Niki schreef op dinsdag 21 februari 2006, 0:36:


Nee, eigenlijk niet.
Wat is er mis met een paard dat gewoon graag doet wat je vraagt? Als jouw paard flux op verzoek gaat zitten zal de rest ook geen punt zijn.

Hoe leer ik mijn paard te mesten of urineren op verzoek?

Het is zéker mogelijk want de meiden mesten/urineren vaak nog even snel voor ze komen voor een rit, zoeken daarvoor een mestplek uit en ook onderweg gaat het hele setje mesten als Arabella mest.
Ze zijn zich er dus én bewust van én kunnen het heel redelijk bepalen.

Met de meiden is het verder geen punt want die laten alles vallen waar dat uitkomt maar mijn hengst is logischerwijze erg kritisch in waar hij zijn geurvlag achterlaat.
Hij houdt het ook i.t.t. de meiden juist óp als we op pad gaan voor een rit.
Onderweg is hij soms een half uur 'bezig' met een plek goedkeuren en dat is niet ideaal als ik bezig ben hem licht op een halsring te rijden...
Ik ben inmiddels al wel zo ver dat hij de link tussen mesten en de cue heeft gelegd doch de bevrediging van dé plek is groter dan de beloningen die ik tot nu toe bedacht heb.

Suggesties welkom.

Spirit schreef op zondag 19 februari 2006, 23:06:



http://www.thelongridersguild.com/Pack-saddles.htm

Het beste longrider-materiaal echter is alles wat je níet meeneemt.
Bv 1. ik heb een tiestrap als riem om waardoor is voor alles en nog wat een stuk top-leer bij me heb en mijn echt goede mes dient voor alles. Ook voor eten verder alleen een lepel nodig.
Bv. 2. zonder hoefijzers op pad heb je voor de hoeven alleen maar een krabber en een handig mini-raspje nodig. Als krabber kan een wat aanpaste haring van de looplijn dienen.

HC

lies zondag schreef op dinsdag 14 februari 2006, 21:09:


Om sijtage goed te berijpen moet je even een helder onderscheid maken tussen wrijving en slip. Als er geen slip is, is er 100% grip en de wrijving optimaal. Als er geen slip is, is er geen afschuiving en dus geen slijtage. Nu is er altijd énige afschuiving.
Wrijving kent twee aspecten: de wrijvingscoëfficient van het materiaal en de oneffenheid.
Zo heeft ijs een zeer lage wrijvingscoëfficient doch als het oppervlak bestaat uit opgevroren richels dan kun je er toch makkelijk overheen rennen als je schoeisel hebt dat zich over het ruwe oppervlak vervormt en zo 'vastgrijpt'.
Wat er nog meer bij komt kijken is de energie die nodig is om het loopoppervlak af te slijten; de energie die het vraagt om stukjes uit het oppervlak los te rukken. Vreemd genoeg is het in de regel makkelijker om niet-flexibel materiaal af te slijten. Dat is wel verklaarbaar doch valt ver buiten dit topic.

De menselijke voet is niet hard en vervomt over oneffenheden, hoe klein ook. Zolang de loper voldoende looptechniek heeft om zonder slip te rennen is er geen oppervlakslijtage door afschuiving. Dit laatste is de crux.
Dravers gaan dermate hard in voor paarden eígenlijk middengang dat er veel afschuiving = slijtage is.

Een rijpaard dat heeft geleerd om de looptechniek, het zwaartepunt, aan te passen aan het ruitergewicht zal ook mega-afstanden zonder overmatige slijtage over bijna elke ondergrond kunnen afleggen.
Het is niet zo gek dat paarden die dit niet geleerd hebben juist voor het meeste slijten: dat is een superheldere vingerwijzing.

Er is wel een beperkende factor: de snelheid in combinatie met ondergrond. Zodra er afschuiving plaatsvindt is er slijtage.
Op stevig maar niet betonhard zand bv zal er altijd enige slip zijn, al is het maar zand dat langs de hoefrand opzij/omhoog perst: dat geeft slijtage.
Bij de menselijke voet geeft dit veel minder slijtage omdat de mens én minder druk onder de voet heeft én de omtrek vervormbaar is dus er minder afschuiving = minder slijtage is.

Een interessant onderwerp dit, want het ook dit punt is een heldere aanwijzing dat mensen in pricipe bétere lange afstandslopers zijn dan paarden

Terug naar het paard: een goed beleerd en niet overmatig met gewicht belast paard zal in een rustige, nét meer dan eigen-evenwicht verzamelde, draf zéér lang zonder overmatige slijtage kunnen gaan.

HC