Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik wat melig werd toen ik iemand Frans een goeroe hoorde noemen.
Het werd niet opbouwend bedoelt en ik vond dat hij het etiketje onnodig opgeplakt kreeg.

Maar wat vinden jullie een paardengoeroe?
Er zullen vast wel verschillende gradaties zijn.

En is het de persoon zelf die zich goeroe waant of wordt hij/zij zo behandeld door de toeschouwers?
Zelf vind ik dat het de omstanders zijn die meestal "de goeroe" naar de ogen kijken en de verhevenheid versterken.

Terwijl ik juist altijd dacht dat wij nederlanders/belgen daar te nuchter voor waren en toch al snel onze mening niet onder stoelen of banken staken.

De boeken van Hempfing (ofzo) en van Monty Roberts vind ik een lust om te lezen.
Blake heb ik nog ongeopend liggen.
Maar daardoor wordt ik nog niet hersendood............denk ik.

Komt er een goeroe die hokus pokus denkt te kunnen doen en haagse bluf verkoopt, dan zal die persoon het zeker aan mijn houding kunnen merken dat ik het door heb en er het mijne van denk.
Ik zal netjes de tijd uitzitten, bedanken voor wat ik geleerd heb (en het geld dat ik kwijt ben) en zal alleen dat gene gebruiken wat me nuttig leek.
Klaar...........

Hoe gaan jullie er mee om?

Isabel van der Made schreef op zaterdag, 8 mei 2004, 1:49:

Hoi.

Ik weet niet wat voor gehandicapten bij je komen.
Maar je merkt helemaal niets aan ze?
Dat kan ik me niet voorstellen.


Ook zonder woorden kun je veel aan ze merken.
Ze zuchten als het paard aan ze snuift.
Ze worden heel stil of rustig als ze er op zitten.
Worden ze onrustig, gillen, bewegen, achterover zakken en ze vraagt ze: als je nog wil rijden, moet je....niet gillen, je recht op houden, vast houden.
Dan weten ze donders goed wat ze willen.
En verbeteren ze zich zelf, tot ze te moe worden.


Zal het niet al met al zijn?
Plus het oordeelloze van het het dier naar jou?
Het contact met de mensen en dieren in de stallen.
Het elke week terugkomende routine.
Het jezelf/angst/denken het niet te kunnen overwinnen , plus zo een groot dier kunnen vertrouwen en "beheersen", en een bewegingsvrijheid die er op de grond niet is?


Zoals gezegd, ik weet niet wat voor gehandicapten er bij je komen.

Joke.

Piet schreef op zaterdag, 8 mei 2004, 2:04:


Hoe vaak per week/maand rij je, Piet?

Ingrid den Ouden schreef op zaterdag, 8 mei 2004, 22:07:


Tja, het begroeten, het vragen om hooi/fruit, zo wie zo hinniken dat een groot ?????uitdrukt, het gillen als ze ruzie maken, het hinniken uit enthousiastme.

Het is er natuurlijk wel.
Maar wat wil je er over horen dan?
Voor mij benadruk geluid alleen maar wat aan lichamelijke signalen niet duidelijk genoeg door de ander opgevangen werd.

Nick Altena schreef op zaterdag, 8 mei 2004, 23:27:


Ik heb twee boeken in het noors van hem gekocht...........er wordt niet veel naar het noors vertaald.
Praten met paarden, denken als paarden heten ze.

Ik heb ze nog niet gelezen.
Het zal wel in het verlengde van andere schrijvers liggen, verwacht ik.

Ingrid den Ouden schreef op zaterdag, 8 mei 2004, 23:48:


Hahaha, ik moet je even wat vertellen.

Ik praat ook "hinnekend" tegen de paarden.
Zeg laag hinnekend "hèhèhèhè", als ik de stallen binnen kom of een paard begroet.
Briest er èèn onder een wandeling, doe ik het ook.
Groet er èèn, groet ik terug.
Roept er èèn vanuit de stal, roep ik "ja, ja, ik kom al", en ga dan ook.

Maar het gedrag...................
Een staart die zwiept, doe ik met touwtje of met mijn arm.
Of schraap met mijn voet als er èèn brutaal dichtbij komt.

En nou kom ik bij waarom ik moest grinniken.
Mijn paard zwaait nogal vaak met haar hoofd, zodat haar (lange) manen alle kanten opvliegen.
We zijn er niet overuit wat het betekend:enthousiastme? opstandigheid? of "nou, het moet maar denk niet dat ik zin heb of me zomaar gewonnen geef".
Dus als zij het doet, doe ik het na..............en dan komt het.

Mijn ma deed/doet dat ook altijd bij dieren.
Zo waren we eens in de apenheul, bij het gorilla-eiland.
The boss, keek naar mijn ma en sloeg zich op de borst, zo echt hard trommelend.
Mijn ma het dus na doen.
Oef, mannetje heen en weer lopen, harder slaan.
Mijn ma lachen, ook zich weer op de borst slaan.
Dat mannetje werd me toch kwaad, begon met pollen gras te gooien en zo.

Een oppasser kwam naar ons toe en zei: nou mevrouw, maar goed dat er zo een brede sloot tussen zit, ik heb hem nog nooit op een mens zien reageren, maar ik geloof dat u hem kwaad hebt gemaakt."

Zo verwacht ik eigelijk dat als ik het zwaaien van mijn paard hoofd nadoe ook nog eens een kwaad paard achter me aan krijg.

e m kraak schreef op zondag, 9 mei 2004, 1:46:


Grappig, Egon.

Leuk om te lzen.

Tja, wat is normaal, raar of onnatuurlijk?
Wie is een ander om te oordelen of te veroordelen?

Ik wens dat jij en je pony's nog lang zo gelukkig mogen zijn en blijven.

Toch leuk om te zien dat dit ook in NL nog mogelijk is.

Nog een vraag:

Waarom een wicca voor de plechtigheid?

Ilona Kooistra schreef op zondag, 9 mei 2004, 13:41:


Zelf denk ik dan aan: hoe meer ik de mensheid leer kennen, hoe meer ik van mijn hond ga houden.
Hond kan elke dier soort zijn.