Frans Veldman schreef op zaterdag 4 juli 2009, 23:26:
>> Er is nog meer. Je hebt gelijk dat gras uit verschralende
>> milieus relatief risicovol is. Dit precies om de reden die je
>> aangeeft: de planten krijgen relatief, voor hun species, te
> Dat zou ideaal zijn. Alleen dan heb je ander gras nodig dan wat
> er in de gangbare weide voorkomt, en je hebt veel meer grond
> nodig dan de gemiddelde paardenbezitter tot zijn beschikking
> heeft.
Dan is dit eindelijk eens fatsoenlijk onder woorden gebracht. Het zweeft al jaren in onduidelijkheid naar mijn idee. Het is waar wij het al die oneens over schenen te zijn.
> Maar waar het in mijn antwoord over ging, was het idee dat je
> een gemiddelde paardenwei, door niet meer te bemesten,
> geschikter zou kunnen maken voor paarden die gevoelig zijn voor
>
hoefbevangenheid, eigenlijk helemaal niet zo'n goed idee is. En
> gelukkig ben je het daar met me over eens.
Oligotrofe milieus zijn in NL zeer zeldzaam geworden. We hebben het dus sowieso over middelmatig tot zeer voedselrijke milieus, dat geldt in NL óók de natuurparken! Vandaar dat die koniks er ook niet zelden als Thelwell-poonies bij lopen.
De natuurbeheerders halen dit soort begrippen ook vaak door elkaar - zo zorgt begrazing wel voor diversificatie maar perse NIET voor verschraling. Alleen afvoeren van vegetatie doet dat.
Hooi uit mesotrofe milieus (dus van plantensoorten die middelmatig voedselrijke milieus prefereren) moet echter in NL nog best wel haalbaar zijn. Dit steekt vooral op een stukje kennis en vooral wil. Zoveel meer grond kost dat niet, want het gaat om biomassa aan celluloseproductie en die kan best groot zijn als alles wat een plantengemeenschap nodig heeft optimaal is. Het verschil in productie zit vooral in een minder aantal maaigangen per jaar, maar het met stikstofovermaat uit het substraat (grond wil ik het niet noemen) gestampte agraproductie is toch al niet voor paarden geschikt dus valt buiten vergelijking.
Warboel
