hebben heel kleine boxen, daar word je paard niet echt gelukkig van. En in zn eentje natuurlijk helemaal niet. Binnen die box kan je ookhardstikke leuk spelen, geen probleem. Dat word pas een probleem als de ruimte te klein word.
En als je die wanden nu vergelijkt met de grenzen van met iemand werken? Als je ze neit te klein doet, te veel hebt, dan is het best hardstikke leuk. Ondanks die muren. En is t ook geen ramp :)
groetjes Ebby

Michiel schreef op donderdag, 29 september 2005, 9:50:


Ik wil toch even terugkomen op het gebruiken van aanhoudende druk.
Nu ik er nog eens over nagedacht heb, gebruik ik dat eigenllijk bijna nooit meer.
Als ik het naga was dat meer in de tijd voordat ik clikkerde of daarop overschakelde.
Mooi voorbeeld is dat ik Shiny vorige week geleerd heb om achteruit van een dijk te lopen.
Het was heel eenvoudig geweest om hem met aanhoudende druk op het leidtouw onder de kin de dijk af te laten stappen.
Ik heb het echt geheel op een clicker manier gedaan.
Mijn doel was om hem zoveel moed te laten verzamelen dat hij achteruit naar beneden met zijn achterwerk mijn hand die zich een halve meter lager op de dijk bevond, wilde targetten.

Het zelf uitzoeken hoe je naar beneden komt terwijl je niet ziet waar je je volgende voet zet, omdat je dat gevraagd wordt , vraagt denk ik veel meer van de moed en van het vertrouwen van een paard, dan door met aanhoudende zachte druk te werken.

Piet