charset="iso-8859-1"
Content-Transfer-Encoding: quoted-printable

Marijke schreef:
Volgens mij, en dat weet ik niet zeker, verstaan niet alle methodes hetzelfde onder een join up. Ik ken alleen die van Monty Roberts en, daarvan afgeleid, die van Emiel Voest. De join up van Monty Roberts beschrijft hij zelf als een geweldloze communicatiemethode om een partnerschap met een paard aan te gaan. De grondslag hiervan is de erkenning dat je een paard altijd de vrijheid moet geven te kiezen of hij wel of niet wil samenwerken. Hij laat het paard kiezen of hij voor je blijft vluchten of dat hij deel van het team wil uitmaken (een band wil aangaan, join up zoekt). In de praktijk is dit niet veel meer dan samen met het paard de round pen in gaan, waar je zelf in het midden gaat staan. Terwijl het paard van je weg vlucht (dus in eerste instantie jou niet vertrouwt en aanvaardt en niet met je wil samenwerken), volg je hem met je ogen en met je schouders dwars ten opzichte van hem; hiermee zeg je tegen hem "ga maar weg". Meer doe je niet. Behalve dat je h=E9=E9l goed let op de gebaren van het paard die op onderhandelingen duiden (dat zijn: binnenoor wijst naar binnen, paard wil dichterbij komen en maakt de ring kleiner, vervolgens likken en kauwen en het laatste gebaar is z'n hoofd naar beneden in de richting van de grond, waardoor hij ontspannen verder kan draven). Hierna kijk je hem niet langer recht in de ogen en je draait van hem weg. Daarna blijf je stil staan en de paard heeft de keus om met je op te trekken of voor je weg te lopen. Het moment van de join up is het moment waarop het paard je nadert en zijn neus naar je uitstrekt en je - meestal van achteren - aanstoot; dit is het moment dat het paard er voor kiest je te aanvaarden en met je wil samenwerken. De join up van Emiel Voest is iets anders; hier laat je het paard tijdens het loswerk halthouden, je loopt naar het paard toe en biedt op circa twee meter je hand aan, dan draai je met je rug naar hem toe en loopt van hem weg; het paard kan nu kiezen of hij je wil volgen of niet. (Het volgen is bij Monty Roberts de Follow up).
Zowel het komen als het volgen is een eigen keuze, zonder dwang, en is een blijk van aanvaarding en vertrouwen.
Dus als ik jouw vraag goed begrijp, dat je het paard met join up de boodschap geeft dat hij zich heeft misdragen, zo zie ik dat niet. Ik zie in join up de boodschap "je mag bij me komen, je mag deel uitmaken van de kudde en meewerken, maar je mag ook weggaan; het is je eigen keus". En het paard gaat nadenken en onderzoeken. Door het paard alle tijd te geven en beslist geen druk of dwang uit te oefenen, geef je het paard de gelegenheid zijn keuze te maken. Het ene paard geeft zich sneller als de ander, ook kan een paard op zijn keuze terugkomen en alsnog van je weggaan (vlak na de join up en/of in de loop van jullie relatie) en dan kun je de join up herhalen, zodat de keus iedere keer weer bij het paard ligt.

groet, Petra

Karen Koomans schreef op Fri, 20 Feb 2004 00:51:54:

Hoi Karen,


Ja vroeger kende ik er genoeg (op maneges, in weitjes in de buurt) en vond het echte "snert"beesten. Maar omdat ik uiteindelijk graag een paardje wilde en het de keus was tussen of shetlander of niets, ik toch maar voor die shet koos. Wij dus naar een fokker toe (want dan wel een "echte"). En een wei met wel 20 shetlanders en allemaal even lief, nieuwsgierig. Of ze nu veulen, jaarling of bejaard waren. Isabella zelf zal ook nooit bijten, al steek je je hand in haar mond (tenzij je haar tong wilt pakken). Inmiddels vele shetlanders bezocht, bijv. de keuringen, maar eigenlijk nooit bijtende tegengekomen. Ik weet dus zeker dat het GEEN RASkenmerk is. Maar het is dus gewoon gekomen uit verwennerij, paardje niet meer interesssant genoeg, te weinig aandacht, enz.
Door mijn pony (en daarna verdere contacten) ben ik helemaal shetlandergek geworden. De hengst van de buren bijt wel, maar ja, daar is hij hengst voor; hoewel de mensen het toelaten, dus later (hij is nu 2) zal het een echte bijter worden.

Maar vrijheidsdressuur is leuk met die kleintjes. Je kunt er niet op rijden, dus je moet wat. Echter door Isabella's slimheid leerde ze in het begin snel, maar door haar eigenwijsheid leert ze nu niets nieuws meer. En dat is wel balen. Spaanse pas kende ze mooi, maar op den duur begon ze te klieren en heb ik haar ooit op haar kop gegeven en nu doet ze het gewoonweg niet meer. Ja zo zijn ze ook.

Overigens nog een leuk menverhaal; 2 jaar terug bij Paard en Koets was er een demonstratie 4-span shetlanders. Wij waren de laatste dag daar aanwezig. Dus beestjes hebben al een 20 min. hun kunstjes vertoont, net zoals de voorgaande dagen en in eens besluit de voorste shet dat hij nu al genoeg langs al dat groen gelopen heeft en die neemt een bamboo-struik mee die langs de kant stond als decoratie. Dus in no-time lag het hele spul overhoop met die bamboo tussen de pony's en half onder de wagen. Wel lachen hoor, iedereen lag dubbel en de commentator maakte er ook maar een mooi verhaal bij, vooral dus over de eigenwijsheid van de shet en zijn eigen "mening" over het gebeuren op zo'n show. Kijk dat maakt die beestje zo interessant; ze doen nooit exact wat de bedoeling was.

Groeten,
Ingrid