Hoi allemaal,
Ben vanmorgen weer een half uurtje wezen wandelen met Froukje. Doe dat nu gedurende een paar weken iedere dag. Tot nog toe liep ze aldoor als een mak lammetje achter me aan. Heel verbazend want voorheen had ik altijd de grootste moeite om haar in te houden. Touw om haar neus slaan en hangen maar, want zo had ik dat geleerd. Of ze toen nou zo druk was omdat ze op ijzers liep en zere voeten had, of nu zo rustig omdat ze zonder ijzers loopt en nog gevoelig is, of dat er een hele andere oorzaak is/was, dat weet ik niet. Ze loopt op het asfalt met grote stappen, stapt flink over en is alleen heel gevoelig als ze op een steentje gaat staan. Dus het lijkt me toch sterk dat ze nu pijn heeft.

Vanochtend dus weer met het makke lammetje achter me aan. Soms links en dan weer rechts van me. Tot er in de sloot naast de weg een paar zwanen onwijs met hun vleugels begonnen te flapperen en door de sloot heen en weer vlogen. Stress, paniek, Frouk stormt me voorbij. Nee, Els, niet gaan hangen! Dus het touw wat laten vieren. (Heb een behoorlijk touw van bijna drie meter.) Fouk draait zonder te trekken om me heen. Kijkt in alle staten snorkend naar de sloot. Zwanen flapperen weer. De lol is eraf. Frouk ontspant. Ik doe een paar stappen achteruit bij haar weg en ze volgt zonder dat ik aan het touw hoef te komen. Rustig vervolgen we onze wandeling!

Vond dit een heel bijzondere ervaring. Voorheen had ik zeker een paar meter achter mijn paard aangehangen en dan had het nog zeker een paar minuten geduurd voor Froukje weer een beetje rustig was geworden.

Ben best een beetje trots op ons en we zijn nooit te oud om te leren.

Groetjes, Els.

Els Kleverlaan schreef op donderdag 15 december 2005, 11:34:


TÓP Els. Volhouden, dit is mijn ervaring van zojuist:

Vannacht ga ik van de volle maan genieten en een lange terreinrit maken. Daarom wilde ik vanmorgen Arabella vast een beetje borstelen en wat met haar doen; lopen dus.
Heb haar níet de lange lijn aangeknoopt want was wat anders van plan

Ze liep heer;ijk en achter Cortijuelo liet ze op een simpele vraag met de stem vanuit positie 3 een Hoge School draf zien waar de tranen van in je ogen schieten zo mooi en ontspannen. Ze blijft dan héél lichtjes schuin naar me kijken en loopt feitelijk schouder binnenwaards.
Na de gebruikelijke kletsstops onderweg besloot ik haar inderdaad letterlijk los te laten.; aan onze kant van de provinvciale weg bij Cortijuelo heb ik het leidtouw als een lariat om haar hals geknoopt en ben zo door de campo naar huis gegaan. Stap, draf, stop, draf, links, rechts, troelale, bomen, rivier etc.... netter als een perfect gedresseerd hondje. Kon haar ook links of rechts, schuin voor, schuin achter en zelfs 10 meter achter me laten lopen op verzoek.
Bij huis riep ik mijn lief en met de roepende paarden in het zicht draaide ik in een rustig drafje om, van huis weg en superrustig volgede ze alle figuren in het aangegeven tempo.
Onder Casilla Pedrosa langs is ze nooit zo op haar gemak en nu stak ze haar snoet en nek onder mijn arm
Bij Rosa naar beneden, langs de wei, voor het huis langs en weer naar de wei; alles los en helemaal perféct.
Ben een klein uurtje op pad geweest en he-le-maal in de wolken; wat is dít toch mooi zeg.....

HC