Beste Mensen,

Graag wil ik jullie mening en hulp bij het volgende. Wij hebben 3 paarden, hengsten van 9 maanden, 2 jaar en 6 jaar. Ze staan nu op een stuk land van ongeveer 1.000 m2 met enkele bomen, maar deze zomer zetten we de tuin verder af en dan hebben ze 10.000 meter. We hebben geen stal, maar de paarden kunnen wel schuilen onder de bomen. Het oudste paard ben ik aan het inrijden. Toen hij in december hier kwam was hij schuw en kon ik hem niet aanraken. Hij heeft ook niet de meest prettige ervaring met mensen, er is behoorlijk ruw met hem omgesprongen en hij is geslagen (bijvoorbeeld toen hij gebracht werd is hij met stokken de trailer op geslagen). Binnen een week of 2 had ik hem zover dat dat wel kon. Al snel kon ik zijn hoeven oppakken en liep hij netjes met me mee. Iets meer dan een week geleden heb ik er voor het eerst een zadel opgelegd. Ondanks dat hij een beetje bang was kon ik na een beetje geduld het zadel zo op hem leggen en vast maken. Na een poosje (een beetje rondlopen) heb ik hem weer afgezadeld. Hij vond het duidelijk wel eng, maar hij had geen verzet en liet alles gewoon doen. Ik heb hem nog even geborsteld en weer los gelaten, zonder halster. Tot dan toe, sinds hij gekomen is, had hij steeds een halster aan gehad, maar ik voelde me niet prettig bij het idee van mogelijke ongelukken. Het leek me het juiste moment, want het ging zo goed! Toen begonnen de problemen. Hij liet zich namelijk niet meer vangen. Inmiddels ben ik zover dat ik hem weer gemakkelijk aan kan raken. Alles met veel geduld en wanneer hij aangeeft dat het kan. Alleen, het lukt maar niet om het halster aan te doen. Vantevoren was hij al een beetje kopschuw, maar ik had al geoefend met het aan en uit doen van zijn halster en het omdoen van een touwhalster, een koord over zijn hals, etc. Ik kan prima met hem rondlopen door hem vast te houden aan een pluk manen, dat had ik hem al geleerd, maar om verder te kunnen met de training moet hij toch echt een halster om. Ik doe alles gewoon op het land waar de andere paarden bij staan. De paardenkenners om mij heen vinden het volstrekt idioot hoe ik met de paarden omga. Zij adviseren mij het paard op te hokken, want, zeggen ze, op deze manier kun je geen paard inrijden. Hun methode is mij overigens bekend, want ik kom zelf uit die richting en heb behoorlijk wat ervaring met hun manier. Ik heb echter alle tijd en ben van plan dit paard in te rijden zonder dwang, zonder gebruik te maken van een zweep, etc. Zie het als een uitdaging en het verleggen van grenzen. De bedoeling is dat mijn kinderen (nu 8 en 9, zonder noemenswaardige paardrij-ervaring) straks veilig van dit paard kunnen gaan genieten, misschien al deze zomer. Ik weet zeker dat hier mensen zijn die begrijpen wat ik bedoel en waar ik iets van kan leren wat mij van pas zal komen om mijn doel te bereiken op een paardvriendelijke en veilige manier. Wat kunnen jullie mij adviseren? Alvast hartelijke dank voor jullie reacties.

Vriendelijke groeten,

Macusa schreef op zaterdag 16 februari 2008, 12:46:


Mooi verhaal, zoals je het beschrijft. Dit probleem ken ik ook. Jaren geleden ook een appaloosahengst gekocht, zo weggeplukt uit zijn eigen kudde.
Ook die gaf problemen met een halster aandoen. Zo erg, dat hij tegen de achterwand van de stal aanknalde in zijn paniek als hij het halster zag.
Vreselijk, om te zien hoe je eigen dier zo bang is en in het verleden dus grondig verknald! Ja, toen had ik trouwens nog stallen )
Het heeft mij een jaar gekost! Iedere dag weer met veel geduld en nooit dwang opleggen. Het komt in de buurt van wat ik het afgelopen jaar geleerd heb: subtiel trainen. Omdat jij in Spanje zit (waar ergens in de buurt trouwens?) kan een subtiel trainer zoals b.v. Conrad niet 'even' langskomen bij jou...

Wat ik nu zou doen: geen druk! Absoluut nooit. Dus dat doe je al heel goed!
Je kunt het halsterprobleem verleggen. Zoals je al schrijft. Eerst eens een touwtje om de hals. Laat ie dat goed toe, zonder spanning, belonen! Gebruik het woord mmmmmoooooooi!! En prijs hem de hemel in. Het halstouwtje kan geleidelijk aan, stukje voor stukje opschuiven tot achter zijn oren... Doe het heel rustig aan.
Steeds een stapje verder en belonen.
Ga dan eens een halster proberen. Ik had zo'n halster wat je NIET over de oren schuift, maar met een losse riem achter de oren langs. Die zul je dus iedere keer vast moeten gespen. Voordeel hiervan is dat je onder/naast het hoofd staan en het geleidelijk omhoog kan schuiven. Ook hier weer steeds kleine stapjes en belonen.
Op een gegeven moment kun je de riem achter de oren schuiven met je rechterhand.
Links heb je het halster vast wat al deels om zijn hoofd zit.
Zodra je helemaal geen spanning meer kunt merken kun je het vastmaken.
Je kunt ook nog een tussenstapje maken. Halster niet vastmaken, maar net alsof.
Gaat dat goed, belonen en meteen weer los.
Je kunt beter vele malen per dag hele korte sessies oefenen dan een kwartier bezig zijn. Het is: sessie van een paar minuten, belonen als het goed gaat en het paard met rust laten.....

Hehe... ik hoop dat ik het een beetje begrijpelijk heb uit kunnen leggen.....

Nog een tip: let op zijn staart. Die moet ontspannen afhangen... zodra er ook maar iets van spanning in hem zit zal die staart hoger gaan.... en hij laat windjes.
Ja, klinkt vreemd.... maar een paard wat spanning bij zich heeft zal winden en dus een mestgeur verspreiden. Het is echt zo!

Groetjes uit Portugal,

Wil.

Wat ik je kan adviseren is altijd een halster bij je te hebben als je naar je paard gaat. Bij het borstelen bij het voeren etc. Je doet er verder niets mee maar je paard gaat zien dat je dat ding bij je hebt en het gaat normaal worden. Tegelijkertijd oefen je veel met hand op voorhoofd aanraken wrijven etc.
Ophouden als het goed gaat.
Als dat goed gaat kun je het halster tegen zijnhoofd leggen en stoppen. Je stopt als het goed gaat. Dan uitbreiden maar stapje voor stapje.
Probeer een schema te maken en schrijf eens op wat je gedaan hebt. Ik hou ook een logboek bij.
Ik heb eens drie weken steeds een paraplu bij me gehad die ik open en dicht deed. Na enkele weken was mijn merrie eraan gewend en nu neem ik van alles mee als ik ga wandelen. Alles wat ik onderweg tegenkom raap ik op. Plastic etc. Je kunt je voorstellen dat ik dat wel met mate doe en met veel belonen kom ik er.
Ook het halster aandoen heb ik op deze wijze geleerd en kijk welke beloning goed past bij je paard. Waar hij gevoelig voor is. Ik beloon in het begin bij echt enge dingen met een brokje. Dat later ik na enkele keren achterwege en beloon met MOOI.
Veel succes ermee en heb geduld. Als het echt niet goed gaat neem dan echt een paar dagen pauze. Jij moet goed in je vel zitten. Voel je dat het bij je gaat borrelen, stop dan accuut. Het is soms wel eens frustrerend en ik heb dat ook wel eens gehad. Ik stop er dan mee.
O ja, als ik klaar ben met trainen zeg ik ook altijd KLAAR. Mijn merrie weet dan ook dat de sessie is afgelopen en dat ze mag flierefluiten. Ik doe sessies van 10 minuten. Dan pauze en na 10 minuten nogmaals.
Dat herhaal ik wanneer mijn paard het aankan dezelfde dag nog eens of anders een dag later.
Lijkt weinig maar je paard leert zo echt heel veel. Misschien kan jou paard trouwens langere sessies aan. Hij is tenslotte al ouder.
Succes hoor!

Macusa schreef op zaterdag 16 februari 2008, 12:46:


Leer clickeren....

Nick Altena schreef op zaterdag 16 februari 2008, 16:45:

Wat goed hielp bij een jong paard van een vriendin dat ook bang was van het halster: een aantal dagen had hij een halster aan en wanneer het moment daar was om hem een halster aan te doen, ging dat erover heen. Hij kon zo niet ontsnappen en dus ook niets halstergerelateerd-verkeerds aanleren. Stond hij in de wei, dan ging het bovenste halster af. Na een week was de angst voor het aanhalsteren over.

Macusa schreef op zaterdag 16 februari 2008, 12:46:

.

Mark Rashid beschrijft een mooie ervaring hoe de oude leermeester dit eens opgelost heeft, met een paard die de jouwe wel kon zijn.
Ik herinner me dit erover:

Alle paarden werden een voor een gehalsterd en weg geleid naar een andere wei, waar ze te eten kregen. Dat paard dat zich niet liet halsteren keek toe van een afstand. Elk uur kwam de oude man de wei in en tilde zijn halster op, bleef een tijdje staan en ging dan weer weg. Dat ging zo door totdat het bedtijd was voor de oude. De volgende ochtend werden de paarden weer terug gebracht. Aan de uitgesleten sporen langs de afrastering was te zien hoe graag het paard bij zijn maatjes wou zijn. In de namiddag werd het weer tijd werd voor het zelfde ritueel. Alle paarden lieten zich kalm halsteren gingen een voor een mee, naar de andere weide waar ze gevoerd werden. De oude man stond daarna weer 10 minuten met zijn halster kalm te wachten of het paard bij hem kwam om ook mee te gaan. Elk uur kwam hij weer terug, liet zijn halster zien en wachtte. Het paard kwam elke keer een beetje dichter bij. Voor de week om was, was hij toe om gehalsterd te worden, boog zijn hoofd en stapte rustig mee naar de andere weide en kreeg zijn voer, nooit heeft hij daarna meer geweigerd voor het halster en kon gewoon mee met de training zoals alle paarden daar.

Groetjes, Michiel
Blootsvoets goed voor mensen en paarden.

Michiel schreef op zaterdag 16 februari 2008, 23:19:


Das raar, en enkele maanden geleden ging Hempfling zijn verhaal over zijn kluizenaar rond en werd dat afgedaan als een "mooi vertellingske" maar absoluut niet waarheidsgetrouw !Nu krijgen we een nieuwe naam met een ander "vertellingske met een lange snuit en ....) en ineens hebben we het licht gezien ! Zouen al die namen en die vertellingskes met een lange snuit niet dezelfde doeleindes hebben ? I wonder....................... Ik heb zo ook een paar vertellingskes, ze spelen zich niet af onder verre einders en tussen kluizenaars en oude mannen maar tussen leerlingen en jonge (sommige toch) pn ers .
Iemand ????? Of moeten de einders verder liggen en mysterieuzer zijn om interresant genoemd te worden !

eddy DRUPPEL schreef op zondag 17 februari 2008, 1:38:


zijn we rozig bezig LOL?
Ok.... ik doe eens mee....

Er was eens .. een paard, ze heette M, en werd gekocht door een jonge vrouw die al van kindsaf aan droomde van een eigen paard. Niemand wou haar helpen om naar het huiste paard voor haar op zoek te gaan en ze koos zowat het eerste het beste paard. Ze had gereden met het paard en was tevreden. Het zou haar nieuwe vriendje worden. M stond al 13 jaar op een weide met andere paardjes en had nog nooit een stal van binnen gezien. De jonge vrouw bracht haar naar een manege in de buurt. 2 dagen later kreeg het paard koliek en zag de jonge vrouw in dat een stal niets voor een paard is en M mocht op een weide. Maar ze was veranderd. Ze kon niet meer bereden worden. Ze stormde alleen maar en viel om als ze zo hard ging. De jonge vrouw was ten einde raad en besloot lessen te nemen. Rijlessen; maar die hielpen niet. De jonge vrouw hing aan een zijden draadje. 2 jaar later luktte het de jonge vrouw nog steeds niet om zelfs nog maar op haar paard te klimmen. Ze had het opgegeven en mede ook haar droom. Een vriendin van de jonge vrouw probeerde de jonge vrouw te overtuigen om met het paard bitloos te rijden. Dat kon natuurlijk nooit lukken volgens de jonge vrouw, ze is met bit al niet te houden. Maar het werd zomer, de bloemetjes stonden in bloei en in de verte hoorde ze een stroom die leek te zeggen "het is de laatste kans, je bent het je paard verschulidigd, probéér het". ZE keek in de ogen van haar paard die instemmend leek te knikken, toe aun, laat me niet gaan, geef me nog een kans, zelfs na twee jaar ...

Dat maaktte dat de vrouw het toch probeerde. Ze deed een stalhalster rond het hoofd van het paard en stapte vertwijfeld op, begeleid door de vriendin.
Met de zon op haar rug, voelde ze hoe M op zoek ging met haar gouden lippen naar het bit maar constateerde dat die verdwenen was. De jonge vrouw voelde het paard helemaal ontpannen en er kwam een diepe zucht, die zich vertekende in de koude ochtendlucht.

De jonge vrouw zag die zucht de lucht in gaan en zuchtte mee "het gaat goed"

Ze reed de helling af en was verbijsterd. Het paard ontspande zich en bleef stappen. Het paard ging helemaal niet in galop, niet in draf ook. De jonge vrouw geloofde het niet en vroeg het paard halt te houden.

De zon, nu op het aangezicht schijnende van de jonge vrouw en het paard, alsof ze één werden, verwarmde hun lichamen en ze leken in elkaar te smelten.

Vanaf dat moment voelde de jonge vrouw dat ze haar droom misschien toch nog kon verderzetten en ze besloot het over te doen.
Na enkele keren, met steeds datzelfde warme gevoel, waagde ze de wijde wereld in te trekken met haar paard, de vriendin met haar paard en een kleine pony met een klein meisje.

Samen reden ze nog veel zonsopgangen tegemoet en de zon, die leek steeds even hard te schijnen, elk seizoen door.

---------------------------------------------------------------------------------------------

de vriendin was ikke LOL

Macusa schreef op zaterdag 16 februari 2008, 12:46:


Jonge kinderen: oude wijze paarden. Jonge paarden: oude wijze ruiters

joop schreef op zondag 17 februari 2008, 11:39:


Ik vind dit nog de meest wijze raad tot nu toe. :)

eddy DRUPPEL schreef op zondag 17 februari 2008, 1:38:

.

Hey Eddie Mark Rashid is toch echt wel leesvoer voor jou dacht ik zo.
Dit is geen sprookje, Mark beschrijft dit verhaal veel uitgebreider en dat hij
er zelf bij was toen hij als jongeling bij zijn boer meehielp met de paarden.

Groetjes, Michiel

Nick Altena schreef op zaterdag 16 februari 2008, 16:45:


idd: boek van Inge bestellen en lekker gaan lezen!
Groet Bianca.

eddy DRUPPEL schreef op zondag 17 februari 2008, 1:38:


Schrijf ook eens een boekske hé Eddy, dan zullen we dat ook eens lezen want de mensen, lezen graag.

Trouwens Hempfling vergelijken met Rashid...?
De eerste paradeert op mysterieuze wijze met zijn hengsten rond, hoog op zijn ivoren toren, kan of wil niets op een begrijpelijke manier uitleggen en cultiveert zijn goeroe status. Terwijl Rashid overkomt als een gewone mens die in hele simpele voor iedereen begrijpbare taal zijn verhaal doet. Hij werkt met "gewone" paarden en rijdt met bit... Maar....ik denk toch niet dat jij het oneens bent met zijn manier van omgaan met paarden?

Marianne

Michiel schreef op zondag 17 februari 2008, 12:15:


Ken rashid ,, heb zijn boeken gelezen , waarom de ene als zweverig beoordelen (ver)oordelen en de andere als realist met een gelijksoortig verhaal ??

marianne laenen schreef op zondag 17 februari 2008, 18:11:


Mmmh das jouw mening Marianne ! Ik vind de manier van rijden van Hempfling subliem bvb . De werkwijze van Rashid elementair .Maar die ivoren toren tja daar zijn er velen in hetzelfde bedje ziek hé Patje,Monty,....................... das het management . Mijn stelling was wat maakt de ene een "zwever" en de andere "een realist" terwijl de beide verhalen zoveel raakpunten hebben .Diegene die me ni kennen beweren ook dat ik een dikke nek steek met mijn hengsten . Totdat ik naast je kom rijden op wandeling met Ilias ! Eigen beleving kan dikwijls raken, kraken en dat zonder gefundeerde argumenten ! Dus daarom mijn stelling Rashid /Hempfling !