Ingrid den Ouden schreef op zondag, 9 januari 2005, 18:34:


Mooi verhaal Ingrid, je gaat al langere tijd mee met de wensen van je paard, merk ik. Het allereerste begin is beste even wennen voor paard en hond. Het onderstaande schreef ik in een honde groep:

Ook als iemand begint met zijn hond keuzes te geven
dan zullen veel honden en paarden ook, eerst de baas gaan spelen
en de aanwijzingen van hun baas negeren. Hoe lang dit duurd weet ik
niet, ik probeerde in die zelfde eerste keer, mijn hond te laten
ontdekken dat ik bewust mee ga met haar keuzes. Blos kan niet
dominant over mij zijn zolang ik wil gaan waar zij gaat!
En zodra ze opmerkt dat er geen dominantie nodig is om te kunnen
doen wat ze wil, dan wordt het wederzijds, en willen ze (paarden en
honden) beter luisteren als voorheen. Het langste duurde het bij Ur
(een ruin van bijna 4) met drie wandelingen van ongeveer 15 minuten.
Daarna werd hij heerlijk kalm en gewillig. Uniek een zelfde paard
daar hebben we nu twee keer zo mee gelopen buiten de wei en hij
heeft het nog niet door en is nog erg nerveus.

Vanmorgen met mijn hond Blos heb ik gemerkt dat ik het snelle
vooruitlopen, los zonder lijn, gemakkelijk kan begrenzen door "stop"
te vragen. Deze stops zien er anders uit dan vroeger, het is een
subtiel verschil. Er is meer communicatie in, minder gewoon reageren
op een bevel, dát is het. Ook keek ze een paar keer achterom, maar
dat was een controle of ik niet ongemerkt een leuke afslag genomen
had, die zij in haar haast voorbij gelopen was

Michiel

----------------------

Hoi allemaal

Vanmorgen ben ik Blos haar pad weer gevolgd, de grote keuzes maakte ik en de variaties daarbinnen was haar keus. De methode van "going with your dog", ontwikkeld zich nog steeds meer. Het kan haast niet verder denk ik soms. Blos gedraagt zich nu zo, dat ze als een echte speurhond, 4 meter links en rechts van ons pad, alles opmerkt wat daar ligt aan eetbaars. Het is heel mooi om dit gedrag te zien, ... zoef zoef ... stoppen ... snel verder ... op haar achter benen staan om achter een muurtje de geuren op te vangen ... en dan weer snel verder ... achter om kijken of ik wel meekom.

We zijn zonder lijn weer onder en over het treinstation gegaan. Blos haar uitstraling is nu zo dat veel mensen kijken en zeker denken te weten dat er geen eigenaar bij hoort. Ook als ik dicht bij Blos ben, kunnen mensen alleen zien dat we bij elkaar horen omdat ik stil blijf staan, als Blos ook stil staat. In de lange tunnel was het druk en Blos was bijna uit het zicht gelopen 30 meter verder, ik floot zachtjes en ze rende in volle vaart tot kort voor me Mooi is dat, dit mag ik graag zo af en toe uit testen. Ze kwam bij me, niet voor een beloning, ook niet als een reactie op een commando, wel omdat ze dacht dat ik bezig was om een andere route te nemen. En dit is nog veel mooier, het geeft aan hoe vlot zij meegaat met mij, omdat ik nu meer mee ga met haar. En meestal hoef ik daar niet voor te fluiten of haar naam te roepen, weg stappen een andere kant op is meer dan genoeg.

Groetjes, Michiel

Michiel schreef op maandag, 10 januari 2005, 12:10:


Even een vervolg hierop:

Één van de kritieken op "mee gaan met de wensen van je paard is", dat je er een verwend paard van zou kunnen krijgen. Een paard dat niet graag meer mee gaat met jouw hulpen.

Als je met "going with your horse"een verwend paard krijgt, dan is er echter iets helemaal mis gegaan. Tom Dorrance zegt het zo: "Going with your horse, komt eerst, opdat het paard jouw kan volgen, en als beide zo voor elkaar gaan zorgen, dát is de eenheid tussen paard en ruiter". Eigenlijk is het een klassiek probleem ... een paard dat niet doet wat de ruiter vraagt, en logisch dat we hier ver weg van willen blijven.

Ik zou dan ook stoppen met mijn experiment van "verregaand meegaan met" als ik merk dat mijn paard meer moeite krijgt om mij te volgen. Dát aspect zou juist beter moeten worden, anders is er iets fundamenteel mis gegaan. En zoals ik bij mijn hond bemerk, is het meegaan met mij, er duidelijk veel beter op geworden. Dat geeft me vertrouwen om ook met mijn jonge paarden verder te experimenteren.

Wat ik wel bemerk bij mijn hond en paarden dat er een verschil is tussen, dát wat ze graag willen en dát wat ze niet graag willen. Is het leuk, dan is het volgen super snel. Vinden ze het niet leuk, dan is de reactie trager. Mag dat? Ja dit is voor mij nog vooruitgang, een dier met persoonlijkheid die niet afgeleerd heeft zijn eigen mening te laten merken. Vroeger (kort geleden nog) toen ik alles zelf bepaalde, was dit verschil veel minder merkbaar.. Alles was meer vanuit gelatenheid, mij volgen was zonder eigen inbreng. En hierna wil ik niet meer terug ... mits ik met een verwend dier kom te zitten.

Wat zou verwendheid kunnen veroorzaken?
1- Dingen met je paard doen die het niet echt leuk vind, waardoor het met koppigheid eraan kan ontsnappen. Dat lijkt me de voornaamste reden. Dressuur gaan doen met een paard dat veel liever buitenritten maakt bijvoorbeeld (het omgedraaide zal in mindere mate ook voor kunnen komen). Telkens als we iets doen of vragen van een paard, wat het leuk vind, dan bouwen we krediet op. En vanuit die overvloed ... als het goed is ... vindt het paard het ook geen probleem om mee te gaan met iets wat het eigenlijk vervelend vindt. Hebben we weinig krediet opgebouwd door veel te vragen en weinig te geven, dan komen de weigeringen. Een goede rijder weet wat het paard graag wil, en leidt daar naar toe. We kunnen ook meegaan met het paard en dan zien we haarzuiver wat het paard graag wil.
2-Niet echt de leider zijn, waardoor het paard over je heen wil en kan lopen, ja dat veroorzaakt natuurlijk ook verwendheid. Dat is een opvoedingsprobleem, dat opgelost kan worden met, achteruit te sturen, en paarden kunnen wegsturen uit je ruimte. Dominantie van het paard, dat is nog geen oorzaak voor, niet met mij mee willen gaan. Deze karaktereigenschap geeft juist een genieten van zelf zijn eigen pad mogen bepalen, en vanuit dat krediet, zal het ook graag mee gaan met de super leider die dit allemaal voor hem mogelijk maakt. Zo ervaar ik het tenminste met mijn dominante hondje Blos, en bij paarden verwacht ik hetzelfde.

Afwisselend leiderschap, en dingen doen die leuk zijn voor je paard, daardoor gaan paarden heel graag met ons mee. Ik geloof niet meer in het oude advies: het paard zal er wel aan wennen, dat jij alles bepaald wat het moet doen. Ja wennen zal het meestal wel, ten koste van ... alles wat me dierbaar is aan het contact met mijn paard.

Michiel

Natasja Cornelissen schreef op dinsdag 25 oktober 2005, 8:52:


Hoi Natasja,

Ben misschien niet een echte ervaringsdeskundige, maar heb vorig jaar een fjordenruin gekocht van 2,5 jaar. Deze was n.b. al beleerd onder het zadel! Maar toen we hem eenmaal thuis hadden bleek ook hij verschrikkelijk angstig. Ging hangen zodra je hem aan een touw had, vluchtte van je weg, etc.
Heeft heel veel geduld gekost om hem wat handzamer te krijgen. Lekkere hapjes werkten bij hem het beste. Hij was gek op een stukje gedroogd brood. Toen hij eenmaal doorhad, dat ik dat altijd in mijn zak had, kwam hij graag naar me toe. Daarna ben ik met hem gaan lopen aan een halster. Eerst zelf een stukje achteruit weg en dan een broodje aan bieden zodat hij achter me aankwam. Ging heel langzaam maar zeker steeds beter. Hij loopt nu moeiteloos aan een halster mee en inmiddels kan ik hem longeren etc. Nog niet erop zitten, want dan is hij al het vertrouwen kwijt, heb ik tot mijn grote pech gemerkt. (Zware hersenschudding). Maar ik heb er alle vertrouwen in dat ook dat goed komt, we gaan met hele kleine stapjes steeds verder.

Maar goed, Badjar moet eerst nog leren uit je hand te eten. Misschien proberen zo dicht mogelijk bij hem te komen en daar wat neer te leggen, bijv. een lekere lange pluk gras, want dat kent hij. Zorgen dat je niet zo dicht bijkomt, dat hij wegloopt. Als dat lukt, zal hij op den duur vanzelf naar je toe gaan komen om het gras aan te nemen (hoop ik).
Ik wens je heel veel geduld en vertrouw op jezelf! Kijk hoe hij reageert en ga zeker in het begin niet tever, want dan ben je zo weer een heel stuk terug. Die ervaring heb ik inmiddels wel!

Succes!

Els.

Natasja Cornelissen schreef op woensdag 7 december 2005, 12:24:


Hoi Natasja,

Onze ervaring is dat uiterlijk wel degelijk telt voor een paard. Onze Willem moest er in het begin ook niets van hebben dat ik wat anders aan had dan gebruikelijk. Vooral een pet was erg eng. Mijn man pruimde hij absoluut niet als hij in een overall liep. Met een jas erover ging dat weer wel. Hij is er nu aan gewend, en het maakt dus niets meer uit wat we dragen. Wel blijft hij erg angstig tegenover vreemden. Volgens onze veearts zal dat wel altijd zo blijven. Zelf hoop ik dat het over gaat als hij eenmaal mee gaat naar de les en daar heel veel andere mensen ziet, maar daar is hij voorlopig nog niet aan toe.

En over dat uiterlijk. Ons huis lag aan een hele drukke weg, en toch wisten de paarden door onze auto dat we er aankwamen, ze pikten hem er feilloos uit. Ook mijn vriendin heeft dat gemerkt, toen ze eens op hen pastte. Als ze aan kwam rijden, stonden ze al voor ze gestopt was, bij het hek. Op de postbode of andere parkeerders reageren ze absoluut niet. Ik geloof toch niet dat ze een auto aan de geur herkennen en het is bij ons dus ook niet zo dat het de enige auto is die stopt. Ze moeten hem dus toch aan de kleur herkennen, denk ik.

Groetjes, Els.

Peet schreef op woensdag 7 december 2005, 15:02:


Ook even "of topic". Katten en ook andere dieren hebben daar schijnbaar een zintuig voor. Had daar ooit eens over in de krant gelezen, waar legio voorbeelden werden genoemd. Op een avond kwam onze kat, die nooit op schoot zat, toch bij me liggen. Toen ik hem 's avonds de deur uit liet had ik daar opeens geen goed gevoel bij. Helaas vond ik hem dus 's morgens vroeg dood langs de weg. (Heb me trouwens heel lang afgevraagd wat er gebeurd zou zijn als ik hem weer terug binnen had gehaald...)
Iets plezieriger voorbeeld. Toen wij vroeger met vakantie gingen, ging onze rottweiler altijd naar een kennel. Mijn vader plande eigenlijk nooit wanneer hij hem weer ophaalde en dat was toen ook niet zo'n probleem. De eigenaar van de kennel zei dat hij het wel aan de hond merkte dat de baas die dag zou komen en inderdaad stonden alle spullen, kleed en voerbak en zo, altijd op de juiste dag klaar.

groetjes, Els

Hoi allemaal,
Ben vanmorgen weer een half uurtje wezen wandelen met Froukje. Doe dat nu gedurende een paar weken iedere dag. Tot nog toe liep ze aldoor als een mak lammetje achter me aan. Heel verbazend want voorheen had ik altijd de grootste moeite om haar in te houden. Touw om haar neus slaan en hangen maar, want zo had ik dat geleerd. Of ze toen nou zo druk was omdat ze op ijzers liep en zere voeten had, of nu zo rustig omdat ze zonder ijzers loopt en nog gevoelig is, of dat er een hele andere oorzaak is/was, dat weet ik niet. Ze loopt op het asfalt met grote stappen, stapt flink over en is alleen heel gevoelig als ze op een steentje gaat staan. Dus het lijkt me toch sterk dat ze nu pijn heeft.

Vanochtend dus weer met het makke lammetje achter me aan. Soms links en dan weer rechts van me. Tot er in de sloot naast de weg een paar zwanen onwijs met hun vleugels begonnen te flapperen en door de sloot heen en weer vlogen. Stress, paniek, Frouk stormt me voorbij. Nee, Els, niet gaan hangen! Dus het touw wat laten vieren. (Heb een behoorlijk touw van bijna drie meter.) Fouk draait zonder te trekken om me heen. Kijkt in alle staten snorkend naar de sloot. Zwanen flapperen weer. De lol is eraf. Frouk ontspant. Ik doe een paar stappen achteruit bij haar weg en ze volgt zonder dat ik aan het touw hoef te komen. Rustig vervolgen we onze wandeling!

Vond dit een heel bijzondere ervaring. Voorheen had ik zeker een paar meter achter mijn paard aangehangen en dan had het nog zeker een paar minuten geduurd voor Froukje weer een beetje rustig was geworden.

Ben best een beetje trots op ons en we zijn nooit te oud om te leren.

Groetjes, Els.

Esther schreef op donderdag 20 december 2007, 0:20:


Nou, ik ben bang van wel. Ik denk echt wel dat ze zwijnt. Als we het tempo opvoeren valt zij vrij snel terug in een galop, terwijl als ze tactzuiver zou tölten zou ze een veel hoger tempo hebben.
Ze heeft echter ook een behoorlijk ingezakte rug voor een 21 jarige ijsco, zij is iets van 1.30 en haar vorige baasje weegt denk ik wel 90 kilo. Ik vind dat zwaar. Hier mogen alleen kinderen en zeer lichte volwassenen op haar. Ik heb wel al gezien dat ze beter gaat lopen naarmate ze meer opgewarmd wordt, maar omdat ze niet veel hoeft te werken zien we haar niet heel veel bewegen. Madame staat voornamelijk met haar snoet in het hooi en is kamerbreed aan het worden.

Groetjes, Pien