Een ‘algemene’ vraag en verhaal over de ‘Join-up’….

Ik lees met enige regelmaat dat sommigen van jullie de ‘join up’ als iets negatiefs zien.. soms zelfs wel als ‘vernederend’ voor het paard.. nu zal ik zelf ook niet gauw met een nieuw paard aan het werk gaan zonder eerst goed vast te stellen of het paard mij al dan niet als leider wil beschouwen door middel van observeren (stalgedrag, hoe gedraagt het paard zich in de 15x15 afgezette ruimte, wat gebeurt er als ik die ruimte binnentreedt). Is een paard brutaal , komt-ie in mijn ruimte of is-ie totaal niet bij de les, dan ‘vang’ ik de aandacht, plaats door mijn positie t.o.v. het paard ‘druk’ op de achterhand en stuur ‘m weg. Hoe brutaler het paard, hoe groter zijn uiterlijk vertoon: dus meteen aan de kletter, rondjes rennen enz. Tijdens dat ‘gedoe’ laat ik de druk wegvallen en wacht rustig de volgende fase af. Blijft-ie staan in een hoek dan loop ik er redelijk kordaat op af om ‘zijn’ plek in te nemen. Soms moet ik het een paar keer herhalen maar dan komen de bekende signalen: likken, kauwen, oortje.. Ik haal dan alle aandacht van het paard af – kijk niet meer naar ‘m en loop weg alsof ik totaal niet meer geïnteresseerd ben. In bijna alle gevallen sjouwt meneer of mevrouw dan meteen achter me aan, waarop ik niet reageer maar het paard wel toesta om dicht bij me te komen. Als ’t paard binnen handbereik is, maak ik oogkontakt, stel me naast het paard op ( net voor de schouder, ter hoogte van het hoofd) en beloon in de vorm van braaf of een aai. Einde oefening, morgen weer verder. Dat is mijn methode (met dank aan en leentje-buur van Emiel Voest) en ik gebruik bij dit gebeuren niets anders dan mijn ‘lichaamstaal’, dus geen zweep of touw.
Ik zie geen vernedering of negatieve indruk op het paard – verschilt dat wat ik doe nu van de Parelli-methode die jullie gebruiken, of..?

Mijn eigen paard is een heel ander verhaal! Die vindt de join-up of wat daar voor doorgaat, blijkbaar heel gezellig en een leuk spelletje. Ik heb de bovenomschreven methode met haar overigens nooit gedaan: toen ik haar op stal kreeg was het een compleet gefrustreerd en angstig paard en je hoefde bij wijze van spreken maar met je ogen te knipperen en ze stoof al weg. Naast het gewone werk (dressuurtraining) doe ik met haar regelmatig grondwerk, just for the fun of it. En ‘fun’ is het – ze gaat lopen showen, straalt plezier uit en houdt ’t oortje constant op mij. Op een bepaald moment ‘nodig’ ik haar uit om bij me te komen door middel van een gebaar: ik leg mijn rechterhand op mijn hartstreek. Dat signaal is voor haar: “kom hier” en ze komt dan ook meteen van de cirkel af, naar me toe. Ze staat dan een meter of twee van me vandaan, helemaal alert en geconcentreerd en ja, sentimentele tut die ik dan ben, kan ontroerd raken door het gevoel van ‘gelijkwaardigheid’ tussen ons op dat moment.
Ik maak dan nogmaals het ‘hart-gebaar’ en ze komt dan meteen dicht naast me staan, haar hele lijf ontspant, diepe zucht en IK wordt door haar beloond met een vriendschappelijk knabbeltje aan m’n mouw! Lief hé! Maar ook hier dus geen ‘frustratie” of ‘vernedering…

Groeten, Marianne

Marianne schreef op donderdag, 19 februari 2004, 23:39:

Hoi Marianne, Je hebt naar mijn mening het verhaal over join up goed verwoord. Kan ik helemaal achterstaan. Ik werk op dezelfde manier.
Heb zelfs 1 keer de ervaring gehad bij een paard dat de join up volgens Monty Roberts te heftig bleek. Het paard is daarna een tijd heel argwanend geweest, terwijl het daarvoor niet zo was. Het is heel verschillend hoe je het per paard kunt oppakken. Ik vind ook dat je bij de ene iets meer Parelli werk kunt doen terwijl de ander veel meer gebaat is bij een meer Voest methode. Gelukkig zijn niet alle paarden hetzelfde, anders zou het maar een saaie bedoening worden. "allemaal op dezelfde manier programmeren en rijden maar" Gelukkig werkt het niet zo. Wat ik wel vind is dat er tegenwoordig zoveel gepresteerd moet worden, als je bijv. geen wedstrijden kunt rijden, dan is het paardrijden al niet meer zo leuk, maar voor mij is rijden niet het belangrijkste. De omgang en verzorging met mijn paarden staan voorop. Ik kan van een bosrit genieten, maar ook net zo hard van een uurtje grondwerk in de bak terwijl er een hele fijne communicatie door ontstaat. Ik doe al jaren vrijheidsdressuur met de paarden, het allermooiste is dat ze zelf gaan meedenken en iets nieuws creeren. Waarom?? Omdat ze er zo'n ontzettende lol aan hebben. Jaren geleden heeft er eens een artikel gestaan in de ik meen Libelle, dat weekblad. Dat ging over Klaus Hempling, en Pipar de Ijslander van Walty Dudok van Heel. Zij had dat paardje allerlei kunstjes aangeleerd(vrijheidsdressuur) en hadden daar samen heel veel lol aan. Zij ging naar Hempling en kreeg te horen dat ze helemaal fout bezig was met haar paard en dat hij door de vrijheidsdressuur doodongelukkig was geworden. Walty heeft zich dat toen heel erg aangetrokken. Jammer, Want haar Pipar deed alles op stem en lichaamstaal. Ik bedoel hier mee te zeggen: als ik van Hempling moet uitgaan moet ik dus acuut stoppen met vrijheidsdressuur. Ik doe het nu zo'n 20 jaar, alles met stem en lichaamstaal er komt geen zweep of kluister aan te pas. De paarden kunnen o.a. spaanse pas, knielen, plie, doodliggen en op een evenwichtsbalk van het ene naar het andere postement lopen. Als ik zo'n postement 40 en 70cm. hoog gewoon in de bak zet en er bij wegloop, gaan ze er uit eigener beweging opstaan en blijven soms wel een kwartier lang staan. Als ze het niet leuk zouden vinden lieten ze het wel achterwege. Kijk ik dan naar Parelli dan zie ik dat hij er ook wel vrijheidsdressuuroefeningen in heeft zitten.
Mijn advies, ga niet van een bepaalde persoon of methode uit, maar kijk wat je paard en jijzelf leuk vinden en wat op jullie combinatie het best van toepassing is. Het allerbelangrijkste: GENIET SAMEN
Groetjes Henny