Trudy schreef op woensdag, 26 januari 2005, 19:22:


Uhm de afkraakpartijen?? Hoe zat het ook weer met de pot en de ketel?

Groeten Esther

Hallo allemaal,
Na het ontdekken van deze site 'paard natuurlijk'. Niet meer weg achter die computer te slaan. In het kort iets over mezelf, 36 jaar. Vroeger als jong meisje begonnen met helpen op een manege voor gehadicapten. Geen geld voor rijlessen, dus eerst dag in dag uit helpen. Het was een mooie leer school. Eerst bekend worden met de dieren. Niet alleen waren ze daar zeer vriendelijk en rustig met de paarden. Vooral was het prachtig om te zien hoe de paarden en deze gehandicapten elkaar vertrouwden. dat zegt al wat over de aanpak van de eigenaren. Na een aantal jaar kreeg ik les zonder zadel, zonder teugels, later aan de neusriem... en ga zo maar door. Ik raakte in de ban van de dressuurkunst. Waardoor ik volgens mijn steeds verder van het paard af kwam te staan. Jaren gestopt met rijden. Sinds twee jaar weer op een "stads" manege begonnen maar het maakte me eerder verdrietig dan vrolijk... ik kreeg niets met de paarden... verhuisd naar de bollenstreek, iets meer groen en via via ben ik bijrijder van een prachtig volbloed paard geworden. Het andere paard (ook prachtig) moet nog afgericht/ ingereden worden. De eigenares heeft haar manier van omgaan met de paarden. Ze is streng, met andere woorden wanneer ze niet luisteren dan zwaait er wat. Ze rijd wel erg goed dressuur.
Ik zou de dagen (drie keer per week) zo graag het op deze parelli methode willen doen. Maar heeft het zin wanneer je als bijrijder (en eigelijk dus niets te zeggen hebt) drie keer per week het vertrouwen probeert te krijgen wanneer de ander een totaal andere aanpak heeft? Ik zou het wel met haar willen bespreken maar ik vrees dat het niets wordt. Ik zou het liefst mijn eigen paarden willen hebben maar ook nu is geld ( de randstad is behoorlijk prijzig) een probleem. Komt iemand van jullie uit de bollenstreek?
groeten Suzanne

Er zit me iets niet lekker :

Ik schreef mijn verhaaltje over groeallen en inloopstallen en achteraf bekroop mij het gevoel dat ik nu misschien een verkeerde indruk bij een aantal van jullie gewekt heb. Graag wil ik even iets rechtzetten :

Voor mij is natuurlijk paardenhouden: je paard temidden van soortgenoten dag en nacht op de wei laten, met de beschikking over een inloopstal.

Wanneer dit niet mogelijk is , dan is een groeal een mogelijk en tijdelijk alternatief.
Het opsluiten van een paard in zijn eentje in een box is voor mij absoluut geen optie, zoals jullie vast wel van mij weten.

Een groeal is geen vervanging van het opsluiten van je paard in een box. Het mag geen permanent gebeuren zijn.
Een groeal is echter wel een tijdelijke vervanging van het gezamelijk verblijven op de wei. Daarin is dus een verschil.

Verder wil ik benadrukken dat je niet zomaar een willekeurige groep paarden bij elkaar kunt zetten in een groeal.
Je moet wel degelijk naar de groepssamenstelling kijken en rekening houden met oa het karakter, het temperament, het gesocialiseerd zijn, het geslacht, de leeftijd, achtergrond en wat al niet meer.
Anders kunnen er ongelukken gebeuren doordat een dominant paard een ander in de hoek drukt of naar buiten trapt.

Er komt dus meer kijken bij het gezamelijk houden van paarden dan je zou denken. Rekening houdend met bovengenoemde punten vorm je een groep op de wei en de samenstelling van die groep houd je constant en je wisselt niet. Pas als de paarden volledig aan elkaar gewend zijn en de onderlinge rangorde is gevestigd, dan kun je erover denken ze een keer in de groealling te zetten. Eerder niet want het kan leiden tot ongelukken.

Een nieuw paard introduceer je stap voor stap (bijvoorbeeld paard voor paard) in de weidegroep. En pas als hij volledig in de groep is opgenomen kan hij mee naar binnen!

Om jullie een voorbeeld te geven : Cherokee is heel prima in de groep, maar niet als Holly ook daarbij is. Holly is bang voor haar dominantie. Terwijl Cherokee haar leiderschap vrijwillig afgestaan heeft aan Winner.
Cherokee en Holly staan dan ook ieder in een eigen groep. Op de wei is er geen probleem , plaats genoeg om samen te lopen, maar in een groeal zou dit onnerroepelijk tot incidenten leiden.

De reden waarom ik ook spreek over uitloopstallen (stallen met een uitloop, naar Duits model, zonder tralies en met veel sociaal contact door de lage omheiningen) is wanneer een paard het om wat voor reden dan ook niet tot zijn recht komt in de groep.
Ook dan behoor je naar mijn mening de onderlinge buurpaarden te selecteren.

Ik hoop zo het een en ander te hebben verduidelijkt. Pien

Piet schreef op woensdag, 26 januari 2005, 18:10:


Probleem is dat het een beetje op losse schroeven is komen te staan of datgene wat er op een rontgenfoto te zien is wel met hko te maken heeft. Er zijn teveel paarden die perfect lopen en waarbij men bij een routinefoto ineens 'ontdekt' dat het paard hko fase 4 heeft, en andersom eveneens paarden die stokkreupel zijn waarbij op de foto niets is te zien. Maw, wat is het eigenlijk dat we op de foto denken te zien?
Daarbij het beeld dat er geen sprake is van kreupelheid (tenminste, heb je niets over gezegd). Is Don een van de vele paarden die volgens de foto hko heeft maar niet de verschijnselen ervan heeft?


hko (als we even uitgaan van het idee dat het datgene is wat we op de foto zien) is geen gewrichtsprobleem maar een pees die over een bot heen schuurt. De schade kan dus aan de pees, het bot, of allebei zijn. Dat glucosamine heilzaam is tegen artrose neem ik van je aan, maar hko is niet een normale artrose. Het is dus maar de vraag of het bij hko een heilzame werking heeft. Ik heb aardig wat over hko gelezen maar ben noch bij de traditionele noch bij de natuurlijke stromingen het goedje tegengekomen als 'mogelijk heilzaam'.


Ok.


Ik denk het wel maar nogmaals, ik ben het middel nog niet tegengekomen bij hko-gevallen dus heb geen idee of het wat doet.


Volgens alle natuurlijke bekappingsmethode is hko te genezen.


Als het middel geen bijwerkingen of andere nadelen heeft kan het wellicht geen kwaad.

Groeten,
Frans

Caatje schreef op woensdag, 26 januari 2005, 14:54:


jij eerst voor ik op hol sla !
peter

Hoi Pien

Ik kan niet voor de anderen spreken, maar voor mij hoef je niets recht te zetten. Ik vind groepstallen helemaal niet negatief, zeker niet als je ze, zoals jij, als tijdelijk onderkomen gebruikt. Bijvoorbeeld op tijden dat de wei echt heel nat is of als je lesuren hebt en de paarden zo bereikbaar staan.
Voor mij betekend een groeal een overdekte paddock, nou daar lijkt me niets mis mee.
Natuurlijk zijn er ook groeallen die niets of niet veel diervriendelijkheid hebben. De minimumafmetingen die te vinden zijn in protocollen zijn lachwekkend. Maar als je het goed inricht en gebruikt, met (vanuit) je paarden in gedachten, dan is er helemaal niets mis mee vind ik.

Groetjes Karin

Trudy schreef op woensdag, 26 januari 2005, 19:22:


Dit hebben we nu al een paar keer eerder gehoord.. Blijkbaar heb je om de zoveel weken de behoefte Trudy, om eens flink om je heen te meppen. Het is mij een raadsel waarom.
Dat we elkaar hier op het forum af en toe niet begrijpen, dat er meningsverschillen zijn - da s duidelijk. Moet ook kunnen - we zijn niet allemaal gelijk: niemand is beter of slechter dan de ander.
Laatste bericht We zullen zien...

Marianne

Hoi Ellen : Allereerst welkom op dit forum. Ik wil je niet meteen wegjagen ( en vat dit niet zo op alsjeblieft) maar ik ga je toch een paar kritische vragen stellen:

Allereerst snap ik niet dat een paard al zadelmak gemaakt is door erop te gaan zitten, nog vóór je grondwerk gedaan hebt met hem. Ik kom uit de westernwereld en daar is het volstrekt normaal dat je eerst grondwerk doet (de naam zegt het al) en je paard aan een heleboel went vooraleer je erop gaat zitten.
Is dit een dressuurmatig iets of hoe moet ik dat zien?

Beetje grondwerk kost je misschien een maandje meer werk, het komt het paard ten goede. Ook al verkoop je hem gelijk weer zodra hij zadelmak gemaakt is, maakt toch niet uit? Het gaat erom dat je een paard kunt 'afleveren' die zich happy kan voelen en niet overal bang voor is.
Ergens werd gesproken over een 'meerprijs" (niet door jou, dacht ik).
In het algemeen wil ik hier op reageren door te zeggen dat niet overal een prijskaartje aan mag hangen. Grondwerk is in mijn ogen een essentieel onderdeel wat hoort bij de opvoeding en training van je (jonge) paard.
Het is net als zeggen : Dit paard heeft duurder voer gehad, dus ik breng een meerprijs in rekening omdat hij nou gezonder is....

Waarom gaan mensen jumping doen met een nog onvolwassen paard?
Een paard dat notabene bang is voor vanalles, hoe krijg je hem dan wel gewend aan die veelkleurige hindernissen?

Het is zo makkelijk te spreken van "druk" om een paard zo snel mogelijk 'voor elkaar te krijgen'. Ook ik rij jonge paarden in, maar ik zal me nooit laten haasten door een eigenaar. Dan kan ie zijn paard ergens anders heen brengen, het welzijn van het paard is mij meer waard dan de centen van de eigenaar.
Een eigenaar die dat niet begrijpt is geen potentiele NH - er en zal het ook nooit worden!

Ellen, graag wil ik hierin met je van gedachten wisselen. Ik hoop niet dat ik te fel overkom, maar ik begrijp heel veel niet. Wil jij het mij uitleggen?

Groet, Pien

Marianne schreef op maandag, 24 januari 2005, 15:01:


Gelukkig heeft de eigenaar na het lezen van al jullie reacties besloten haar niet te laten dekken!! Dus nog maals hartelijk dank!!!
Maar nu degene die ik gevonden had, die ons wou helpen woont aan de andere kant van het land, dus dat gaat niet lukken!! Dus nog geen oplossing!!
Jah een goede vriendin van mij, heeft veel ervaring met paarden en heeft ook verscheidene paarden ingereden, gaat proberen te helpen!
Verder woon ik in Nieuw Amsterdam en dat ligt in Drente vlakbij Emmen!
Het paard staat vlakbij Nieuw Amsterdam... Dus als er iemand in de buurt woont en denkt, dat wil ik wel eens bekijken... Ga je gang!
Verder nog... Hoe kun je grondwerk doen als je het paard niet eens aan kunt raken? Er niet eens bij in de buurt kunt komen zeg maar! En het rare is ook weer, als je aan de andere kant van het hek staat, komt ze wel bij mij, alleen bij mij dan ook, aan mn handen likken. Dat andere meisje probeert ze dan steeds te bijten, en bij mij is dat na 1 of 2x weg!
Verder hebben we een hooi net hangen, daar doet ze heel lang over om die leeg te maken en heeft ze een lik steen en die vind ze helemaal geweldig! En we zijn sinds vorige week begonnen met het biks op de grond in de stal te verspreiden!!...

Groetjes Anika

Nick Altena schreef op woensdag, 26 januari 2005, 13:11:


Ja iedereen heeft zo zijn eigen paarden liefhebberij, mooi te lezen Nick. Vanmiddag (met al die gras story's in mijn hoofd) haalde ik Ulla uit haar zandbak. Toen ik haar mijn berberzadel op wou doen, draaide ze weg. Ze wou niet, al wist ik toen nog niet waarom. Ik heb haar terug gebracht naar haar maatjes, ook met het idee, je leuke uitje loop je mis, misschien wil je daardoor een volgende keer met meer plezier.
Gemeen hé, dat sluipt er dan zo maar in.

Uniek een ruin van bijna 4 heb ik toen voor de tweede keer mee genomen. Hij durft bijna niet en toch wel, met me mee weg bij zijn vriend. En alleen als we rondom de boerderij blijven. Met onze hoofden op 1 lijn, schrijden we heel voorzichtig samen verder. Ik pas er voor op zo min mogelijk leiding te geven. Dat zou zijn verkenning te niet doen, daar ben ik te grof voor, hij alleen weet wat hij wil leren kennen. Hij staat een tijdje voor de wc deur :) ruikt aan een oude melkbus, voelt met zijn lippen aan een hulst takje met rode bessen. Over onthaasten gesproken zo wandelen wordt al snel poëtisch Uniek trilt soms van opperste alertheid, een ezeltje, zou hem supersnel doen verdwijnen. En hij loopt verder en kijkt in het fietsenhok, luistert naar de paarden die binnen staan, en gaat zomaar de werkplaats binnen waar hij heel voorzichtig die vreemde wereld van de boer met al zijn zintuigen in zich op neemt. Soms leid ik hem iets terug, soms iets verder, meestal volg ik hem.

Toen nogmaals Ulla mee genomen, die had maar één wens en dat was gras eten. Onhandelbaar voor een goede wandeling, enkel gras eten. Ok nu snapte ik haar zadelprobleem. Het zou niets geworden zijn, ze had enkele dagen geen gras meer gezien, en voor haar is dat té lang. Dus iets langer laten grazen en toen heb ik haar terug gebracht. Achteraf dacht ik, ik had op haar kunnen gaan zitten (dat zou de vierde keer geweest zijn) met volledige vrijheid van grazen. Dat was wel goed gegaan vermoed ik. Toch is volledige vrijheid van grazen niet mijn manier van hoe ik graag zou willen rijden. En dus ben ik liever duidelijk en maak er een kort uitje van ... toch jammer we hadden een goede tijd samen kunnen hebben, al grazend wennen aan ruiter gewicht.

Michiel

Moniek schreef op dinsdag, 25 januari 2005, 20:17:


Das inderdaad waar. Ben ik nu even blij dat ik te lui ben geweest om het schrikdraad daarop aan te sluiten.... Ik kreeg de tip van een boer, maar die zal er wel een aparte aansluiting voor zijn schuur hebben, zonder computers e.d.....

Ik laat het dus mooi bij de aardpin...

Groetjes, Angela