Het tegenoffensief van de Nederlandse équipe tegen Heuschmann, Thiel en de gehele anti-rollkürlobby is ingezet! De woordvoerders hebben nu het nieuwe onnozele maar door de gemiddelde fan gretig omarmde mantra "wij gaan uit van het paard" tot slogan gemaakt. "Communicatie" is de nieuwe werktitel.
Gebakken lucht!
Ik zou haast denken dat ze geinvesteerd hebben in een gespecialiseerd reclame- en communicatiebureau om dit nieuwe elan uit te dragen. Triomferend op hun recente roem, met Janssen als Heilige Sandaal (Life of Brian) trekt de circusdressuurstoet de bergen in.

Dat Totilas nu toevallig een geweldig gefokt paard is, betekent niet dat alle trainingsellende, waar boeken over vol geschreven zijn, waar internet bol van heeft gestaan, waar mensen om bedreigd zijn, wonderbaarlijkerwijs als sneeuw voor de zon is verdwenen...!

Ik zeg: Wij worden met zijn allen belazerd.

CITAAT:
09-09-02 Bewondering is nieuwe trend

Tineke Bartels
Toen ik eind juni naar aanleiding van het concours in Rotterdam riep dat we met de Nederlandse dressuursport vijf à tien jaar voorlopen op andere landen, was iedereen verbaasd. Verschillende internationale media berichtten hierover. Na het EK afgelopen weekend, valt niemand er meer over. Het is niet zo dat er afgelopen weekend ineens een nieuwe trend is ontstaan, die was er al. Het verschil is alleen dat we nu niet meer bekritiseerd, maar juist bewonderd worden om ons systeem.

De medailles van afgelopen weekend zijn een resultaat van tien jaar of langer hard werken. De Duitsers zullen hun handen vol hebben om op hetzelfde niveau terug te komen als Nederland nu is. Ze hebben te laat opgemerkt waar wij mee bezig zijn, nu pas hebben ze er oog voor. Ze zullen het weer helemaal vanaf de basis opnieuw moeten opbouwen.

Topsportmentaliteit
Waarom zijn we in Nederland dan zo goed? Het is een complex van factoren. Ten eerste is het de kracht van het systeem van Sjef Janssen. Hij eiste topsportmentaliteit van zijn mensen. Je mag geen kleinigheid over het hoofd zien: alles moet tot in de puntjes op ten top geregeld zijn. De Nederlandse dressuurruiters zien er stuk voor stuk atletisch uit. Imke, Anky, Adelinde en Edward zijn ook bezig met hun eigen fysieke conditie. Je ziet dat op dit punt Engeland al volgt. Er zijn echter ook genoeg landen die daarin achterblijven.

Waarin Sjef en Anky ook voorop lopen, en waar wij met z’n allen veel van hebben geleerd, is hun leertheorie. De wijze van trainen is een zeer goed uitgewerkt vraag-antwoordspel. Ze zijn daar heel consequent in: één vraag, één antwoord. Dat begint al in de basis.

Veel mensen zien alleen maar die krul, net als dat ze in Duitsland dat laag diep en rond rijden hebben bestreden. Ze hebben al die tijd niet doorgehad dat daar een hele fase aan vooraf gaat. Je moet eerst goed kunnen communiceren met een paard, voordat je hem kunt vertellen welke spier hij wanneer moet gebruiken en op welke manier.

In Duitsland houden ze vooral vast aan de klassieke manier van rijden: hetScala der Ausbildung. Rechtrichten is één van de onderdelen die in beide systemen aan bod komt, net als balans. Maar het zijn de kleine beetjes waardoor je dit kunt bewerkstelligen. In de basis komt de fijne scherpe afstelling al.

Daarbij zijn wij met z’n allen heel bewust bezig geweest met ‘hoe communiceer ik met mijn paard’. Daarvoor hebben we gekeken naar mensen als Emiel Voest en Monty Roberts. We keken hoe het paard precies in elkaar steekt en hoe we de verschillende leertheorieën toe kunnen passen. Dat werkt.

Een paard als Totilas is éénmalig. Zo’n paard wordt niet ieder jaar geboren. Je ziet wel dat Edward nog volop bezig is het vraag-antwoordspel nog fijner af te stellen. Dat komt bijvoorbeeld tot uiting in de eners die in de kür niet goed uit de verf komen. Paarden als Salinero en Sunrise hebben die fijne afstelling al wel, net als Parzival, maar die zijn ook al ouder. En natuurlijk zijn er zelfs dan nog wel eens kleine dingen die mis gaan.

Harmonie
We hebben als Nederland denk ik vier combinaties aan de start gehad die alle vier mooi harmonisch waren qua beeld. Het ziet er allemaal vanzelfsprekend uit. Maar het zijn niet alleen deze vier ruiters die dat kunnen. Hans Peter Minderhoud kan het bijvoorbeeld net zo goed en zo zijn er nog een aantal.

Ook Laura Bechtolsheimer was natuurlijk heel goed. Zij heeft een fantastisch paard. Door dat soort paarden tot in detail af te richten en alle kleine blokkades op te heffen, kun je tot dit soort prestaties komen.

Ook het Rabobank Talentenplan heeft een groot aandeel in dit geheel. Het gat tussen de top en de ‘gewone’ mensen is door dit plan een stuk kleiner geworden. Jonge ruiters komen in aanraking met de toppers. Onder andere Coby van Baalen, Anky van Grunsven en ik hebben hier aan meegewerkt. In plaats van een beker kon men toen een les van één van ons winnen. Anky was in dit geheel natuurlijk de grote trekker. Op deze manier stromen jonge mensen, bijvoorbeeld Adelinde, heel makkelijk door naar de top.

De laatste tijd merken we dat er vanuit het buitenland steeds meer vraag is naar de manier waarop het talentenplan is opgezet.

Onze jeugd groeit op met het idee dat ze naast paardrijden, ook zelf aan hun lijf moeten werken. Dingen als sportspsychologie horen er voor hen gewoon bij. Dat is een heel belangrijk onderdeel in het totaalplaatje.

Genoten
Ik heb in ieder geval enorm genoten van het EK afgelopen weekend. Natuurlijk ben ik trots op Imke. Ze had de pech dat er maar drie ruiters doormogen naar de kür. Sunrise liep fantastisch en als ze die vorm in de kür vast had kunnen houden, had ze daar ook op een vierde of vijfde plaats kunnen eindigden. In Turijn won Imke nog twee keer brons en Sunrise liep nu zeker niet slechter. Edward, Anky en Adelinde zijn moeilijk te verslaan, maar als één van hun paarden niet in topvorm is, dan kan het wel. Ik denk dat Imke heel goed aansluiting kan houden bij deze top.

Wat ik de afgelopen jaren wel geleerd heb is dat je geen energie moet steken in dingen die je niet in de hand hebt. We houden ons alleen bezig met zaken waar we wel invloed op kunnen uitoefenen. Dressuur is een jurysport, en daar moeten we mee leven.

Tineke Bartels is voormalig internationaal dressuuramazone en moeder van Imke Schellekens-Bartels. Daarnaast staat zij aan de oorsprong van het Rabobank Talentenplan en is ze bondscoach bij de dressuurjeugd.
Deze opinie verscheen woensdag 2 september 2009 in De Paardenkrant.
EINDE CITAAT

Gea R schreef op donderdag 3 september 2009, 19:16:


Dat is niet waar. Het gros van de olympische toppers piaffeert en passageert op de voorhand. Duidelijk herkenbaar aan de hoge ipv dalende achterhand, te weinig hoekende gewrichten achter, en achter de massa plaatsing van de achterbenen in de passage: het zgn duwen ipv dragen en het hobbelkonten ipv zich opdrukken in de piaffe, er is teveel ruimte tussen voor- en achterbenenpaar. Beide uitgevoerde oefeningen zorgen voor een sterk vermeerderde druk op de voorhand dus op het bit, wat meedogenloos 'opgevangen' wordt met een doorgaans horizontale stang.


Het paard Totilas is van huis uit gezegend met een enorme souplesse en een geweldig achterhandgebruik en loopt van huis uit niet op de voorhand. Ook weet hij zich goed uit te balanceren ondanks de trekkrachten aan de voorkant.

Tot aan Totilas zat Gal als een hork. Het feit dat hij nu harmonieuzer zit, is voor 100% aan de kwaliteiten van het paard toe te dichten, niet aan het feit dat hij misschien plotseling zitles heeft genomen of tot een soort inkeer is gekomen. Daar laat Sjef geen ruimte voor.


Het probleem manifesteert zich zowel in de topklasse als in de subklasse.
Het eigenlijke probleem zit in de opleiding en ijking van de jury's.
Het allereigenlijkste probleem is dat dressuur geen sport zou moeten zijn.

"Rijtechnisch goed zijn" is relatief en bevat meer dan evident zitten op een ruim bewegend paard. Rijtechnisch goed zijn betekent: de balans van het paard respecteren vanuit kennis van de biomechanica. De gemiddelde topruiters tonen enkel disrespect voor die balans, getuige het disbalancerende stang- en spoorgebruik wat resulteert in marionettenspel ipv harmonie.


Was dat maar waar. Deze paarden worden op een incasserend en meegaand karakter gefokt en vervolgens murw getraind.
'Dergelijke resultaten' zijn voor mij geen kwaliteitsindicatie. Ze zijn wat je mag verwachten in deze ratrace.

Karin schreef op vrijdag 4 september 2009, 7:59:


Dat wreekt zich ook! Zo'n harde oostbloktraining schakelt het eigen denkvermogen uit en electrisch orders opvolgen heeft het vervangen. Veel topdressuurpaarden vallen door de mand als even de leiding ontbreekt of de omstandigheden veranderd zijn, ze kunnen niet stilstaan, ze kunnen geen ererondje, ze schrikken van bloembakken, ze kunnen niet met een boeket gereden worden.
"Hij moet niet zelf denken, hij moet wágte!" omschreef Anky de kern van haar dressuurformule op een recent evenement.

In ons regionale dagblad stond een interview met het succeskoppel, er zat ook een kind van ze bij. Ik laster dus niet.
Janssen: "Wat moet er gebeuren als mama een keer niet wint?"
Het kind: "Dan moet ze harder trainen!"
Voilà, de gehele 'succesformule' in een notedop.

verasita schreef op zondag 6 september 2009, 19:29:

Hier komt hij ook. Tevoren laat hij je kijken (mijnlampje) en voelen waar het fout zit: haken op kiezen, ruw wangoppervlak, whatever, dan raspt hij wat weg
(waarom zou haken raspen trouwens overbodig zijn terwijl hoeven raspen hier gepromoot wordt?!?!)
en na afloop kun je voelen wat er veranderd is.
Mijn paarden staan gewoon stil en lopen ook na afloop niet weg.

Arabesk schreef op zondag 6 september 2009, 23:15:


Mijn paard Buck was een van de -ik meen 8- deelnemers aan dat onderzoek van de Landbouwhogeschool Wageningen. De dierenarts was net uitbehandeld en door stom toeval hoorde ik dat er nog één kandidaat gezocht werd voor dit onderzoek, wat ik uiteraard met beide handen aangreep. Er moest een dierenartsverklaring meegenomen worden om zeker te zijn dat het om de juiste soort kreupelheid ging. Ook Buck liep met bolletjes beplakt door de baan met camera's. Ik heb van het hele proces privé filmopnames van gemaakt en op dvd gezet, dat is de enige registratie van dat onderzoek.
Een blinde kon zien dat het paard onder de eigen ruiter onregelmatig ging en na een kwartier training onder begeleiding van AdB weer rad liep.
Na afloop heb ik met de initiatiefnemers contact gehouden over de uitslag van het onderzoek, altijd leuk om te weten, ook al was mijn eigen probleem al opgelost. Er waren problemen met de software. Het was een pilot qua software en degene die het programma had ontwikkeld, moest een hoop 'nabewerking' doen, wat allengs langer duurde en uiteindelijk is doodgebloed. Heel jammer.