Ik denk ook dat ijzer de (vries)kou goed geleidt waardoor alles aan elkaar blijft plakken.

Hebben we het over falabella's of zo? Paardjes? Kiesjes? Galopje? Hoefjes?

Mijn ervaring is dat één warme hoef niet persé narigheid hoeft te betekenen. Toen Buck geblesseerd was (irritatie hoefgewricht) was rechtsvoor vaak warmer dan links, zeker na controle bij de kliniek, waar hij op een kleine volte moest draven. Ik werd geobsedeerd door hoeventemperatuur-voelen. Na het ontijzeren werden alle vier zijn hoeven sowieso permanent warmer. Maar soms was linksvoor warmer dan rechts, terwijl dat het 'goede' been was! ??? Dit deed mij besluiten dat het niets ergs kon betekenen.
Het zal te maken hebben met bijvoorbeeld net erop gelegen hebben, of meer gewicht op die hoef genomen hebben, of er een paar krappe draaien mee gemaakt hebben, of dat het gewoon het dominante en dus meest belaste been is, ik noem maar wat. In elk geval heb ik ondervonden dat het niets voorstelt, ook de dierenarts beaamde dat overigens. Voel eens aan je handen. Grote kans dat je rechterhand warmer is dan je linker.

Hoi Sandra,

Ik ben het met je eens dat je het leven van je paard niet in de waagschaal moet stellen t.b.v. je eigen genot. In hoeverre HC dat doet, kan ik niet beoordelen, ik heb er dus ook geen mening over. Soms kan een ritje op straat meer gevaar opleveren dan het nemen van een bergpas.

Wat de endurancesport betreft: ik beoefen deze sport al jaren met Buck, die 13 jaar is en absoluut jong en in topconditie. Ik rijd hem veel buiten en twee keer per week dressuurmatig volgens Antoine de Bodt vanwege een geblesseerd geweest hoefgewricht. Ik heb altijd klasse 1-ritten (25-40 km) gestart, wat hij makkelijk aankon en waar hij steeds hoog eindigde. Hij is in de Pyreneeën opgegroeid, is stapzeker in het terrein, heeft een uitstekende basisconditie, beweegt zeer economisch en dus is deze sport ideaal voor hem. Hij zou makkelijk klasse 2 aan kunnen, alleen vind IK het dan weer niet leuk. De zwaarste rit die we deden was in juli 2003: 35 km in Laage Vuursche met 31 graden en ik startte om 12.10 uur! Ziek van hoofdpijn, misselijkheid en uitputting stortte ik van een fit paard na de finish en besloot nooit zwaarder dan klasse 1 te starten. Mijn grens was in elk geval bereikt. Deze sport is iets wat je beiden aan moet kunnen!
Maar om op het onderwerp terug te komen: topsport is nooit gezond. 160 km al dan niet door de woestijn vind ik gekkenwerk. Natuurlijk, je traint ernaar toe, je rijdt een paard dat ervoor geschikt en gefokt is, maar het blijft eigenlijk een belachelijke wedren tussen ego's. Omdat wij als mensen de lat heel hoog wensen te leggen, moet het paard eraan voldoen. Ja, ze gaan in topsport wel eens stuk. Maar dat gaan ze ook als je ze met 5 jaar een Z-proef laat lopen, da's nl ook topsport.

Indekken? Het certificaat is niet iets 'erkends', dus als je er als verweer mee wil gaan wapperen zou het misschien eerder tegen dan voor je werken. Is mijn simpele bescheiden mening. Niet dat ik iets af wil doen aan de kwaliteit, hoor.
Ik kreeg ooit een certificaat voor de cursus "Geneeskunde in de paardenhouderij" omdat ik 5 van de 6 avonden aanwezig was geweest en het cursusbedrag had betaald. Ik heb het ding onmiddellijk weggegooid.

Mijn ene paard staat stil in mijn anderhalfpaardstrailer en valt steeds bijna om in de tweepaardstrailer van mijn vriendin. Mijn andere paard -een notoire druktemaker- staat te dansen in de anderhalfpaardstrailer, mist denk ik de steun van de wanden en hij staat juist stil in de tweepaardstrailer van mijn vriendin. Het heeft waarschijnlijk met balans te maken en dat verschilt per paard. Tis een test waard.

Florus schreef op maandag 8 november 2004, 11:08:


Even off the record maar alla. Het moet me een keer van het hart! Please noem paarden geen 'paardjes'. Al die verkleiningen doen mij denken dat ik in my little ponyland ben beland. Het zijn meestal geen falabella's en in bovenstaand geval gaat het zelfs om shires.

En zij

Wat bedoel je precies met: "dat hij er veel van mee had gekregen"?
Ik moest mijn oude 30-jarige gezelschapspony laten inslapen. Eerst een prik om de spieren te verslappen, waardoor ze ging liggen op daarvoor klaargelegd stro en daarna kwam de finale prik (een overdosis narcosevloeistof) waarna ze gewoon stopte met ademen. Prima.

Een vriendin begeleidde een paard naar de slager, die de pin iets scheef op het hoofd zette. Paard viel spartelend op de grond en worstelde voor zijn leven dat eigenlijk al voorbij was. Dat risico wil ik nooit lopen.

Ik kan me voorstellen dat een haast idealistisch gestart forum gekoppeld aan een website waar je hart in ligt, zomaar kan uitgroeien tot een roddeloord wat je beslist niet had gewild. Net als wanneer je een leuk café begint en op den duur ongewild bezoekers krijgt met een asociale achtergrond. En ik snap ook dat het ondoenlijk is om elk bericht te lezen (want wat wordt er een hoop shit gepost) en indien nodig tijdig te verwijderen.
Ik lees alleen wat me boeit en omdat ik werk en ook twee paarden "doe", kom ik niet toe aan het lezen van verschillende fora, dus ik beperk me tot de informatieve. Daarom ben ik blij met de indeling op onderwerpen. Ik lees alleen wat ik weten wil en dat is bijvoorbeeld niet wat Huppelponnie dagelijks doet.
Wat ik moet erkennen is dat de toon op dit PN en HN-forum vaak behoorlijk confronterend is. Ik denk dat dit komt doordat relatief veel mannen zich hier bewegen en die willen nu eenmaal niet primair assimileren, aanhaken en de verstandhouding gezellig houden zoals vrouwen over het algemeen doen. Mannen hanteren een andere levenshouding dan vrouwen: ze willen zich onderscheiden en/of een punt maken, dingen dmv onderzoek aantonen, vrouwen willen juist liever gevoelens delen, meeleven met elkaar en opgaan in het vriendinnengevoel. O, o, ik voel de reacties alweer komen, hoe durf ik zo te generaliseren.
Wat ik bedoel te zeggen is en ik wil niemand op zijn tenen trappen: ik vind het een verademing dat er op dit forum zo'n laag my little pony-gehalte is en dat het delen van kennis de hoofdmoot is. Ik wil wijzer worden door hier te lezen en verdomd, dat lukt ook nog. Ga zo door.

Jan Theeuwen schreef op woensdag 28 december 2005, 19:10:


Kijk eens wat er precies in die EQUISTE BETAMAG FORTE zit, Jan? Is het alleen magnesium en in welke verbinding? En hoe kreeg je het IN je pony als ie er geen krachtvoer bij mag hebben?

Ik merk dat mijn paarden beduidend minder drinken wanneer het zo'n weer is als nu. Ik zie ze af en toe sneeuw eten, maar kan niet beoordelen of dat "Spielerei" is of serieus dorst lessen. Ik breng verspreid over de dag enkele emmers water, maar dat gaat er niet echt gretig in. Het lijkt er dus echt op dat ze met vorst gewoon minder water nodig hebben! Zou de natuur ook dit zo mooi geregeld hebben?! Dat als er geen water is, het paard het ook minder nodig heeft?

Afhankelijk van hoe lang de pony al luchtzuigt, kan het helemaal overgaan. In de wei is er trouwens geen reden en mogelijkheid tot luchtzuigen, dus als ze 24/12 op het land staat, is je probleem weg. het lijkt me dat het nu veroorzaakt wordt door een stressvolle stalomgevind. Daarnaast is veel krachtvoer in combinatie met weinig ruwvoer funest en kan het leiden tot een maagzweer, die zich ook kan kenmerken door luchtzuigen.
Naar buiten met het beestje en stoppen met krachtvoer, moet jij eens kijken hoe ze op zal knappen!

Een vriendin van me had een 9-jarig luchtzuigend paard gestald op een manege met weinig sociaal contact maar o zo'n handige binnenbak. Na een jaar aandringen van mijn kant heeft ze het dier bij een pensionstal gebracht met weliswaar een klein weilandje maar waar hij overdag in een grote paddock staat, samen met drie andere ponies/paarden. De enige momenten waarop het paard nu nog luchtzuigt is nadat hij iets lekkers heeft gehad, zoals een appeltje. Daar is mee te leven!

stieren en

Mijn paard was voormalig 'matraspaard', zeg maar beukpaard in de arena. Wordt die vorm van paardrijden in combinatie met stieren ook op de Feria getoond?!

Op http://nl.wikipedia.org/wiki/Stierenvechten staat dat stierenvechten wel in de romeinse tijd voorkwam.

Ik heb twee paarden. De ene liep 4 jaar los in de Franse Pyreneeën en kwam daarna bij mij. De Andalusier is met 6 jaar uit Murcia in Spanje naar Nederland gekomen en over dat paard had ik het. Het is beslist geen rejoneador-paard geweest, want hij kon niets, bovendien was hij gecastreerd.
Afgelopen november sprak ik in Sevilla een boekwinkeleigenaar, die in het bestuur van de Arena zat. Hij vertelde zeer uitgebreid over deze twee totaal uit elkaar liggende soorten paarden. De matraspaarden zijn waardeloos, slechts de 'bromfiets' van de picador die de eerste steken uitdeelt. Er wordt geen geld of tijd meer besteed aan fatale verwondingen, het paard heeft als enige functie zijn ruiter te dragen en als hij niet meer loopt, heeft hij dus geen waarde meer. Dit in tegenstelling tot de paarden van de rejoneadores, die hoog opgeleid en landelijk bekend zijn.
Beide paarden zijn doodsbang voor de stier, en de geblinddoekte denk ik nog iets meer.