Natasja Cornelissen schreef op dinsdag 25 oktober 2005, 8:52:


Hoi Natasja,

Ben misschien niet een echte ervaringsdeskundige, maar heb vorig jaar een fjordenruin gekocht van 2,5 jaar. Deze was n.b. al beleerd onder het zadel! Maar toen we hem eenmaal thuis hadden bleek ook hij verschrikkelijk angstig. Ging hangen zodra je hem aan een touw had, vluchtte van je weg, etc.
Heeft heel veel geduld gekost om hem wat handzamer te krijgen. Lekkere hapjes werkten bij hem het beste. Hij was gek op een stukje gedroogd brood. Toen hij eenmaal doorhad, dat ik dat altijd in mijn zak had, kwam hij graag naar me toe. Daarna ben ik met hem gaan lopen aan een halster. Eerst zelf een stukje achteruit weg en dan een broodje aan bieden zodat hij achter me aankwam. Ging heel langzaam maar zeker steeds beter. Hij loopt nu moeiteloos aan een halster mee en inmiddels kan ik hem longeren etc. Nog niet erop zitten, want dan is hij al het vertrouwen kwijt, heb ik tot mijn grote pech gemerkt. (Zware hersenschudding). Maar ik heb er alle vertrouwen in dat ook dat goed komt, we gaan met hele kleine stapjes steeds verder.

Maar goed, Badjar moet eerst nog leren uit je hand te eten. Misschien proberen zo dicht mogelijk bij hem te komen en daar wat neer te leggen, bijv. een lekere lange pluk gras, want dat kent hij. Zorgen dat je niet zo dicht bijkomt, dat hij wegloopt. Als dat lukt, zal hij op den duur vanzelf naar je toe gaan komen om het gras aan te nemen (hoop ik).
Ik wens je heel veel geduld en vertrouw op jezelf! Kijk hoe hij reageert en ga zeker in het begin niet tever, want dan ben je zo weer een heel stuk terug. Die ervaring heb ik inmiddels wel!

Succes!

Els.

Natasja Cornelissen schreef op woensdag 7 december 2005, 12:24:


Hoi Natasja,

Onze ervaring is dat uiterlijk wel degelijk telt voor een paard. Onze Willem moest er in het begin ook niets van hebben dat ik wat anders aan had dan gebruikelijk. Vooral een pet was erg eng. Mijn man pruimde hij absoluut niet als hij in een overall liep. Met een jas erover ging dat weer wel. Hij is er nu aan gewend, en het maakt dus niets meer uit wat we dragen. Wel blijft hij erg angstig tegenover vreemden. Volgens onze veearts zal dat wel altijd zo blijven. Zelf hoop ik dat het over gaat als hij eenmaal mee gaat naar de les en daar heel veel andere mensen ziet, maar daar is hij voorlopig nog niet aan toe.

En over dat uiterlijk. Ons huis lag aan een hele drukke weg, en toch wisten de paarden door onze auto dat we er aankwamen, ze pikten hem er feilloos uit. Ook mijn vriendin heeft dat gemerkt, toen ze eens op hen pastte. Als ze aan kwam rijden, stonden ze al voor ze gestopt was, bij het hek. Op de postbode of andere parkeerders reageren ze absoluut niet. Ik geloof toch niet dat ze een auto aan de geur herkennen en het is bij ons dus ook niet zo dat het de enige auto is die stopt. Ze moeten hem dus toch aan de kleur herkennen, denk ik.

Groetjes, Els.

Peet schreef op woensdag 7 december 2005, 15:02:


Ook even "of topic". Katten en ook andere dieren hebben daar schijnbaar een zintuig voor. Had daar ooit eens over in de krant gelezen, waar legio voorbeelden werden genoemd. Op een avond kwam onze kat, die nooit op schoot zat, toch bij me liggen. Toen ik hem 's avonds de deur uit liet had ik daar opeens geen goed gevoel bij. Helaas vond ik hem dus 's morgens vroeg dood langs de weg. (Heb me trouwens heel lang afgevraagd wat er gebeurd zou zijn als ik hem weer terug binnen had gehaald...)
Iets plezieriger voorbeeld. Toen wij vroeger met vakantie gingen, ging onze rottweiler altijd naar een kennel. Mijn vader plande eigenlijk nooit wanneer hij hem weer ophaalde en dat was toen ook niet zo'n probleem. De eigenaar van de kennel zei dat hij het wel aan de hond merkte dat de baas die dag zou komen en inderdaad stonden alle spullen, kleed en voerbak en zo, altijd op de juiste dag klaar.

groetjes, Els

Hoi allemaal,
Ben vanmorgen weer een half uurtje wezen wandelen met Froukje. Doe dat nu gedurende een paar weken iedere dag. Tot nog toe liep ze aldoor als een mak lammetje achter me aan. Heel verbazend want voorheen had ik altijd de grootste moeite om haar in te houden. Touw om haar neus slaan en hangen maar, want zo had ik dat geleerd. Of ze toen nou zo druk was omdat ze op ijzers liep en zere voeten had, of nu zo rustig omdat ze zonder ijzers loopt en nog gevoelig is, of dat er een hele andere oorzaak is/was, dat weet ik niet. Ze loopt op het asfalt met grote stappen, stapt flink over en is alleen heel gevoelig als ze op een steentje gaat staan. Dus het lijkt me toch sterk dat ze nu pijn heeft.

Vanochtend dus weer met het makke lammetje achter me aan. Soms links en dan weer rechts van me. Tot er in de sloot naast de weg een paar zwanen onwijs met hun vleugels begonnen te flapperen en door de sloot heen en weer vlogen. Stress, paniek, Frouk stormt me voorbij. Nee, Els, niet gaan hangen! Dus het touw wat laten vieren. (Heb een behoorlijk touw van bijna drie meter.) Fouk draait zonder te trekken om me heen. Kijkt in alle staten snorkend naar de sloot. Zwanen flapperen weer. De lol is eraf. Frouk ontspant. Ik doe een paar stappen achteruit bij haar weg en ze volgt zonder dat ik aan het touw hoef te komen. Rustig vervolgen we onze wandeling!

Vond dit een heel bijzondere ervaring. Voorheen had ik zeker een paar meter achter mijn paard aangehangen en dan had het nog zeker een paar minuten geduurd voor Froukje weer een beetje rustig was geworden.

Ben best een beetje trots op ons en we zijn nooit te oud om te leren.

Groetjes, Els.

Esther schreef op donderdag 20 december 2007, 0:20:


Nou, ik ben bang van wel. Ik denk echt wel dat ze zwijnt. Als we het tempo opvoeren valt zij vrij snel terug in een galop, terwijl als ze tactzuiver zou tölten zou ze een veel hoger tempo hebben.
Ze heeft echter ook een behoorlijk ingezakte rug voor een 21 jarige ijsco, zij is iets van 1.30 en haar vorige baasje weegt denk ik wel 90 kilo. Ik vind dat zwaar. Hier mogen alleen kinderen en zeer lichte volwassenen op haar. Ik heb wel al gezien dat ze beter gaat lopen naarmate ze meer opgewarmd wordt, maar omdat ze niet veel hoeft te werken zien we haar niet heel veel bewegen. Madame staat voornamelijk met haar snoet in het hooi en is kamerbreed aan het worden.

Groetjes, Pien