Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik wat melig werd toen ik iemand Frans een goeroe hoorde noemen.
Het werd niet opbouwend bedoelt en ik vond dat hij het etiketje onnodig opgeplakt kreeg.

Maar wat vinden jullie een paardengoeroe?
Er zullen vast wel verschillende gradaties zijn.

En is het de persoon zelf die zich goeroe waant of wordt hij/zij zo behandeld door de toeschouwers?
Zelf vind ik dat het de omstanders zijn die meestal "de goeroe" naar de ogen kijken en de verhevenheid versterken.

Terwijl ik juist altijd dacht dat wij nederlanders/belgen daar te nuchter voor waren en toch al snel onze mening niet onder stoelen of banken staken.

De boeken van Hempfing (ofzo) en van Monty Roberts vind ik een lust om te lezen.
Blake heb ik nog ongeopend liggen.
Maar daardoor wordt ik nog niet hersendood............denk ik.

Komt er een goeroe die hokus pokus denkt te kunnen doen en haagse bluf verkoopt, dan zal die persoon het zeker aan mijn houding kunnen merken dat ik het door heb en er het mijne van denk.
Ik zal netjes de tijd uitzitten, bedanken voor wat ik geleerd heb (en het geld dat ik kwijt ben) en zal alleen dat gene gebruiken wat me nuttig leek.
Klaar...........

Hoe gaan jullie er mee om?

Isabel van der Made schreef op zaterdag, 8 mei 2004, 1:49:

Hoi.

Ik weet niet wat voor gehandicapten bij je komen.
Maar je merkt helemaal niets aan ze?
Dat kan ik me niet voorstellen.


Ook zonder woorden kun je veel aan ze merken.
Ze zuchten als het paard aan ze snuift.
Ze worden heel stil of rustig als ze er op zitten.
Worden ze onrustig, gillen, bewegen, achterover zakken en ze vraagt ze: als je nog wil rijden, moet je....niet gillen, je recht op houden, vast houden.
Dan weten ze donders goed wat ze willen.
En verbeteren ze zich zelf, tot ze te moe worden.


Zal het niet al met al zijn?
Plus het oordeelloze van het het dier naar jou?
Het contact met de mensen en dieren in de stallen.
Het elke week terugkomende routine.
Het jezelf/angst/denken het niet te kunnen overwinnen , plus zo een groot dier kunnen vertrouwen en "beheersen", en een bewegingsvrijheid die er op de grond niet is?


Zoals gezegd, ik weet niet wat voor gehandicapten er bij je komen.

Joke.

Piet schreef op zaterdag, 8 mei 2004, 2:04:


Hoe vaak per week/maand rij je, Piet?

e m kraak schreef op zaterdag, 8 mei 2004, 15:51:


Het staat zelfs in de reglementen (-: Wie die regel bedacht heeft. Vast iemand met aandelen in een ijzerfabriek.
Ik mag ook al niet mee doen Maar wel vreemd dat mensen het nemen.

Groet Esther

jo schreef op zaterdag, 8 mei 2004, 16:12:


Ik ga er niet mee om, maar het zijn idd vaak de volgelingen die de goeroe maken, ik ken wel zo iemand, die neemt het gewoon niet als je hem tegenspreekt. Dan wordt ie ronduit onaangenaam, en zegt gewoon dat je er nog niet aan toe bent. Tsja dan vertrek ik dus, maar sta wel met verbazing te kijken dat de "volgelingen", alles zo kritiekloos aannemen van zo iemand. Deze man doet ook altijd net alsof ie alles zelf ontdekt heeft, eigenlijk is het een nogal triest figuur, maar kennelijk is het een manier voor hem om zich zelf staande te kunnen houden.

Groeten Esther

Hoi,

Vandaag wat extreems met Isabella gedaan.
Hier bestond het motorcross circuit 25 jaar en er is daarom gratis entree bij de Ned.Kampioenschappen het hele weekend.

Nu was ik in eerste instantie niet van plan er naar toe te gaan, maar al wandelend in het bos en het geraas van de motors steeds in onze oren (het ligt op nog geen km afstand van huis) besloot ik toch eens te kijken hoe dicht ik erbij kon komen met Isabella. Nou heel dicht dus.

Ik stond niet op het circuit, maar wel buiten op de aanrijroute van de motoren. Er was wel gras, dus liet ik Isabella grazen. Ze keek soms wel als de hele groep voorbij raasde en het ging zo hard dat ik haar nauwelijks kon toespreken. Maar ze schrok totaal niet. Alleen af en toe van een papiertje of zo dat opwaaide (teken dat ze wel alert was). Mensen vonden het prachtig en ik ook. Ik had niet gedacht dat ze dit zou doen hoor want op 5 m. afstand reden behoorlijk wat motoren voorbij en op 10 m afstand de racers zelf. Echt geweldig. Ze moet me toch wel erg vertrouwen. We zijn over de weg onder de vlaggen door teruggelopen en vele mensen waren verbaasd mij met mijn pony van het circuit te zien komen. Nog even bij de ingang met de mensen die de boel regelden staan praten. Ze vonden het ook leuk en dat ze zo mak was vonden ze wonderbaarlijk (ik ook wel, want het ging hard hoor).

´sMiddags ben ik met mijn moeder teruggegaan om echt het circuit op te gaan, dus helemaal in het motorgeronk en midden op het veld. Toen vroegen we weer aan zo´n man waar de ingang was en ik vertelde dat ik er al geweest was met de pony. O ja, die pony, ja daar hadden ze volop over gesproken. Ze waren zelfs al door mensen aangehouden of ze dat altijd deden bewaking met pony´s ipv honden.
haha dat vond ik erg leuk om te horen.

Mijn brave mafkees op het motorcircuit als waakpony.

Groeten,
Ingrid

jo schreef op zaterdag, 8 mei 2004, 0:15:

Ik voer in de winter 4 tot 5x per dag. Dat is vrij veel, maar Isabella krijgt zo weinig te eten (1,5 plak hooi) dat heeft ze anders in een goed uur op. Dus wat verdelen. Dus altijd wel even knuffelen bij langskomen.

Dan nog uitmesten, enz. Gewoon wat poetsen wat spelen, wat aanklooien, wandelen. En als we gaan rijden ben je al een half uur aan het inspannen en net zo lang bezig met uitspannen en verzorgen. Maar ik rij niet ieder dag.

Tja wat zal dit zijn bij elkaar opgesteld. Soms ben ik er maar 10 minuten, even voeren en door naar het werk en soms ben ik er wel 3 uur achter elkaar.

Moeilijk in te schatten.

Groeten,
Ingrid