Een ‘algemene’ vraag en verhaal over de ‘Join-up’….

Ik lees met enige regelmaat dat sommigen van jullie de ‘join up’ als iets negatiefs zien.. soms zelfs wel als ‘vernederend’ voor het paard.. nu zal ik zelf ook niet gauw met een nieuw paard aan het werk gaan zonder eerst goed vast te stellen of het paard mij al dan niet als leider wil beschouwen door middel van observeren (stalgedrag, hoe gedraagt het paard zich in de 15x15 afgezette ruimte, wat gebeurt er als ik die ruimte binnentreedt). Is een paard brutaal , komt-ie in mijn ruimte of is-ie totaal niet bij de les, dan ‘vang’ ik de aandacht, plaats door mijn positie t.o.v. het paard ‘druk’ op de achterhand en stuur ‘m weg. Hoe brutaler het paard, hoe groter zijn uiterlijk vertoon: dus meteen aan de kletter, rondjes rennen enz. Tijdens dat ‘gedoe’ laat ik de druk wegvallen en wacht rustig de volgende fase af. Blijft-ie staan in een hoek dan loop ik er redelijk kordaat op af om ‘zijn’ plek in te nemen. Soms moet ik het een paar keer herhalen maar dan komen de bekende signalen: likken, kauwen, oortje.. Ik haal dan alle aandacht van het paard af – kijk niet meer naar ‘m en loop weg alsof ik totaal niet meer geïnteresseerd ben. In bijna alle gevallen sjouwt meneer of mevrouw dan meteen achter me aan, waarop ik niet reageer maar het paard wel toesta om dicht bij me te komen. Als ’t paard binnen handbereik is, maak ik oogkontakt, stel me naast het paard op ( net voor de schouder, ter hoogte van het hoofd) en beloon in de vorm van braaf of een aai. Einde oefening, morgen weer verder. Dat is mijn methode (met dank aan en leentje-buur van Emiel Voest) en ik gebruik bij dit gebeuren niets anders dan mijn ‘lichaamstaal’, dus geen zweep of touw.
Ik zie geen vernedering of negatieve indruk op het paard – verschilt dat wat ik doe nu van de Parelli-methode die jullie gebruiken, of..?

Mijn eigen paard is een heel ander verhaal! Die vindt de join-up of wat daar voor doorgaat, blijkbaar heel gezellig en een leuk spelletje. Ik heb de bovenomschreven methode met haar overigens nooit gedaan: toen ik haar op stal kreeg was het een compleet gefrustreerd en angstig paard en je hoefde bij wijze van spreken maar met je ogen te knipperen en ze stoof al weg. Naast het gewone werk (dressuurtraining) doe ik met haar regelmatig grondwerk, just for the fun of it. En ‘fun’ is het – ze gaat lopen showen, straalt plezier uit en houdt ’t oortje constant op mij. Op een bepaald moment ‘nodig’ ik haar uit om bij me te komen door middel van een gebaar: ik leg mijn rechterhand op mijn hartstreek. Dat signaal is voor haar: “kom hier” en ze komt dan ook meteen van de cirkel af, naar me toe. Ze staat dan een meter of twee van me vandaan, helemaal alert en geconcentreerd en ja, sentimentele tut die ik dan ben, kan ontroerd raken door het gevoel van ‘gelijkwaardigheid’ tussen ons op dat moment.
Ik maak dan nogmaals het ‘hart-gebaar’ en ze komt dan meteen dicht naast me staan, haar hele lijf ontspant, diepe zucht en IK wordt door haar beloond met een vriendschappelijk knabbeltje aan m’n mouw! Lief hé! Maar ook hier dus geen ‘frustratie” of ‘vernedering…

Groeten, Marianne

Hoi,
Maaike schreef:
moeilijk vond gaan met der shet omdat ie zo klein is en je geen oogcontact
hebt ofzo???
ervaren!

Ik heb veel vrijheidsduur gedaan met Shetlanders. Als kind met 4
verschillende (ik gaf regelmatig een "circus"-voorstelling met hen, voor
kennissen en buurtbewoners , en later met Joris, een Shetlander die ik
ook nu nog heb. En heel recent (maar incidenteel) met de mini-Shetlander van
mijn buren.

Ik vind Shetlanders over het algemeen heel geschikt voor vrijheidsdressuur,
omdat de meeste Shets superslim zijn, graag nieuwe dingen ondernemen en ze
meestal graag "showen".
Superslimheid kan natuurlijk net zo gemakkelijk voor je als tegen je werken
Daarom vind ik de meeste Shetlanders ook helemaal niet geschikt als
kinderpony; ze hebben over het algemeen duidelijk leiding nodig want anders
doen ze liever gewoon waar ze zelf zin in hebben, en meestal is dat niet met
een kind op de rug in bak of wei rondjes lopen ... Ook ken ik opmerkelijk
veel Shetlanders die bijten, veel meer Shets dan ponies en paarden van
andere rassen die dat doen. Ik kan niet goed beoordelen of dat meer zegt
over de gemiddelde Shetlander-eigenaar, of over de rastypische aanleg van de
gemiddelde Shet. Of over allebei een beetje? Zijn er meer mensen die
opmerkelijk veel bijtende Shetlanders kennen? Als dat zo is, hebben jullie
een verklaring?

Het is wel zo dat je de ogen van veel Shetlanders vaak niet of moeilijk
ziet, vanwege het kleine formaat (Joris bijv. heeft een schofthoogte van 78
cm) in combinatie met een enorme bos manen. Ik deed bij Joris vaak even een
vlecht in zijn maantop als ik met hem ging trainen, precies om die reden.

groeten,
Karen

charset="iso-8859-1"
Content-Transfer-Encoding: quoted-printable

Marijke schreef:
Volgens mij, en dat weet ik niet zeker, verstaan niet alle methodes hetzelfde onder een join up. Ik ken alleen die van Monty Roberts en, daarvan afgeleid, die van Emiel Voest. De join up van Monty Roberts beschrijft hij zelf als een geweldloze communicatiemethode om een partnerschap met een paard aan te gaan. De grondslag hiervan is de erkenning dat je een paard altijd de vrijheid moet geven te kiezen of hij wel of niet wil samenwerken. Hij laat het paard kiezen of hij voor je blijft vluchten of dat hij deel van het team wil uitmaken (een band wil aangaan, join up zoekt). In de praktijk is dit niet veel meer dan samen met het paard de round pen in gaan, waar je zelf in het midden gaat staan. Terwijl het paard van je weg vlucht (dus in eerste instantie jou niet vertrouwt en aanvaardt en niet met je wil samenwerken), volg je hem met je ogen en met je schouders dwars ten opzichte van hem; hiermee zeg je tegen hem "ga maar weg". Meer doe je niet. Behalve dat je h=E9=E9l goed let op de gebaren van het paard die op onderhandelingen duiden (dat zijn: binnenoor wijst naar binnen, paard wil dichterbij komen en maakt de ring kleiner, vervolgens likken en kauwen en het laatste gebaar is z'n hoofd naar beneden in de richting van de grond, waardoor hij ontspannen verder kan draven). Hierna kijk je hem niet langer recht in de ogen en je draait van hem weg. Daarna blijf je stil staan en de paard heeft de keus om met je op te trekken of voor je weg te lopen. Het moment van de join up is het moment waarop het paard je nadert en zijn neus naar je uitstrekt en je - meestal van achteren - aanstoot; dit is het moment dat het paard er voor kiest je te aanvaarden en met je wil samenwerken. De join up van Emiel Voest is iets anders; hier laat je het paard tijdens het loswerk halthouden, je loopt naar het paard toe en biedt op circa twee meter je hand aan, dan draai je met je rug naar hem toe en loopt van hem weg; het paard kan nu kiezen of hij je wil volgen of niet. (Het volgen is bij Monty Roberts de Follow up).
Zowel het komen als het volgen is een eigen keuze, zonder dwang, en is een blijk van aanvaarding en vertrouwen.
Dus als ik jouw vraag goed begrijp, dat je het paard met join up de boodschap geeft dat hij zich heeft misdragen, zo zie ik dat niet. Ik zie in join up de boodschap "je mag bij me komen, je mag deel uitmaken van de kudde en meewerken, maar je mag ook weggaan; het is je eigen keus". En het paard gaat nadenken en onderzoeken. Door het paard alle tijd te geven en beslist geen druk of dwang uit te oefenen, geef je het paard de gelegenheid zijn keuze te maken. Het ene paard geeft zich sneller als de ander, ook kan een paard op zijn keuze terugkomen en alsnog van je weggaan (vlak na de join up en/of in de loop van jullie relatie) en dan kun je de join up herhalen, zodat de keus iedere keer weer bij het paard ligt.

groet, Petra

Karen Koomans schreef op Fri, 20 Feb 2004 00:51:54:

Hoi Karen,


Ja vroeger kende ik er genoeg (op maneges, in weitjes in de buurt) en vond het echte "snert"beesten. Maar omdat ik uiteindelijk graag een paardje wilde en het de keus was tussen of shetlander of niets, ik toch maar voor die shet koos. Wij dus naar een fokker toe (want dan wel een "echte"). En een wei met wel 20 shetlanders en allemaal even lief, nieuwsgierig. Of ze nu veulen, jaarling of bejaard waren. Isabella zelf zal ook nooit bijten, al steek je je hand in haar mond (tenzij je haar tong wilt pakken). Inmiddels vele shetlanders bezocht, bijv. de keuringen, maar eigenlijk nooit bijtende tegengekomen. Ik weet dus zeker dat het GEEN RASkenmerk is. Maar het is dus gewoon gekomen uit verwennerij, paardje niet meer interesssant genoeg, te weinig aandacht, enz.
Door mijn pony (en daarna verdere contacten) ben ik helemaal shetlandergek geworden. De hengst van de buren bijt wel, maar ja, daar is hij hengst voor; hoewel de mensen het toelaten, dus later (hij is nu 2) zal het een echte bijter worden.

Maar vrijheidsdressuur is leuk met die kleintjes. Je kunt er niet op rijden, dus je moet wat. Echter door Isabella's slimheid leerde ze in het begin snel, maar door haar eigenwijsheid leert ze nu niets nieuws meer. En dat is wel balen. Spaanse pas kende ze mooi, maar op den duur begon ze te klieren en heb ik haar ooit op haar kop gegeven en nu doet ze het gewoonweg niet meer. Ja zo zijn ze ook.

Overigens nog een leuk menverhaal; 2 jaar terug bij Paard en Koets was er een demonstratie 4-span shetlanders. Wij waren de laatste dag daar aanwezig. Dus beestjes hebben al een 20 min. hun kunstjes vertoont, net zoals de voorgaande dagen en in eens besluit de voorste shet dat hij nu al genoeg langs al dat groen gelopen heeft en die neemt een bamboo-struik mee die langs de kant stond als decoratie. Dus in no-time lag het hele spul overhoop met die bamboo tussen de pony's en half onder de wagen. Wel lachen hoor, iedereen lag dubbel en de commentator maakte er ook maar een mooi verhaal bij, vooral dus over de eigenwijsheid van de shet en zijn eigen "mening" over het gebeuren op zo'n show. Kijk dat maakt die beestje zo interessant; ze doen nooit exact wat de bedoeling was.

Groeten,
Ingrid